Plik Sarna z bialym ogonem (Odocoileus virginianus) jest ssakiem łożyskowym należącym do rodziny jeleniowatych. Chociaż jego szata różni się w zależności od pór roku i położenia geograficznego, latem jest zazwyczaj czerwonawo-brązowa, a zimą szara..
Jego jasny brzuch i ogon, który jest biały z tyłu, wyróżniają się na tej tonacji. W obliczu groźnej sytuacji zwierzę unosi ją, wytwarzając świetlny błysk. Służy jako sygnał alarmowy dla innych członków grupy..
Samiec ma dwa poroża, które odrywają się i ponownie wyskakują. Te kościste struktury pokryte są miękkim aksamitnym futrem i są silnie unaczynione. Tworzy je centralna oś, która rozgałęzia się i może mieć od 8 do 64 centymetrów.
Gatunek ten ma wizję dichromatyczną, z żółtymi i niebieskimi prymarami. Dlatego nie rozróżniają dobrze odcieni czerwieni i pomarańczy. Pomimo doskonałego wzroku i słuchu, w rozpoznawaniu znaków ostrzegawczych polegają przede wszystkim na węchu.
Jeleń bielik jest powszechnie uważany za samotnika, szczególnie latem. Mają wiele form komunikacji obejmującej dźwięki, zapachy, język ciała i oznaczenia..
Indeks artykułów
Jeleń bielik może zamieszkiwać na tym samym wybiegu przez cały rok lub wędrować zimą lub latem - jesienią. Ci, którzy migrują, przeważnie mieszkają na północy i na obszarach górskich.
Plik Odocoileus virginianus wykazuje różne typy strategii migracyjnych. Niektórzy mogą pozostać rezydentami przez cały rok, tworząc w ten sposób populację niebędącą imigrantami. Może to być również migrant przymusowy, który zwykle corocznie podróżuje do innych regionów..
Podobnie mógł emigrować co roku naprzemiennie, stając się migrantem warunkowym. Jednak w tej samej populacji mogą istnieć grupy niemigracyjne i migracyjne.
Tak więc na rolniczym obszarze stanu Minnesota 15% samic nie wędrowało, 35% migrowało warunkowo, a 43% w sposób obowiązkowy..
Migracja, która ma miejsce między zakresami zimowymi i letnimi, jest zwykle bardziej wyraźna, gdy istnieją wyraźne różnice w sezonowych wzorcach pogodowych.
Na przykład w regionach północnych gatunek ten migruje zimą, aby uniknąć opadów śniegu i niskich temperatur. Latem, gdy pasza jest znowu dostępna, wracają.
Wielkość jelenia bielika jest zmienna, generalnie te, które żyją na północy, są większe niż te, które żyją na południu.
Tak więc samiec znajdujący się w Ameryce Północnej waży od 68 do 136 kilogramów, choć może osiągać nawet 180 kilogramów. Jeśli chodzi o samicę, jej waga może wynosić od 40 do 90 kilogramów.
Jeleń bielik, który zamieszkuje tropikach i Florida Keys, ma mniejszy korpus. Średnio samiec waży od 35 do 50 kilogramów, a samica 25 kilogramów.
Te, które żyją w Andach, są większe niż tropikalne, a ponadto mają grubszą skórę. Jego długość waha się od 95 do 220 centymetrów.
Stan odżywienia jest często powiązany z rozwojem ciała i poroża. Na przykład jelenie występujące w Mississippi mają od 30 do 40% więcej masy niż te, które zamieszkują mniej żyzne obszary Flatwood.
Odocoileus virginianus Posiada liczne gruczoły zapachowe, których zapachy są tak silne, że człowiek może je wykryć. W związku z tym ma cztery główne gruczoły: skokowy, przedoczodołowy, potowy i śródstopie. W stosunku do preorbitali znajdują się one przed oczami.
