Plik Rączka Henle To rejon nefronów nerek ptaków i ssaków. Struktura ta odgrywa główną rolę w stężeniu moczu i ponownym wchłanianiu wody. Zwierzęta pozbawione tej struktury nie mogą wytwarzać moczu hiperosmotycznego w stosunku do krwi.
W nefronie ssaków pętla Henle biegnie równolegle do przewodu zbiorczego i dociera do brodawki rdzenia (wewnętrznej warstwy funkcjonalnej nerek), powodując promieniowe ułożenie nefronów w nerce.
Indeks artykułów
Pętla Henle tworzy obszar nefronów w kształcie litery U. Region ten jest utworzony przez zestaw kanalików obecnych w nefronie. Jego części składowe to dalszy prosty kanalik, cienka kończyna zstępująca, cienka kończyna wstępująca i proksymalny kanalik prosty..
Niektóre nefrony mają bardzo krótkie wznoszące się i opadające cienkie gałęzie. W konsekwencji pętla Henle jest utworzona tylko przez dystalną rurkę prostą.
Długość cienkich gałęzi może się znacznie różnić między gatunkami oraz w nefronach tej samej nerki. Ta cecha umożliwia również rozróżnienie dwóch typów nefronów: nefronów korowych, z krótką, cienką gałęzią zstępującą i bez wstępującej, cienkiej gałęzi; i nefrony przykłębuszkowe z długimi, cienkimi gałęziami.
Długość pętli Henle jest związana ze zdolnością do reabsorpcji. U ssaków zamieszkujących pustynie, takich jak myszy kangur (Dipodomys ordii) pętle Henle są znacznie długie, co pozwala na maksymalne wykorzystanie spożywanej wody i generowanie silnie skoncentrowanego moczu.
Proksymalny kanalik prosty jest kontynuacją proksymalnego skręconego kanalika nefronu. Znajduje się w promieniu rdzenia i schodzi w kierunku rdzenia. Jest również znany jako „gruba kończyna opadająca pętli Henle”.
Kanalik proksymalny przechodzi do cienkiej gałęzi zstępującej, która leży w rdzeniu. Ta część opisuje uchwyt, który powraca w kierunku kory, nadając tej strukturze kształt litery U. Ta gałąź jest kontynuowana w cienkiej gałęzi wznoszącej się.
Dystalny kanalik prosty to gruba kończyna wstępująca pętli Henle. To przecina rdzeń w sposób wstępujący i wchodzi do kory w promieniu rdzenia, aż znajdzie się bardzo blisko ciałka nerkowego, z którego się wywodzi..
Kanalik dystalny jest kontynuowany, opuszczając promień rdzenia i wchodząc do bieguna naczyniowego ciałka nerkowego. Ostatecznie kanalik dystalny opuszcza obszar ciałka i staje się kanalikiem krętym.
Cienkie segmenty mają cienkie błony nabłonkowe z komórkami, które mają niewiele mitochondriów, a zatem mają niski poziom aktywności metabolicznej. Cienka kończyna zstępująca ma prawie zerową zdolność wchłaniania zwrotnego, podczas gdy cienka kończyna wstępująca ma średnią zdolność reabsorpcji substancji rozpuszczonej..
Cienka kończyna opadająca jest wysoce przepuszczalna dla wody i nieznacznie przepuszczalna dla substancji rozpuszczonych (takich jak mocznik i sodu Na+). Wznoszące się kanaliki, zarówno cienka gałąź, jak i dalsza prosta kanalika, są praktycznie nieprzepuszczalne dla wody. Ta cecha ma kluczowe znaczenie dla funkcji koncentracji moczu..
Gruba gałąź wstępująca ma komórki nabłonkowe, które tworzą grubą błonę, o wysokiej aktywności metabolicznej i wysokiej zdolności do ponownego wchłaniania substancji rozpuszczonych, takich jak sód (Na+), chlor (Cl+) i potas (K.+).
