Plik mięczaki Stanowią gromadę zwierząt, które charakteryzują się miękkim ciałem chronionym swoistą skorupą. To jest powód jego nazwy, ponieważ pochodzi od łacińskiego słowa mollis, co to znaczy miękki.
Mięczaki to grupa zwierząt, którym udało się pozostać na planecie przez długi czas, ponieważ według pierwszych zebranych skamieniałości pochodzą one z epoki paleozoicznej, a konkretnie z okresu kambru..
Po raz pierwszy zostały opisane i usystematyzowane przez Carlosa Linnaeusa, znanego szwedzkiego przyrodnika w 1758 roku. Dziś stanowią drugą najliczniejszą grupę zwierząt, liczącą prawie 100 000 opisanych gatunków..
Indeks artykułów
Klasyfikacja taksonomiczna mięczaków jest następująca:
-Domena internetowa: Eukarya
-Królestwo Animalia
-Subkingdom: Eumetazoa
-Gromada: mięczaki
Mięczaki są klasyfikowane jako wielokomórkowe organizmy eukariotyczne, ponieważ składają się z komórek, których materiał genetyczny jest ułożony w jądrze komórkowym, dostosowując się do chromosomów..
Podobnie komórki, z których się one składają, w trakcie rozwoju embrionalnego przechodzą proces różnicowania, dzięki któremu specjalizują się w różnych funkcjach. Dlatego są wielokomórkowe (wiele typów komórek).
Są również zwierzętami trójblastycznymi, ponieważ zawierają trzy listki zarodkowe: ektodermę, mezodermę i endodermę. Są także protostomami.
Przedstawiają wewnętrzną jamę zwaną coelom, dzięki czemu są częścią zwierząt koelomowanych i mają dwustronną symetrię, ponieważ składają się z dwóch równych połówek, przedzielonych wyimaginowaną linią wyznaczoną przez oś podłużną zwierzęcia..
Są to zwierzęta wszechobecne, to znaczy można je spotkać praktycznie we wszystkich ekosystemach planety, z wyjątkiem najbardziej suchych, takich jak pustynie..
Z punktu widzenia reprodukcji większość gatunków jest dwupienna, to znaczy mają różne płci. Istnieją jednak wyjątki, takie jak niektóre ślimaki, które są hermafrodytami..
Rozmnażają się tylko i wyłącznie drogą płciową, poprzez zapłodnienie wewnętrzne lub zewnętrzne, są jajorodne (rozmnażanie za pomocą jaj) i większość z nich ma rozwój pośredni, z wyjątkiem głowonogów, które mają rozwój bezpośredni..
Główną cechą mięczaków jest miękkie ciało, które dzieli się na masę głowy, stopy i trzewnej. Ponadto większość mięczaków jest chroniona przez skorupę wydzielaną przez płaszcz..
Generalnie jest bardzo dobrze rozwinięta. Przedstawia ujście ust, które u niektórych gatunków są otoczone przedłużeniami zwanymi ramionami i mackami. Głowa jest również miejscem narządów zmysłów, takich jak oczy, które w niektórych grupach, na przykład głowonogi, są dość rozwinięte.
Jest to część ciała, w której zawarte są różne systemy organiczne, z których składa się zwierzę. Ponadto ma rodzaj osłony, która odchodzi od masy trzewnej, aby opaść po obu stronach ciała..
Przestrzeń między płaszczem a masą trzewną nazywana jest bladą jamą. Płaszcz pełni funkcję wydzielania skorupy zwierzęcia.
Jest charakterystycznym elementem mięczaków. Składa się głównie z tkanki mięśniowej, a jej funkcja jest związana z lokomocją i ruchem zwierzęcia. U niektórych mięczaków funkcja stopy została zmodyfikowana i odpowiada między innymi za utrzymanie zwierzęcia przytwierdzonego do podłoża.
Jest to sztywna i wytrzymała konstrukcja wydzielana przez płaszcz. Nie wszystkie mięczaki mają muszlę. Składa się z trzech warstw: okostnej, która jest najbardziej zewnętrzna; warstwa pośrednia, zwana warstwą pryzmatyczną, zbudowana z węglanu wapnia; i perłowa warstwa, która jest najbardziej wewnętrzna, która jest w stałym kontakcie z płaszczem.
Układ pokarmowy mięczaków jest kompletny, z otworem wejściowym (pysk) i otworem wylotowym (odbyt). W jamie ustnej znajduje się organ występujący wyłącznie w mięczakach: radula. Jest wydłużony i przedstawia na swojej powierzchni szereg małych struktur o chitynowej teksturze podobnej do zębów..
