Plik architektura neoklasyczna Był to styl architektoniczny powstały w XVIII i na początku XIX wieku. Ten typ architektury, w swojej najczystszej postaci, charakteryzował się odrodzeniem architektury klasycznej lub grecko-rzymskiej..
Z drugiej strony, architektura neoklasycystyczna jest głównie znana z powrotu do porządku i racjonalności po zupełnie nowym baroku i dekoracyjnej lekkości rokoka. Nowy smak starożytnej prostoty był reakcją na ekscesy stylu barokowego i rokokowego.
Ponadto charakteryzowała się wielkością skali, prostotą form geometrycznych, porządkami greckimi (zwłaszcza doryckimi), dramatycznym użyciem kolumn, rzymskimi detalami i preferowaniem białych ścian..
Na początku XIX wieku niemal cała nowa architektura w większości krajów w Europie, Stanach Zjednoczonych i kolonialnej Ameryce Łacińskiej odzwierciedlała ducha neoklasycznego. Dziś architektura neoklasycystyczna jest jednym z najpopularniejszych stylów budowlanych na świecie..
Według różnych wzmianek rewolucja przemysłowa była jednym z najbardziej wpływowych czynników przedłużających neoklasycystyczną architekturę w XIX wieku; zmiana stylu życia w tamtym czasie zdołała rozprzestrzenić ten styl w całej Europie i części Ameryki.
Indeks artykułów
Najwcześniejsze formy architektury klasycystycznej (XVIII w.) Rozwijały się równolegle z barokiem. Działało to jako swego rodzaju korekta charakterystycznej ekstrawagancji tego ostatniego stylu..
Neoklasycyzm był postrzegany jako synonim „powrotu do czystości” sztuki Rzymu, do idealnego postrzegania sztuki starożytnej Grecji, aw mniejszym stopniu do renesansowego klasycyzmu XVI wieku..
Starożytny rzymski architekt Witruwiusz był tym, który teoretyzował trzy wielkie greckie porządki (joński, dorycki i koryncki) oraz wielkie odniesienie architektów do opisania odnowienia form starożytnych od drugiej połowy XVIII wieku do około 1850 roku..
Powrót do nowego klasycznego stylu architektonicznego został zauważony w europejskich architekturach XVIII wieku, reprezentowanych w Wielkiej Brytanii przez architekturę palladiańską.
Barokowy styl architektoniczny, który powstał w Europie, nigdy nie odpowiadał gustowi Anglików, stąd pomysł podkreślenia czystości i prostoty architektury klasycznej..
Palladianizm wywodzi się od włoskiego architekta Andrei Palladio i rozprzestrzenił się w Europie w XVIII wieku. Tam bezpośrednio wpłynął na architekturę neoklasyczną, dzieląc ten sam gust z klasycznym stylem.
Z popularnego stylu palladiańskiego wynika wyraźne odniesienie do tego, dokąd zmierzał nowy styl architektoniczny.
Równolegle do ruchu neoklasycznego wzrastał wiek oświecenia (lepiej znanego jako oświecenie). Z tego powodu Encyklopedia wywarła niemal bezpośredni wpływ na myśl i zwyczaje ludzi. W rzeczywistości neoklasycyzm jest kwintesencją sztuki, która pojawiła się na ilustracji.
W tym sensie mnożyły się te konstrukcje, które mogłyby przyczynić się do poprawy człowieka, takie jak szpitale, biblioteki, muzea, teatry, parki i inne budynki użyteczności publicznej; wszystko myśli o monumentalnym charakterze.
Ta nowa orientacja o oświeconej mentalności doprowadziła do odrzucenia ostatniej architektury barokowej i do zastanowienia się nad powrotem do przeszłości, w poszukiwaniu architektonicznego modelu uniwersalnej ważności..
Wtedy narodziły się ruchy krytyczne, które bronią potrzeby funkcjonalności, a także wymogu tworzenia budynków, w których wszystkie jego części pełnią istotną i praktyczną funkcję. Oznacza to, że konieczne było, aby zamówienia architektoniczne były elementami konstrukcyjnymi, a nie tylko dekoracyjnymi.
Wszyscy architekci tego okresu wychodzili z powszechnych założeń racjonalności konstrukcji i powrotu do przeszłości: budowli Grecji i Rzymu, które stały się odniesieniami.
