Udar mózgowo-naczyniowy lub udar to stan neurologiczny, w którym występuje słaby przepływ krwi w mózgu, powodujący śmierć komórek. Istnieją dwa główne rodzaje udarów: niedokrwienny z powodu braku przepływu krwi i krwotoczny z powodu krwawienia. W rezultacie część mózgu nie działa prawidłowo.
Mózgowy AVC jest jedną z najczęstszych patologii neurologicznych; po chorobach serca i nowotworach jest trzecią główną przyczyną zgonów.
Zawartość
Terytorium naczyniowe to obszar nawadniany przez jedną z tętnic, o których mówiliśmy wcześniej. Każda tętnica ma terytorium naczyniowe, to znaczy nawadnia określony obszar. W sumie mamy sześć tętnic, po trzy na każdą półkulę: dwie tylne (z układu kręgowego), dwie przednie i dwie środkowe (z układu szyjnego). Dlatego istnieją trzy obszary naczyniowe:
Przednia tętnica mózgowa (ACA): wywodzi się z tętnicy szyjnej wewnętrznej, która u podstawy mózgu jest podzielona na różne gałęzie, wśród których wyróżnia się tętnica mózgowa środkowa i tętnica mózgowa przednia. Zaopatruje przyśrodkową część płata czołowego, środkową część ciemieniową i dwie trzecie ciała modzelowatego. Ponadto przenika do dwóch struktur podkorowych, jądra ogoniastego i przedniego ramienia torebki wewnętrznej..
Tętnica środkowa mózgu (MCA): zaopatruje zwoje podstawy (skorupa, bladość gałki i część jądra ogoniastego), tylne ramię torebki wewnętrznej i boczną powierzchnię płatów czołowych, ciemieniowych i skroniowych. To tętnica nawadnia większość terytoriów.
Tylna tętnica mózgowa (PCA): pochodzi z dwóch tętnic kręgowych, które na poziomie mostów łączą się, tworząc tętnicę podstawną. Dzieli się to na różne tętnice zaopatrujące móżdżek i tylne tętnice mózgowe. Iryguje przyśrodkową i podstawną część płata skroniowego (hipokamp), płat potyliczny, czaszkę ciała modzelowatego i wzgórze.
Istnieją obszary przygraniczne, które znajdują się między różnymi obszarami naczyniowymi, obszary, które można połączyć w dwa obszary naczyniowe. W przypadku braku tlenu (niedotlenienie) obszar dotknięty chorobą jako pierwszy to obszar peryferyjny, ponieważ to tam krew dociera jako ostatnia. W związku z tym są bardziej wrażliwe na brak tlenu, ponieważ kończą się jako pierwsze (w przeciwieństwie do strefy centralnej).
Zaangażowanie różnych obszarów naczyniowych spowoduje jeden lub inny objaw.
Przedstawienie obszarów naczyniowych tętnic mózgowych przednich, środkowych i tylnych mózgu.
Kiedy udar występuje w obszarze naczyniowym, przestaje on otrzymywać tlen i glukozę przenoszone przez krew. Po kilku minutach bez prawidłowego przepływu krwi tkanka mózgowa jest nieodwracalnie uszkodzona i mówimy, że wystąpił obszar zawału.
Udar mózgu możemy podzielić na dwie duże grupy, niedokrwienny i krwotoczny..
Większość wypadków jest tego typu (stanowi 80% wszystkich HCV). Występują, gdy w tętnicach gromadzi się substancja tłuszczowa zwana blaszką miażdżycową i zwęża je, powodując zamknięcie naczynia krwionośnego, co powoduje niedotlenienie lub niedotlenienie, aw konsekwencji martwicę tkanki nerwowej objętej zawałem..
Istnieją trzy główne rodzaje udaru niedokrwiennego:
Najczęstsze są skrzepliny tętnicze, które są następstwem tworzenia się blaszek lipidowych na ścianach tętnic. Płytki te mogą rozwinąć się, powodując całkowite zamknięcie światła naczynia krwionośnego w procesie, który może trwać od dwudziestu do trzydziestu lat..
Zawały zatorowe mogą być spowodowane pęknięciem blaszki miażdżycowej (nagromadzenie cholesterolu w ścianie tętnicy). Oderwany fragment wędruje przez krwiobieg, aż dotrze do mniejszej tętnicy, blokując ją. W większości przypadków są to zatory pochodzące z serca (udar sercowo-zatorowy). W tym przypadku, z powodu dysfunkcji bicia serca, powstają zatory, które przemieszczają się, aby zablokować tętnicę mózgową.
Obraz uzyskany za pomocą tomografii komputerowej, na którym widać zawał mózgu (obszar hipodensyjny), który wpływa na korę prawej półkuli mózgu.
Objawy udaru niedokrwiennego zależą od tego, gdzie w mózgu jest on dotknięty. Mogą to być:
Ktoś jest bardziej narażony na udar niedokrwienny, jeśli:
TIA to tymczasowe niedrożności tętnicy
Są to mikroemboli, które blokują krążenie przez maksymalnie dwadzieścia cztery godziny, chociaż ogólnie objawy podobne do objawów udaru niedokrwiennego, ale mniej intensywne, ustępują w ciągu kilku minut. Wysoki odsetek tych pacjentów jest narażony na udar niedokrwienny, jeśli przyczyna ich problemów naczyniowych nie jest leczona.
20% udarów jest krwotocznych. Powstają w wyniku pęknięcia tętnicy iw konsekwencji wynaczynienia krwi. Udar krwotoczny jest spowodowany krwawieniem bezpośrednio do miąższu mózgu. Uważa się, że zwykły mechanizm polega na przecieku małych tętnic śródmózgowych uszkodzonych przez przewlekłe nadciśnienie..