Za jamą ustną znajduje się przełyk, a zaraz za żołądkiem, gdzie następuje większość trawienia. Dalej jest jelito, miejsce wchłaniania składników odżywczych i wreszcie otwór odbytu.
Należy zauważyć, że układ pokarmowy ma przyczepione gruczoły, których przewody prowadzą do żołądka. Ich funkcją jest produkcja substancji, które przyczyniają się do procesu degradacji żywności..
Układ nerwowy mięczaków zmienia się w zależności od stopnia złożoności gatunku. Na przykład głowonogi (które są najbardziej złożone) tworzą skupisko zwojów na poziomie głowy, które działają jak mózg. Z tego włókna wyłaniają się w kierunku reszty ciała.
W przypadku najprostszych mięczaków układ nerwowy jest reprezentowany przez włókna nerwowe otaczające przełyk, z których uwalniane są różne nerwy unerwiające wszystkie struktury ciała..
Układ oddechowy zależy od środowiska, w którym rozwijają się mięczaki. W większości z nich, czyli tych, które zamieszkują środowiska wodne, oddychanie jest typu skrzelowego. Skrzela znajdują się w bladej jamie. W przypadku ślimaków lądowych udało im się rozwinąć płuca do oddychania.
System wydalniczy jest reprezentowany przez parę metanefrydium, które mają dwa końce, jeden komunikuje się z koelomem, a drugi koniec otwiera się w kierunku bladej jamy przez nefrydiopory.
Większość mięczaków, z wyjątkiem głowonogów, rozwija otwarty układ krążenia. Mają serce podzielone na trzy komory: dwa przedsionki i jedną komorę. Krążący płyn to hemolimfa.
Gromada mięczaków obejmuje łącznie 11 klas, z których 2 wymarły.
Ta klasa odpowiada ślimakom. Zwykle są małe, ale są też wyjątkowo duże. Główną cechą charakterystyczną członków tej klasy jest to, że masa trzewna podlega procesowi skręcania, podczas którego obraca się na głowie i stopie. Dzieje się tak podczas rozwoju embrionalnego..
Ponadto większość ślimaków ma muszle o różnej morfologii, niektóre z nich są bardzo efektowne i kolorowe..
Do ślimaków należą dwie podklasy: Eogastropoda, która składa się z tak zwanych limpetów, i Orthogastropoda, która obejmuje resztę. Te ostatnie to tak zwane „prawdziwe ślimaki”.
Małże reprezentowane są m.in. przez ostrygi, małże i małże. Jego główną cechą charakterystyczną jest obecność dwóch płaskich muszli lub muszli, które są zwykle utrzymywane razem za pomocą niektórych więzadeł lub również za pomocą zawiasów..
Są to gatunki czysto wodne, występujące głównie w płytkich wodach, chociaż istnieje kilka gatunków, które żyją na dużych głębokościach..
Ta klasa składa się z pięciu podklas:
- Anomalodesmata: z pojedynczym zamówieniem (pholadomyoida)
- Heterodonta: która obejmuje sześć rzędów, z których tylko dwa są obecnie obecne (Myoida i Veneroida)
- Palaeoheterodonta: składa się z dwóch rzędów (trygonoid i unionoida)
- Protobranchia: z jednym wymarłym rzędem (prekardioidalny) i dwoma obecnymi (nuculoida i solemyoida).
- Pteriomorphia: składa się z czterech aktualnych rzędów (arcoida, mytilloida, ostreoida i pterioida).
Ta klasa mięczaków to głównie tzw. Chitony. Jego charakterystycznym elementem jest skorupa utworzona przez połączenie ośmiu płyt nałożonych jedna na drugą. Stąd jego nazwa. Mają owalny kształt.
Jego masa trzewna jest pokryta skorupą tylko na powierzchni grzbietowej, podczas gdy powierzchnia brzuszna pozostaje odsłonięta. Tutaj przedstawiają muskularną stopę, która pozwala im poruszać się po podłożu.
Polilakofory składają się z dwóch podklas:
- Paleoloricata: wymarły
- Neoloricata: zintegrowane z kolei przez dwa rzędy (lepidopleurida i chitonida).
To mało znana klasa mięczaków, które w przeciwieństwie do większości z nich nie mają skorupy. Nie mają też muskularnej stopy, ponieważ nie muszą poruszać się po podłożu, ponieważ są zwierzętami, które zamiast poruszać się po nim, wbijają się w niego..
Ich ciało ma wydłużony kształt, podobny do robaka i pomimo braku skorupy posiadają osłonę z chityny, która zapewnia ochronę..
