Plik wysoka kultura Jest to koncepcja, która łączy w jednym ekskluzywnym systemie, do którego mają dostęp tylko nieliczni, szereg manier, postaw i dzieł arystokracji na własny użytek. Kultura ta dopuszcza w sobie tematy związane ze sztukami plastycznymi: kino, muzykę, rzeźbę, teatr, malarstwo, literaturę i inne..
Obejmuje również naukowe, społeczne i humanistyczne wkłady teoretyczne. Docenianie kultury wysokiej jest uważane za wyrafinowane i dla elit, a zatem wznosi się do kultury masowej lub kultury popularnej, które są określane jako kultura niska, ponieważ są skierowane do ludzi i każdy ma do nich łatwy dostęp..
Podstawowa różnica między obiema kulturami polega na tym, że to, co wysokie - symbolicznie - wyraża się w miejscach zamkniętych, takich jak muzea, domy kultury, szkoły czy inne budynki; podczas gdy niskie można zwykle zobaczyć na otwartych przestrzeniach i na zewnątrz.
Indeks artykułów
Początki pojęcia kultury wysokiej sięgają XVIII wieku, kiedy burżuazyjna klasa społeczna zaczęła się wyłaniać i konsolidować w Niemczech, ta warstwa, która została gospodarczo wzmocniona dzięki kapitalistycznemu modelowi tamtych czasów..
Mathew Arnold jako pierwszy użył tego terminu w języku angielskim wysoka kultura w jego pracy Kultura i anarchia. Tam zdefiniował to jako „wysiłek bez zainteresowania ludzką doskonałością”. Później wyraził, że „kultura” to poznanie tego, co zostało pomyślane i powiedziane najlepiej na świecie.
Jego koncepcja tego terminu stała się najbardziej rozpowszechniona i dominuje w badaniach w tej dziedzinie, ponieważ dodatkowo Arnold określił ją jako element sprzyjający moralności i polityce społecznej.
W 1948 r. T. S. Eliot opublikował Uwagi dotyczące definicji, pismo, które zyskało wielki wpływ i które proponowało połączenie kultury wysokiej i popularnej w celu stworzenia kompletnej kultury.
Innym autorem, który wpadł na pomysł koncepcji tej koncepcji, był Richard Hoggart (1957) in Zastosowania umiejętności czytania i pisania, w którym wyraził zaniepokojenie dostępem do kultury tych ludzi z klasy robotniczej, którzy uczęszczali na uniwersytet.
Ze swojej strony autorzy tacy jak Harold Bloom i F. R. Leavis, kierując się ideami podobnymi do pomysłów Arnolda, zgodzili się na centralne miejsce w produkcji kulturalnej i doszli do terminu „zachodni kanon”.
Ponieważ jest to pojęcie ekskluzywne, kultura wysoka zakłada zbiór własnych cech, które ją definiują i odróżniają od innych ruchów kulturowych..
- Jest przedstawicielem arystokracji i intelektualistów.
- Dominuje.
- Ma wpływ społeczny.
- Kontroluj masy.
- Jest bogata finansowo.
- Brakuje ignorancji.
- Jest awangardowy.
- Ma jakość usług.
- Edukacja jest niezbędna i nadrzędna.
- Jest lepszy od jakiejkolwiek kultury.
- Jest mobilizowany przez intelekt i ekonomię.
- Jest innowacyjny i technologiczny.
Przez kulturę wysoką rozumie się zatem te złożone przejawy artystyczne, które tylko najbardziej kulturalni są w stanie zrozumieć, docenić i cieszyć się nimi. A te wydarzenia kulturalne są zwykle różnego rodzaju:
- Muzyka. W tej dziedzinie klasyczne gatunki muzyczne, do których należą kompozytorzy tacy jak Mozart, Beethoven, Vivaldi, Bach, Verdi i Chopin, są uważane za kulturę wysoką..
- Literatura. W piśmie, poza mówieniem o autorach, ustala się różnicę między tekstami dobrze napisanymi, z treściami wpływającymi na intelekt, a dobrze znanymi bestseller (bestsellery), ponieważ te ostatnie mają dużą masową reprodukcję i generalnie są kierowane do generowania sprzedaży, a nie do oferowania świetnych treści.
Można go również rozróżnić według gatunków, takich jak filozofia, nauka, nauki społeczne, przedmioty akademickie, eseje, historia i inne tematy, które są również nazywane kulturą wysoką.
- Obrazy. Jako jedno z najstarszych wyrażeń na świecie, sztuka ma wiele wariantów i artystów należących do kultury wysokiej, takich jak Da Vinci, Michelangelo, Van Gogh, Caravaggio, Goya, Picasso i wielu innych, którzy w swoich specjalnościach stosowali estetykę techniki, które je wyróżniały i stanowiły kamień milowy w historii sztuki.
- Rzeźby Dzięki różnym funkcjom i materiałom rzeźby są klasyką sztuk pięknych kultury wysokiej, a ich twórcami są na ogół ci sami artyści klasycznego malarstwa, którzy na nowo wymyślili swój sposób wyrażania
- Architektura. Od różnych okresów historycznych architektura była punktem odniesienia pod względem swojej funkcjonalności i reprezentatywnej struktury ważnych historycznych budynków na całym świecie..
- Taniec. Taniec klasyczny i balet to dwa najbardziej reprezentatywne dla tego typu kultury wyrażenia jako forma estetycznej ekspresji cielesnej..
- Teatr. Inscenizacja spektaklu - a także tańca lub opery - jest charakterystyczna dla jego kamienia milowego, który został wyznaczony w różnych krajach europejskich, takich jak Grecja, Francja i Włochy, i bierze udział wielkich dramaturgów, takich jak m.in. Szekspir, Ajschylos, Sofokles..
Jednak aby obszary te mogły zostać uznane za kulturę wysoką, muszą być pozbawione demokratyzacji kulturowej, to znaczy nie mogą być masowo reprodukowane na potrzeby kultury popularnej i docierać do dużej liczby odbiorców..
Ma to na celu zapobieżenie utracie ekskluzywnego charakteru i zaprzestaniu doceniania prawdziwej treści tego, co wnoszą sztuki piękne, aby zaspokoić jedynie potrzebę rozrywki, jak ujawnia peruwiański pisarz Mario Vargas Llosa w swojej pracy. Społeczeństwo spektaklu.
Jeszcze bez komentarzy