Pacjenci z krwotokami śródmózgowymi częściej niż ci z udarem niedokrwiennym mają ból głowy, zmieniony stan psychiczny, drgawki, nudności i wymioty i / lub znaczące nadciśnienie. Mimo to żadne z tych ustaleń nie pozwala wiarygodnie rozróżnić między udarem krwotocznym a udarem niedokrwiennym..
Krwotoki są zwykle definiowane w zależności od ich lokalizacji: zewnątrzoponowe, podtwardówkowe, podpajęczynówkowe, śródmózgowe (lub śródmiąższowe) i dokomorowe.
Krwotoki zewnątrzoponowe i podtwardówkowe są często urazowe, powodując pękanie tętnic oponowych, aw konsekwencji gromadzenie się krwi w przestrzeniach nadtwardówkowych lub podtwardówkowych. Ta krew kompresuje tkankę mózgową i powoduje ogniskowe objawy, śpiączkę i śmierć poprzez zrozumienie budowy pnia mózgu..
Ważnym powikłaniem często obserwowanym w krwotokach podpajęczynówkowych jest skurcz naczyń. Z powodów, które nie są dobrze znane, ale prawdopodobnie są związane z gromadzeniem się wynaczynionej krwi, niektóre tętnice mogą skurczyć się i skurczyć, tak że krążenie krwi zostanie przerwane i wystąpią zawały w obszarach naczyniowych zaopatrywanych przez te tętnice..
Krwotok podpajęczynówkowy może być traumatyczny lub spowodowany pęknięciem tętniaka. Tętniaki to workowate poszerzenia ścian tętnic, zwykle wrodzone, które mogą powodować pękanie i wynaczynienie krwi w przestrzeni podpajęczynówkowej.
Obrazy uzyskane za pomocą CT przedstawiające dwa różne krwotoki podpajęczynówkowe.
Krwotok śródmózgowy jest związany z wysokim ciśnieniem krwi. Przewlekłe nadciśnienie osłabia ściany naczyń krwionośnych, aw niektórych punktowych wzrostach ciśnienia naczynie może pęknąć i przeciekać do krwi do tkanki mózgowej. To z kolei spowoduje pęknięcie innych mniejszych naczyń i zwiększy rozmiar urazu..
Zdjęcie przedstawiające nagromadzenie krwi w lewej tkance mózgowej w wyniku krwotoku.
Inną przyczyną krwotoku śródmózgowego jest pęknięcie malformacji tętniczo-żylnej (AVM). AVM to obszary nieprawidłowej komunikacji między układem tętniczym i żylnym, które wykazują nieprawidłowy przepływ krążenia. Chociaż jest to anomalia rozwojowa, zwykle pojawiają się one dopiero w wieku dwudziestu lub trzydziestu lat, kiedy mogą pęknąć i spowodować krwotok mózgowy lub napady padaczkowe z powodu podrażnienia pobliskiej tkanki nerwowej..
W niektórych przypadkach krwawienia do mózgu mogą otworzyć się na układ komorowy. Krwotoki dokomorowe komplikują rokowanie pacjenta, ponieważ często mogą powodować wodogłowie (nieprawidłowy wzrost ilości płynu mózgowo-rdzeniowego w jamach mózgu).
Rodzaj deficytu zależy od zajętego obszaru mózgu. Jeśli zajęta jest dominująca półkula (zwykle lewa), mogą wystąpić następujące objawy:
Jeśli zajęta jest niedominująca półkula (zwykle prawa), mogą wystąpić następujące objawy:
Niedrożność naczynia krwionośnego powoduje poważne niedokrwienie w środku obszaru naczyniowego i mniej nasilone niedokrwienie na obwodzie. Komórki jądra niedokrwiennego szybko obumierają, a zajęcie neurologiczne jest nieodwracalne.
Komórki na obrzeżach ulegają zmianie pod względem aktywności funkcjonalnej, ale zachowują swoją integralność strukturalną przez pewien czas. Obszar ten nazwano półcieniem niedokrwiennym.
Objawy neurologiczne związane z zajęciem komórek w niedokrwiennej strefie zmierzchu są odwracalne.
W przypadku zawału naczynia krwionośnego dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia komórek. Z drugiej strony funkcjonalna zmiana strefy niedokrwienia półcienia jest odwracalna.
Dlatego konieczne jest jak najszybsze przywrócenie prawidłowego przepływu krwi oraz zminimalizowanie skutków utraty energii i obrzęków..
Termin obrzęk odnosi się do gromadzenia się płynów w tkance. Płyn ten może gromadzić się wewnątrz komórek (obrzęk cytotoksyczny) lub w przestrzeni zewnątrzkomórkowej (obrzęk naczynioruchowy)..
Obecność obrzęku wypiera i uciska sąsiednie struktury mózgu, co zwiększa upośledzenie czynnościowe i utrudnia powrót do zdrowia z niedokrwionych obszarów półcienia.
Stolarz, M.B. (1994). Neuroanatomy. Podstawy. Buenos Aires: Od redakcji Panamericana.
Delgado, J.M .; Ferrús, A.; Mora, F.; Rubia, F.J. (red.) (1998). Podręcznik neuronauki. Madryt: Synteza.
Diamond, M.C .; Scheibel, A.B. i Elson, L.M. (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty). Ludzki mózg. Zeszyt ćwiczeń. Barcelona: Ariel.
Guyton, A.C. (1994) Anatomia i fizjologia układu nerwowego. Podstawy neuronauki. Madryt: Od redakcji Médica Panamericana.
Martin, J.H. (1998) Neuroanatomy. Madryt: Prentice Hall.
Nolte, J. (1994) Ludzki mózg: wprowadzenie do anatomii funkcjonalnej. Madryt: Mosby-Doyma.
Jeszcze bez komentarzy