Ta klasa składa się tylko z jednego rzędu, Chaetodermatida, który składa się z trzech rodzin: prochaetodermatidae, chaetodermatidae i limifossoridae..
Odpowiada klasie mięczaków, które nie mają skorupy. Istnieją gatunki należące do tej klasy, które nie żyją swobodnie, ale są związane z niektórymi parzydełkami, takimi jak ukwiały. Są to dość proste i prymitywne organizmy.
Jest to szeroka i różnorodna klasa mięczaków, która obejmuje kalmary, mątwy i ośmiornice. Głowonogi to zwierzęta, które nie mają zewnętrznej skorupy, chociaż niektóre mają ją wewnątrz płaszcza.
Jego ciało składa się z masy trzewnej, która u niektórych, jak kałamarnica, jest bardzo długa; głowa o mniejszym wymiarze, z której wyłaniają się niektóre przedłużenia zwane ramionami i mackami. U większości gatunków mają odrosty.
Narządy wzroku są bardzo dobrze rozwinięte, będąc tu największym okiem w królestwie zwierząt, w kałamarnicy..
Głowonogi składają się z trzech podklas: łodzików (całkowicie wymarły), amonoidów (wymarły) i coleoidów. Ta ostatnia z kolei obejmuje dwie kohorty: belemnoidea (wymarły) i neocoleoidea, która obejmuje sześć obecnych rzędów (sepiida, teuthida, sepiolida, octopoda, spirulida i vampyromorphida)..
Te zwierzęta są bardzo podobne do caudofoveados. Nie mają muszli i są niewielkich rozmiarów, osiągając zaledwie kilka centymetrów długości. Jego ciało jest smukłe i ma wydłużony kształt.
Na swojej powierzchni tworzą wapienne drzazgi i występują wyłącznie w siedliskach morskich. Niektórym gatunkom brakuje charakterystycznej raduli mięczaków.
Porządek ten składa się z dwóch nadrzędów: aplotegmentarnego, z dwoma rzędami (neomeniamorpha i pholidoskepia); i pachytegmenaria, która obejmuje dwa rzędy (sterrofustia i cavibelonia).
Łódkonogi są bardzo osobliwymi zwierzętami, które są głównie zakopane w podłożu, z wystającą niewielką częścią ciała. Jego wygląd jest podobny do kłów słonia, ponieważ pokrywająca je muszla jest biaława, wydłużona i ma małą średnicę..
Na swoim końcu głowowym, czyli wewnątrz podłoża, ma wypustki zwane kajdankami, za pomocą których dostrzegają możliwe cząsteczki pokarmu.
Ta klasa składa się z dwóch rzędów: gadilida i dentallida.
Jest to klasa mięczaków, z których do dziś zachował się tylko jeden rząd, Monoplacophorida. Posiadają muszlę w kształcie spodka lub dysku, która chroni ich grzbietową powierzchnię. Są to zwierzęta morskie, które przeważnie występują na dużych głębokościach.
Obejmuje jedno aktualne zamówienie: monoplacophorida.
To była wymarła klasa mięczaków. Zebrane skamieniałości pozwoliły ustalić, że ich masa trzewna uległa skręceniu podobnemu do tego u ślimaków, oprócz tego, że była bardzo mała, osiągając zaledwie kilka milimetrów wielkości..
Na podstawie zebranych zapisów zidentyfikowano cztery zamówienia w tej klasie: jednoczęściowe, pelagialliformes, khairkhaniiformes i helcionelliformes.
To jest klasa, która również wymarła. Zewnętrznie bardzo przypominał małże, ze względu na swoją skorupę i według zapisów były to organizmy siedzące, więc nie przeszły przez podłoże. Mogły mierzyć do 10 cm długości.
Mięczaki to zwierzęta szeroko rozpowszechnione na całym świecie. We wszystkich regionach geograficznych są.
Jednak są one bardziej obfite w rejonie tropików, gdzie temperatury są cieplejsze. W zimnych obszarach, w pobliżu biegunów, nie są one zbyt liczne, reprezentowane są głównie przez przedstawicieli klasy cephalopoda..
Chociaż wielu uważa, że są one wyłącznie wodne, tak nie jest, ponieważ w grupie ślimaków występują gatunki zamieszkujące środowiska lądowe.
Jednak aby mięczaki mogły znaleźć się w określonym środowisku, musi ono spełniać zasadniczą cechę: mieć wysoki poziom wilgotności..
Mięczaki potrzebują wilgotnego środowiska, aby pozostać nawodnionym i w sposób zadowalający wykonywać swoje funkcje życiowe..
