Plik Ekwadorscy malarze Są ważnym ogniwem kultury narodowej dzięki wielkiemu dziedzictwu malarstwu. Od barokowych przedstawicieli, takich jak Manuel Samaniego, po przedstawicieli neo-figuratywistów, takich jak Oswaldo Viteri, wszyscy mieli swoje znaczenie w sztuce Ekwadoru..
Należy zauważyć, że w okresie kolonialnym rozwinęła się Szkoła Quito, która zyskała duży prestiż w XVII i XVIII wieku. Taka była jego sława, że król Karol III zapewnił, że szkoła ta nie ma się czego zazdrościć Włochowi Miguelowi Ángelowi.
Później przeżył wpływ Fray Jodoco Ricke w okresie renesansu, a pod koniec XIX wieku obudził się ruch tubylczy.
W XX wieku na światło dzienne wyszli ważni malarze, którzy opierali się byciu częścią nurtu socrealizmu, który potępiał warunki życia Aborygenów i próbowali zaadoptować nowe style z zagranicy..
Oswaldo Guayasamín był synem tubylczego ojca i matki Metysów. Wbrew swojej woli zapisał się do Szkoły Sztuk Pięknych w Quito, uznając siebie za malarza i rzeźbiarza.
Jego twórczość od początku kariery przejawiała oznaki społecznego protestu, co sprawiło, że zdystansował się od Szkoły.
W ekspresjonistycznym stylu jego płótna przedstawiały niesprawiedliwości i ból, z jakim ludzkość borykała się w XX wieku, zwłaszcza w czasie dwóch wojen światowych..
Urodził się w Quito około 1889 roku. Należał do ruchu tubylczego i łączył malarstwo kostiumograficzne z innymi nurtami sztuki współczesnej..
Jego płodna praca wykraczająca poza tę mieszankę i krytycy uważają go za przedstawiciela realizmu społecznego, surrealizmu, neokubizmu i abstrakcyjnego ekspresjonizmu.
Został doceniony za imponujące malowidła ścienne, takie jak ten, który wykonał na Światowe Targi w Nowym Jorku w 1939 roku.
Jego praca jest estetyczną reprezentacją kultury andyjskiej i jej mieszkańców, będąc jego najbardziej rozpoznawalnym dziełem Latający pociąg. Pociąg wraz z dzwoneczkami, kulami czy deszczem to prześwietlone elementy w pejzażach czy miastach, afirmujące surrealistyczny styl..
Jako rzeźbiarz Endara Crow stworzył pomniki Kukurydza Y Koliber, reprezentujące naturalne piękno i rolnictwo ekwadorskiej Sierra.
Urodził się w Ibarrze w 1913 roku i był przedstawicielem socrealizmu. Przez całą swoją karierę pracował nad osiągnięciem własnego stylu, odmawiając przynależności do ruchu tubylczego. Ten zamiar doprowadził go do zostania artystą neoekspresjonistycznym.
Malował twarze, dłonie z wydłużonymi palcami i ciało kobiety z naciskiem na wąskie talie i obfite biodra..
Urodził się w 1929 roku w mieście Esmeralda. Był malarzem, rzeźbiarzem i muralistą i zasłynął jako Lalot Rivadeneira Plata.
Nagrodę zdobył w Salón de Julio w Guayaquil w 1962 roku dzięki swojemu post-kubistycznemu stylowi. Wcześniej eksperymentował z ekspresjonizmem i miał pewną skłonność do geometryzacji, kiedy budził się do używania koloru z silną obecnością czerwieni i błękitu.
Paredes, znany jako „malarz aborygeński”, urodził się w Tulcán w 1910 roku. Rozumiał sztukę jako ekspresję mas i walczył o urzeczywistnienie tego..
Miał obsesję na punkcie pomocy niechronionym i dokumentował ich w różnych codziennych sytuacjach. Jego prace są oprawione w socrealizm.
Znany jako „Malarz rąk”, ponieważ zawsze pojawiają się na jego obrazach, wyróżnia się wyrażaniem w swoich pracach idei politycznych i społecznych związanych z rodzimym bólem i znęcaniem się..
Jego twórczość jest obciążona silnym poczuciem smutku i beznadziejności, które jest wynikiem społecznej niesprawiedliwości..
Oswaldo Viteri urodził się w Ambato w prowincji Tungurahua w 1931 roku. W swojej twórczości wykorzystuje różne techniki, takie jak rysunek, grawerowanie i mozaika. W dekadzie lat 60. XX wieku był uznanym malarzem neo-figuratywnym..
Jego asamblaże rzeźbiarskie, wykonane z szmacianych lalek i złomu, odniosły sukces w latach 70..
W twórczości Víctora Miderosa, urodzonego w Ibarrze w 1888 roku, można dostrzec swoisty synkretyzm kulturowy..
Postacie religijne i ezoteryczne są czasami zastępowane przez rdzenne sylwetki. W każdym razie jego reprezentacja była tradycyjna.
Pomimo podróży do Europy na początku XX wieku, nie uległ wpływowi impresjonizmu i zainteresował się symboliką i mistycznym malarstwem..
Urodzony w 1930 roku w Guayaquil, Tábara ugruntował swoją pozycję jako artysta eksperymentowania.
Jego ekwadorskie korzenie powracają w jego twórczości, początkowo wyrażając się w kończynach dolnych człowieka, a później w przyrodzie..
Ten malarz realistyczny i surrealistyczny urodził się w 1942 roku. Jego zamiłowanie do walk byków znajduje odzwierciedlenie w dziesiątkach prac plastycznych i rzeźbiarskich..
Gilberto Almeida urodził się w Ibarrze w 1928 roku. W pierwszym etapie Almeida zajmowała się kształtowaniem krajobrazu; później i przez pięć lat rozwijał tzw. „erę bram”, ponieważ malował elewacje klasztorów i domów wiejskich.
Później podążał za nurtem nieformalizmu, dodając do swoich prac różne elementy zewnętrzne; i ostatecznie założył awangardowy ruch VAN.
Żył między XVIII a XIX wiekiem, w erze niepodległości Ekwadoru. Zgodnie z tradycyjną tradycją, w swoich pracach eksponuje obrazy religijne, portrety i codzienne sytuacje. W jego twórczości powracają mistycyzm epoki kolonialnej i krajobrazy przyrody.
Od 1810 roku uważany był za najważniejszego malarza Ekwadoru i mającego wielki wpływ na tych, którzy zaczynali odkrywać sztukę..
Urodził się w mieście Latacunga w 1908 roku. Swoją pracę rozwijał przy użyciu takich technik, jak akwarela, olej i grawerowanie..
W przypadku dwóch pierwszych technik przedstawił tematy społeczne, a grawerunek wykorzystał go na drewnie, aby przedstawić aspekty rdzennego folkloru. Począwszy od lat 70. w swoich pracach włączał materiały nadające się do recyklingu..
Jeszcze bez komentarzy