Spodnie dresowe znajdują się między oczami a rogami. Jego zapach osadza się na niektórych gałęziach, gdy je rozciera jeleń. Jeśli chodzi o stępy, znajdują się one w górnej wewnętrznej części środkowego stawu każdej tylnej nogi..
Substancja chemiczna zawarta w tych gruczołach jest wydalana podczas spaceru zwierzęcia i ociera je o roślinność. Te zadrapania są używane jako słupki sygnalizacyjne, które wskazują, że na terytorium znajdują się inne jelenie bielik.
Ponadto możesz wiedzieć, czy przez ten obszar przechodzą inne zwierzęta tego samego gatunku, informacje, które mogłyby wykorzystać do celów reprodukcyjnych. Gruczoły śródstopia znajdują się na zewnątrz każdej tylnej nogi, między kopytami a kostką.
Wydzielają zapachową esencję, która jest używana jako sygnał alarmowy. Jeśli zwierzę jest zagrożone, tupie po ziemi, pozostawiając nadmierną ilość zapachu, który ostrzega innych o niebezpieczeństwie.
Futro Odocoileus virginianus ma zróżnicowanie sezonowe i lokalne oraz między różnymi podgatunkami. Jednak na ogół jest czerwono-brązowy, latem i wiosną, natomiast zimą i jesienią zmienia kolor na szaro-brązowy.
Ma również białe włosy, które wyróżniają się na kolorystyce ciała. Tak więc gatunek ten można rozpoznać po białym ubarwieniu spodniej strony ogona, za nosem, wewnątrz uszu i za oczami.
Jasny odcień obejmuje również część podbródka i gardła, a także wnętrze nóg..
Niektórzy badacze przyjmują długość kufy i kolor sierści jako wskaźnik wieku tego zwierzęcia. Dzieje się tak, ponieważ starsze jelenie bielik mają zwykle dłuższe pyski i szare futro..
Poroża występują tylko u samców i stanowią centralną oś z kilkoma wystającymi z niej gałęziami. Liczba punktów lub gałęzi rośnie wraz ze wzrostem zwierzęcia, aż osiągnie maksymalny wiek 5 lub 6 lat.
U jelenia bielika te kostne struktury mają aksamitną teksturę i są pokryte silnie unaczynioną skórą. W przeciwieństwie do rogów, typowych dla niektórych zwierząt, takich jak bydło, poroże jest zrzucane corocznie, a następnie rodzą się ponownie.
Strata występuje zwykle między styczniem a marcem, ponownie narastając od kwietnia do maja. Aksamit, który go używa, ginie w sierpniu lub wrześniu.
Poroża najczęściej zaczynają się rozwijać od pierwszego roku życia. Na wzrost ten ma wpływ siedlisko, genetyka, dieta i warunki środowiskowe..
Ponieważ poroże podczas wzrostu składa się w 80% z białka, niezbędna jest dieta wysokobiałkowa. Po osiągnięciu dorosłości stosunek minerałów do białek zostaje wyrównany.
Jeśli chodzi o minerały, fosfor i wapń to te, które występują głównie w dojrzałych porożach..
Jeleń bielik pochodzi z Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej. Tak więc Kanada stanowi dużą część terytorium, z wyjątkiem Labradoru, Nowej Fundlandii i Nunavut.
W Ameryce Północnej zamieszkuje południową część Jukonu oraz obszary położone na północnym wschodzie, przez południowe prowincje Kanady. Na południu znajduje się w całych Stanach Zjednoczonych. Rzadko mieszka lub jest całkowicie nieobecny w Kalifornii, na Alasce, w Utah i Nevadzie.
Plik Odocoileus virginianus zajmuje cały region odpowiadający Ameryce Środkowej, aw Ameryce Południowej jest dystrybuowany do Boliwii.
Gatunek ten został wprowadzony w różnych krajach świata, między innymi w Nowej Zelandii, Chorwacji, Serbii i na wyspach Karaibów.
