Plik Sokół wędrowny (Falco peregrinus) jest średniej wielkości, dziennym ptakiem drapieżnym należącym do rodziny Falconidae. U osoby dorosłej upierzenie na plecach i głowie jest ciemnoszare, z dwiema czarnymi kropelkami pod oczami.
Klatka piersiowa, kończyny i wewnętrzna część skrzydeł są białe, z ciemnymi plamami i paskami. Podobnie jak u większości ptaków drapieżnych, samica jest do 30% większa od samca i prawie 45% cięższa od samca..
Gatunek ten zajmuje rozległe obszary na całym świecie. Tak więc istnieje w Ameryce Północnej, Europie, Afryce, Australii, Azji i Ameryce Południowej. Jednak nie występuje w dorzeczu Amazonki, stepach Azji Wschodniej i Środkowej, na Saharze, Antarktydzie i Nowej Zelandii..
Siedliska sokoła wędrownego są zróżnicowane. Obejmują one obszary od górskich po przybrzeżne, położone w klimacie suchym i umiarkowanym. Populacje Falco peregrinus zmniejszyły się, dlatego IUCN wymienia ten gatunek jako obarczony mniejszym ryzykiem wyginięcia.
Jeśli chodzi o dietę, opiera się na ptakach wróblowych, owadach, rybach i małych ssakach, takich jak nietoperze i zające..
Indeks artykułów
Sokół wędrowny ma duże, mocne nogi. Ponadto dziób jest mocny i haczykowaty. W stosunku do tułowia jest zwarty i ma spiczaste skrzydła. Ta cecha, w połączeniu z płaską głową i długim stożkowym ogonem, sprzyja ptakowi, który może osiągać duże prędkości lotu..
Gatunek ten jest dymorficzny płciowo. Zatem samica jest na ogół od 15 do 30% większa i około 40 do 50% cięższa od samca..
W tym sensie samica waży od 750 do 1398 gramów i mierzy od 45 do 58 centymetrów. Jeśli chodzi o samca, ma masę ciała od 500 do 994 gramów i długość od 36 do 49 centymetrów.
Plik Falco peregrinus jego głowa, plecy i skrzydła są szare lub czarne. Na twarzy, pod okiem, rozprzestrzenia się rodzaj ciemnej plamki. Podbródek i dolny obszar są białe, jednak na piersi ma brązowe cienie i czarne pionowe plamki.
Ubarwienie od środkowej części klatki piersiowej do kończyn, w tym wewnętrznej części skrzydeł, jest wyraźne, ze wzorem czarnych poziomych linii..
Jeśli chodzi o nogi, są żółte, a oczy ciemnobrązowe, otoczone żółtawym pierścieniem. Obszar, w którym spotykają się nozdrza, jest żółty, a czubek dzioba jest czarny.
Istnieją różnice między podgatunkami, biorąc pod uwagę siedlisko, które zajmują. Tak więc ptaki arktyczne są jaśniejsze, a te, które żyją na północno-zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej, mają ciemniejsze ubarwienie..
W młodym wieku sokół wędrowny ma odcienie podobne do u dorosłego, ale górna część jest brązowa, z wieloma plamkami na piersi. Również dziób i nogi są niebieskie.
Plik Falco peregrinus to jeden z najszybszych ptaków na świecie. Podczas lotu poziomego może osiągać prędkość do 150 km / h. Z drugiej strony, poruszając się w powietrzu, jest w stanie zachować zwrotność.
Na przykład podczas zalotów samiec zmienia tor lotu, przechodząc od nurkowania w pionie do stromego wznoszenia..
Podczas nurkowania porusza się znacznie szybciej, osiągając prędkość ponad 320 km / h. W tym nurkowaniu, które wykonuje w kształcie kuli, ciśnienie powietrza może eksplodować płuca każdego pospolitego ptaka.
Jednak naukowcy stawiają hipotezę, że zestaw deflektorów, które sokół wędrowny ma w nozdrzach, zmniejsza prędkość wiatru. W ten sposób ten ptak może oddychać podczas nurkowania
Zdecydowana większość gatunków ptaków może modyfikować kształt skrzydeł, aby zmieniać właściwości aerodynamiczne. Podczas nurkowania sokół wędrowny również formuje skrzydła. Tak więc, gdy przyspieszają prędkość, zbliżają je do ciała.
