Plik Australopithecus afarensis Był to hominid uważany przez naukowców za jednego z przodków Homo Sapiens. Żył na niektórych obszarach Afryki Wschodniej między 3,9 a 3 milionami lat przed naszą erą. do.
Był to dwunożny hominid, chociaż najnowsze badania wskazują, że żył bardziej na drzewach niż na ziemi. Byli szczupli, z czaszką bardziej przypominającą czaszkę szympansa niż człowieka..
Odkrycia tego gatunku dokonano 24 grudnia 1974 r. Paleoantropolodzy Donald Johanson, Yves Coppens i Tim White prowadzili badania w Awash River Valley w Etiopii, kiedy znaleźli bardzo dobrze zachowane szczątki hominina. Ten okaz wykazywał inne cechy niż inne znane.
Znaleziona osoba, kobieta, miała na imię Lucy. Powodem nadania tej nazwy było to, że aby uczcić ich odkrycie, bez przerwy słuchali piosenki Beatlesów „Lucy in the sky with Diamonds”. Nazwa gatunku Australopithecus afarensi pochodzi od nazwy plemienia zamieszkującego to terytorium - plemienia Afar.
Oprócz Lucy znaleziono szczątki innych osobników tego samego gatunku. Wśród nich wyróżniają się te odkryte w 1978 roku w Laetoli w Tanzanii..
Indeks artykułów
Kiedy w grudniu 1974 roku odkryto szczątki Lucy, otrzymała przydomek „babcia ludzkości”, co świadczy o znaczeniu, jakie nadali znalezisku..
Na terenie wykopalisk znaleziono 12 skamieniałości osobników gatunku, których badanie pozwoliło nam lepiej poznać pochodzenie człowieka.
Był to najlepiej zachowany australopitek, jaki kiedykolwiek znaleziono. Doprowadziło to na przykład do odkrycia, że zdolność chodzenia w pozycji wyprostowanej pojawiła się, zanim mózg urósł.
Podobnie ich zęby były niezbędne, aby rzucić światło na ewolucję hominidów i odkryto, że rodzaje ewoluowały jednocześnie.
Pomimo faktu, że później znaleziono niektóre starsze skamieniałości, znaczenie Lucy sprawia, że jest to jeden z największych kamieni milowych w paleoantropologii..
Szacunkowa waga Australopithecus afarensis wahała się od 45 do 28 kilogramów, a ich wzrost od 151 do 105 centymetrów..
Ta wielka różnorodność zależała od płci osób. Ich fizyczna cera była szczupła i pełna wdzięku, a cechy pozwalały im chodzić prosto na obu nogach. Jego klatka piersiowa zwęziła się w górę, w kształcie dzwonu.
Pod względem pojemności czaszki przypominał bardziej szympansa niż współczesnego człowieka: od 380 do 450 cm³.
Chociaż, jak już wspomniano, jego czaszka nie była duża w porównaniu z czaszką obecnego człowieka, jeśli była w stosunku do wielkości ciała.
Jego twarz była dużej wielkości, z charakterystyczną projekcją do przodu w okolicy szczęki. To, zwane prognatyzmem, było spowodowane dużym rozmiarem zębów.
Z drugiej strony, pomimo wspomnianego wcześniej podobieństwa do szympansa, czaszka miała również łukowe i strzałkowe grzbiety podobne do obecnych goryli, ale znacznie mniejsze..
Zęby miały kilka cech, które pomogły naukowcom odkryć ich rodzaj diety.
Tak więc siekacze należały do diety głównie owocożernej, o znacznych rozmiarach, podobnie jak zęby trzonowe i przedtrzonowce. Jeśli chodzi o kły, były małe.
Podniebienie było bardzo podobne do podniebienia obecnego człowieka, z krzywizną, która nie przypominała krzywizny wielkich małp człekokształtnych.
Innym ważnym aspektem jego morfologii był kształt miednicy. Badanie tej części ciała pozwoliło stwierdzić, że mogą chodzić wyprostowane na obu nogach.
Kość, o której mowa, jest niewielka, z mniejszym kanałem rodnym u samic niż u innych gatunków antropomorficznych. Było to spowodowane tym, że pisklęta również były małe, zwłaszcza czaszka..
