Symbol zastępczy dla Andrea Palma (1903-1987) była meksykańską aktorką filmową i telewizyjną. Po swojej roli w filmie Kobieta portu, jest uważana za pierwszą dużą gwiazdę kobiecą w branży filmowej w kraju.
Jej sukces jako enigmatycznej prostytutki Rosario również katapultował ją jako pierwszą divę w Ameryce Łacińskiej. W swojej karierze artystycznej współpracował z wybitnymi reżyserami, takimi jak między innymi Luis Buñuel, Fernando de Fuentes, Juan Bustillo Oro, Juan J. Delgado czy Julio Bracho..
Szacuje się, że mógł uczestniczyć w ponad 30 filmach z tzw. „Złotego wieku” kina meksykańskiego. W większości swoich filmów z gatunku melodramatycznego grała postacie oscylujące między dwoma kobiecymi archetypami kinematografii w Meksyku: „dobrą matką” lub „prostytutką”..
Indeks artykułów
W kwietniu 1903 roku w Durango w Meksyku urodziła się Guadalupe Bracho Pérez Gavilán, która później była znana pod pseudonimem Andrea Palma. Miał 10 rodzeństwa, wśród których wyróżnia się reżyser Julio Bracho. Ponadto była kuzynką dwóch hollywoodzkich aktorów: Ramóna Novarro i Dolores del Río.
Jego rodzice, Luz Pérez Gavilán i Julio Bracho Zuloago, stracili ziemię i działalność tekstylną podczas rewolucji meksykańskiej. Dlatego decydują się przenieść do Mexico City w dzieciństwie Andrei. W stolicy, w latach szkolnych, jego zamiłowanie do teatru zaczęło być ewidentne.
W młodości Palma zainteresowała się światem mody, a konkretnie projektowaniem kapeluszy. Być może pod wpływem dawnych interesów swojej rodziny, w latach dwudziestych weszła do przemysłu tekstylnego.
Przyszła, aby otworzyć własny sklep, który nazwała Casa Andrea i skąd wzięła swoje imię jako aktorka. Później dodawał nazwisko jednego ze swoich klientów.
Jej pierwsza przerwa aktorska nastąpiła w teatrze, kiedy zastąpiła swoją przyjaciółkę Isabelę Coronę, która niedawno urodziła. Musiał zinterpretować kontrowersyjne wówczas dzieło, Maya przez Simón Gantillón.
Po tym pierwszym doświadczeniu poświęcił więcej czasu zespołowi teatralnemu, zamknął sklep i zaczął być znany jako Andrea Palma. Po roku podróży poświęconej zarządom Andrea udał się do Stanów Zjednoczonych.
Tam pozostał w latach trzydziestych, odgrywając drobne role w filmach swoich kuzynów i przy pomocy młodego, także urodzonego w Wielkiej Brytanii aktora Cecila Kellaway'a..
W tamtych latach nie porzucił całkowicie świata mody. Dostała pracę w fabryce kapeluszy, a następnie zaczęła projektować kapelusze dla niemieckiej aktorki Marlene Dietrich, jej najwybitniejszej klientki i muzy..
Wkrótce potem, wraz z wygaśnięciem rezydencji w USA, Andrea zaproponowano zagranie w Meksyku w filmie, który przyniósł jej sławę., Kobieta z portu (1934). Jej bohaterka, Rosario, była młodą dwudziestokilkuletnią kobietą, która poświęciła się prostytucji, aby wspierać chorego ojca i młodszego brata..
Interpretacja tej roli, zainspirowana specyficznym stylem jej niemieckiej klientki (dalekiej kobiety, o grubym głosie i mocnym charakterze), pozycjonowała ją jako jedną z najbardziej rozchwytywanych aktorek tamtych czasów..
W następnym filmie reprezentowała całkowicie przeciwną postać, Sor Juana Inés de la Cruz, religijną, poetkę i meksykańską pisarkę XVII wieku..
Po wizycie w Hollywood na czas, aby wziąć udział w dwóch nieudanych filmach, Ostatnie spotkanie Y Nieskazitelny, rozpoczął lata czterdzieste od krótkiej przerwy od kina i zrobienia teatru w swoim kraju.
W 1943 roku powrócił do przemysłu filmowego pod kierunkiem swojego brata Julio Bracho z filmem Inny świt. Odegrał w tym rolę uznaną za najlepszą postać w jego karierze artystycznej. To była Juliet, sfrustrowana żona w ciągu dnia i oddana prostytucji w nocy..
W 1947 roku wyjechała do Hiszpanii, aby zagrać w sztuce teatralnej i to właśnie w tym kraju poznała swojego męża, hiszpańskiego aktora Enrique Díaz Indiano. Dwa lata później, kiedy wrócił do Meksyku, jego sława nieco zmalała, ale nadal brał udział w dwóch udanych klasykach z gatunku „rumberas”. W obu filmach wystąpiła kubańska gwiazda Ninón Sevilla.
Chociaż Sewilla była sensacją tej chwili, Andrea odegrał w tym wielką rolę Awanturnica (1950) grając Rosaurę, kobietę z wyższych sfer Guadalajara, która prowadzi podwójne życie, wynajmując burdel w Ciudad Juárez. Drugim filmem znanego również gatunku z „cabareteras” był Zmysłowość.
Od połowy 1955 roku, choć nie w rolach głównych, Andrea podkreśla swój udział w towarzystwie innych wielkich talentów meksykańskiej siódmej sztuki. Na przykład w 1955 roku nakręcił pod kierunkiem Luisa Buñuela Esej o przestępstwie.
Ponadto współpracował z argentyńską aktorką i piosenkarką Libertad Lamarque w Kobieta, która nie miała dzieciństwa, a także w filmach z „La Doña” Maríą Félix, meksykańską aktorką i piosenkarką.
Andrea pozostała w branży filmowej do 1973 roku, kiedy to jej ostatni film z bratem Julio Bracho, W poszukiwaniu ściany. Jednak od późnych lat pięćdziesiątych jego głównym zaangażowaniem był teatr i telewizja.
Jej rola jako gospodarza serialu wyróżnia się z tego okresu. Cotygodniowa powieść (1963), który z bliska przedstawił klasykę literatury. Jego ostatnia rola była również w serialu, Wojna aniołów (1979), ze swoją siostrzenicą i chrześniaczką Dianą Bracho.
W 1979 r. Ze względów zdrowotnych zdecydował się wycofać ze świata artystycznego i ostatecznie w październiku 1987 r. Zmarł w Okręgu Federalnym..
-Kobieta portu (1934)
-Sor Juana Ines De La Cruz (1935)
-Nieskazitelny (1939)
-Różaniec (1943)
-Inny świt (1943)
-Dom lisa (1945)
-Sępy na dachu (1945)
-Awanturnica (1950)
-Zmysłowość (1951)
-Kłamstwo (1952)
-Pracujące kobiety (1952)
-Eugenia Grandet (1952)
-Skradzione łzy (1953)
-Esej o przestępstwie (1955)
-Meksyk moich wspomnień (1963)
-Proces Chrystusa (1965)
-W poszukiwaniu ściany (1973)
-Moja żona się rozwiodła (1959)
-Lustro cienia (1960)
-Cotygodniowa powieść (1963)
-Skóra Zapa (1964)
-Zielony ogon (seria) (1970)
-Nadgarstek (1967)
-Biedna Clara (1975)
-Wojna aniołów (1979)
Jeszcze bez komentarzy