Loxosceles Jest to rodzaj pająków z rodziny Sicariidae średniej wielkości, zazwyczaj o długości od 5 do 13 mm, z głowotułów gruszkowatym. Mają dwie pary oczu bocznych i jedną parę umieszczoną z przodu, rozłożoną w kształcie trójkąta. Oczy przednie lub przednie są większe niż oczy boczne.
Pająki z tego rodzaju są znane pod nazwą pająków skrzypków, ponieważ zazwyczaj mają na klatce piersiowej ślady w kształcie wspomnianego instrumentu muzycznego. Nazywa się je również pająkami narożnymi, ponieważ zwykle żyją ukryte w rogach i szczelinach trudno dostępnych..
Rodzaj reprezentowany jest przez ponad 100 gatunków wędrownych pająków rozsianych po całym świecie. Największa różnorodność gatunków występuje w Ameryce Łacińskiej, zwłaszcza w Meksyku (41 gatunków) i Peru (19 gatunków). W zależności od gatunku preferowane siedlisko może się różnić od lasów strefy umiarkowanej po pustynie lub wydmy..
Pająki skrzypków są częścią niewielkiej grupy pająków, których jad może zabijać ludzi. Wraz z czarnymi wdowami (rodzaj Latrodectus) są największymi i najgroźniejszymi odpowiedzialnymi za zatrucia pająkami na całym świecie. Jej jad jest proteolityczny i nekrotoksyczny i wywołuje szereg objawów zwanych lokscelizmem..
Indeks artykułów
Pająki z rodzaju Loxosceles są to organizmy średniej wielkości, zwykle nieprzekraczające 15 mm długości, z większymi samicami i bardziej rozwiniętym odwłokiem (opistosoma).
Prosoma lub głowotułów jest gruszkowata, ozdobiona serią plamek w kształcie skrzypiec. W przedniej części znajduje się sześć oczu ułożonych w trzy pary w powtarzających się rzędach poprzecznych, para przednia jest większa niż reszta i znajduje się z przodu.
Prosoma lub głowotułów jest gruszkowata, ozdobiona serią plamek w kształcie skrzypiec. W jego przedniej części znajduje się sześć oczu ułożonych w diady, para przednia jest większa od pozostałych i znajduje się z przodu, a pozostałe dwie pary są usytuowane z boku..
Chelicerae lub wypustki policzkowe są połączone na wewnętrznej krawędzi błoną do połowy ich długości. Blaszka, w której te przydatki się stykają (blaszka szczękowa) stanowi dwudzielny wierzchołek.
Ma dwa pazury stępu uzbrojone w jeden rząd zębów, u samic pedipalp nie ma pazurów. Względny rozmiar nóg różni się w zależności od gatunku, ale trzecia para jest zawsze najkrótsza.
Większe gruczoły pęcherzowe mają otwór w kształcie szczeliny, tylne rzędy środkowe (kręgosłupy) nie mają śliny, podczas gdy tylne boczne mają zmodyfikowane szczeciny..
Samice nie mają zewnętrznych narządów płciowych, to znaczy są haploginami i prezentują szeroki gonopor otoczony grzybami, który prowadzi wewnętrznie do dwóch zbiorników magazynowych. Męski organ kopulacyjny jest reprezentowany przez prostą bańkę i tłok z cienką rurką bez dodatkowych struktur..
Pająki z tego rodzaju mają nocne nawyki, a ich stopień aktywności jest ściśle powiązany z temperaturą otoczenia; jego obecność jest widoczna w cieplejszych miesiącach.
Pająki Fiddler są taksonomicznie zlokalizowane w rzędzie Araneae, podrzędu Araneomorphae, rodziny Sicariidae. W tej rodzinie do ostatnich lat taksonomiści rozpoznawali tylko dwa rodzaje, Loxoscheles Y Sicarius, chociaż obecnie niektórzy autorzy wskrzesili ten gatunek Hexophthalma, zaproponowany przez Karscha w 1879 roku.
Płeć Loxoscheles Został wzniesiony przez Heinekena i Lowe'a w 1832 roku i obecnie składa się ze 116 gatunków, z których większość występuje w regionach neotropicznych.
Zarówno rodzina Sicariidae, jak i rodzaj Loxoscheles okazały się być monofiletyczne, jednak niektórzy autorzy sugerują, że jest to gatunek L. simillima może należeć do nowego rodzaju, który nie został jeszcze opisany.
W środowisku naturalnym gatunek Loxoscheles zajmują bardzo różnorodne siedliska. Można je znaleźć w lasach umiarkowanych, lasach deszczowych, sawannach, chaparral i pustyniach. Preferują ciemne miejsca, takie jak ściółka liści, pod rozkładającymi się kłodami, w zagłębieniach drzew lub w kawałkach kory.
Niektóre gatunki są synantropijne, to znaczy bardzo dobrze przystosowały się do środowisk zmodyfikowanych przez człowieka, mogąc żyć w domach lub w środowiskach okołomicowych. W domach mogą mieszkać na strychach, pod meblami, za obrazami lub w każdym trudno dostępnym kącie lub szczelinie..
Płeć Loxoscheles Występuje na całym świecie, z większą liczbą gatunków opisanych w Neotropics (87 gatunków). Największą różnorodność odnotowano w Meksyku z 41 gatunkami.
Co najmniej 23 gatunki zamieszkują regiony arktyczne (13 na Bliskim Wschodzie i 10 na Palearktyce), podczas gdy tylko dwa gatunki są uważane za kosmopolityczne..
