Plik adiponektyna jest to jedno z najbardziej rozpowszechnionych białek wydzielniczych wytwarzanych przez specjalny typ komórek zwany adipocytami, charakterystyczny dla tkanki tłuszczowej. Odpowiada za zwiększanie wrażliwości na insulinę i bierze udział w homeostazie energetycznej i otyłości.
Ludzki gen adiponektyny został sklonowany z tkanki tłuszczowej w 1996 r. Podczas eksperymentów przeprowadzonych przez Matsuzawę, który nazwał go najbardziej rozpowszechnionym genem tłuszczowym transkrypt-1 (apM1). transkrypt genów w największej ilości tkanki tłuszczowej 1).
Z drugiej strony białko zostało zidentyfikowane w osoczu krwi w tym samym roku przez Nakano i wsp..
Hormon ten przyczynia się do integracji sygnałów hormonalnych i metabolicznych związanych z kontrolą homeostazy energetycznej. Jego ekspresja jest indukowana podczas różnicowania adipocytów i krąży w surowicy w stosunkowo wysokich stężeniach..
Indeks artykułów
Adiponektyna należy do rodziny dopełniacza 1q (C1q) i można ją znaleźć w osoczu krwi w szerokiej gamie multimerycznych kompleksów (kilku podjednostek): trimerów, heksamerów i multimerów o dużej masie cząsteczkowej (ponad 18 podjednostek).
Gen kodujący adiponektynę (ADIPOQ) znajduje się na długim ramieniu chromosomu 3 u ludzi, ma 16 kilogramów zasad i 3 egzony. Jego ekspresja daje rozpuszczalne w wodzie białko, składające się z 247 reszt aminokwasowych i masy cząsteczkowej nieco poniżej 30 kDa, z punktem izoelektrycznym 5,42.
Składa się z czterech domen: sekwencji sygnałowej na N-końcu, regionu zmiennego, domeny kolagenu (cAd) i globularnej domeny C-końcowej..
W części aminoterminalnej wyróżnia się podobną do kolagenu sekwencję zwaną domeną kolagenową, która jest regionem o dużym znaczeniu dla tworzenia multimerów i jest wysoce konserwatywna między gatunkami.
Hydroksylacja i towarzysząca mu glikozylacja reszt lizyny w domenie kolagenowej tego białka umożliwia tworzenie trimerów, które jednocześnie mogą łączyć się ze sobą tworząc heksamery i inne kompleksy o dużej masie cząsteczkowej..
Te kompleksy najwyraźniej mają specyficzność tkankową „docelową”, na przykład kompleksy o dużej masie cząsteczkowej są bardziej aktywne w wątrobie, podczas gdy trimery i heksamery działają bez większego rozróżnienia w wielu różnych tkankach..
Region kulisty na końcu C, zwany domeną kulistą lub gAd, jest homologiczny do białek, takich jak kolagen VIII i kolagen X, a także czynnik C1q dopełniacza..
Ogólnie uważa się, że hormon adiponektyna działa w istotny sposób w regulacji metabolizmu lipidów i węglowodanów w różnych tkankach wrażliwych na insulinę..
Działa to na różne tkanki ciała, ponieważ jego receptory są wyrażane w kilku miejscach. Wytwarzana wyłącznie przez adipocyty adiponektyna sprzyja biosyntezie kwasów tłuszczowych i hamowaniu glukoneogenezy w wątrobie, jednej z tkanek, w której znajduje się jej receptor AdipoR2..
W mięśniach szkieletowych, gdzie znajdują się receptory AdipoR1 i AdipoR2, wspomaga utlenianie kwasów tłuszczowych i wnikanie glukozy do komórek mięśniowych.
Adiponektyna poprawia również insulinooporność u niektórych pacjentów, ponieważ zmniejsza ilość wewnątrzkomórkowego tłuszczu poprzez aktywację utleniania kwasów tłuszczowych zarówno w mięśniach, jak i w wątrobie..
Niektórzy autorzy sugerują, że hormon ten działa również jako przeciwutleniacz, środek przeciwzapalny i jako czynnik przeciwmiażdżycowy..
