Plik Bitwa pod Celaya Zmierzył się z żołnierzami dowodzonymi przez Francisco Villa i Álvaro Obregóna. Do konfrontacji doszło między 6 a 15 kwietnia 1915 r. W okolicach meksykańskiego miasta Celaya, Guanajuato.
Konflikt był częścią wojny między bohaterami rewolucji meksykańskiej. Po pozbawieniu władzy Victoriano Huerty rewolucjonistom nie udało się stworzyć stabilnego rządu w kraju..
Konwencja Aguascalientes, zwołana w celu przekonania przywódców rewolucji do porozumienia, spowodowała jeszcze większy podział. Z jednej strony zwolennicy Venustiano Carranzy i Álvaro Obregóna, którzy nie akceptowali postanowień Konwencji, z drugiej Emiliano Zapata i Francisco Villa, którzy uznali tę pierwszą za zbyt umiarkowaną..
Bitwa pod Celaya zakończyła się zwycięstwem Obregón i oznaczała upadek Villi. W końcu, po konfrontacjach, Carranza zdołał zdobyć władzę, zostając prezydentem narodu..
Indeks artykułów
Początek rewolucji meksykańskiej miał miejsce w 1910 r., Kiedy różne sektory ludności zbrojnie wystąpiły przeciwko dyktaturze Porfirio Díaza. Chociaż udało im się go obalić, konflikt trwał nadal, gdy władzę przejął Victoriano Huerta.
Od tego pierwszego momentu po stronie rewolucyjnej było kilka sektorów o odmiennych ideach, z którymi łączyła ich jedynie chęć zakończenia dyktatury. Z tego powodu triumf rewolucji nie oznaczał pacyfikacji kraju, ponieważ przywódcy rewolucji nie mogli dojść do porozumienia w sprawie organizacji Meksyku.
W połowie 1914 roku północ została podzielona między zwolenników Carranzy i Obregón oraz Villi. W międzyczasie Zapatyści kontrolowali południe i oblegali miasto Meksyk.
W tym czasie kilkakrotnie próbowano dojść do porozumienia. Najważniejsze spotkania odbywały się w ramach tzw. Konwencji Aguascalientes.
Zwołanie tak zwanej Konwencji Suwerennej w Aguascalientes było próbą osiągnięcia przez różne frakcje rewolucyjne porozumienia w sprawie pacyfikacji kraju.
Sesje rozpoczęły się w październiku 1914 r., Ale wkrótce okazało się, że doprowadziły one do walki o narzucenie hegemonii. Nieporozumień politycznych było wiele i nikt nie chciał się poddać.
Villa przybyła z zamiarem powołania rządu tymczasowego, a później rozpisania wyborów. Carranza ze swojej strony zobaczył, że próba uzyskania tytułu prezydenta pozostała w mniejszości i zdecydował się zarzucić rozmowy.
Od tego momentu było jasne, że kraj stoi w obliczu nowego konfliktu zbrojnego. Carranza wraz z Obregónem przeniósł się do Veracruz, gdzie ustanowił quasi-autonomiczny rząd, próbując jednocześnie rozszerzyć swoje wpływy na inne obszary..
Po Konwencji Zapata i Villa udali się do Mexico City z zamiarem podbicia go. Manewr ten jednak spowodował niepowodzenie tzw. Wojsk konwencjonalnych..
Wkrótce doszło do starć zbrojnych z konstytucjonalistami z Carranza i Obregón. Pomimo tego, że Villa miał do dyspozycji więcej ludzi, Carranza miał poparcie Stanów Zjednoczonych, zdobywając znaczny zapas broni..
Ze swojej strony Zapatystowska Armia Południa nie była w stanie odciąć wojsk Obregóna, które maszerowały, by stawić czoła Villa.
Pierwsza poważna konfrontacja między konstytucjonalistami a konwencjonalistami miała miejsce 7 marca 1915 r. Tego dnia, na Estación Peón, wojska Villi zaatakowały te dowodzone przez Eugenio Martínez, wysłane przez Álvaro Obregóna. To ten ostatni odniósł zwycięstwo i utorował drogę reszcie armii Obregóna..
Po tej bitwie nastąpiły inne, które dekantowały wojnę na stronę konstytucjonalistów. Ten, który miał miejsce w Celaya, byłby jednym z najważniejszych dla ostatecznego zwycięstwa drużyny Carranzy..
Pomimo tego, że nazywa się ją bitwą pod Celają, w liczbie pojedynczej, historycy zazwyczaj dzielą ją na dwie różne części..
