Plik Bitwa pod Monte de las Cruces Odbyło się na wzgórzu, od którego pochodzi jego nazwa, położonym w gminie Ocoyoacac w Meksyku. To miasto znajduje się w pobliżu Toluca de Lerdo. Ta góra dzieli Dolinę Meksyku.
W konfrontacji zbrojnej uczestniczyły wojska powstańczej armii walczącej o niepodległość kraju oraz żołnierze Korony Hiszpańskiej. Na czele tych pierwszych stanął Miguel Hidalgo i Ignacio Allende, a drugich dowodził pułkownik Torcuato Trujillo.
Nieco ponad miesiąc po Grito de Dolores, które rozpoczęło wojnę o niepodległość, 30 października 1810 roku, obie strony spotkały się na Monte de las Cruces. Bitwa zakończyła się zwycięstwem powstańców, co spowodowało ucieczkę ocalałych rojalistów..
Wtedy Hidalgo podjął jedną z najdziwniejszych decyzji wojny. Mając możliwość zajęcia Mexico City, nakazał wycofanie się po próbie przekonania hiszpańskiego wicekróla do pokojowego poddania stolicy..
Indeks artykułów
Choć zdarzyło się to w oddali, inwazja Napoleona Bonaparte na Hiszpanię spowodowała, że sytuacja w ówczesnych koloniach w Ameryce zmieniła się w ciągu kilku lat. W kilku krajach Ameryki Łacińskiej zaczęły pojawiać się ruchy dążące do niepodległości metropolii.
W Meksyku duża część ludności ze strachem patrzyła na upadek hiszpańskiej korony na Napoleona. Idee rewolucji francuskiej nie podobały się wielu Kreolom ani, oczywiście, Kościołowi katolickiemu.
Pierwsze ruchy niepodległościowe faktycznie chciały, aby kraj miał własne instytucje, ale ofiarowali koronę zdetronizowanemu hiszpańskiemu królowi Fernando VII. W ten sposób w 1809 r. Wybuchła konspiracja w Valladolid, a rok później Querétaro.
Ten ostatni był prowadzony przez Miguela Hidalgo, księdza, którego Ignacio Allende wniósł do spisku. Gwałtowna reakcja władz hiszpańskich spowodowała, że ruch porzucił swoje pierwotne cele. 16 września Hidalgo wystrzelił tzw. Grito de Dolores, rozpoczynając wojnę o niepodległość.
W bardzo krótkim czasie Hidalgo zgromadził około 6000 ludzi. Przy niewielkim oporze podbił kilka miast, w tym Celayę. Dzięki ochotnikom jego wojska się powiększały.
Powstańcy bez większych kłopotów kontynuowali natarcie. 24 września pod dowództwem Allende zajęli Salamankę. Było to pierwsze miasto, w którym napotkali pewien opór, ale nie napotkali jeszcze prawdziwej armii.
W samej Salamance Hidalgo został mianowany kapitanem generalnym armii Ameryki, a Allende - generałem porucznikiem. W tym czasie oddział liczył już pięćdziesiąt tysięcy ludzi.
Wtedy Hiszpanie zaczęli reagować. Francisco Javier de Linaza, który ułaskawił spiskowców z Valladolid, poczuł ulgę.
Jego zastępca miał doświadczenie w wojnie, biorąc udział w bitwie pod Bailén w Hiszpanii. Był to Francisco Xavier Venegas, uważany za bardzo surowego i twardego w dowodzeniu.
Venegas natychmiast zaczął organizować reakcję na powstańców. Jest to aspekt wojenny, nakazał burmistrzowi Puebla położenie kresu rewoltom.
Na tym jednak jego występ się nie zakończył: biskup Michoacán, były przyjaciel Hidalgo, ekskomunikował powstańców bykiem. Kapłan Hidalgo zignorował to i kontynuował walkę.
Następnie ludzie Hidalgo i Aguirre udali się w kierunku Guanajuato. Było to miasto, które wyróżniało się bogatą populacją, zarówno kreolską, jak i hiszpańską. W zasadzie nie popierali zbytnio sprawy niepodległościowej.
Strach wśród mieszkańców narastał wraz ze zbliżaniem się powstańców. Decyzja podjęta przez jego władze polegała na ewakuacji mieszkańców i schronieniu się w pobliskim Alhóndiga de Granaditas. To małe jądro składało się w zasadzie z dużej stodoły.
Początkowo Miguel Hidalgo próbował przekonać władze do kapitulacji. Obrońcy mieli zaledwie około 2500 ludzi, podczas gdy powstańcy liczyli prawie 5000. Jednak burmistrz miasta nie zgodził się na kapitulację..
Rezultatem oblężenia była masakra. Stodoła, w której ukrywali się ci, którzy uciekli z Guanajuato, była trudna do zaatakowania.
Ludzie Hidalgo podpalili obiekt, zabijając ogromną liczbę ludzi. To krwawe wydarzenie miało miejsce 28 września 1810 roku.
Chociaż nie była to bitwa sama w sobie, kronikarze twierdzą, że celowość akcji wzmogła strach niepodległościowej armii..
