Charakterystyka Loa loa, morfologia, cykl biologiczny

2380
Egbert Haynes

Loa loa jest to gatunek glisty należący do gromady Nematoda. Jest to pasożyt, który atakuje ludzi, powodując chorobę zwaną loasis, znaną również jako filarioza podskórna.

Otrzymuje tę nazwę, ponieważ pasożyt umiejscowiony jest w tkankach podskórnych żywiciela. Oprócz Loa loa Istnieją również inne nicienie, które powodują filariozy, takie jak Onchocerca volvulus.

Loa widziana pod mikroskopem. Źródło: Michael Wunderli [CC BY 2.0 (https://creativecommons.org/licenses/by/2.0)]

Loa loa jest to endemiczny pasożyt występujący na kontynencie afrykańskim, szczególnie na zachodzie. Pochodzi z Etiopii. Duży procent populacji w tym regionie jest zarażony robakiem, ale nie wykazuje objawów. Ci, którzy doświadczają poważniejszych stanów klinicznych, to ci, którzy nabywają infekcję podczas odwiedzania obszarów, w których występuje endemicznie..

Indeks artykułów

  • 1 Funkcje
  • 2 Taksonomia
  • 3 Morfologia
    • 3.1 Kobieta
    • 3.2 Mężczyzna
  • 4 Cykl życia
  • 5 Transmisja
  • 6 Objawy infekcji
  • 7 Diagnoza
    • 7.1 Bezpośrednia obserwacja robaka
    • 7.2 Badanie krwi
    • 7.3 Reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR)
  • 8 Leczenie
  • 9 Odniesienia

Charakterystyka

Loa loa jest to zwierzę należące do domeny Eukarya i dlatego jest organizmem wielokomórkowym. Jego DNA jest upakowane w jądrze komórkowym, tworząc chromosomy.

Podobnie z punktu widzenia rozwoju embrionalnego jest zwierzęciem trójblastycznym, ponieważ posiada trzy listki zarodkowe: ektodermę, mezodermę i endodermę. Z tych warstw różnicują się różne komórki, z których składają się tkanki każdego organu zwierzęcia.

Loa loa Jest to również zwierzę, które charakteryzuje się dwustronną symetrią, co oznacza, że ​​składa się z dwóch dokładnie równych połówek, połączonych w płaszczyźnie podłużnej ciała pasożyta..

Te pasożyty rozmnażają się wyłącznie płciowo i są żyworodne, z rozwojem pośrednim. Oznacza to, że po zapłodnieniu samica wypuszcza larwy do środowiska, które musi przejść proces metamorfozy, aby osiągnąć morfologię dorosłego człowieka..

Jak powiedziałem wcześniej, Loa loa jest pasożytem, ​​co oznacza, że ​​aby się rozwinąć, musi znajdować się wewnątrz żywiciela lub wektora. Jego ostatecznym żywicielem są ludzie, a wektorem jest mucha.

Taksonomia

Klasyfikacja taksonomiczna Loa loa jest następny:

-Domena internetowa: Eukaria

-Królestwo Animalia

-Subkingdom: Eumetazoa

-Gromada: Nematoda

-Klasa: Secermentea

-Zamówienie: Spirurida

-Rodzina: Onchocercidae

-Płeć: Loa

-Gatunki: Loa loa.

Morfologia

Loa loa Jest to robak nicieni i jako taki ma wydłużony, cylindryczny kształt. Są dwupienne, co oznacza, że ​​płci są oddzielne. Wykazują również dymorfizm płciowy, przez co samica i samiec mają pewne różnice, które pozwalają na ich rozróżnienie.

Ciało tych robaków jest podzielone na trzy obszary lub strefy: prostą głowę, tułów i ogon zakończony tępym czubkiem. Ponadto składają się na rodzaj powłoki ochronnej, która składa się głównie z kolagenu..

Kolorowo przeważnie są blade, białawe..

Płeć żeńska

Podobnie jak w przypadku wielu pasożytów, samica Loa loa są większe niż samce. Mogą mierzyć do 8 cm długości. Jego ogon jest prosty.

Wewnętrznie twój układ rozrodczy składa się z dwóch jajników, z których wychodzą dwa jajowody, które komunikują się z macicą, która przedostaje się do porów narządów płciowych..

Męski

Samce są mniejsze niż samice. Mierzą do 3 cm. Ogon ma charakterystyczną krzywiznę brzuszną. Mają też dwa drzazgi.