Pierwsza część konfrontacji rozpoczęła się 6 kwietnia 1915 roku i trwała prawie cały dzień. Siły Villi zaatakowały z determinacją przeciwko Obregonowi, któremu udało się obronić swoją pozycję.
Kontrataki konstytucjonalistów zaczęły zubażać armię Villistów. Ostatecznie ten ostatni musiał wycofać się do Salamanki.
Siły Álvaro Obregóna, po jego poprzednim zwycięstwie, zostały wzmocnione przez wojska, które powiększyły ich armię do 15 000 ludzi. Villa również otrzymała posiłki, ale jego broń nie była tak zaawansowana, jak broń jego wroga..
13 kwietnia, jak Villa przekazała list Obregonowi, rozpoczęła się druga i ostatnia bitwa. Pomimo oporu Villisty zwyciężył Obregón. Villa i jego ludzie musieli wrócić do Guanajuato.
Różnice między rewolucyjnymi frakcjami zaczęły się od początku powstania przeciwko Diazowi. Zwycięstwo nad tym i kolejnym z Victoriano Huerta nie zdołało zbliżyć pozycji, ponieważ istniały poważne rozbieżności polityczne i osobowościowe..
Krótka prezydentura Francisco I. Madero między dyktaturami Porfirio Díaza i Huerty nie przekonała Villi i Zapaty, którzy oceniali jego politykę jako bardzo umiarkowaną. Mimo to obaj przywódcy dołączyli do walki z Huertą wraz z Carranzą i Obregónem..
Kiedy Huerta został obalony, pozycje stron nie uległy zmianie. Zapata nadal utrzymywał, że plan San Luis musi zostać zrealizowany, który był silnie agrarny i obejmował bardzo silną reformę agrarną. Zapatyści odmówili uznania Carranzy za prezydenta, chociaż twierdzili, że nie są zainteresowani władzą..
Ze swojej strony Villa i jego zwolennicy uważali Carranzę za zbyt umiarkowanego w swoich podejściach. Propozycje, które doprowadziły do Konwencji Aguascalientes, były znacznie bardziej towarzyskie, co nie przekonało Carrancistas, stawiających na konstytucję z 1857 r..
Oprócz różnic politycznych, osobowości Carranzy i Villi ścierały się od początku rewolucji. Już w 1914 roku Villa odmówiła uznania planu Carranzy, który doprowadził do przejęcia Zacatecas.
Chociaż udało im się razem walczyć z Huertą, nigdy się nie rozumieli. Wyrzucając dyktatora, próbowali dojść do porozumienia, ale nie przestawali atakować siebie nawzajem pośrednio.
Ze swojej strony Emiliano Zapata zawsze trzymał się z dala od konstytucjonalistów. Rewolucyjny przywódca skupił się na walce agrarnej, zwłaszcza w stanach południowych.
Wreszcie, Konwencja Aguascalientes, daleka od zbliżenia stanowisk, oznaczała całkowite zerwanie między głowami rewolucji, czyniąc wojnę domową nieuniknioną..
Bitwa pod Celayą nie była ostatnim konfliktem między przywódcami rewolucji, ale oznaczała upadek Villistas i powstanie Carranza..
Inne starcia miały miejsce w Santa Ana del Conde, San Juan de los Lagos i Aguascalientes, ale bez Villi na czele armii. Stopniowo tracił wojska i musiał ograniczyć się do działania jako partyzant.
Zwycięstwa strony konstytucjonalistycznej umożliwiły Venustiano Carranzie powrót do Mexico City. Jednym z jego pierwszych kroków jako prezydenta było zwołanie Kongresu Ustawodawczego, który doprowadził do ogłoszenia Konstytucji z 1917 r..
Wraz z mianowaniem Carranzy na prezydenta zakończył się najbardziej burzliwy okres rewolucji meksykańskiej. Nowy prezydent próbował spacyfikować kraj, choć Zapata i Villa złożyli broń dopiero po latach..
Jego militarne triumfy sprawiły, że Álvaro Obregón był głównym kandydatem do zastąpienia Carranzy, mimo że blisko prezydenta byli inni ludzie, którzy aspirowali do tego stanowiska..
Jednak gdy przyszedł czas na nowe wybory, Carranza wyznaczył na jego następcę cywila. Obregón wraz z Plutarco Elíasem Callesem i Adolfo de la Huerta wystąpili przeciwko tej decyzji w planie Agua Prieta. W końcu bunt zwyciężył i Obregón został prezydentem Meksyku w 1920 roku..
Jeszcze bez komentarzy