ZA konto historyczne Jest to praca narracyjna, która chronologicznie i szczegółowo opowiada prawdziwy i istotny epizod z historii. To przedstawienie historii, wycięte i mniej lub bardziej przywiązane do prawdy w zależności od intencji narratora.
W jej rozwoju jeden, kilka lub wszystkie elementy jej struktury są bezpośrednio związane z rzeczywistym i prawdziwym wydarzeniem. Historia sama w sobie jest, według Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, szczegółową narracją lub historią wydarzenia. Ale ten fakt może być prawdziwy lub fikcyjny.
Jeśli chodzi o relację historyczną, dodaje się składnik prawdziwości. W ten sposób cała lub część historii będzie opowiadać szczegóły, które wydarzyły się w określonej i prawdziwej czasoprzestrzeni. Relacje historyczne mogą być czysto historyczne (takie jak na przykład te tworzone przez historyków) lub mogą być częściowo historyczne.
Na przykład, może istnieć prawdziwa postać w środku fikcyjnej fabuły lub postać fikcyjna, która rozwija swoją postać w czasie i miejscu, które naprawdę istniały i że to jest ten czas i miejsce, które chcesz pokazać..
Indeks artykułów
Główną cechą relacji historycznych jest to, że koncentrują się wyłącznie na tematach z przeszłości. Celem jest rejestrowanie ważnych wydarzeń w społecznościach i dokonywanie tego w przystępny i atrakcyjny dla ogółu społeczeństwa sposób..
Relacja historyczna rozwija motywy, które już miały miejsce. Ponadto muszą one być odpowiednie dla określonej grupy odbiorców..
Mogą pochodzić z odległej lub bliskiej przeszłości, ale ostatecznie wszystkie historie o charakterze historycznym rozwijają wydarzenia, które już się wydarzyły..
Ten rodzaj opowieści uważany jest za wyraz literacki. Oznacza to, że narracja w ogóle musi zawierać elementy stylu typowego dla literatury..
Relacje historyczne są opowiadane prozą, zdania muszą być konstruowane z naciskiem na stworzenie harmonijnego i zabawnego tekstu dla czytelnika.
Jedną z najwybitniejszych cech relacji historycznych jest sposób, w jaki wydarzenia są opowiadane: ogólnie rzecz biorąc, przestrzegany jest porządek chronologiczny wydarzeń.
Ideą tego typu opowieści jest jasne i precyzyjne wyrażenie tego, jak określone wydarzenia rozwinęły się w określonym kontekście, a poprzez porządek chronologiczny można tę ideę skutecznie przedstawić..
Warto zwrócić uwagę, że niektóre relacje historyczne posługują się nieliniową narracją, poprzez którą eksponują wydarzenia, które w rzeczywistości miały miejsce jednocześnie; w tego typu opowieściach można używać tego zasobu.
Pisarz musi dogłębnie wiedzieć, jakie wydarzenia zostały ujęte w historycznej chwili, którą opowie, a także jakie były ich przyczyny, konsekwencje i inne implikacje..
W tym celu autor musi przeprowadzić wyczerpujące dochodzenie, dzięki któremu może uzyskać dostęp do wiarygodnych, zweryfikowanych i istotnych informacji.
W narracji stworzonej przez pisarza ważne jest włączenie elementów - lub nawet całych narracji - które nie miały miejsca w rzeczywistości..
Należy jednak wyjaśnić, że muszą one zawsze opierać się na wydarzeniach, które miały miejsce. Najważniejsze w historii historycznej jest to, że musi być wiarygodna i prawdziwa, nawet jeśli opiera się na fikcyjnych elementach fabuły..
Relacje historyczne ukazują spojrzenie pisarza lub pisarzy, którzy opierają się na pewnych źródłach bibliograficznych i historycznych, a także na własnych kryteriach i krytycznej analizie..
Z tego powodu historie tego typu mogą stanowić interpretację autorów przed pewnym faktem historycznym.
Jak wspomnieliśmy powyżej, opracowane motywy musiały już pojawić się na czas. Co więcej, musieli doświadczyć zakończenia; chodzi o to, aby przeanalizować całą sytuację, od początku do końca, i ujawnić ją poprzez relację historyczną.
Relacje historyczne zwykle rozpoczynają się od opisu kontekstu, w którym toczy się narracja, a także najważniejszych elementów poprzedzających, które pozwolą czytelnikowi umieścić się w konkretnym momencie historycznym.