Są takie, jak głowonogi, które występują tylko w siedliskach morskich. W ich obrębie można je znaleźć na obszarach przybrzeżnych, a także na dużych głębokościach..
Podobnie inne mięczaki, takie jak łódkonogi, pozostają zakopane w podłożu, również w środowiskach morskich. Niektóre są przyczepione do określonych podłoży, takich jak skały. Tak jest w przypadku poliplakoforów.
W przypadku małży występują one głównie w regionach przybrzeżnych. Ślimaki to praktycznie jedyne mięczaki, które można spotkać w siedliskach lądowych, takich jak lasy czy łąki, chociaż nadal wymagają dużej ilości wilgoci, aby optymalnie je utrzymać..
Mięczaki to zwierzęta, które rozmnażają się wyłącznie płciowo. Oznacza to, że obejmuje fuzję męskich i żeńskich komórek płciowych (gamet) poprzez proces zapłodnienia, który może być wewnętrzny lub zewnętrzny..
Rozmnażanie płciowe jest bardzo cenne z ewolucyjnego punktu widzenia, ponieważ uwzględnia zmienność genetyczną, a to z kolei odpowiada za przetrwanie gatunków na planecie, dzięki temu, że są one zdolne do przystosowania się do różnych zmian, których doświadcza. otaczające środowisko.
Co ważne, większość mięczaków rozmnaża się przy użyciu struktury znanej jako spermatofor. To jest wydzielane przez samce i zawiera plemniki. Czasami samiec wprowadza go bezpośrednio do samicy lub wypuszcza do otoczenia, aby to uczyniła..
Obrzędy godowe są typem zachowania szeroko rozpowszechnionym w królestwie zwierząt. Polega na szeregu działań, poprzez które niektóre osobniki (głównie samce) próbują przyciągnąć uwagę swojego potencjalnego partnera w celu rozpoczęcia procesu reprodukcji..
W tym sensie wśród mięczaków istnieje kilka grup, które mają bardzo szczególne rytuały godowe. W przypadku głowonogów zdarzają się rytuały, które wymagają wielkiego popisu w pływaniu, a także sporadycznej walki kilku samców o uwagę samic..
Z drugiej strony ślimaki mają jeden z najciekawszych rytuałów godowych, jakie kiedykolwiek zaobserwowano. Jest to powolny proces, który może zająć ponad 10 godzin..
Zaczyna się od małego zbliżenia między dwoma osobnikami ślimaków, które powoli dotykają i pieszczą, nawet niektórzy specjaliści opisali, że istnieją gatunki, które gryzą pory narządów płciowych.
Wreszcie, gdy są gotowe do zapłodnienia, ślimaki wystrzeliwują tak zwane „miłosne strzałki”. To nic innego jak struktury przypominające strzałki, które składają się z wapnia. Jego funkcją jest trzymanie ślimaków razem.
To tylko niektóre z rytuałów zalotów i godowych, które mogą wystąpić w gromadzie mięczaków.
Zapłodnienie definiuje się jako proces, w którym gamety łączą się lub łączą, tworząc zarodek. W przypadku mięczaków można zaobserwować dwa istniejące rodzaje nawożenia: zewnętrzne i wewnętrzne.
Teraz, u gatunków, które wykazują rodzaj zewnętrznego zapłodnienia, gamety są wyrzucane lub uwalniane na zewnątrz, zwykle przez gonopory. W wodzie jaja i plemniki muszą się spotkać.
Specjaliści uważają, że to spotkanie odbywa się za pośrednictwem procesu chemotaksji, który obejmuje wydzielanie i pobieranie substancji chemicznych poprzez sygnalizację i działanie receptorów znajdujących się na błonach komórkowych. Po połączeniu następuje fuzja, a zatem zapłodnienie i tworzenie się zarodka.
Wręcz przeciwnie, w przypadku gatunków, które mają zapłodnienie wewnętrzne, koniecznie musi nastąpić proces kopulacji. Niektóre mają organy kopulacyjne, takie jak głowonogi. W nich jedno z ramion jest modyfikowane (hektokotyl), aby przeprowadzić zapłodnienie wewnątrz ciała samicy..
Po zapłodnieniu powstaje zarodek, który rozwija się w jaju. Biorąc to pod uwagę, stwierdza się następnie, że mięczaki są organizmami jajorodnymi.
