Plik czarny wilk jest fenotypową odmianą wilka szarego (Canis lupus) z melanizmem w sierści. Ta odmiana czarnego futra występuje w różnych podgatunkach wilków, takich jak wilki włoskie i azjatyckie.
Pierwotnie ten wariant fenotypowy był uważany za inny gatunek wilka szarego, od którego pochodzi nazwa Canis lycaon w XVIII wieku. Jednak różne analizy morfometryczne i genetyczne umożliwiły włączenie tej odmiany melanistycznej do gatunku. Canis lupus.
Zapis czarnych wilków w azjatyckich populacjach wilka szarego Canis lupus pallipes i wilk włoski Canis lupus italicus ujawnił, że wariant czarnego futra może być zapoczątkowany zarówno przez hybrydyzację wilków z psami domowymi, jak i niezależny nawrót mutacji w tych populacjach wilków.
Badania te podkreślają, że obecność zdziczałych lub bezpańskich psów jest bardzo rzadka na tych obszarach, a zdarzenia hybrydyzacji są bardzo mało prawdopodobne w przypadku tych populacji wilków..
Melanizm odnotowano u innych gatunków psowatych, takich jak kojot (Canis latrans) i czerwony wilk ze wschodnich Stanów Zjednoczonych (Canis rufus).
Indeks artykułów
Czarne wilki mają cechy bardzo podobne do szarych wilków. Wilki na ogół mogą ważyć od 30 do 60 kilogramów, ale w południowym Ontario znaleziono czarne okazy, które ważą od 7 do 10 kilogramów więcej. Mogą mierzyć od 1,5 do 2 metrów długości od pyska do ogona.
Ogon ma od 35 do 40 centymetrów, a czaszka od 25 do 30 centymetrów długości i od 12 do 15 centymetrów szerokości. Jego szata jest umiarkowanie gęsta i gruba.
Wariacje morfologiczne wilków wynikają z hybrydyzacji Canis lupus z innymi gatunkami, takimi jak kojoty (Canis latrans) lub z psami domowymi (Canis lupus familiaris). Mutacja powodująca melanizm jest spowodowana eliminacją trzech nukleotydów. Ten ostatni został wykryty u psów, kojotów i wilków..
Prawdopodobnie pojawienie się czarnych wilków wynika z połączenia dominujących alleli. Ta kombinacja genotypowa występuje u czarnych psów i jest rzadka, więc tylko hybryda wilka z czarnym psem może dać czarnego wilka..
Mutacje w genach odpowiedzialnych za kolor sierści lub hybrydyzację z innymi gatunkami, takimi jak kojot (Canis latrans) lub zdziczałymi psami, mogą być jednymi z przyczyn zmiennych morfologicznych w Canis lupus.
Melanizm u psów domowych jest kontrolowany przez gen CBD103, który jest również powiązany z kodowaniem białka beta-defensyny.
Ta mutacja jest delecją trzech nukleotydów w loci K i została wykryta u ponad 50 ras psów domowych, a także jest szeroko rozpowszechniona w populacjach wilków i kojotów w zachodnich Stanach Zjednoczonych..
Analizy molekularne wykazały, że ta eliminacja nukleotydów powodujących melanizm u wilków jest wynikiem migracji genów między dwoma gatunkami (wilk x pies, kojot x pies, wilk x kojot) i późniejszego krzyżowania wstecznego osobników.
W niektórych populacjach wilków, takich jak włoskie wilki szare, w ostatnich dziesięcioleciach nie odnotowano hybrydyzacji.
Występuje jednak fenotyp czarnego futra, który może świadczyć o hybrydyzacji z dzikimi psami w przeszłości lub spontanicznych mutacjach związanych z wpływem różnych czynników ekologicznych i adaptacji do warunków środowiskowych..
Gatunki Canis lupus Należy do rodziny psowatych i ma około dziewięciu podgatunków, w których może pojawić się fenotypowa odmiana czarnego wilka.
W Ameryce Północnej istnieje pięć uznanych podgatunków, w tym C. l. arctos Y C. l. occidentalis mieć melanizm. W Azji rozpoznawane są co najmniej dwa podgatunki, tj C. l. pallipes najbardziej rozpowszechniony na tym kontynencie, prezentujący również wariant czarnego futra w niektórych populacjach Iranu.
Spośród dwóch podgatunków opisanych dla Europy melanizm odnotowano tylko w niektórych populacjach wilków z podgatunku C. l. italicus obecny we Włoszech.