Ideą wprowadzenia jest ogólne przedstawienie, jakie są główne kamienie milowe, które są ze sobą powiązane, a także elementy, które interweniują i kształtują narrację..
To centralny obszar tej historii. W tej sekcji autor szczegółowo opisuje wydarzenia, które doprowadziły do powstania tej historii.
Jak zostało powiedziane wcześniej, zwykle dzieje się tak, że historia jest odtwarzana chronologicznie. Jednak niektóre licencje nielinearne mogą być dozwolone, zwłaszcza gdy narracja dotyczy wydarzeń, które miały miejsce w tym samym czasie.
W niektórych przypadkach autorzy zawierają prawdziwe zeznania osób, które aktywnie uczestniczyły w opisywanych wydarzeniach. To dodaje tekstowi większej legitymizacji.
Ta sekcja ma na celu ujawnienie głównych implikacji i / lub konsekwencji związanych z wydarzeniem historycznym, o którym mowa.
Możliwe jest również dodanie interpretacji autora, w których dokonuje on pewnych projekcji, które łączą wspomniane wydarzenie z innymi należącymi do teraźniejszości lub przyszłości.
Głównym celem relacji historycznej jest utrwalenie konkretnego wydarzenia, ze szczególnym uwzględnieniem narracji wszystkiego, co dotyczyło tego kamienia milowego, a także konsekwencji, jakie miało to dla późniejszego rozwoju zaangażowanego społeczeństwa..
Podobnie interpretacje autorów mogą dać początek cennym prognozom pozwalającym przewidzieć podobne zdarzenia w przyszłości, co pomoże w radzeniu sobie z sytuacjami..
To aktorzy, którzy dali początek opisanemu wydarzeniu. Mogą istnieć postacie fikcyjne; jeśli tak, muszą być inspirowane przez prawdziwych ludzi, którzy byli zaangażowani w opowiadane wydarzenie historyczne.
Są bardzo ważne, ponieważ każda relacja historyczna musi dokładnie określać, w jakim momencie historii się ona rozwija. Konieczne jest uwzględnienie tych odniesień w całej historii..
Są również częścią kontekstu i są niezbędne, aby można było zrozumieć, w jakim środowisku miały miejsce wydarzenia. Przestrzeń fizyczna jest niezbędna, aby w pełni zrozumieć charakterystykę wydarzeń i ich konsekwencji.
Chodzi o przeszkody, które bohaterowie musieli pokonać w środku swoich okoliczności. W każdej historii historycznej musi istnieć węzeł, problem do rozwiązania lub konfliktowa sytuacja, która dotyka bohaterów.
Oprócz umiejscowienia czytelnika / widza w określonej przestrzeni i czasie, konieczne jest również wyjaśnienie poprzedników, ram, powodów lub podstaw, dla których doszło do tego historycznego momentu, w tym miejscu i przy myśleniu tej postaci, żyć tak, jak on to opowie.
Jakie motywacje lub impulsy skłoniły Cię do podjęcia działań, które teraz zasługują na policzenie?
Cel jest tym, co główny bohater chce osiągnąć i kieruje się motywacjami. Na przykład celem może być finansowe wzbogacenie się lub awansowanie po drabinie społecznej..
Istnieje kilka rodzajów kont historycznych:
Są to krótkie teksty, które są zwykle publikowane w czasopismach, gazetach lub na stronach internetowych. Jego celem jest rozrywka, edukacja lub dyskusja na temat konkretnego fragmentu historii.
Są to teksty szczególnie obecne w książkach dydaktycznych. Jego celem jest edukacja.
Powieść historyczna może mieć fikcyjne postacie, zanurzone w czasie rzeczywistym i miejscu, które opowiada historię z perspektywy jej autora; ten wygląd może być mniej lub bardziej przywiązany do prawdy, w zależności od twojego pragnienia i celu.
Powieści historyczne zwykle odtwarzają epokę we wszystkich jej szczegółach (geografia, ubiór, architektura, zwyczaje itp.), Aby umieścić bohaterów w tej scenie. W powieściach historycznych dozwolone są również pewne licencje, które „osładzają” lub „przyprawiają” prawdziwą historię..
Biografie, oprócz odtworzenia zewnętrznej części otaczającej bohaterów, opowiadają również, w możliwie najbardziej obiektywny sposób, o tym, jak wyglądało życie danej postaci..