W połowie XVIII wieku wprowadzono różnorodne dzieła o wpływach klasycznych (starożytne style greckie i rzymskie). Przejście od zmiany do architektury klasycystycznej sięga lat pięćdziesiątych XVIII wieku.
Po pierwsze, zyskał wpływy w Anglii dzięki popularnemu stylowi palladiańskiemu i wykopaliskom irlandzkiego fizyka Williama Hamiltona w Pompejach; a we Francji przez grupę uczniów galijskich kształconych w Rzymie.
We Włoszech, a konkretnie w Neapolu, architekci tacy jak Luigi Vanvitelli i Ferdinando Fuga próbowali przywrócić klasyczne i palladiańskie formy do swojej barokowej architektury. Później rozprzestrzenił się na Wenecję i Weronę wraz z budową pierwszych lapidariów w stylu doryckim..
Później Florencja stała się centrum najważniejszego neoklasycyzmu na półwyspie. Mimo to styl rokoko pozostał popularny we Włoszech aż do nadejścia reżimu napoleońskiego, który przyniósł nowy klasycyzm..
Druga fala neoklasyczna była jeszcze bardziej dotkliwa, świadoma i zbadana; nadejście Imperium Napoleońskiego miało fundamentalne znaczenie. Pierwsza faza neoklasycyzmu we Francji została wyrażona w stylu Ludwika XVI.
W dobie architektury neoklasycznej ilustratorzy kładli nacisk na klasyczne wątki etyczne i moralne. W architekturze wyraźnie zaznaczono różnicę między barokiem, rokokiem (poprzednie style) i enoklasycyzmem.
Na przykład opactwo Ottobeuren w Bawarii w Niemczech jest wyraźną inkarnacją rokoka ze zwojami gipsu i złoconych kamieni, zabawnymi kolorami i rzeźbioną dekoracją; Z drugiej strony Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych jest biegunem przeciwnym do poprzedniego stylu, będąc charakterystycznym dziełem neoklasycznej.
W tym sensie architektura neoklasyczna reaguje na dekoracyjne i ekstrawaganckie efekty baroku i rokoka; to znaczy prostota była trendem nad dominacją architektoniczną i przeważyła nad dekoracją z pierwszych dwóch stylów.
Architektura neoklasycystyczna charakteryzuje się przedstawieniem podstawowych elementów architektury klasycznej. Kolumny przedstawiają doryckie i jońskie porządki architektoniczne starożytnej Grecji.
Podobnie jak architektura klasyczna, ma wolnostojące kolumny o czystych, eleganckich liniach. Służyły do przenoszenia ciężaru konstrukcji budynku, a później jako element graficzny.
Kolumny o wyglądzie doryckim charakteryzowały się kojarzeniem z męskimi bóstwami, w przeciwieństwie do jońskich, które były kojarzone z żeńskimi. W architekturze neoklasycznej przeważał typ dorycki, chociaż znaleziono również jońskie.
Fasada budynków jest płaska i długa; często przedstawiają ekran niezależnych kolumn bez wież i kopuł; scharakteryzowany na przykład w architekturze romańskiej.
Zewnętrzna część została zbudowana z zamiarem oddania klasycznej doskonałości, a także drzwi i okien, które zostały zbudowane w tym samym celu. Jeśli chodzi o dekoracje na zewnątrz, zostały one odwzorowane do minimum.
Neoklasyczny haj miał tendencję do podkreślania jego płaskich cech, a nie rzeźb, podobnie jak płaskorzeźby w pracach. Jednak zwykle były oprawiane we fryz, tabliczki lub panele.
Neoklasycyzm wpłynął również na planowanie miasta. Starożytni Rzymianie używali skonsolidowanego schematu planowania miejskiego, który został później naśladowany przez neoklasycystów.
System siatki ulic, centralne forum z usługami miejskimi, dwa główne bulwary i ukośne ulice były charakterystyczne dla rzymskiego projektu. Urbanizm rzymski charakteryzował się logicznością i uporządkowaniem. W tym sensie neoklasycyzm przejął swoje cechy.
Wiele z tych wzorców urbanistycznych dotarło do wczesnych nowoczesnych miast planowanych w XVIII wieku. Wyjątkowe przykłady obejmują niemieckie miasto Karlsruhe i amerykańskie miasto Waszyngton.
Styl neoklasycystyczny we Francji narodził się na początku i połowie XVIII wieku w odpowiedzi na wykopaliska archeologiczne przeprowadzone w starożytnym mieście rzymskim Herkulanum i Pompejach, które ujawniły klasyczne style i projekty.
