Plik alizaryna to zestaw organicznych barwników, które pozyskiwane są naturalnie z korzeni rośliny o blond nazwie, odkrytej przez francuskiego chemika Pierre-Jean'a w 1826 roku.
Pierwszym zsyntetyzowanym barwnikiem była czerwień alizarynowa, ale jest też żółć alizarynowa, błękit alizarynowy i fiolet alizarynowy. Ze wszystkich wymienionych, czerwień alizarynowa ma największe zastosowanie, a ponieważ jest najczęściej używana, zwykle nazywamy ją po prostu alizaryną..
Czerwień alizarynowa jako pierwsza została sztucznie (syntetycznie) zsyntetyzowana z antracenu, dzięki odkryciu dwóch niemieckich chemików, Carla Graebe i Carla Liebermanna, w 1868 r. Naukowa nazwa czerwieni alizarynowej to 1,2-dihydroksyantrachinon, a jego wzór chemiczny to C14H8O4.
Wykorzystanie pigmentu z korzenia blond do barwienia tkanin sięga czasów faraona Tutanchamona, o czym świadczą znaleziska znalezione w jego grobowcu. Podobnie zaobserwowano go również w ruinach Pompejów.
Później, w czasach Karola Wielkiego, promowano uprawę blondynki, stając się ważnym przedsięwzięciem gospodarczym w regionie.
Przez długi czas służył do barwienia tkanin, z których wykonano mundury żołnierzy armii angielskiej i brytyjskiej. Mundury miały bardzo charakterystyczny czerwony kolor, który ich charakteryzował; nazywany przez popularny slang Redcoats.
Indeks artykułów
Alizaryna była niezbędnym związkiem do produkcji różnych barwników lub pigmentów z Rubii, ogólnie znanych jako „różana madder” i „alizaryn karminowy”. Od tych nalewek wzięła się nazwa szkarłatnej czerwieni.
Obecnie czerwień alizarynowa jest stosowana jako barwnik do oznaczania różnych badań dotyczących wapnia. Jest to proszek utworzony z małych czerwonawo-pomarańczowych lub fioletowo-pomarańczowych kryształków. Znany jest również pod nazwą czerwonej alizaryny. Jego masa cząsteczkowa wynosi 240,21 g / mol, a temperatura topnienia 277-278 ° C.
Naturalną formę pozyskuje się z korzeni blondynki, a konkretnie z gatunków R. tinctorum i R. cordifolia.
Później produkcja naturalnego pigmentu z korzenia blondynki została zastąpiona syntetyczną produkcją z antracenu. Proces ten wymaga utlenienia kwasu antrachinono-2-sulfonowego azotanem sodu w stężonym roztworze wodorotlenku sodu (NaOH)..
Po 1958 roku użycie czerwonej alizaryny zostało zastąpione innymi pigmentami o większej odporności na działanie światła. Przykładami są pochodne chinakrydonu opracowane przez Duponta.
Wszystkie warianty mają wspólne jądro antrachinonu.
Karmin alizarynowy pochodzi z osadu alizaryny, pigmentu typu lakieru, który zapewnia dobrą trwałość na podłożach i ma półcienoczerwony kolor..
Istnieje odmiana o nazwie żółcień alizarynowa R, stosowana jako wskaźnik pH. Ta substancja poniżej 10,2 jest żółta, ale powyżej 12 jest czerwona.
Ze swojej strony błękit alizarynowy jest wskaźnikiem pH, który ma dwie strefy zwrotne: jedną przy pH między 0,0-1,6, gdzie zmienia się z różowego na żółty, a drugą z przedziałem zmiany między pH 6,0-7,6, którego zmiana jest z żółtej na zieloną.
Jest barwnikiem używanym do spektrofotometrycznego oznaczania glinu w obecności substancji powierzchniowo czynnych..
Przygotowanie będzie zależało od narzędzia, które ma zamiar go dać. Na przykład w technikach oceny procesu biomineralizacji stosuje się go w stężeniu 0,1%
W przypadku znakowania genikulowanych glonów koralowych stężenie zapewniające najlepsze wyniki wynosi 0,25%..
Chociaż prawdą jest, że alizaryna była używana przez lata jako barwnik do tekstyliów, dziś ma inne zastosowania. Na przykład na poziomie zdrowotnym przydatne jest określenie obecności wapnia w różnych formach.
W innych obszarach, takich jak geologia, alizaryna jest przydatna do wykrywania niektórych minerałów, takich jak węglan wapnia, aragonit i kalcyt..
Obecnie jest szeroko stosowany do ujawnienia obecności złogów wapnia w tworzeniu się tkanki kostnej. Jednym z obszarów najczęściej wykorzystywanych przez czerwień alizarynową jest histochemia.
Na przykład jest stosowany podczas procesu biomineralizacji w hodowlach komórek linii osteogennej in vitro, gdzie czerwona alizaryna wybarwia kryształy wapnia powstałe w trakcie tego procesu..
Również w technice diafanizacji, procedurze umożliwiającej badanie rozwoju kości i zębów u zwierząt doświadczalnych. Dzięki czerwonej alizarynie można zidentyfikować centra kostnienia.
Z drugiej strony przydatne jest wykrywanie obecności kryształów fosforanu wapnia w mazi stawowej..
Vanegas i wsp. Zastosowali czerwoną alizarynę do oceny rozwoju osteoblastów na powierzchniach tytanowych; Kandydat na materiał do produkcji implantów dentystycznych. Dzięki tej technice barwienia był w stanie zaobserwować, że osteoblasty potrafiły przylegać, namnażać się i biomineralizować na badanych powierzchniach..
Z drugiej strony Rivera i współpracownicy ocenili wiek i tempo wzrostu glonów koralowych w południowo-zachodniej części Zatoki Kalifornijskiej w Meksyku. Autorzy wykonali dwa rodzaje znakowania. W pierwszej zastosowano czerwień alizarynową, a drugą z metalowymi oznaczeniami na drucie ze stali nierdzewnej. Znakowanie alizaryną było najlepszą techniką do tego celu.
Podobnie Aguilar P badał walidację metody potencjometrycznej metodą jonizacji selektywnej z użyciem alizaryny do oznaczania fluoru w soli, wodzie i moczu, okazując się metodą zadowalającą.
Dantas i wsp. Zastosowali fiolet alizarynowy N (AVN) jako odczynnik spektrofotometryczny do oznaczania glinu, uzyskując dobre wyniki..
NFPA (National Fire Protection Association) klasyfikuje czerwień alizarynową w następujący sposób:
- Ryzyko zdrowotne w stopniu 2 (umiarkowane ryzyko).
- Ryzyko palności w stopniu 1 (niewielkie ryzyko).
- Ryzyko reaktywności w stopniu 0 (brak ryzyka).
Jeszcze bez komentarzy