Plik utajone uczenie się jest to forma zdobywania wiedzy, która nie wyraża się bezpośrednio w bezpośredniej reakcji. Występuje bez pośrednictwa procesu warunkowania, bez jakiegokolwiek wzmocnienia dla uczącego się; i często występuje bez interwencji sumienia jednostki.
Uczenie się utajone odkrył psycholog Edward C. Tolman w swoich eksperymentach na szczurach. Jego odkrycia posłużyły do zakwestionowania dominującej do tej pory teorii behawiorystów, która sugerowała, że cała nauka musi być koniecznie spowodowana istnieniem wzmocnień i kar..
Ten rodzaj uczenia się nie jest łatwy do zaobserwowania, ponieważ nie przejawia się w formie zachowania, dopóki nie osiągnie się wystarczającego poziomu motywacji. W wielu przypadkach termin ten można zamienić na uczenie się przez obserwację, z tą różnicą, że obserwowane zachowanie nie musi być wzmacniane, aby podmiot mógł je przyswoić..
Utajone uczenie się jest obecne przede wszystkim w naszym codziennym życiu, chociaż może być również wykorzystywane w bardziej kontrolowanych środowiskach, jak ma to miejsce w przypadku eksperymentów Tolmana. W tym artykule dowiesz się dokładnie, z czego się składa.
Indeks artykułów
Chociaż możliwość ukrytego procesu uczenia się nie należała do niego, Edward Tolman jako pierwszy zweryfikował to poprzez eksperyment. Z tego powodu jest powszechnie uważany za ojca tej teorii, a jego badania są podstawą większości aktualnych modeli uczenia się.
W 1930 roku, kiedy przeprowadzono to badanie, głównym nurtem psychologii był behawioryzm. Teoria ta broniła tego, że jakakolwiek nauka ma miejsce dzięki istnieniu szeregu wzmocnień i kar, bez angażowania jakiegokolwiek procesu umysłowego jednostki; i dlatego badanie umysłu było absurdem.
Wbrew tej myśli Tolman uważał, że zarówno ludzie, jak i zwierzęta są w stanie uczyć się w sposób pasywny bez potrzeby jakiegokolwiek wzmocnienia. Aby to udowodnić, zaprojektował eksperyment ze szczurami, którego wyniki pozwoliły mu stworzyć teorię uczenia się utajonego..
W swoim słynnym eksperymencie Tolman i Honzik zaprojektowali labirynt, do którego wprowadzili kilka okazów szczurów, aby zbadać utajone procesy uczenia się u tych zwierząt..
Ich celem było pokazanie, że szczury mogą podejmować decyzje o tym, gdzie się poruszać, na podstawie wiedzy o swoim środowisku..
Do tego czasu uważano, że szczury poruszały się po labiryntach tylko metodą prób i błędów, będąc w stanie nauczyć się określonej trasy tylko wtedy, gdy otrzymały wsparcie (np. Trochę jedzenia). W swoim eksperymencie Tolman i Honzik próbowali wykazać, że to nieprawda.
Aby to zrobić, utworzyli trzy grupy szczurów, które musiały znaleźć wyjście z dość złożonego labiryntu. Na końcu labiryntu było pudełko z jedzeniem.
W zależności od grupy, do której należały, zwierzętom wolno było jeść zawsze, nigdy lub dopiero od dziesiątej chwili, gdy udało im się dotrzeć do wyjścia.
Wyniki eksperymentu wykazały, że szczury, które zostały wzmocnione dopiero po dziesiątym przejściu przez labirynt, od tego momentu znacznie szybciej docierały do pożywienia. W ten sposób stwierdzono, że udało im się poznać układ labiryntu nawet bez przyznania im nagrody, co wykazała teoria Tolmana.
Najbardziej interesujące było jednak to, że szczury zaczęły pędzić przez labirynt dopiero wtedy, gdy odkryły, że na końcu jest jedzenie. Wcześniej, mimo internalizacji trasy, nie mieli wystarczającej motywacji, aby szybko odbyć podróż.
Aby wyjaśnić wyniki swoich eksperymentów, Tolman ukuł termin „mapa poznawcza”, który odnosi się do wewnętrznej reprezentacji środowiska, które jednostka posiada.
Uważał, że zarówno zwierzęta, jak i ludzie są w stanie zapamiętać serię sygnałów z otoczenia, aby je zapamiętać i zbudować ich mentalny obraz..
Tak więc, korzystając z tej mapy poznawczej, organizm może łatwiej się po niej poruszać niż ktoś, kto jej nie zna. Jednak ta nauka nie będzie oczywista, dopóki osoba lub zwierzę nie będą wystarczająco zmotywowane, aby to pokazać..
Na przykład dziecko, którego ojciec codziennie dojeżdża do szkoły tą samą ścieżką, mogło nieumyślnie przyswoić sobie tę trasę; ale nie pokaże tej wiedzy aż do dnia, w którym będzie musiał sam odbyć wycieczkę.
Pomimo tego, że został zbadany po raz pierwszy w kontekście poruszania się po znanym terenie, utajone uczenie się może mieć miejsce w wielu różnych sytuacjach..
Najnowsze badania w tym zakresie wykazały, że jest to bardzo powszechny proces zarówno u dzieci, jak i dorosłych, odpowiedzialny za wiele naszych zachowań..
Na przykład dzisiaj wiemy, że można zdobyć prostą wiedzę lub umiejętności, obserwując, jak inna osoba wykonuje jakąś czynność. Dziecko obserwujące, jak matka przygotowuje omlet, może zapamiętać kroki niezbędne do jego samodzielnego wykonania, chociaż ta nauka na początku się nie objawia..
Czym różni się utajone uczenie się od uczenia się przez obserwację? Kluczem jest potrzeba, która istnieje w drugim typie wzmocnienia lub kary do obserwowanego zachowania, tak aby nastąpiło przyswojenie wiedzy.
Na przykład mielibyśmy do czynienia z przypadkiem uczenia się przez obserwację, gdyby dziecko zauważyło, że nauczyciel krzyczy do swoich uczniów, aby się zamknęli i osiągnęli pożądany efekt; maluch przyswaja sobie komunikat, że agresywność przynosi pozytywne skutki i będzie bardziej skłonna do stosowania tej strategii w przyszłości.
W przeciwieństwie do tego, kiedy następuje utajone uczenie się, nie jest konieczne, aby zachowanie wywołało określony pozytywny lub negatywny skutek. W ten sposób ten proces zdobywania wiedzy jest najbardziej nieświadomy ze wszystkiego, co może się wydarzyć..
Jeszcze bez komentarzy