Struktura kostna A. afarensis wskazuje na stan dwunożny, chociaż wciąż toczą się dyskusje na temat sposobu, w jaki chodzili.
Wielu naukowców twierdzi, że kształt miednicy i nóg różni ich chód od współczesnego człowieka. W ten sposób chodziliby bardziej skłonni.
Ich nogi były proporcjonalnie krótsze niż u Homo sapiens, co uniemożliwiało im szybkie i sprawne poruszanie się. Jednak inna grupa badaczy uważa, że pomimo istnienia tych różnic byli w stanie swobodnie chodzić..
Odkrycie dokonane przez Mary Leakey w Laetoli było potwierdzeniem zdolności tych hominidów do chodzenia w pozycji wyprostowanej. W tym miejscu znalazł szereg śladów pozostawionych przez trzy osobniki tego gatunku na warstwie popiołu wulkanicznego. Ślady pochodzą sprzed około trzech i pół miliona lat.
To palce u rąk i nóg z zakrzywionymi paliczkami prowadzą ekspertów do wskazania, że byli bardzo biegli we wspinaniu się na gałęzie drzew. Z tego powodu najbardziej rozpowszechniona hipoteza głosi, że większość czasu spędzali na wysokościach.
Australopithecus Afarensi przebywał tylko w Afryce Wschodniej, a konkretnie na obszarze dzisiejszej Etiopii, Tanzanii i Kenii. To w tych trzech krajach znaleziono szczątki ponad 300 znanych do tej pory osób..
Typ siedliska, które zwykle zajmowały, to obszary z suchymi i niezbyt gęstymi lasami. Bardziej nowoczesne dane sugerują, że byli również w stanie przenieść się na obszary sawanny, szukając brzegów rzek i jezior.
Badania przeprowadzone na Australopithecus Afarensis potwierdzają, że podstawą jego diety był roślinożerca. Sporadycznie zjadał szczątki innych zwierząt, chociaż nie był gatunkiem łowieckim.
Analizując mikrostria zębów znalezionych osobników stwierdzono, że żywili się one przede wszystkim owocami o dużej zawartości cukru oraz pędami liści. Poza tym jedli korzenie, bulwy, orzechy czy nasiona.
Hipoteza podtrzymywana przez niektórych paleoantropologów wskazuje, że dieta rozszerzała się w czasie. W ten sposób zaczęliby spożywać jaja, gady i różne owady.
Aby dojść do tego wniosku, opierają się na obecności enzymu trehalazy, który jest używany do trawienia cukru, który jest bardzo obecny w tych owadach..
Wydaje się, że większość społeczności naukowej zgadza się, że A. afarensis zjadł trochę mięsa. Ponieważ nie byli łowcami, pozostałyby resztki, które znaleźli.
Jednak odkrycie w Etiopii wywołało wiele kontrowersji dotyczących możliwości bardziej ogólnego zjadania zwierząt.
Odkrycie żebra zwierzęcia wielkości krowy i kości udowej antylopy, najwyraźniej ze śladami jakiegoś narzędzia, doprowadziło niektórych ekspertów do wniosku, że dieta mięsożerna może być bardziej rozpowszechniona niż wcześniej sądzono.
Jedną z wielkich kontrowersji obecnych w badaniach nad tym typem australopiteka wzbudziło wspomniane wcześniej odkrycie kości zwierząt.
Tradycyjnie uważano, że hominidy zaczęły używać narzędzi do cięcia mięsa 2,5 miliona lat temu.
Z tego powodu ślady, które pojawiły się na znalezionych kościach, przyciągały wiele uwagi. W przypadku potwierdzenia, wykorzystanie tych narzędzi musiałoby zostać znacznie przyspieszone, nawet o 3 miliony lat.
Badanie, które ukazało się w czasopiśmie Nature, opierało się na śladach, które ostry przedmiot najwyraźniej pozostawił na kościach znalezionych w Etiopii. Te narzędzia miałyby teoretycznie służyć do oddzielania mięsa od kości lub ekstrakcji szpiku.
Zdaniem badaczy najprawdopodobniej omawiane narzędzie nie zostało zbudowane przez A. afarensis, ale raczej użyli kamienia, który miał ostrze..