Tego samego dnia powstańcy wkroczyli do Guanajuato już bez żadnej obrony. Od tego momentu postęp przyspieszył.
Nie mając prawie żadnej walki, armia meksykańska zajęła Valladolid 17 października. Stamtąd on i Aguirre planowali podbić Toluca de Lerdo. Celem końcowym było użycie tej pozycji do ataku na bramkę końcową: Mexico City..
Miejscem bitwy była Monte de las Cruces. Dzieli to dolinę Meksyku, stanowiąc tym samym obszar strategiczny do dalszego zbliżania się do stolicy.
Strona powstańcza, dowodzona przez Hidalgo i Aguirre, liczyła około 80 000 ludzi. Ze swojej strony Torcuato Trujillo, dowodzący rojalistami, miał do swojej dyspozycji zaledwie około 2500.
Celem Trujillo było powstrzymanie powstańców przed zbliżeniem się do Mexico City. W tym celu wyjechał do Lermy i zorganizował obronę z fosami i okopami, które miały powstrzymać jego wrogów.
W tym samym celu rozkazał także zniszczyć most Atengo. Nie wiedział jednak wtedy, że część żołnierzy niepodległościowych już ją przekroczyła.
Ze swojej strony Hidalgo kontynuował swój postęp. Trujillo poprosił wcześniej o posiłki i skierował się w stronę Monte de las Cruces.
Pierwsze starcie między nimi miało miejsce pod Lermą. Oddział rebeliantów, na czele którego stał Allende, stanął twarzą w twarz z rojalistami. W końcu musieli się wycofać, pokonani przez swoich przeciwników..
Bitwa rozpoczęła się rankiem 30 października 1810 roku. Rebelianci wysłali kolumnę mężczyzn, aby przetestować obronę rojalistów. Tym udało się ich odrzucić, pozostając na swoim stanowisku.
Venegas, ówczesny namiestnik, miał wieści o tym, co się dzieje. Natychmiast przystąpił do wysłania dwóch dział artylerii do Trujillo, myśląc, że dałoby mu to przewagę militarną w pokonaniu wrogów. Wraz z bronią przybyli też marynarze, 50 jeźdźców i 330 dobrze uzbrojonych mulatów..
Powstańcy, mimo posiłków, które dotarły do przeciwników, przygotowywali się do walki. Podzielili swoje siły, umieszczając Hidalgo i Allende na czele każdego z oddziałów.
Konfrontacja trwała kilka godzin, przy silnym oporze ze strony rojalistów. Użycie armat wydawało się w pewnym momencie zrównoważyć bitwę pomimo wyższości buntowników wśród ludzi..
Udało im się jednak zneutralizować jeden z dział artyleryjskich i wzmocnić atak. W tym czasie wysłali emisariuszy z żądaniem poddania Trujillo, bez uzyskania pozytywnej odpowiedzi..
Z większą siłą grupa charrosów z powstańczej armii zdołała przejąć drugie działo, znacznie osłabiając obronę wicekrólestwa. Agustín de Iturbide, przyszły cesarz Meksyku, próbował odzyskać broń dla rojalistów, ale bez powodzenia.
Wkrótce potem Trujillo nakazał wycofanie. Ścigany przez niezależnych, udało mu się dotrzeć do Cuajimalpy, a później do Santa Fe.
Po pokonaniu rojalistów wydawało się, że droga do Mexico City była całkowicie wolna. To wtedy Hidalgo podjął dziwną decyzję, a historycy nie zgodzili się znaleźć przyczyny, która ją uzasadnia..
1 listopada przywódca rebeliantów wysłał negocjatorów, aby spróbowali przekonać wicekróla Venegasa do pokojowej kapitulacji miasta. Ten nie przyjął. Dopiero pośrednictwo arcybiskupa stolicy uniemożliwiło mu rozstrzelanie osób wysłanych przez Hidalgo.
To wtedy, zamiast próbować podbić miasto siłą, Miguel Hidalgo nakazał swoim żołnierzom opuścić pozycję..
Rebelianci udali się następnie do obszaru El Bajío, położonego na północ od rzeki Lerma. Ten odwrót dał rojalistom czas na zreorganizowanie swoich sił, a także spowodował poważne spory po stronie powstańczej..
W pobliżu obszaru, do którego zmierzali rebelianci, znajdowała się armia hiszpańska dowodzona przez Félix María Calleja. 7 listopada obie siły spotkały się i po raz pierwszy od początku konfliktu rojalistom udało się pokonać zwolenników niepodległości w bitwie pod Aculco..
Niektórzy historycy twierdzą, że ta klęska, pomijając zmęczenie powstańców, była wynikiem demoralizacji, jaką wywołała nie próba zdobycia stolicy..
Główną konsekwencją tej przegranej bitwy było rozdzielenie przywódców niepodległościowych i podział ich armii. Allende wyjechał do Guanajuato, podczas gdy Hidalgo udał się do Valladolid.
Różnice były tak poważne, że nieco później Ignacio Allende próbował nawet otruć księdza Dolores.
Jeszcze bez komentarzy