Stamtąd na południu Francji rozpoczęto wykopaliska z myślą o znalezieniu szczątków z czasów rzymskich. Te odkrycia wzbudziły zainteresowanie znajomością starożytności. Ponadto wydawano publikacje - nawet z ilustracjami - czytane przez arystokratów i doświadczonych architektów..
Teoria mówi, że francuska architektura neoklasycystyczna powstała wraz ze stworzeniem Place de la Concorde w Paryżu, charakteryzującego się trzeźwością, oraz z Little Trianon w Wersalu (prostym i pozbawionym nadmiernej dekoracji) zaprojektowanym przez architekta Ange - Jacquesa Gabriela.
Z drugiej strony powstał w opozycji do przesadnej ornamentyki baroku i rokoka i rozprzestrzenił się mniej więcej między 1760 a 1830 rokiem. Był dominującym stylem za panowania Ludwika XVI, poprzez rewolucję francuską, aż do zastąpienia go. przez romantyzm.
Od pierwszej chwili upodobanie do starego i klasycznego było nieomylne; przewaga trzeźwości, prostych linii, kolumnady i grecko-rzymskiego frontonu znalazły wyraz we francuskiej architekturze religijnej i cywilnej.
Około lat czterdziestych XVIII wieku francuski gust stopniowo się zmieniał, a wystrój wnętrz stawał się coraz mniej ekstrawagancki, typowy dla stylu barokowego i rokokowego..
Powrót podróży z Włoch całkowicie zmienił mentalność artystyczną Francji z zamiarem stworzenia nowego stylu opartego na budynkach z tendencjami rzymskimi i greckimi za panowania Ludwika XV i Ludwika XVI..
W ostatnich latach Ludwika XV i przez cały okres panowania Ludwika XVI styl neoklasycystyczny był już obecny w rezydencjach królewskich oraz w większości sal i rezydencji paryskiej arystokracji..
Geometria planu, prostota w bryłach budynków, ograniczone dekoracje i zastosowanie ornamentów inspirowanych stylem grecko-rzymskim, dominowały w architekturze neoklasycznej we Francji. Ponadto stosowano greckie fryzy, girlandy, liście palm, zwoje itp..
Wraz z przybyciem Napoleona Bonaparte do władzy w 1799 r., Późno klasycystyczny styl architektury został zachowany; Wśród najbardziej wpływowych architektów byli Charles Percier i Pierre-François-Léonard Fontaine, którzy byli jego oficjalnymi architektami.
Projekty nowego cesarza odznaczały się klasycystycznymi cechami: typowymi, jednolitymi neoklasycystycznymi fasadami wzorowanymi na placach Ludwika XVI, a także własnym wystrojem wnętrz..
Podobnie jak we Francji motywacją dla Hiszpanii był początek architektury neoklasycznej po wyprawach i wykopaliskach archeologicznych Herkulanum i Pompejów oraz jako forma odrzucenia baroku.
Ruch artystyczny baroku został przerwany, gdy dynastia Habsburgów została zastąpiona przez dynastię Burbonów z królem Felipe V. Kiedy Felipe V zasiadł na tronie hiszpańskim, przywiózł ze sobą tradycje artystyczne z Francji, również ukierunkowane na oświecony ruch intelektualny..
W drugiej połowie XVIII wieku słuszniej narzucono smak klasycyzmu. Stało się to dzięki Akademii Sztuk Pięknych San Fernando na życzenie Fernanda VI.
Po przybyciu Karola III na tron w 1760 r. Nowy monarcha sprawił, że Akademia stała się jaśniejsza; W tym sensie wspierał wykopaliska w Herkulanum i Pompejach, ponieważ król interesował się klasyczną przeszłością i jej architekturą..
Wprowadzenie architektury w Hiszpanii miało ten sam punkt wspólny, co w innych krajach europejskich: zainteresowanie klasycyzmem, wykopaliskami archeologicznymi oraz odrzuceniem architektury barokowej i rokokowej..
Chociaż pierwsze prace architektoniczne zostały przeprowadzone za panowania Ferdynanda VI, rozkwitły za panowania Karola III, a nawet za panowania Karola IV. Zilustrowany projekt z tamtych czasów obejmował architekturę nie tylko dla konkretnych interwencji, ale musiał również obejmować szereg ulepszeń dla życia obywateli.