Wagę tego odkrycia podkreślił Zeresenay Alemseged z Kalifornijskiej Akademii Nauk, który posunął się nawet do stwierdzenia, że „odkrycie gwałtownie zmieniło ramy czasowe ustalone w celu określenia zachowania przodków człowieka”.
Pomimo danych przedstawionych w tych badaniach większość ekspertów nie zgadza się z wnioskami.
Wśród nich wyróżnia się hiszpański archeolog Manuel Domínguez-Rodrigo, który twierdzi, że znalezione kości zostały uszkodzone przez nadepnięcie przez inne zwierzęta..
W ten sposób ślady byłyby wynikiem kroków, a nie narzędzia tnącego.
Tę samą hipotezę podziela wielu innych uczonych. Czekając na pojawienie się kolejnych dowodów, nie sposób na razie powiedzieć w stu procentach, że te hominidy używały narzędzi.
Sposób życia tych hominidów odznaczał się podwójną zdolnością ruchu: z jednej strony potrafili chodzić na dwóch nogach; z drugiej mieli wielką zdolność wspinania się na drzewa i przebywania w nich.
Najbardziej rozpowszechnioną teorią było to, że żyli w małych grupach, w których istniała wzajemna współpraca, aby przetrwać.
Aby spać, wspinali się na drzewa, w których budowali rodzaj gniazd. Mogli również spędzić noc w płytkich jaskiniach.
Głównym pytaniem, na które naukowcy próbowali odpowiedzieć od czasu znalezienia szczątków Lucy w 1974 r., Jest to, czy A. afarensis normalnie poruszał się po ziemi, chodząc, czy też był to gatunek, który wolał przebywać na drzewach..
Analiza budowy ciała innego ze znalezionych hominidów na Uniwersytecie Kalifornijskim próbowała rozstrzygnąć tę debatę.
Eksperci, którzy badali "Selam", nazwę nadaną skamielinie dziewczynki z tego gatunku, doszli do wniosku, że spędzali więcej czasu między gałęziami niż na poziomie gruntu.
Cechy kości, zwłaszcza łopatki, identyfikują tego hominida z aktywnym wspinaczem. Staw człowieka skierowany ku górze jest taki sam, jak u współczesnych małp, ale nie u ludzi..
Wydaje się, że przez to pokazuje, że ich naturalną przestrzenią były wysokości, które byłyby częścią ich strategii przetrwania..
Nie jest łatwo ekstrapolować społeczną strukturę znalezionych szczątków kopalnych, ale paleoantropolodzy opracowali szereg teorii opartych na danych..
W ten sposób najczęściej panuje opinia, że żyli w małych grupach, osiedlając się na terenach w pobliżu źródeł wody..
Podobnie jak reszta dwunożnych, były one dość towarzyskie, nawiązując współpracę w celu zwiększenia szans na przeżycie..
Z drugiej strony, podobnie jak w przypadku współczesnych małp człekokształtnych, grupy były zbudowane wokół dominującego samca, z kilkoma samicami do krycia..
Jeśli chodzi o dzieci A. Afarensis, uważa się, że miały one szybszy rozwój fizyczny niż ludzie, szybko usamodzielniając się.
Innymi znanymi aspektami jest to, że nie zdominowali ognia, nie byli myśliwymi i nie budowali miejsc do ich zamieszkania..
Jedną z cech, która jest najbardziej brana pod uwagę przy ustalaniu wzorców zachowań gatunku, jest tak zwany dymorfizm płciowy. To nic innego jak fizyczne różnice między mężczyznami i kobietami.
W przypadku A. afarensis ten dymorfizm jest bardzo wyraźny, zarówno pod względem wielkości, jak i wagi. Porównując to z tym prezentowanym przez niektóre współczesne małpy człekokształtne, eksperci doszli do wniosku, że to samce odpowiadały za zaopatrzenie grupy i właśnie konieczność przekazania pozyskanego pożywienia mogłaby doprowadzić do przemiany w dwunożne..
Podobnie, chociaż są badacze, którzy twierdzą, że osobniki były monogamiczne, większość zgadza się, że samce powinny rywalizować o uwagę samic. Podobnie jak w przypadku niektórych małp, samiec alfa kontrolował grupę, mając przywileje godowe.
Jeszcze bez komentarzy