Twój układ rozrodczy składa się z jądra, które przedostaje się do pęcherzyka nasiennego. Stąd pochodzi przewód ejakulacyjny, który otwiera się na zewnątrz zwierzęcia w kloaki.

Cykl biologiczny

Jak dobrze wiadomo, pasożyty wymagają pewnych warunków i elementów, aby ich cykl życiowy mógł się pomyślnie rozwijać. Wśród tych elementów żywotne znaczenie mają gospodarz i wektor. Dobrze Loa loa nie jest wyjątkiem.

W konkretnym przypadku tego pasożyta wektor jest reprezentowany przez owada, muchę należącą do rodzaju Chysops. To jest hematofogenne, to znaczy żywi się krwią, którą uzyskuje poprzez ukąszenie osób, takich jak ludzie. Stanowi to par excellence żywiciela tego pasożyta.

Ten pasożyt ma trzy formy larwalne: mikrofilarie (L1), labditiform (L2) i nitkowate (L3). Mikrofilarie wytwarzane są wewnątrz człowieka, a później ulegają metamorfozie w locie.

Kiedy to zostanie wyjaśnione, cykl biologiczny Loa loa Chodzi o to, że ludzie zarażeni pasożytem mają mikrofilarie krążące we krwi. Kiedy mucha gryzie cię i wysysa twoją krew, wysysa również te mikrofilarie.

Cykl życia Loa loa. Źródło: CNX OpenStax [CC BY 4.0 (https://creativecommons.org/licenses/by/4.0)]

W przewodzie pokarmowym much mikrofilarie tracą swoją ochronną torebkę i przemieszczają się w kierunku mięśni klatki piersiowej. Tam przechodzi proces metamorfozy, przechodząc przez etapy L2 (labditiform) i L3 (nitkowate)..

Larwy L3 przemieszczają się od mięśni klatki piersiowej w kierunku trąbki muchy. Trąba to wydłużony narząd, którego niektóre bezkręgowce używają do ssania. W przypadku much wykorzystują ją do wysysania krwi ugryzionych zwierząt.

Po ugryzieniu zdrowego człowieka larwy nitkowate (L3) wykorzystują ranę zadaną przez owada, aby dostać się do ciała żywiciela..

W ludzkim ciele larwa wędruje do tkanek podskórnych. Tam przechodzą nową metamorfozę i przekształcają się w dorosłego osobnika..

Dorosłe osobniki łączą się w pary i są zdolne do wytwarzania mikrofilarii (L1). Mikrofilarie zostały zebrane z płynu mózgowo-rdzeniowego, moczu i płuc osób zakażonych. Krążą także we krwi w ciągu dnia.

Kiedy mucha gryzie zakażoną osobę, pozyskuje larwy L1, rozpoczynając cykl ponownie..

Przenoszenie

Jak już wyjaśniono w opisie cyklu biologicznego Loa loa, ten pasożyt jest przenoszony przez ukąszenia much z rodzaju Chysops. Dzieje się tak, ponieważ gdy gryzą osobę, odkładają tam larwy pasożyta i wykorzystują przedostanie się do krwiobiegu.

Nie było przypadków bezpośredniej transmisji z jednego człowieka na drugiego, więc ten mechanizm transmisji jest całkowicie wykluczony..

Objawy infekcji

Choroba, która powoduje Loa loa Jest znany pod nazwą loasis. Jest to infekcja, która dotyka głównie tkanki podskórne organizmu, ponieważ to tam rozmnaża się pasożyt.

Okres inkubacji wynosi około trzech miesięcy. Po tym czasie osoba zarażona zaczyna wykazywać określone objawy i oznaki.

Jednym z najbardziej charakterystycznych objawów tej infekcji jest tzw. Obrzęk Calabara. Charakteryzuje się tym, że jest obszarem, w którym występuje obrzęk (stan zapalny) bez zaczerwienienia. To zapalenie jest podskórne i bardzo rozległe i może mierzyć do 20 cm.

Ponadto przed pojawieniem się obrzęku może wystąpić świąd (swędzenie), pieczenie i ból. Obrzęk Calabar rozwija się głównie na twarzy, nadgarstkach i kostkach, szczególnie na poziomie stawów. Jego czas trwania jest zmienny, od godzin do nawet tygodni. Kiedy obrzęk znika, jest bardzo prawdopodobne, że pojawia się ponownie, ale w innym miejscu.