Z tego powodu w tym czasie powstały usprawnienia w zakresie kanalizacji, oświetlonych ulic, szpitali, wodociągów, ogrodów, cmentarzy; wśród innych robót publicznych. Intencją było zapewnienie populacji bardziej szlachetnego i luksusowego wyglądu, motywowanego klasycyzmem.
Program Carlosa III miał na celu przekształcenie Madrytu w stolicę sztuki i nauki, dlatego opracowano duże projekty miejskie.
Głównym projektem miejskim Madrytu jest Salón del Prado zaprojektowany przez Juana de Villanueva. Ponadto Królewskie Obserwatorium Astronomiczne, stary szpital San Carlos, Ogród Botaniczny, obecne Muzeum Prado, fontanna Cibeles i fontanna Neptuna..
Francisco Sabatini urodził się w Palermo we Włoszech w 1721 roku i studiował architekturę w Rzymie. Pierwsze kontakty z hiszpańską monarchią nawiązał, uczestnicząc w budowie Pałacu Caserta dla króla Neapolu i Karola VII..
Kiedy Carlos III wstąpił na hiszpański tron, wezwał Sabatiniego do wykonania wielkoformatowych prac architektonicznych, stawiając go ponad nawet wybitnymi hiszpańskimi architektami..
Dzieła Sabatiniego mieszczą się w tradycji neoklasycznej; Jednak nie był inspirowany takim ruchem, ale architekturą włoskiego renesansu.
Puerta de Alcalá była królewską bramą wzniesioną jako łuk triumfalny z okazji przybycia króla Karola III do Madrytu w Hiszpanii.
Został zaprojektowany przez włoskiego architekta Francisco Sabatiniego w 1764 roku. Dziś jest jednym z symboli Madrytu i jest wpisany na listę klasycystycznych zabytków na Plaza de la Independencia w Madrycie. Uważany jest za pierwszy postmodernistyczny rzymski łuk triumfalny zbudowany w Europie.
Drzwi mają około 19,5 metra wysokości i są proporcjonalne. Ponadto posiada trzy duże łuki i dwa mniejsze prostokątne korytarze. Fasada przedstawia szereg elementów dekoracyjnych z grupami rzeźb, kapiteli i typowymi płaskorzeźbami sztuki neoklasycznej.
Jacques Germain Soufflot urodził się w 1713 roku w Irancy, niedaleko Auxerre we Francji. W latach trzydziestych XVIII wieku uczęszczał do Akademii Francuskiej w Rzymie, będąc jednym z młodych francuskich studentów, którzy później stworzyli pierwsze pokolenie neoklasycznych projektantów..
Później wrócił do Francji, gdzie praktykował w Lyonie, a następnie wyjechał do Paryża, aby zbudować szereg prac architektonicznych. Cechą charakterystyczną Soufflot była arkada połączona między płaskimi pilastrami doryckimi z poziomymi liniami, które zostały zaakceptowane przez Akademię Lyońską..
Soufflot był jednym z francuskich architektów, którzy wprowadzili do Francji neoklasycyzm. Jego najwybitniejszym dziełem jest Panteon w Paryżu, zbudowany od 1755 roku.
Podobnie jak wszyscy architekci neoklasyczni, Soufflot uważał język klasyczny za istotny element swoich dzieł. Wyróżniał się sztywnością linii, zwięzłością kształtu, prostotą konturów i rygorystyczną koncepcją architektoniczną detalu..
Panteon w Paryżu był francuskim dziełem architektonicznym zbudowanym w latach 1764-1790. Został uznany za pierwszy ważny zabytek stolicy Francji. Znajduje się w Dzielnicy Łacińskiej, w pobliżu Ogrodów Luksemburskich.
Początkowo budową kierował Jacques-Germain Soufflot, a zakończył francuski architekt Jean Baptiste Rondelet w roku 1791.
Pierwotnie został zbudowany jako kościół do przechowywania relikwiarzy, ale po wielu zmianach z biegiem czasu stał się świeckim mauzoleum zawierającym szczątki słynnych obywateli francuskich..
Panteon w Paryżu jest znanym przykładem neoklasycyzmu, z fasadą podobną do Panteonu w Rzymie. Soufflot miał łączyć jasność i blask katedry z klasycznymi zasadami, więc jego rola jako mauzoleum wymagała zablokowania dużych gotyckich okien.
Jeszcze bez komentarzy