Od drugiej połowy XIX wieku do Europy sprowadzono bielik. Od 1935 roku jest częścią egzotycznej fauny Finlandii, gdzie rozwija się bez żadnych niedogodności.,
Z tego narodu rozprzestrzenił się na północną Skandynawię i południową Karelię. Tam konkuruje z gatunkami rodzimymi, czasami je wypierając.
Jeleń bielik potrafi przystosować się do różnorodnych siedlisk, dzięki czemu może żyć od wielkich lasów po bagna i pasma górskie. Ponadto występuje na odludnych obszarach, pustyniach kaktusów, terenach uprawnych i gęstych zaroślach, gdzie może ukrywać się przed drapieżnikami..
Zamieszkuje również lasy chaparral, mokradła i lasy deszczowe. Jednak, chociaż jest to głównie zwierzę leśne, gdzie zależy od krawędzi i małych otworów, może przystosować się do innych, bardziej otwartych ekosystemów. Tak jest w przypadku sawann i prerii.
Plik Odocoileus virginianus położony w Ameryce Środkowej preferuje subtropikalne lasy liściaste, suche lasy tropikalne i sawanny. Ponadto zamieszkuje tereny podmokłe w pobliżu wilgotnych lasów tropikalnych oraz mieszanych lasów liściastych.
Jeśli chodzi o podgatunki południowoamerykańskie, są one zwykle rozmieszczone w dwóch środowiskach. Pierwsza składa się z suchych lasów liściastych, sawann i korytarzy łęgowych w dużej części Kolumbii i Wenezueli..
Drugi typ to łąki górskie i lasy mieszane w Andach, od Wenezueli po Peru..
Na spadek liczebności populacji jeleniowatych wpływa wiele czynników. To spowodowało, że IUCN sklasyfikowała domenę Odocoileus virginianus w grupie zagrożonej wyginięciem.
Chociaż nie jest w stanie zagrożenia, wspomniana organizacja protekcjonistyczna wskazuje, że jeśli nie zostaną podjęte działania naprawcze wobec zagrożeń, które ją dotykają, może grozić jej poważne niebezpieczeństwo zniknięcia..
Za główne zagrożenie ze strony jelenia bielika uważa się różne zmiany urbanistyczne i związane z nimi zagrożenia, takie jak kolizje z pojazdami. Ponadto są narażone na duże zmiany środowiskowe, na przykład spowodowane przez huragany..
Wahania klimatu mają istotny wpływ na Odocoileus virginianus. Jednym z nich jest redystrybucja wielu gatunków roślin. Na przykład w Stanach Zjednoczonych cykuta wschodnia zapewnia temu zwierzęciu osłonę termiczną chroniącą przed niskimi temperaturami zimą..
Jednak ze względu na zmiany klimatyczne gatunek ten zmniejszył się i będzie nadal to robić, co ma wpływ na przetrwanie jeleni..
Inną negatywną konsekwencją jest wzrost pasożytów i chorób. Tak więc ocieplenie atmosfery może spowodować rozprzestrzenianie się kleszczy z czarnymi nóżkami (Ixodes scapularis). Jest to główny czynnik zakaźny boreliozy, który atakuje jelenia bielika, stanowiąc poważne zagrożenie dla jego zdrowia
We wczesnych latach XX wieku kłusownictwo i eksploatacja handlowa spowodowały znaczny spadek populacji.
Ponadto jelenie bieliki żywią się kukurydzą uprawianą w sadach, dlatego rolnicy często na nie polują. Jednak są one również chwytane i zabijane w ramach zajęć sportowych, których głównym trofeum jest ich poroże..
Jeśli chodzi o komercjalizację produktów uzyskanych z Odocoileus virginianus, jego mięso jest naturalnym źródłem białka. W ten sposób jest częścią różnych typowych potraw w regionach, w których żyje..
Na kilku obszarach, na których występuje bielik, na drogach zdarzają się wypadki, podczas których zwierzę próbuje je przekroczyć. Zwykle dzieje się to w nocy, a przypadki zwiększają się w fazie upałów..