Wydaje się, że różne kompleksy adiponektyny mają pewną przewagę nad określonymi tkankami. Te specyficzne dla tkanki interakcje zachodzą w odpowiedzi na zróżnicowaną ekspresję różnych typów receptorów adiponektyny..
Receptory adiponektyny (AdipoR) to receptory sprzężone z białkiem G, należące do rodziny receptorów PAQR. Znane są dwa typy: AdipoR1 i AdipoR2. Obie utrzymują swoje domeny N-końcowe w przestrzeni wewnątrzkomórkowej, podczas gdy ich domeny C-końcowe są eksponowane na przestrzeń zewnątrzkomórkową..
Receptory typu AdipoR1 mają 375 aminokwasów i masę cząsteczkową 42 kDa, natomiast receptory typu AdipoR2 mają 311 aminokwasów i masę 35 kDa. Obie mają 7 domen transbłonowych, to znaczy ich struktura przechodzi przez błonę plazmatyczną komórek, gdzie znajdują się 7 razy..
Istnieje około 70% homologii sekwencji między obydwoma receptorami, z wyjątkiem ich N-końcowych końców, które są specyficzne dla każdego z nich..
Zarówno AdipoR1, jak i AdipoR2 ulegają ekspresji we wszystkich tkankach, chociaż ich obfitość jest różna w różnych tkankach. AdipoR1 występuje głównie w mięśniach szkieletowych, a AdipoR2 w mięśniach szkieletowych i wątrobie.
Istnieje również „domniemany” receptor adiponektyny znany jako kadheryna T, który składa się z pojedynczej cząsteczki kadheryny, która utraciła domeny cytozolowe i transbłonowe i jest związana z powierzchnią komórki poprzez kotwice glikozylofosfatydyloinozytolu (kotwice GPI).
Ten „receptor” adiponektyny jest wyrażany we wszystkich tkankach, ale opisywano go w większym stopniu w sercu, tętnicach aortalnych, szyjnych i biodrowych oraz w tętnicach nerkowych..
Chociaż mechanizmy wytwarzania i uwalniania adiponektyny do krwiobiegu nie są w pełni poznane, uważa się, że szlak przekazywania sygnału rozpoczyna się od wiązania adiponektyny z receptorami błonowymi komórek docelowych..
Hormon ten indukuje aktywację kinazy białkowej aktywowanej przez AMP (AMPK), która zachodzi poprzez białko „adaptorowe”, które zawiera domenę homologii z pleckstryną (typową dla białek zaangażowanych w procesy sygnalizacji komórkowej) oraz domenę wiązania fosfotyrozyny (PTB) plus motyw leucyny 1 (APPL).
Domena APPL to ta, która wiąże się z wewnątrzkomórkową częścią jednego z dwóch receptorów AdipoR. Małe białko GTPazy znane jako Rab5 wiąże się z jednym z miejsc domeny zamykającej leucynę i promuje translokację błonową GLUT4, regulowanego przez insulinę transportera glukozy..
Ponadto adiponektyna działa na jądrowy czynnik transkrypcyjny PPARα, który jest ważny z punktu widzenia metabolizmu białek, lipidów i węglowodanów oraz różnicowania i rozwoju komórek..
Normalne wartości podane dla adiponektyny w osoczu krwi odpowiadają multimerycznym kompleksom tego białka, których zakres stężeń wynosi od 5 do 20 mikrogramów na mililitr, chociaż udokumentowano również stężenia do 30 mikrogramów na mililitr..
W związku z powyższym warto wspomnieć, że stężenia adiponektyny w osoczu znacznie się różnią; na przykład kobiety mają zwykle wyższe wartości niż mężczyźni.
Wartości tego hormonu w dużym stopniu zależą od stanu odżywienia, obecności lub braku jakiejkolwiek patologii itp., Ale generalnie są odwrotnie skorelowane z otyłością i stanami takimi jak choroby sercowo-naczyniowe, nadciśnienie i zespoły metaboliczne.
Istnieją doniesienia, które zapewniają, że stężenie adiponektyny w osoczu zmniejsza się u pacjentów z chorobami patologicznymi, takimi jak insulinooporność i otyłość..
Jeszcze bez komentarzy