Początkowo ta odmiana fenotypowa została opisana jako gatunek inny niż wilk szary (Canis lycaon). Jednak w pierwszej dekadzie XXI wieku kilka badań genetycznych ujawniło, że czarny wilk wykazuje tę samą mutację, co psy domowe z czarnym futrem..
Pies domowy jest klasyfikowany przez niektórych zoologów jako podgatunek wilka (Canis lupus familiaris), chociaż jest również uważany za inny gatunek (Canis familiaris).
Czarny wilk występuje w Ameryce Północnej i niektórych częściach Eurazji. W Ameryce Północnej znajduje się na zachód od Stanów Zjednoczonych, Kanady i Alaski. W Europie odnotowano go we Włoszech i Rosji, obecnie tylko niektóre populacje pozostają we wschodnich Włoszech..
W Ameryce Północnej czarne wilki obserwowano od XVI wieku, co miało tendencję do częstszego występowania w niektórych regionach. Obecnie jego obecność jest powszechna w regionie Wielkich Jezior, obejmującym Ontario w Kanadzie, a także osiem stanów w Stanach Zjednoczonych..
Ponadto występują w Minnesocie i Parku Narodowym Yellowstone, reprezentując znaczny procent populacji wilków w tych lokalizacjach. W Europie osobniki czarnych wilków można znaleźć we Włoszech w Apeninach oraz w prowincji Arezzo.
W Azji odnotowano czarne wilki w populacjach zamieszkujących region Bahar w opatrzności Hamadan oraz w Ghidar w opatrzności Zanjan w zachodnim Iranie..
Podobnie jak ich krewniacy o szarej sierści, czarne wilki zazwyczaj zamieszkują różnorodne środowiska, od lasów, przez obszary skaliste, przez zarośla, łąki, mokradła i pustynie. Częściej jednak występuje na terenach zalesionych.
Gatunki Canis lupus został oceniony w kategorii najmniejszej troski (LC) przez IUCN. Chociaż stan ochrony czarnej odmiany wilka nie został oceniony i nie jest on zbyt powszechny w większości miejsc, w których zamieszkuje wilk szary, ma dużą reprezentację w niektórych populacjach wilka..
W połowie XX wieku czarne wilki stanowiły ponad 40% populacji Parku Narodowego Yellowstone w Stanach Zjednoczonych, a około 32% obserwacji wilków w Kanadzie dotyczyło czarnych wilków..
W innych miejscach, takich jak Alaska, stanowią ponad 30% populacji wilków. We Włoszech osobniki czarnych wilków odnotowano w populacjach zamieszkujących góry Apeninów, stanowiąc od 23% do 30% populacji..
Szacuje się, że obecnie rośnie liczba osobników z fenotypem czarnego futra, ponieważ wspomniane ubarwienie nie stanowi przeszkody w doborze płciowym. Ponadto genotyp koloru czarnego jest powiązany z odpornością na niektóre choroby..
Z drugiej strony mniej agresywne zachowanie tych osób daje im pewną wrażliwość na ludzi, którzy polują na nich, aby promować ich skórę lub jako zagrożenie.
W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku w Parku Narodowym Yellowstone przeprowadzono kontrolę populacji wilków, napędzaną przez szkody wyrządzone zwierzętom gospodarskim przez te zwierzęta. Oprócz tego kłusownictwo i polowanie sportowe tych zwierząt spowodowało zmniejszenie populacji tego gatunku w jego pierwotnym zasięgu występowania..
W latach osiemdziesiątych XX wieku Canis lupus był zagrożony wyginięciem, sklasyfikowany przez IUCN jako „wrażliwy” (V). Wszystko to pomimo faktu, że od lat 70. XX wieku prowadzono kilka programów reintrodukcji w różnych miejscach w Ameryce Północnej, oprócz działań związanych z ponownym zalesianiem i odtwarzaniem siedlisk. Ponowne wprowadzenie Canis lupus rozumiał zarówno szare wilki, jak i czarne wilki.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych populacje wilków ustabilizowały się w niektórych miejscowościach w Stanach Zjednoczonych, takich jak Minnesota, Wisconsin, Idaho, Arizona i Oregon. Jednak rozmieszczenie wilka znacznie się zmniejszyło z powodu zniszczenia jego siedliska..
