Kto nie lubi muzyki? Muzyka nie rozumie kultur, wieku ani płci ... Muzyka jest uniwersalna. Służy do tańca, koncentracji, chodzenia, zakochania się, radowania się, zasmucania nas. Muzyka nie zna granic. Wszyscy lubimy muzykę, jednak zgodnie z teorią inteligencji wielorakich Howarda Gardnera niektórzy mają większą inteligencję muzyczną.
Każdy lub prawie każdy ma przyjaciela, który jest szczególnie dobry w grze na instrumencie. A najciekawsze jest to, że wielu z tych przyjaciół nauczyło się samodzielnie lub przeszło kilka zajęć. John Lennon, członek jednej z najlepszych grup w historii muzyki, The Beatles, nie otrzymał prawie żadnego wykształcenia muzycznego. Nauczył się, a jego przyjaciel Paul McCartney nauczył go kilku akordów. Jak to możliwe, że był tak wyjątkowym muzykiem?
Zawartość
Inteligencję muzyczną można zdefiniować jako dowolną umiejętność związaną z percepcją muzyczną, dyskryminacją, transformacją i ekspresją. Za każdym razem, gdy myślimy w kategoriach dźwięków, rytmów i melodii, korzystamy z tego rodzaju inteligencji. Ten rodzaj inteligencji pozwala nam również wyrażać emocje i uczucia bez słów, tylko poprzez dźwięki i melodie..
„Terapeutyczna moc muzyki jest bardzo ważna i odpręża ruchy, co byłoby niemożliwe, gdyby nie pośredniczyła w jej wykonywaniu”. -Oliver Sacks-
Fizyk Philip Ball twierdzi, że muzyka wykracza poza to, co czysto poznawcze. Według autora muzyka „może wpływać na układ odpornościowy, zwiększając poziom białek zwalczających infekcje bakteryjne”.
Etnomuzykolog John Blacking zapewnia, że „rozwój zmysłów i edukacja emocji poprzez sztukę to nie tylko pożądane opcje, ale niezbędne wybory dla zrównoważonego działania i efektywnego wykorzystania intelektu”.
Pierwsze oznaki ruchów muzycznych sięgają prehistorii. Poprzez malowidła naskalne można było znaleźć i zapytać o obrzędy z tamtych czasów, w których uczestniczyła muzyka. Muzyka mogła pochodzić zarówno z natury, jak iz własnego głosu. Kości, trzciny, pnie i inne elementy były używane do wydawania dźwięków.
W Egipcie to właśnie kapłani posiadali najbardziej zaawansowaną wiedzę muzyczną, nawet posługując się siedmiodźwiękową skalą. Egipt miał już takie instrumenty, jak harfa i obój. Tutaj możemy zobaczyć, jak już używali do produkcji muzyki zarówno instrumentów smyczkowych, jak i dętych.
W Mezopotamii muzycy cieszyli się dużym prestiżem. Jego zadaniem było towarzyszenie królom w aktach kultu, ceremoniach pałacowych i na wojnach. W starożytnej Grecji używanymi instrumentami były lira, cytra, syringa i różne rodzaje bębnów.
„Muzyka daje duszę wszechświatowi, skrzydła umysłowi, lot wyobraźni, pociechę dla smutku i życia i radości ze wszystkiego”. -Plato-
W średniowieczu chorał gregoriański wyróżnia się jako środek wyrazu religijnego. W renesansie (XV i XVI wiek) była to twórcza eksplozja dla krajów takich jak Francja, Niemcy, Anglia, Hiszpania i Włochy. Ale tam, gdzie ta twórcza eksplozja miałaby większą siłę, byłaby barok (XVII i XVIII wiek). Barok jest preludium do klasycyzmu, w którym muzyka staje się bardziej zrównoważona między strukturą a melodią.
