Czym jest Endolimax Nana?

2436
Robert Johnston

Plik Endolimax nana Jest to ameba jelitowa, która pasożytuje wyłącznie w jelitach ludzi. Jest jednak niepatogennym pasożytem komensalnym, co oznacza, że ​​nie wyrządza znacznych szkód ludziom..

Rozmieszczenie tej ameby jest kosmopolityczne, ale częściej występuje w ciepłym i wilgotnym środowisku. Jego rozpowszechnienie jest jeszcze większe na obszarach o złej higienie lub słabych zasobach zdrowotnych.

Drogą przenoszenia jest spożycie żywności lub napojów skażonych cystami ameby..

Objawy

Chociaż nie wywołuje chorób, jak inne ameby, u niektórych pacjentów zakażonych wirusem stwierdzono między innymi przypadki przewlekłej biegunki, pokrzywki, zaparcia, bólu odbytu, wymiotów. Endolimax nana.

Co ważne, według niektórych badań chorobowość może sięgać nawet 30% w niektórych populacjach..

Morfologia

Endolimax nana jest to najmniejsza z ameb jelitowych, które zarażają ludzi, stąd jej nazwa „nana”. Ta ameba, podobnie jak inne ameby jelitowe, ma w swoim rozwoju dwie formy: trofozoit i cystę.

Trofozoit

Trofozoit ma nieregularny kształt, a jego średni rozmiar jest dość mały, 8-10 μm (mikrometrów). Ma pojedyncze jądro, czasami widoczne w niebarwionych preparatach, a jego cytoplazma ma ziarnisty wygląd..

Torbiel

Torbiel jest zakaźną postacią Endolimax nana, jego kształt jest kulisty, a jego wielkość waha się w granicach 5-10 μm. W pełni rozwinięte cysty podczas dojrzewania zawierają 4 jądra, chociaż niektóre mogą mieć nawet 8 jąder (formy hiperjądrowe). Cytoplazma może zawierać rozproszony glikogen i małe wtrącenia.

Koło życia

Zarówno cysty, jak i trofozoity tych mikroorganizmów są przenoszone w kale i służą do diagnostyki. Cysty znajdują się na ogół w dobrze uformowanych stolcach, a trofozoity znajdują się szczególnie w stolcach biegunkowych..

1-Zakażone ludzkie odchody zawierają obie formy ameby, trofozoity i cysty.

2-Kolonizacja gospodarza następuje po spożyciu dojrzałych cyst obecnych w pożywieniu, wodzie lub jakimkolwiek przedmiocie skażonym odchodami.

W jelicie cienkim osoby zakażonej zachodzi 3-ekscystacja, która polega na podziale dojrzałej cysty (z czterema jądrami) na 8 trofozoitów, które następnie migrują do jelita grubego. Trofozoity dzielą się przez rozszczepienie binarne i wytwarzają cysty. Wreszcie obie formy przechodzą w stolcu, aby powtórzyć cykl.

Ze względu na ochronę, jaką zapewniają ściany komórkowe, cysty mogą przetrwać wiele dni, a nawet tygodni, na zewnątrz są już chronione przez ścianę komórkową. Cysty są odpowiedzialne za transmisję.

Natomiast trofozoity nie mają takiej ochronnej ściany komórkowej, jaką mają cysty, dlatego po wyjściu z organizmu w takich warunkach uległyby zniszczeniu. Jeśli osoba spożyje pokarm lub wodę zanieczyszczoną trofozoitami, nie przeżyje kwaśnego środowiska żołądka..

Diagnoza

Potwierdzenie parazytozy następuje poprzez mikroskopową identyfikację cyst lub trofozoitów w próbkach kału. Jednak żywe cysty i trofozoity są trudne do odróżnienia od innych ameb, takich jak Entamoeba histolytica, Dientamoeba fragilis Y Entamoeba hartmanni.

Cysty można zidentyfikować w skoncentrowanych preparatach do montażu na mokro, barwionych rozmazach lub innych technikach mikrobiologicznych. Typowe cysty jajowate można łatwo zidentyfikować w próbkach kału z jodem i hematoksyliną.

Kliniczne znaczenie Endolimax nana polega na odróżnieniu go od patogennych ameb, takich jak E. histolytica. Dlatego Krasnolud jest komensalny, nie jest wskazane specjalne leczenie.

Bibliografia:

  1. Bogitsh, B., Carter, C. i Oeltmann, T. (1962). Parazytologia człowieka. British Medical Journal (4. wyd.). Elsevier Inc.
  2. Witryna internetowa Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom. Odzyskany z: cdc.gov
  3. Long, S., Pickering, L. i Prober, C. (2012). Zasada i praktyka chorób zakaźnych u dzieci (4. wyd.). Elsevier saunders.
  4. Sard, B. G., Navarro, R. T. i Esteban Sanchis, J. G. (2011). Niepatogenne ameby jelitowe: widok klinicznoanalityczny. Choroby zakaźne i mikrobiologia kliniczna, 29(Suplement 3), 20-28.
  5. Shah, M., Tan, C. B., Rajan, D., Ahmed, S., Subramani, K., Rizvon, K. i Mustacchia, P. (2012). Blastocystis hominis i Endolimax nana Współzakażenie powodujące przewlekłą biegunkę u mężczyzny z prawidłową odpornością. Opisy przypadków w gastroenterologii, 6(2), 358-364.
  6. Stauffer, J. Q. i Levine, W. L. (1974). Przewlekła biegunka związana z Endolimax Nana - Odpowiedź na leczenie metronidazolem. The American Journal of Digestive Diseases, 19(1), 59-63.
  7. Veraldi, S., Schianchi Veraldi, R., & Gasparini, G. (1991). Pokrzywka prawdopodobnie wywołana przez Endolimax nana. International Journal of Dermatology 30 (5): 376.
  8. Zaman, V., Howe, J., Ng, M. i Goh, T. (2000). Ultrastruktura torbieli Endolimax nana. Badania parazytologiczne, 86(1), 54-6.

Jeszcze bez komentarzy