To przemieszczenie występuje w kilku fazach. Lecąc z prędkością około 190 km / h, ptak przedstawia skrzydła w klasycznym kształcie rombu. Następnie wykonaj pionowe zagięcie skrzydeł, aż do osiągnięcia 240 km / h
Przy maksymalnej prędkości Falco peregrinus Składa skrzydła całkowicie przy ciele, tworząc wciągającą próżnię. Kształt korpusu i skrzydełka podczas nurkowania ma budowę typu V. Tak więc, pomiędzy czubkiem ogona a ramionami, czubek jest otwarty..
-Królestwo zwierząt.
-Podrzędność: Bilateria.
-Gromada: Chordat.
-Subfilum: kręgowiec.
-Nadklasa: Tetrapoda.
-Klasa: ptaki.
-Zamówienie: Falconiformes.
-Rodzina: Falconidae.
-Podrodzina: Falconinae.
-Płeć: Falco.
-Gatunek: Falco peregrinus.
Podgatunki:
-Falco peregrinus anatum.
-Falco peregrinus tundrius
-Falco peregrinus brookei.
-Falco peregrinus radama
-Falco peregrinus calidus.
-Falco peregrinus peregrinus
-Falco peregrinus cassini.
-Falco peregrinus peregrinator
-Falco peregrinus ernesti.
-Falco peregrinus pealei
-Falco peregrinus fruitii.
-Falco peregrinus minor
-Falco peregrinus madens
-Falco peregrinus nesiotes
-Falco peregrinus macropus.
-Falco peregrinus japonensis.
Występowanie sokoła wędrownego jest bardzo szerokie. Występuje głównie w Ameryce Północnej, Ameryce Środkowej i na Zachodnich Antylach. Jednak rozmnaża się również w Ameryce Południowej i lokalnie na całym świecie, z wyjątkiem Antarktydy..
Wcześniej ten ptak został wytępiony ze znacznej części jego naturalnego zasięgu ze względu na użycie chemikaliów, takich jak DDT. Jednak działania odrodzenia sprzyjały utrzymaniu gatunku.
Obecnie żyje zwłaszcza w południowej i środkowej części Kanady oraz na Środkowym Zachodzie i na wschodzie Stanów Zjednoczonych. W kraju tym duża ich część znajduje się na obszarach miejskich.
Na zachodzie występuje od Wysp Aleuckich po Półwysep Alaska. Następnie na północ do zachodniego wybrzeża Alaski, z lokalnymi koncentracjami w Norton Sound, Yukon Territory, Nunavut i na obszarach wolnych od lodu w zachodniej Grenlandii.
Na południu występuje nieregularnie i lokalnie w Jukonie, Terytoriach Północno-Zachodnich, Kolumbii Brytyjskiej, Nunavut, Albercie, Saskatchewan, Manitobie, Ontario, Quebecu i Labradorze..
Plik Falco peregrinus Występuje w północnych Stanach Zjednoczonych oraz w zdecydowanej większości stanów na Bliskim Wschodzie i Zachodzie. Wiele z tych ptaków zostało ponownie wprowadzonych do Milwaukee, Chicago, Fort Wayne, Nowego Jorku, Nebraski, Iowa i Missouri..
Ponadto występuje lokalnie i nieregularnie w zdecydowanej większości wschodnich stanów, takich jak między innymi Pensylwania, Nowa Anglia, Nowy Jork, Maryland, Wirginia, Karolina Południowa, Karolina Północna i Alabama..
W tym kraju sokół wędrowny żyje w Baja California i na wyspach Zatoki Kalifornijskiej, z wyjątkiem wyspy Guadalupe. Znajduje się również w Sierra Madre Oriental i Occidental w Sonora, Coahuila, Chihuahua, Durango, Ciudad Victoria i Tamaulipas.
Eksperci potwierdzili obecność tego drapieżnego ptaka na Kubie, Dominice i Nikaragui. W odniesieniu do Ameryki Południowej występuje na dużej części tego kontynentu, z wyjątkiem rozległych obszarów dorzeczy Orinoko i Amazonki..