W okresie romantyzmu najbardziej cenioną sztuką był musical. Kompozytorzy romantyczni odłożyli na bok sztywną strukturę klasycyzmu i szukali sposobu na wyrażenie uczuć i emocji w znacznie bardziej bezpośredni i namiętny sposób..
XX i XXI wiek to muzyczna rewolucja na wielu płaszczyznach. Pojawiły się nowe ruchy, takie jak mikrotonalizm, neoklasycyzm, impresjonizm, muzyka elektroniczna i wszystkie style, które znamy dzisiaj..
Ten krótki przegląd historii muzyki pozwala nam zauważyć, że muzyka nie jest elementem statycznym, ale raczej sztuką w ruchu. Forma może być inna, ale cel jest zawsze ten sam: ekspresja poprzez rytmy, melodie lub pieśni uczuć, emocji i myśli.
Od najmłodszych lat ludzi, którzy wyróżniają się inteligencją muzyczną, przyciągają wszelkiego rodzaju melodie, a także dźwięki natury. Można je zobaczyć podążając stopą za kompasem lub za pomocą jakiegoś przedmiotu. Lubią śpiewać, słuchać muzyki, grać (lub próbować) na instrumencie.
Ich nauka, na poziomie ogólnym, jest znacznie silniejsza, jeśli są przystosowane do rytmów, melodii lub słuchania muzyki. Są bardzo kreatywni i tworzą własne piosenki. Ten rodzaj inteligencji może objawiać się przed otrzymaniem jakiegokolwiek wykształcenia muzycznego.
Ważnym aspektem, który zwraca wiele uwagi, są szybkie postępy, jakie podmiot robi podczas szkolenia muzycznego. To wyraźny dowód, który może pokazać, że był biologicznie gotowy do muzyki. Kiedy byliśmy mali, kolega z klasy zawsze wyróżniał się spośród innych w klasie muzycznej. Innym przykładem inteligencji muzycznej są dzieci autystyczne, które mają trudności w mówieniu, ale wyjątkowo grają na instrumencie..
Osobną cechą osób z inteligencją muzyczną są osoby, które potrafią słuchać melodii i grać ją z poszanowaniem walorów dźwiękowych bez nadmiernych trudności. W ten sam sposób potrafią konceptualizować znaczenie melodii i łączyć jej elementy, tworząc w ten sposób nowe formy muzyczne..
Oczywiście, chociaż mamy wybitną inteligencję emocjonalną, wzmocnienie i rozwój są niezbędne. Nie ma sensu cieszyć się tą umiejętnością, jeśli nasze otoczenie nas nie stymuluje i nie promuje tego aspektu. Możemy „być przygotowani”, aby być cnotliwym przy fortepianie, ale jeśli nigdy nie będziemy mieli okazji na nim grać, nigdy nie wykorzystamy tej zdolności..
Kiedy wykorzystamy ten aspekt, możemy zdobyć tak wysokie umiejętności i mistrzostwo, że stworzenie piosenki może być bardzo prostym zadaniem. Z łatwością możemy łączyć rytmy, dźwięki, melodie, instrumenty.
John Williams, dyrektor muzyczny i kompozytor ścieżek dźwiękowych do znanych filmów, takich jak Superman, Gwiezdne wojny, Indiana Jones czy E.T., jest wyraźnym przykładem wielkiej inteligencji muzycznej. Człowiek zdolny do komponowania ścieżek dźwiękowych, które przeszły do historii muzyki i są znane na całym świecie.
Chociaż dla niektórych pisanie piosenek może być trudnym zadaniem, John Lennon i Paul McCartney byli w stanie stworzyć przeboje w ciągu zaledwie kilku dni. Tutaj możesz zobaczyć, jak niektórzy ludzie mają wyraźną muzyczną inteligencję. Jednak w innych aspektach, takich jak sport, mogą się one nie udać. I jak ponownie powtarza Howard Gardner, nie jest ani lepsze, ani gorsze; po prostu inny. Chodzi o różne inteligencje.
Jeszcze bez komentarzy