Czarne wilki, podobnie jak szare wilki, są elastycznymi i oportunistycznymi drapieżnikami. Żywią się różnymi zwierzętami kopytnymi, które stanowią około 90% ich pożywienia w niektórych lokalizacjach, a także małymi i średnimi ssakami, takimi jak gryzonie, a nawet niektórymi zwierzętami wodnymi, takimi jak foki i łosoś..
Jedną z jego najczęstszych ofiar jest jeleń (Cervus elaphus), którym żywią się przez cały rok. Odnotowano stada wilków liczących 4-16 członków, następujące po stadach zwierząt kopytnych podczas ich migracji w Parku Narodowym Yellowstone.
Generalnie watahy wilków czekają w ukryciu, aż ich ofiara zostanie rozproszona, aby zaatakować razem, jeśli jest to duża ofiara, taka jak antylopa, konie, łoś lub żubr.
Gdy ofiara zostanie otoczona, atakują, gryząc grzbiet zwierzęcia, powodując głębokie rany w okolicy krocza, które powodują wykrwawienie u zwierzęcia..
W niektórych przypadkach zabijają swoją ofiarę, gryząc obszar tchawicy podczas przekraczania szyjnej. Wilki często uzupełniają swoją dietę niektórymi gatunkami roślin i owocami, chociaż drapieżnictwo innych ssaków stanowi ponad 80% ich diety.
Wilki tworzą paczki o złożonym porządku hierarchicznym. W stadach wilków parę lęgową tworzą osobniki alfa (samce i samice). W ciągu roku para lęgowa kojarzy się raz między styczniem a kwietniem.
Zarówno samice, jak i samce osiągają dojrzałość płciową w wieku około sześciu miesięcy. Gdy samica wejdzie w ruję, zwiększa swoje agresywne zachowanie w stosunku do innych samic w stadzie, aby zahamować w nich ciepło..
Współżycie ma miejsce około 15 dni po wystąpieniu rui i może trwać od 10 do 30 minut. Tkanka erekcyjna penisa mężczyzny rozszerza się, podczas gdy mięśnie pochwy kurczą się, stymulując wytrysk..
W tym okresie samiec i samica łączą się, kierując głowy w przeciwnych kierunkach, aby być czujnym na wszelkie niebezpieczeństwo lub zagrożenie..
Ciąża trwa około 90 dni, a samice mogą mieć od 12 do 18 młodych przy każdym porodzie. Nowy miot zwykle migruje ze stada po osiągnięciu dojrzałości płciowej, aby założyć nowe stada lub dołączyć do nich.
Na Canis lupus nie ma kojarzenia selektywnego (zwanego negatywnym kojarzeniem selektywnym), to znaczy wilki nie wybierają partnerów na podstawie ich podobieństw w kolorze sierści i innych cechach, ale zamiast tego wybierają partnera, który różni się od nich fenotypowo.
Niektóre badania wykazały, że między 1995 a 2015 rokiem około 64% par wilków w Parku Narodowym Yellowstone znajdowało się pomiędzy osobnikiem szarym a czarnym. W tym badaniu odsetek czarnych samców z szarymi samicami i czarnych samic z szarymi samcami był bardzo podobny..
Allel dla ubarwienia czarnego (allel K) jest dominującą postacią, ponieważ można było zarejestrować, że w krzyżówkach wilków szarych i czarnych, średnio 14 szczeniąt na skrzyżowanie, generalnie 10 z czarną sierścią.
Niska selektywność w kojarzeniu tych zwierząt i dominujący charakter allelu pozwoliły na trwałość fenotypu czarnego futra u Canis lupus.
Niektóre badania wykazały, że osobniki heterozygotycznych czarnych wilków mają wyższą skuteczność biologiczną (przystosowanie) niż homozygotyczne czarne wilki. Oznacza to, że Twoje geny będą skuteczniej rozprzestrzeniać się na kolejne pokolenia..
Wysoka sprawność tych heterozygotycznych osobników może wynikać z faktu, że mutacja czarnego futra jest związana z wysokim poziomem białka beta-defensyny. Białko to jest związane z odpornością na infekcje wirusowe i bakteryjne skóry.
Z drugiej strony homozygotyczne samice czarnego wilka są rzadkie i mają o 25% mniej żywego potomstwa niż samice szare..
Z tego powodu samice wilka szarego mają większy sukces reprodukcyjny. Możliwe, że przewaga immunologiczna osobników z czarnym futrem wiąże się z kosztem reprodukcji, co powoduje zrównoważony dobór tego fenotypu..
Jeszcze bez komentarzy