Pająki skrzypków to głównie owadożerne zwierzęta mięsożerne. Te pająki budują sieci, których krótki kształt hamaka nie jest zbyt skuteczny w chwytaniu zdobyczy, ale ich lepki stan i odporność pozwalają im uwięzić niektóre organizmy..
Są również aktywnymi myśliwymi, głównie w godzinach nocnych. Chwytając ofiarę, szybko ją zaszczepiają trucizną, a po jej śmierci wstrzykują soki trawienne, które rozpuszczają tkanki ofiary..
Po strawieniu ofiary sokami trawiennymi pająk zasysa składniki odżywcze i kontynuuje trawienie w swoim ciele..
Pająki z rodzaju Loxoscheles wszystkie są dwupienne (przedstawiają różne płcie), z dymorfizmem płciowym pod względem wielkości, przy czym samice są większe niż samce. Zapłodnienie jest wewnętrzne, a jaja rozwijają się w ootheca.
Przed kojarzeniem następuje zaloty, podczas których samiec skacze i tańczy wokół samicy, a czasami składa jej ofiarę jako ofiarę. Jeśli samiec zostanie zaakceptowany, samica unosi głowotułów, a samiec wprowadza pedipalpy (które zostały zmodyfikowane jako wtórne narządy kopulacyjne) do gonoporu samicy..
Plemniki są uwalniane w opakowaniach zwanych spermatoforami i osadzane w pojemnikach u samicy (spermateka). Samica uwalnia komórki jajowe, które są zapładniane przez plemniki. Po zapłodnieniu zalążków samica składa różną liczbę jaj, w zależności od gatunku, w ootheca.
Każda samica może wyprodukować kilka ootheca w każdym okresie rozrodczym. Z jaj wylęgają się od 30 do 60 dni, w zależności od gatunku i temperatury inkubacji.
Trucizna Loxosceles Ma złożony skład, w który zaangażowanych jest wiele składników, w tym: sfingomielinazy, metaloproteinazy, alkaliczna fosfataza i proteazy serynowe.
Jest zasadniczo proteolityczny i nekrotyczny w działaniu i wywołuje szereg efektów, które razem nazywane są lokscelizmem. Loxoscelism może być skórny, wpływając na komórki i tkanki skóry; lub trzewne lub ogólnoustrojowe, w których jad dostaje się do krwiobiegu i jest transportowany do różnych narządów ciała.
Sfingomielinaza D jest główną przyczyną martwicy, a także hemolizy wywołanej przez tę truciznę.
Kiedy jad przenika do tkanek, wywołuje reakcję zapalną z udziałem kwasu arachidonowego i prostaglandyn, co powoduje ciężkie zapalenie naczyń. W przypadku niedrożności miejscowego mikrokrążenia może również wystąpić hemoliza, trombocytopenia i rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (DIC)..
Lokscelizm może również obejmować martwicę tkanek, koagulację i niewydolność nerek. Chociaż istnieje specyficzne leczenie przeciw lokscelizmowi, antidotum jest skuteczne tylko wtedy, gdy zostanie podane w pierwszych godzinach po ukąszeniu. W przeciwnym razie traci skuteczność, aż stanie się całkowicie nieskuteczna..
Inne metody leczenia obejmują zastosowanie lodu, unieruchomienie chorej kończyny, środki przeciwbólowe, podanie tlenu pod wysokim ciśnieniem lub prądem elektrycznym, kolchicynę, leki przeciwhistaminowe, kortykosteroidy i dapson, a wszystkie z nich z przeciwstawnymi skutkami..
Pochodzi z Ameryki Południowej, często występuje w Chile, Peru, Ekwadorze, Argentynie, Urugwaju, Paragwaju i Brazylii. Został przypadkowo wprowadzony w różnych krajach Ameryki Północnej i Środkowej, a także w Australii, Finlandii i Hiszpanii.
Jest to jeden z gatunków Loxosceles większe (do 15 mm) i szersze (lub mocniejsze) niż ich kongenerów z innych gatunków. Jest to jeden z najgroźniejszych pająków skrzypkowych ze względu na moc jadu, a także gatunek o największym rozmieszczeniu na kontynencie amerykańskim..
Wstrząs anafilaktyczny może wystąpić od 5% do 20% przypadków, a śmiertelność występuje w około 1/3 tych przypadków..
Jest gatunkiem pochodzącym z rejonu śródziemnomorskiego kontynentu europejskiego, choć został przypadkowo wprowadzony do różnych krajów kontynentu azjatyckiego, a także Australii, Madagaskaru i Ameryki Północnej. Występuje również na niektórych wyspach Pacyfiku i Atlantyku.
Jedna z cech Loxosceles rufescens Jest to obecność dużej plamki sercowej, choć czasami niepozornej. Jego ubarwienie waha się od brązowego do lekko czerwonawego, bywa nieco jaśniejsze niż u innych gatunków z tego rodzaju..
Gatunek ten, który może osiągnąć 20 mm, jest najbardziej jadowitym pająkiem w rejonie Morza Śródziemnego i jest bardzo płodny, ponieważ może złożyć do 300 jaj w jednej ootheca..
Występuje endemicznie w Ameryce Północnej i jest szeroko rozpowszechniony w Stanach Zjednoczonych i północnym Meksyku. Żyje głównie między skałami i między kawałkami drewna lub drewna opałowego. W Oklahomie (USA) odnotowuje się około 100 przypadków zatruć rocznie tym gatunkiem.
Jest stosunkowo niewielka jak na rodzaj, osiąga do 9 mm długości. Jego odwłok pokryty jest krótkimi grzybami, które nadają mu gładki wygląd. Samica składa średnio 50 jaj na ootheca.
Jeszcze bez komentarzy