Plik Falco peregrinus zamieszkuje Fidżi, Tasmanię i RPA. Jednak jest nieobecny w większości Sahary, stepach Azji Środkowej i Wschodniej, Islandii, Nowej Zelandii, Antarktydzie i środkowej części Oceanu Spokojnego..
W odniesieniu do Palearktyki, populacje migracyjne z północy przemieszczają się na południe w kierunku Republiki Południowej Afryki, Indonezji i subkontynentu indyjskiego. Główny obszar lęgowy znajduje się w Wielkiej Brytanii, Europie, Azji, Afryce, Nowej Gwinei, Filipinach, Indonezji, Nowej Kaledonii i Australii.
Sokół wędrowny zamieszkuje tereny górskie i przybrzeżne. Jeśli chodzi o topografię, zobacz równiny, płaskowyże i nierówne kaniony. W stosunku do klifów wybierz najwyższe, otoczone otwartymi terenami i źródłami wody.
Tak więc gatunek ten znajduje się od poziomu morza do 4000 metrów, w tym obszary przybrzeżne, łąki, równiny, prerie, stepy i lasy. Wyjątkowo występuje na terenach alpejskich oraz w zamkniętych i gęstych lasach..
Najpopularniejsze siedliska obejmują strefy nadbrzeżne wzdłuż rzek, pola uprawne, bagna i doliny górskie. Preferowanie terenów podmokłych, strumieni, jezior i środowiska morskiego wynika z faktu, że zdecydowana większość ofiar, które stanowią ich pożywienie, takich jak ptaki wodne, żyje w pobliżu tych źródeł wody..
Ze względu na zachowania łowieckie Falco peregrinus łatwiej dostosowuje się do obszarów częściowo zalesionych lub otwartych. Pod tym względem populacje Pacific Northwest łączą się w pary i polują w krzewach, lasach iglastych oraz młodych i dojrzałych drzewach..
Nie ścigają swojej zdobyczy w koronach gęsto zalesionych obszarów, ale gonią za koronami i na przestrzeniach między drzewostanami. W zakresie zimowym obejmuje namorzyny, obszary miejskie, przybrzeżne bagna, jeziora, doliny rzeczne, klify, łąki i tereny podmokłe.
Jeśli chodzi o obszar pustynny nadbrzeżny, jest to doskonała ostoja dla fauny tego obszaru. To ważna atrakcja dla sokoła wędrownego, który może liczyć na dużą różnorodność i obfitość ofiar..
Plik Falco peregrinus ma niski współczynnik reprodukcji. To, w połączeniu z faktem znajdowania się na szczycie łańcucha pokarmowego i ograniczoną liczbą ofiar, czyni go podatnym na działania człowieka..
Ze względu na zagrożenia dotykające ten gatunek, które spowodowały spadek jego populacji, IUCN uważa, że najmniej obawia się wyginięcia.
Kłusownictwo było głównym zagrożeniem dla tego gatunku pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku. Oprócz tego sokół wędrowny zostaje przypadkowo zatruty przez zjadanie przynęt pozostawionych innym zwierzętom.
Również sztuczna wspinaczka skałkowa na klifach stanowi poważny problem dla miejsc lęgowych. Dzieje się tak, ponieważ wpływają one na rozwój jaj, ponieważ pękają lub matka je porzuca..
Sokół wędrowny z Afryki Zachodniej jest szczególnie narażony na degradację siedlisk. Te ekosystemy są zmieniane przez wycinkę drzew, nadmierny wypas, spalanie upraw i budowę dróg..
Zatem utrata gatunków leśnych, w których ten ptak buduje gniazda, stanowi poważny problem zarówno dla gniazdowania, jak i dla przetrwania zwierzęcia..
Kolejnym czynnikiem fragmentującym środowisko jest rozwój energetyki wiatrowej i zanieczyszczenie węglowodorami. W tym sensie wyciek ropy zanieczyszcza wody i powoduje śmiertelność dorosłych sokołów wędrownych zamieszkujących lokalne populacje..
Największy wpływ na Falco peregrinus To masowe stosowanie DDT spowodowało w latach 1960-1970 spadek populacji i wyginięcie gatunku na rozległych obszarach świata..