Na kilku obszarach, na których żyje, polowania są regulowane, aby uniknąć nadmiernego spadku liczebności. Ponadto niektóre podgatunki, takie jak Odocoileus virginianus mayensis, jest częścią listy zwierząt zawartej w Załączniku III CITES.
Królestwo zwierząt.
Subkingdom Bilateria.
Gatunek strunowców.
Kręgowiec Subphilum.
Superklasa tetrapody
Klasa ssaków.
Podklasa Theria.
Infraclass Eutheria.
Zamów Artiodactyla.
Rodzina jeleniowatych.
Podrodzina Capreolinae.
Rodzaj Odocoileus.
Gatunki Odocoileus virginianus.
Odocoileus virginianus acapulcensis.
Odocoileus virginianus carminis.
Odocoileus virginianus borealis.
Odocoileus virginianus cariacou.
Odocoileus virginianus clavium.
Odocoileus virginianus chiriquensis.
Odocoileus virginianus couesi.
Odocoileus virginianus dacotensis.
Odocoileus virginianus curassavicus.
Odocoileus virginianus goudotii.
Odocoileus virginianus hiltonensis.
Odocoileus virginianus gymnotis.
Odocoileus virginianus leucurus.
Odocoileus virginianus margaritae.
Odocoileus virginianus macrourus.
Odocoileus virginianus mexicanus.
Odocoileus virginianus mcilhennyi
Odocoileus virginianus nelsoni.
Odocoileus virginianus miquihuanensis.
Odocoileus virginianus nigribarbis.
Odocoileus virginianus nemoralis
Odocoileus virginianus oaxacensis.
Odocoileus virginianus osceola.
Odocoileus virginianus rothschildi.
Odocoileus virginianus ochrourus.
Odocoileus virginianus peruvianus.
Odocoileus virginianus rothschildi.
Odocoileus virginianus seminolus.
Odocoileus virginianus taurinsulae.
Odocoileus virginianus rothschildi.
Odocoileus virginianus texanus.
Odocoileus virginianus thomasi.
Odocoileus virginianus tropicalis.
Odocoileus virginianus toltecus.
Odocoileus virginianus veraecrucis.
Odocoileus virginianus ustus.
Odocoileus virginianus venatorius.
Odocoileus virginianus yucatanensis.
Odocoileus virginianus virginianus.
Samica bielika dojrzewa w wieku 1,5 roku, chociaż niektóre osiągają rozwój płciowy w wieku 7 miesięcy. Jednak krycie ma miejsce, gdy obie płcie mają około 2 lat..
Specjaliści zwracają uwagę, że na dojrzewanie płciowe samicy wpływa dostępność pożywienia i gęstość zaludnienia. W ten sposób jelonki mogą kojarzyć się i rozmnażać w środowiskach, w których występuje obfitość paszy.
W przypadku rui trwa od 24 do 48 godzin. Gatunek ten jest sezonowym poliestrem, którego przerwa między okresami rui waha się od 21 do 30 dni. W tym czasie samica może kojarzyć się z kilkoma samcami, więc potomstwo może pochodzić od różnych rodziców.
Nawet jeśli Odocoileus virginianus jest poligyniczny, może tworzyć parę, pozostając razem przez kilka dni, a nawet tygodni, aż samica osiągnie ruję. Jeśli nie uda im się kopulować, 28 dni później pojawia się nowa ruja.
Estrus występuje zwykle jesienią, spowodowany spadkiem fotoperiodu, z którym jest silnie powiązany. Również sezon lęgowy jest związany z szerokością geograficzną.
W związku z tym w Stanach Zjednoczonych bieliki, które żyją na północy, łączą się zazwyczaj w listopadzie, podczas gdy na południu występuje później, w styczniu lub lutym. Jednak gatunki żyjące w pobliżu równika mają tendencję do rozmnażania się przez cały rok..