Pętla Henle odgrywa fundamentalną rolę w reabsorpcji substancji rozpuszczonych i wody, zwiększając zdolność reabsorpcji nefronów poprzez mechanizm wymiany przeciwprądowej..
Nerki u ludzi mają zdolność wytwarzania 180 litrów przesączu dziennie, a do tego przesączu przechodzi do 1800 gramów chlorku sodu (NaCl). Jednak całkowita ilość wydalanego moczu wynosi około jednego litra, a NaCl wydalany z moczem to 1 gram.
Oznacza to, że 99% wody i substancji rozpuszczonych jest ponownie absorbowanych z przesączu. Z tej ilości produktów wchłoniętych ponownie, około 20% wody jest ponownie wchłaniane w pętli Henle, w cienkiej kończynie opadającej. Z substancji rozpuszczonych i przesączonych ładunków (Na+, Cl+ i K.+), około 25% jest ponownie wchłaniane przez gruby wstępujący kanalik pętli Henle.
Inne ważne jony, takie jak wapń, wodorowęglan i magnez, są również ponownie wchłaniane w tym obszarze nefronów..
Reabsorpcja przeprowadzana przez pętlę Henle zachodzi poprzez mechanizm podobny do tego, jaki mają skrzela ryb do wymiany tlenu oraz w nogach ptaków do wymiany ciepła.
W proksymalnym zwiniętym kanaliku woda i niektóre substancje rozpuszczone, takie jak NaCl, są ponownie wchłaniane, zmniejszając objętość przesączu kłębuszkowego o 25%. Jednak stężenie soli i mocznika pozostaje na tym etapie izosmotyczne w stosunku do płynu zewnątrzkomórkowego..
Gdy przesącz kłębuszkowy przechodzi przez pętlę, zmniejsza swoją objętość i staje się bardziej skoncentrowany. Obszar największego stężenia mocznika znajduje się tuż poniżej pętli cienkiej kończyny opadającej.
Woda wypływa z zstępujących odgałęzień ze względu na wysokie stężenie soli w płynie zewnątrzkomórkowym. Ta dyfuzja zachodzi na drodze osmozy. Filtrat przechodzi przez gałąź wstępującą, podczas gdy sód jest aktywnie transportowany do płynu zewnątrzkomórkowego wraz z chlorem, który jest biernie rozpraszany.
Komórki wznoszących się gałęzi są nieprzepuszczalne dla wody, więc nie może ona wypłynąć na zewnątrz. Dzięki temu przestrzeń pozakomórkowa ma wysokie stężenie soli..
Substancje rozpuszczone w przesączu swobodnie dyfundują w opadających gałęziach, a następnie opuszczają pętlę we wznoszących się gałęziach. Powoduje to recykling substancji rozpuszczonych między kanalikami pętli a przestrzenią zewnątrzkomórkową..
Gradient przeciwprądowy substancji rozpuszczonych jest ustalany, ponieważ płyny w gałęzi opadającej i wznoszącej poruszają się w przeciwnych kierunkach. Ciśnienie osmotyczne płynu zewnątrzkomórkowego jest dodatkowo zwiększane przez mocznik osadzający się z przewodów zbiorczych.
Następnie filtrat przechodzi do dystalnego kanalika krętego, który wpada do przewodów zbiorczych. Przewody te przepuszczają mocznik, umożliwiając jego dyfuzję na zewnątrz.
Wysokie stężenie mocznika i substancji rozpuszczonych w przestrzeni pozakomórkowej umożliwia dyfuzję wody poprzez osmozę z zstępujących kanalików pętli do wspomnianej przestrzeni.
Wreszcie, woda rozproszona w przestrzeni zewnątrzkomórkowej jest zbierana przez naczynia włosowate okołotewkowe nefronów, przywracając ją do krążenia ogólnoustrojowego..
Z drugiej strony, w przypadku ssaków, powstały przesącz w przewodach zbiorczych (moczu) przedostaje się do przewodu zwanego moczowodem, a następnie do pęcherza moczowego. Mocz opuszcza ciało przez cewkę moczową, penis lub pochwę.
Jeszcze bez komentarzy