Pestycyd gromadzi się w miarę rozprzestrzeniania się w środowisku. Stąd koncentracja wzrasta wraz ze wzrostem łańcucha troficznego, osiągając maksymalne poziomy w tkankach drapieżników znajdujących się w ostatnich ogniwach..
Wpływ tego silnego pestycydu przez długi czas pozostawał niezauważony. Wynikało to z faktu, że dorosłe osobniki przez wiele lat przebywały na tym samym stanowisku lęgowym, co maskowało spadek populacji nieletnich..
W ten sposób w organizmach tych ptaków zgromadziło się wystarczająco dużo DDT, aby wpłynąć na ich rozmnażanie. Tak więc chemiczny pestycyd, który hamuje metabolizm wapnia, powoduje przerzedzenie skorupy jaja. W konsekwencji, gdy matka go inkubuje, pęka pod tym ciężarem.
Do czasu, gdy niszczycielskie skutki DDT stały się widoczne, zło ogromnie się rozwinęło. To spowodowało, że sokół wędrowny stał się globalnym symbolem ruchu ekologicznego. Jego drastyczny spadek był ostrzeżeniem o niebezpieczeństwie stosowania środków owadobójczych.
Wcześniej sokół wędrowny był wymieniony w załączniku I do CITES. Jednak podczas konwencji, która odbyła się w 2016 r., Dokonano zmiany tego gatunku w załączniku II, zgodnie ze środkami ostrożności przewidzianymi przez tę organizację międzynarodową..
Sokół wędrowny zaczyna kojarzyć się w wieku od 2 do 4 lat. Jednak wiek rozrodczy może się różnić, nawet w tej samej populacji..
Ponadto dojrzałość płciowa może być związana z dostępnością miejsc lęgowych i gęstością zaludnienia. Jednym z czynników wpływających na sukces reprodukcyjny tego gatunku jest klimat i liczebność zdobyczy..
W związku z tym zmiany wiosennej pogody mogą opóźnić rozpoczęcie gniazdowania. Ponadto pary tych ptaków drapieżnych rezygnują z prób kopulacji, jeśli znajdą się w sytuacji małej dostępności pokarmu..
Gatunek ten na ogół zachowuje się monogamicznie, utrzymując tę samą parę przez kilka lat. Jednak naukowcy podczas prac terenowych zaobserwowali, że samiec karmi dwie samice, a samica zajmuje terytorium dwóch samców..
Samiec wybiera miejsce lęgowe i buduje gniazdo, z którego para będzie korzystać przez kilka lat. Ponadto wykonuje pokazy zalotów w stosunku do samicy. Niektóre z tych zachowań mogą być akrobacjami, którym towarzyszą określone wokalizacje.
Samica składa zwykle cztery jaja. Są białe, z plamami o czerwonawo-brązowym odcieniu. Jeśli jaja mają jakiekolwiek problemy we wczesnych stadiach zagnieżdżenia, niezależnie od tego, czy się wykluwają, czy nie, samica może złożyć inne jaja..
Przerwa między złożeniem każdego jajka wynosi od 48 do 72 godzin. Inkubacja zwykle nie rozpoczyna się, dopóki trzecie jajo nie znajdzie się w gnieździe. W związku z tym oboje rodzice mogliby na zmianę wysiadywać, ale to samica najczęściej podejmuje się tego zadania..
Po upływie 28–37 dni z jaj wylęgają się jaja. Dzieje się to asynchronicznie. Noworodki pokryte są kremowym upierzeniem. Jeśli chodzi o lotki, zwykle rosną one najpierw u samców niż u samic.
Plik Falco peregrinus Jest generalistą i żywi się głównie ptakami wróblowymi. Ponadto dieta może obejmować norniki (Arvicolinae), nietoperze (Vespertilionidae), ryjówki (Soricidae), ptactwo wodne, sowy i zające w rakietach śnieżnych (Lepus americanus).
Chociaż w diecie dominuje ptasia zdobycz, odsetek pozostałych zwierząt, na które poluje ten ptak drapieżny, różni się w zależności od siedliska, w którym występuje. Tak więc ci, którzy mieszkają w Kalifornii, konsumują około 76% ptaków i 24% małych ssaków.