Sukces reprodukcyjny jelenia bielika zależy od kilku czynników, wśród których są warunki siedliskowe, stan odżywienia matki, klimat i gęstość populacji..
Przykładem tego jest wyspa Anticosti w Quebecu, gdzie żegluga i pasza zimą są rzadkością. Ponadto w tym sezonie na terytorium występuje duża liczba jeleni.
Ze względu na te cechy, samice najlepiej kojarzą się w klimacie jesienno-wiosennym, ponieważ niskie temperatury w zimie zmniejszają zasoby pokarmowe, a młode mogą urodzić się z bardzo niską masą..
Ciąża trwa od 187 do 213 dni. Gdy zbliża się pora, samica udaje się w miejsce oddzielone od grupy i kładzie się w pozycji poziomej. Poród zwykle odbywa się w nocy. W każdym miocie może urodzić się jeden lub trzy płowe.
Po urodzeniu samiec jest większy niż kobieta. Waży od 1,6 do 3,9 kilograma, podczas gdy samiec osiąga wagę od 2 do 6,6 kilograma. Młode każdego dnia przybierają na wadze około 0,2 kilograma, więc ich wzrost jest bardzo szybki.
Dziecko w momencie narodzin już idzie samotnie, a kilka dni później próbuje gryźć roślinność, aby ją skonsumować. Samce jelonka opuszczają matkę po roku urodzenia, samice przeważnie pozostają z nią.
Jelenie bielik są oportunistyczne i zjadają szeroką gamę roślin. Na przykład w Arizonie ich dieta obejmuje ponad 610 różnych gatunków. W odniesieniu do części roślin, które zjadają, są to kwiaty, łodygi, owoce, nasiona i kora łodyg..
Dlatego w ich diecie znajdują się paprocie, grzyby, porosty i niektóre rośliny wodne. Jedzą także jagody, orzechy, pestki i drzewa orzechowe. Może czasami jeść owady, ryby i niektóre ptaki.
Wysoka wartość odżywcza i łatwo przyswajalne pasze, takie jak żołądź, stanowią dużą część porcji pokarmu Odocoileus virginianus. Z tego powodu należą do preferowanych pokarmów, chociaż ich dostępność jest sezonowa.
W tej grupie znajdują się również jabłka (Malus spp.), wiśnie (Prunus spp.), Jeżyny (Rubus spp.), winogrona i jagody.
Ten gatunek jest przeżuwaczem, więc jego żołądek ma cztery komory. Każdy z nich ma określoną funkcję, umożliwiając efektywne trawienie pokarmu. Żołądek jest domem dla wielu mikrobów, które przyczyniają się do trawienia.
Ponadto te mikroorganizmy mogą różnić się w zależności od diety jelenia, gwarantując w ten sposób degradację różnych rodzajów składników odżywczych..
Pod względem społecznym jeleń bielik jest zorganizowany w mieszane grupy. Należą do nich matka, jej cielę i jej potomkowie z poprzednich lat. Samce tworzą grupy singli, które mogą składać się z 2 lub 5 zwierząt.
Ogólnie rzecz biorąc, samiec i samica są oddzielone, chociaż mogą wystąpić przejściowe mieszane skupiska, zwłaszcza gdy brakuje pożywienia..
Poszczególne grupy rodzinne mogą się łączyć, tworząc większe, docierając do setek jeleni. Dzieje się to jesienią i zimą, zwłaszcza na północnych szerokościach geograficznych..
W grupach rodzinnych dominują starsze samice, natomiast samotne prowadzą największy samiec. Zwykle walczy z innymi samcami, aby uzyskać dostęp do samicy w okresie rui. W tym konkursie walczą ze sobą używając swoich rogów.
Plik Odocoileus virginianus wytwarza różne rodzaje wokalizacji, takie jak syczenie i chrząkanie. Te, wraz z pozycjami, służą do komunikacji. W ten sposób jelonki wydają wysoki pisk, którym nazywają swoje matki.
Jeszcze bez komentarzy