Większość mięczaków rozwija jaja typu heterolecytów. Mają obfite żółtko (substancja odżywcza), które jest nierównomiernie rozmieszczone w cytoplazmie, zwłaszcza w biegunie wegetatywnym. Głowonogi są wyjątkiem, ponieważ typ jaja, które przedstawiają, to telolecito. Zawierają dużo żółtka, a to zajmuje prawie całą wewnętrzną przestrzeń jaja.
Typ segmentacji, jakim podlegają zarodki mięczaka, jest nierównomierny holoblastyczny. W tym przypadku blastomery nie mają takich samych wymiarów, ale są małe tak zwane mikromery.
Później przechodzi proces gastrulacji i ostatecznie powstaje larwa typu trochoforowego. Dlatego mięczaki rozwijają się pośrednio, z wyjątkiem głowonogów i ślimaków lądowych..
Po wykluciu się jaja wyłania się z nich larwa trochofora. Jest mały, aw niektórych przypadkach ma charakterystyczny pas rzęsek. Ostatecznie larwa ta przechodzi kolejny proces transformacji i staje się innym rodzajem larw, larwą veligera..
Larwa wewnętrznie przedstawia różne narządy, które tworzą układy dorosłych zwierząt, a także muszlę. Później schodzi na podłoże i uzyskuje cechy dorosłego osobnika.
Wszystkie mięczaki są organizmami heterotroficznymi. Oznacza to, że nie mają zdolności syntetyzowania własnych składników odżywczych, więc muszą żywić się innymi żywymi istotami lub substancjami wytwarzanymi przez innych..
Mięczaki mają różne sposoby karmienia. Są drapieżniki, zwierzęta roślinożerne, karmniki filtrujące i przeglądarki.
W przypadku drapieżników, takich jak głowonogi, żywią się innymi zwierzętami, takimi jak niektóre ryby, stawonogi morskie, a nawet inne mięczaki. Inne mięczaki mięsożerne to szyszki (rodzaj ślimaków).
Są też mięczaki roślinożerne, które żywią się glonami i roślinami. Należą do nich ślimaki nagie i ślimaki lądowe..
Z drugiej strony, podajniki filtrujące to w większości te, które mają niewielką mobilność, więc nie mogą się poruszać w poszukiwaniu pożywienia. Z tego powodu muszą go odfiltrować bezpośrednio ze strumienia wody. Należą do nich małże, takie jak małże i małże..
Przeglądarki to takie, które za pomocą raduli zeskrobują z powierzchni niektóre podłoża, takie jak skały, pozostałości glonów lub przylegających tam materii organicznej. Grupą mięczaków, które prezentują ten rodzaj żerowania, są poliplakofory, a także niektóre ślimaki.
Po spożyciu pokarm w jamie ustnej zostaje poddany działaniu wydzieliny gruczołów ślinowych i staje się masą o konsystencji śluzowej zwanej prostatą..
Później przechodzi do przełyku, a stamtąd do żołądka. Poddaje się przy tym enzymom trawiennym, które go rozkładają, aby później, na poziomie jelita, następowało wchłanianie składników odżywczych. Związki, które nie są wchłaniane, są uwalniane na zewnątrz przez otwór odbytu.
Jest to gatunek ślimaka lądowego. Ma skorupę, która jest zazwyczaj biaława, z bruzdą ciemnobrązową. Ponieważ zamieszkuje siedliska lądowe, jego mechanizm oddychania opiera się na płucach. Występuje tylko na kontynencie europejskim.
Należy do klasy Polyplacofora. Występuje tylko na wybrzeżu Oceanu Spokojnego w Meksyku. Jej charakterystycznym elementem jest skorupa złożona z 8 nałożonych na siebie płyt. Ta muszla jest koloru ciemnego, brązowego lub czarnego.
To nie jest właściwy gatunek. Stanowią rodzaj Architeuthis. To największy znany dotychczas bezkręgowiec na naszej planecie. Zwykle znajdują się w zimnych wodach, takich jak Ocean Arktyczny, i na dużych głębokościach. Z tego powodu zostały one bardzo mało zbadane.
Lepiej znany jako ośmiornica z niebieskimi pierścieniami. Jego główną cechą jest szereg jasnoniebieskich pierścieni rozmieszczonych na całym ciele. Może mierzyć do około 10 cm i syntetyzuje truciznę podobną do neurotoksyny, która jest śmiertelna nawet dla ludzi..
Jest to małża należąca do rodziny Ostreidae. Jego charakterystycznym elementem jest ciemna muszla, która może mierzyć niewiele ponad 15 cm. Jego siedliskiem jest Ocean Atlantycki, szczególnie obfity na wybrzeżach Zatoki Meksykańskiej.
Jeszcze bez komentarzy