Tamy różnią się również w zależności od regionu. Na obszarach miejskich sokoły wędrowne zjadają ptaki wróblowe, podobnie jak migdały północne (Colaptes auratus), Rudziki amerykańskie (Turdus migratorius), niebieskie sójki (Cyanocitta cristata), gołębie żałobne (Zenaida macroura), rzeczne ptaki i gołębie (Columba livia).
Jeśli chodzi o populacje zamieszkujące Nowy Meksyk, konsumują sójki Stellera (C. stelleri), nietoperze, nakrapiane opaski (Pipilo maculatus), gołębie pręgowate (Patagioenas fasciata), wróble (Emberizidae) i wiewiórki (Tamias dorsalis).
Sokół wędrowny poluje o świcie i zmierzchu. Gatunek ten ma różne techniki chwytania zdobyczy. W ten sposób może uderzyć i złapać ptaka w powietrzu lub jest wyrzucany z dużej wysokości i kopie zwierzę, powodując jego ogłuszenie lub śmierć..
Aby złapać to, na co upolował, ponownie wstaje i rzuca się, chwytając go łapami. Jeśli ofiara jest bardzo ciężka, upuści ją na ziemię, a później zejdzie, aby ją zjeść.
Inne metody obejmują dalekosiężne płetwy, ataki z zaskoczenia na niskich wysokościach, loty manewrowe na małej wysokości oraz loty bezpośrednie i manewrowe na dużych wysokościach. On też Falco peregrinus potrafi wykonywać pościgi i ataki na krótki dystans przeciwko latającym zwierzętom.
Gatunek ten wykorzystuje specyfikę terenu, aby pozostać w ukryciu przed ofiarami, a następnie móc ich nieoczekiwanie zaatakować. Jeśli chodzi o chwytanie ptactwa wodnego, sokół wędrowny ściga je po wodzie.
W tym celu wykorzystuje loty na niskim poziomie i prędkości, wykorzystując fale do ukrycia się i zaskoczenia ich podczas pływania. Kiedy chce zapolować na kaczki, robi to, gdy są na ziemi, zanim wejdą do wody lub gdy znajdą się na płytkich obszarach.
Sokół wędrowny jest zasadniczo samotnym zwierzęciem, które tworzy parę do reprodukcji. Na terytorium, na którym żyje, wielkość zmienia się w zależności od obfitości zasobów żywności. Jeśli chodzi o zasięg gospodarstwa domowego, szacuje się, że wynosi on od 177 do 1508 km².
Do komunikacji gatunek ten posługuje się dużą różnorodnością wokalizacji, których używa głównie na etapie reprodukcyjnym. Zdecydowana większość rozmów ma miejsce między parami, rodzicami i ich potomstwem lub w interakcjach o charakterze antagonistycznym.
On też Falco peregrinus wykazuje postawy wyrażające agresję lub uległość. Gdy ptak chce być agresywny, unosi pióra. Wręcz przeciwnie, aby być potulnym, upierzenie jest ściśle przylegające do ciała, a zwierzę kładzie głowę do dołu..
Gatunek ten wędruje wiosną, a inny jesienią, ale istnieją pewne różnice między regionami. Tak więc w Indianie szczyt wiosny przypada na okres od kwietnia do maja, a szczyt jesieni w październiku..
Z drugiej strony w środkowej Albercie dorośli migrują wiosną od 8 do 12 maja, a nieletni od 15 do 24 maja. Jeśli chodzi o grupę, która migruje na Florydę, to zazwyczaj przybywa we wrześniu i wyjeżdża w maju.
Plik Falco peregrinus jest samotnym migrantem na duże odległości. Jednak niektórzy młodzi ludzie mogą podróżować razem. Duża część wędruje do Ameryki Północnej w celu rozmnażania, a zimą podróżuje do Ameryki Południowej (Chile lub Argentyna). Podczas tej mobilizacji może pokonać do 12 000 kilometrów.
W stosunku do populacji zamieszkujących wybrzeża iw strefach umiarkowanych większość to mieszkańcy lub odbywają krótkie wycieczki zimowe. Tak więc, podczas gdy niektórzy dorośli mieszkający w strefie przybrzeżnej Kolumbii Brytyjskiej wydają się nie wędrować, inni przemieszczają się na odległość do 200 km.
Jeszcze bez komentarzy