Dokument ze swojej strony nie ma fikcyjnych aktorów ani postaci, ale może i zwykle ma świadectwa prawdziwych bohaterów. Jest to narracja bardziej dziennikarska, która opowiada historię w pierwszej osobie.
Oznacza to, że aby opowiedzieć historię, pisarz / narrator stoi obok czytelnika / widza poza sceną, opowiadając o wydarzeniach, niezależnie od tego, czy pochodzą one z bardzo odległej przeszłości, czy też nowszych..
Krzysztof Kolumb był włoskim nawigatorem i kartografem, posiadającym rozległą wiedzę i doświadczenie w zakresie geografii, teologii i nawigacji morskiej. W XV wieku Kolumb twierdził, że może dotrzeć do Azji zaczynając od Europy Zachodniej i przekraczając cały Ocean Atlantycki.
Projekt Kolumba wymagał dużego wsparcia finansowego, dlatego pojawił się przed królem Portugalii Janem II z prośbą o jego wsparcie. Kiedy Kolumb odmówił finansowania swojej wyprawy, pojawił się przed królami Hiszpanii.
Kolumb, któremu sprzyjało szczęście, zdołał porozmawiać z katolickimi monarchami, Isabel de Castilla i Fernando de Aragón, którzy zgodzili się zapłacić za jego wyprawę..
Kolumb otrzymał trzy żaglowce (dwie karawele i mały statek), znane jako La Niña, La Pinta i La Santa María..
Tak więc, po nieco ponad dwóch miesiącach żeglugi, Columbus i jego załoga wylądowali w Guanahani, karaibskiej wyspie, która później została przemianowana na San Salvador (obecnie część Bahamów). W tym czasie rozpoczął się podbój Ameryki przez Hiszpanię.
Kolumb przybył do Ameryki 12 października 1492 r. I wrócił do Hiszpanii, aby 6 grudnia tego samego roku przedstawić swój raport monarchom katolickim..
Raport ten został opublikowany i szeroko rozpowszechniony, dzięki czemu Columbus zyskał doskonałą reputację i uznanie w całej Europie. W ten sposób otrzymał tytuł „Admirała morza oceanu”.
Wyprawy przeprowadzone później przez Kolumba miały większe wsparcie finansowe ze strony hiszpańskiej korony..
Podczas swoich wypraw Kolumb wierzył, że dotarł do Azji, dlatego odkryte ziemie nazwano Las Indias.
W 1499 roku Nowy Świat został nazwany Ameryką na cześć doświadczonego florenckiego nawigatora Américo Vespucio, który wskazał, że Indie faktycznie utworzyły nowy kontynent..
W następnych latach kultury Azteków (Meksyk) i Inków (Peru) zostały podbite i podbite przez Hiszpanów, pod dowództwem odpowiednio Hernána Cortésa i Francisco Pizarro..
Terytoria północne, o bardziej wrogich cechach geograficznych, zostały zbadane przez Álvaro Núñez Cabeza de Vaca i Hernando Soto.
Podróże Álvaro Núñeza Cabeza de Vaca z Florydy do Zatoki Kalifornijskiej zostały szczegółowo opisane w jego dziennikach. Są w nich historie o niepokoju i złej pogodzie podczas wyjazdu, dlatego zatytułował swój blog „Wraki statków".
Núñez Cabeza de Vaca musiał stawić czoła atakom rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej, którzy okupowali terytoria Arizony, Nowego Meksyku i Teksasu.
W 1536 roku on i jego ludzie dołączyli do grupy hiszpańskich żołnierzy, którzy mieli przeprowadzić niewolniczą wyprawę do północnego Meksyku. Kilka miesięcy później przybyli do Mexico City.
Terytorium Meksyku zostało podbite przez Hernána Cortésa i 150 mężczyzn. Ten proces zajął Cortésowi tylko 2 lata, ponieważ Aztekowie wierzyli, że był inkarnacją Quetzalcóatla, boga o białej skórze..
W ten sposób Cortésowi udało się spotkać z cesarzem Azteków Montezumą, przywłaszczając sobie stolicę Azteków i całkowicie niszcząc swoje imperium w latach 1519-1521..
Do 1532 roku Francisco Pizarro porwał cesarza Inków Atahualpa. Pizarro zażądał nagrody za swoje wyzwolenie, a kiedy ją uzyskał, zamordował Atahualpę, jednocześnie obalając Imperium Inków..
Przykłady rachunku historycznego.
Jeszcze bez komentarzy