Plik Auer kije lub ciałka Auera to nieprawidłowe ziarnistości pochodzenia lizosomalnego, które pojawiają się wewnątrz niedojrzałych leukocytów serii szpikowej w procesach patologicznych, szczególnie w ostrych białaczkach szpikowych.
Niektórzy autorzy nazywają je ciałkami Auera, patykami Auer lub prętami Auer. Zwykle pojawiają się między innymi w ostrych białaczkach szpikowych (AML) M1, M2, M3, M4. Nazwę tych lasek umieszczono na cześć fizjologa Johna Auera.
Prekursory komórek granulocytarnych mogą przedstawiać ciałka Auera, zwłaszcza w mieloblastach i promielocytach. Ciała te są niczym innym jak ziarnkami pierwotnego typu lub nieprawidłowymi azurofilami.
Powstają w wyniku fuzji lizosomów, dlatego są bogate w enzymy lizosomalne i peroksydazę. Zawierają również krystaloidalne osady o charakterze białkowym.
Ciała Auera znajdują się w cytoplazmie komórki i ich obserwacja pomaga w diagnostyce białaczek szpikowych, ponieważ nie pojawiają się one w białaczkach typu limfatycznego. Dlatego ciałka Auera są charakterystycznym patologicznym objawem niedojrzałych komórek z serii mieloidalnej..
Indeks artykułów
Stopione granulki azurofilowe gromadzą się w wyrównany sposób w cytoplazmie komórki iw konsekwencji przybierają kształt pręcika lub igły, stąd nazwa pręcików..
Komórki zawierające ciałka Auera są dodatnie pod względem mieloperoksydazy i czerni Sudanu B, co wskazuje, że są to komórki linii mieloidalnej. Chociaż rzadziej, ciała Auera mogą pojawiać się w prekursorach linii monocytów (monoblastów) w AML (M5).
Ciała Auera barwią się na czerwono lub różowo barwnikiem Wrighta, dlatego są łatwo widoczne, ponieważ wyróżniają się w silnie zasadofilnej cytoplazmie komórek (szaro-niebieska).
Komórka może zawierać jedno lub więcej ciał Auera, tak że pręciki Auera mogą pojawiać się rzadko lub w dużych ilościach.
Pacjenci z komórkami z obfitymi ciałami Auera są narażeni na spożycie koagulopatii i mogą skończyć się rozsianym wykrzepianiem wewnątrznaczyniowym, na przykład ostrą białaczką promielocytową (M3)..
Wynika to z uwolnienia substancji zawartej w granulkach, która jest podobna do czynnika tkankowego..
Uwolniona substancja wiąże się z czynnikiem VII kaskady krzepnięcia i wydłuża czas protrombiny (PT) i częściową tromboplastynę (PTT). Ponadto występuje niskie stężenie fibrynogenu i znaczny spadek liczby płytek krwi..
Ciałka Auera pojawiają się w białaczkach typu szpikowego i nie pojawiają się w białaczkach typu limfatycznego. Dlatego są uważane za patognomoniczny objaw zaburzeń mieloproliferacyjnych lub mielodysplastycznych..
W tym sensie typy białaczek są wymieniane zgodnie z klasyfikacją grupy francusko-amerykańsko-brytyjskiej (FAB), która może wystąpić przy obecności ciał Auera..
Charakteryzuje się wyższym odsetkiem blastów, w których występuje agranulowana cytoplazma i jądro z 2 lub 3 jąderkami.
Podczas gdy bardzo mały procent wybuchów może przedstawiać kilka granulek azurofilnych lub prętów Auera. Obie struktury mogą nawet być obecne.
Nazywa się ją również ostrą białaczką szpikową dojrzewającą lub zróżnicowaną. Niewielki odsetek promielocytów i większy odsetek dojrzałych komórek linii granulocytów można zaobserwować w rozmazach krwi obwodowej tych pacjentów. Niedojrzałe komórki mają zwykle ciała Auera w cytoplazmie.
Charakteryzuje się obecnością nieprawidłowych promielocytów o zniekształconych jądrach oraz groteskowych i dysplastycznych granulacji, którym mogą towarzyszyć obfite ciałka Auera. W tej patologii występują ważne zaburzenia krzepnięcia, które odróżniają ją od pozostałych białaczek.
Charakteryzuje się jednorodną obecnością prekursorów granulocytów i monocytów w szpiku kostnym z udziałem promielocytów i monocytów powyżej 20%. Niektóre promielocyty mogą zawierać ciała Auera.
W rozmazie krwi obwodowej widoczne są liczne erytrocyty jądrzaste z kilkoma retikulocytami. Erytrocyty jądrzaste mogą mieć nieprawidłową morfologię. Występuje podwyższenie mieloblastów i mogą, ale nie muszą, przedstawiać ciałka Auera.
Charakterystyczne dla tego typu białaczki jest to, że rozmaz szpiku kostnego wykazuje: ciałka Auera, dojrzewanie megaloblastoidalne, a także hiposegmentację jądra i hipogranulację w cytoplazmie.
Podczas gdy w rozmazach krwi obwodowej zwykle widoczne są: krążące blasty, wysoki procent monocytów, obecność neutrofili hipogranularnych, bazofilia i formy pseudo-Pelgera Huerta
Występuje od 5 do 19% blastów we krwi obwodowej, a niektóre promonocyty mają pręciki Auera.
Zaobserwowano, że u małego odsetka pacjentów z chorobami nowotworowymi po leczeniu chemioterapią i radioterapią rozwinęła się białaczka szpikowa lub zespół mielodysplastyczny..
Szczególnie te, które były leczone środkami alkilującymi i epipodofilotoksynami.
Inne sytuacje, w których można było zaobserwować ciałka Auera, dotyczą pacjentów, którzy przeszli jakiś rodzaj infekcji bakteryjnej lub zatrucia. Obserwowano je również u kobiet w ciąży i po oparzeniach.
Z drugiej strony, komórki te nie są zdolne do samodzielnego dojrzewania, więc uważano, że ciałka Auera można znaleźć tylko w komórkach niedojrzałych i że nie jest również możliwe, aby te nieprawidłowe komórki powróciły do normy. Jednak ta teoria została obalona wraz z odkryciem dr Degosa..
Zauważył, że pacjenci z ostrą białaczką promielocytową leczeni kwasem trans-retinowym mieli wysoki wskaźnik remisji, ale najbardziej interesujące było to, że dojrzałe komórki tych pacjentów zachowały patognomoniczny ślad choroby (obecność pręcików Auera). Sugeruje to, że leczenie sprawia, że nieprawidłowe, niedojrzałe komórki są zdolne do dojrzewania..
Jeszcze bez komentarzy