Na poziomie krwi osoba dotknięta chorobą cierpi na eozynofilię. Oznacza to, że eozynofile (rodzaj krwinek) zwiększają swoje stężenie we krwi. Dzieje się tak, ponieważ komórki te, jako jedna z wielu funkcji, zwalczają infekcje pasożytami..

Podobnie dorosłe formy pasożyta mają tendencję do wywoływania pewnych miejscowych reakcji w miejscu ich znalezienia. Jedną z ulubionych tkanek tych robaków jest spojówka oczna. Kiedy to nastąpi, osoba doświadcza łzawienia, mrowienia i wrażenia ciała obcego..

Gdy infekcja postępuje, możliwe są powikłania na poziomie nerkowym, neurologicznym, płucnym i sercowym..

Ciężkość zakażenia zależy głównie od stanu układu odpornościowego chorego i stopnia odporności pasożyta. Na przykład w regionach, w których loaza jest endemiczna, we krwi jej mieszkańców można znaleźć mikrofilarie, które nie wykazują żadnych objawów lub oznak..

Diagnoza

Rozpoznanie loasis można postawić za pomocą kilku mechanizmów:

Bezpośrednia obserwacja robaka

Lekarz może obserwować dorosłą postać robaka na spojówce pacjenta lub na skórze..

Badanie krwi

Jest to test najczęściej używany do diagnozowania infekcji wg Loa loa. Aby to wykonać, konieczne jest pobranie próbki krwi od pacjenta. Należy to zrobić między 10:00 a 14:00, ponieważ jest to czas, w którym we krwi występuje najwyższe stężenie mikrofilarii..

Reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR)

Jest to wysoce wyspecjalizowany molekularny test diagnostyczny. Dzięki temu możliwe jest bezpośrednie wykrycie DNA pasożyta, a także ilościowe określenie ilości występujących pasożytów. To niezwykle kosztowny egzamin, który trzeba wykonać w wyspecjalizowanych ośrodkach. Rzadko zdarza się, aby zdiagnozowano infekcję..

Mikrofilaria we krwi. Źródło: Stefan Walkowski [CC BY-SA 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)]

Leczenie

Lek stosowany w leczeniu infekcji Loa loa to dietylokarbamzyna. To nic innego jak środek przeciw robakom (przeciwpasożytniczy), który jest stosowany w leczeniu zakażeń wywoływanych przez niektóre nicienie, takie jak Loa loa.

Jednak schemat leczenia loasis jest nieco złożony, ponieważ zachowanie, którego należy przestrzegać, zależy od kilku czynników..

Najważniejszym czynnikiem jest liczba pasożytów na mililitr krwi. U pacjentów, u których stężenie przekracza 8 000 mikrofilarii na mililitr, nie zaleca się bezpośredniego rozpoczynania leczenia dietylokarbaminą..

Dzieje się tak, ponieważ zaatakowane pasożyty uwalniają pewne substancje, które mogą wywołać straszne reakcje u pacjenta, takie jak encefalopatia..

U pacjentów z wysokim poziomem mikrofilarii we krwi często poddaje się leczeniu albendazolem przez okres 21 dni w celu zmniejszenia liczby pasożytów..

Gdy ilość pasożytów osiągnie łatwiejszy do opanowania poziom, wówczas stosuje się leczenie dietylokarbaminą, zawsze z wymaganą ostrożnością i monitorowaniem..

Bibliografia

  1. Agbolade O., Akinboye D. i Ogunkolo O. (2005) Loa loa i Mansonella perstans: zaniedbane ludzkie infekcje, które wymagają kontroli w Nigerii, Afr. J. Biotechnol. 4
  2. Akue, J. (2016). Loa loa Patogeneza u człowieka. Rozdział w książce: Infekcje pojawiające się u ludzi: Infekcje wirusowe i pasożytnicze. Pierwsza edycja.
  3. Curtis, H., Barnes, S., Schneck, A. and Massarini, A. (2008). Biologia. Od redakcji Médica Panamericana. 7. edycja.
  4. Gómez, N., Primelles, R., Gómez, N., Pérez, H. and Tipantasig, W. (2015). Filariasis Journal of Medical Sciences. 19 ust. 1
  5. Hickman, C. P., Roberts, L. S., Larson, A., Ober, W. C. i Garrison, C. (2001). Zintegrowane zasady zoologii (tom 15). McGraw-Hill.
  6. Rajeev, J., Chen J., Butcher, A. and Casson, R. (2008). Robak podspojówkowy Loa lloa. Międzynarodowy dziennik chorób zakaźnych. 12 (6).

Jeszcze bez komentarzy