Plik cacharpaya lub kacharpaya oznacza tradycyjną andyjską pieśń i taniec w rytmie Guayno lub Wayñ. Jego pochodzenie jest prekolumbijskie, z kultur keczua i ajmara. Jest to część uroczystości poświęconych płodności Pachamamy, Matki Ziemi.
Termin „cacharpaya” pochodzi od słowa w języku keczua, które oznacza pożegnanie, pożegnanie. Służy również do pożegnania się z karnawałem, dziewictwem, członkami rodziny, przyjaciółmi, którzy wyjeżdżają i zmarli po trzecim roku śmierci..
Święto to obchodzone jest w Ekwadorze, Peru, Boliwii oraz na północy Chile i Argentyny. Jego cechy są różne w każdym kraju i w każdym kraju, w zależności od poziomu krzyżowania się populacji, lokalizacji i kulturowych cech społeczności..
Jest wyrazem mieszanki kulturowej rdzennych mieszkańców i Hiszpanów. W niektórych społecznościach tubylczych zachowuje swoje pierwotne cechy.
Indeks artykułów
Muzycznie odbywa się to w 2/4 binarnym czasie łączącym 3/4 takty. Oryginalnie wykonywane z różnymi typami fletów stroikowych, panpipe, quen, instrumentów perkusyjnych, bębnów basowych i bębnów.
W okresie kolonialnym chordofony zostały dodane do charango (wersja hiszpańskiej gitary o unikalnych cechach). Wraz z krzyżowaniem się ras i przebudową zwyczajów zintegrowano nowe instrumenty: puzony, trąbki, bombadillos, cymbały, werbel, akordeon, gitary, cuatros, basy i skrzypce. Wraz z nowoczesnością i technologią dodano gitary elektryczne i korektory..
Jego skład jako zespołu muzycznego jest bardzo zróżnicowany i bardzo bogaty, począwszy od interpretacji na samotnych fletach bez akompaniamentu choreograficznego na kameralnych spotkaniach. Również tradycyjne zespoły fletów, charango i bębna na grochach, dziedzińcach domów lub cmentarzach.
Jako taniec lub taniec tworzą się linie, które są wykonywane przez różne postacie łączące się i rozdzielające na kształt ślimaka w rytm muzyki..
W niektórych uroczystościach tańczy się go w parach, bez wychodzenia z choreografii zbiorowej. Można go zobaczyć w grupach na ulicach miasta i na esplanadach przy wyjeździe z miasta, podczas gdy muzycy i krewni żegnają się.
Cacharpaya wywodzi się z rdzennych społeczności. Dla Ajmarów jest to część rytuału płodności ziemi.
Uprawa ziemniaków stanowi podstawę jego światopoglądu. Bulwa ta jest jedną z podstaw stosunków społecznych w społeczności, w której szacunek do natury jest najważniejszy.
Wraz z nadejściem deszczu i kwitnieniem ziemniaka zaczyna się czas kobiecości, ziemi i księżyca. Cała społeczność spotyka się 2 lutego.
Produkt kulturowego synkretyzmu i kolonizacji, na tym festiwalu Virgen de la Candelaria symbolizuje Pachamama. Ceni przyszłe zbiory.
Od tego święta losy produkcji rolnej są związane z życiem lub śmiercią rodziny i społeczności. Po uroczystości mieszkańcy udają się do miasta, aby zdobyć to, co potrzebne do uroczystości.
Począwszy od niedzieli i poniedziałku karnawałowego zaczyna się gra lub Jiska Anata, oferująca jedzenie, kwiaty, wina i inne trunki dla sayañas lub majątków rodzin.
Jest to również okazja do wciągnięcia różnokolorowej Wifali. Wśród 49 wielokolorowych kwadratów ułożonych po przekątnej znajduje się centralny biały rząd, który oznacza triumf na wietrze i jest symbolem rdzennych ludów andyjskich..
Cacharpaya to także święto końca dziewictwa. Podczas gdy samotni młodzi ludzie tańczą, zapraszają młode kobiety, aby razem z nimi założyły parę i rodzinę..
W ramach karnawału cacharpaya rozprzestrzeniła się jako zwyczaj poza społeczności tubylcze i pozostała jako wkład, który dał początek wielu wariantom..
W niektórych andyjskich społecznościach lalka przebrana za kreolskiego metysa jest robiona od domu do domu, żebrząc o jedzenie i picie. Na koniec zostaje pochowany w dole z kwiatami i ofiarami. Imprezowicze dzielą się tym, co otrzymali.
Ale cacharpaya rozprzestrzeniła się również poza karnawał. Służy również do odsyłania zmarłego w ramach upamiętnienia wszystkich świętych..
Żałobnicy spotykają się w trzecim roku śmierci i przy muzyce żegnają ukochaną osobę. Jest to rdzenny zwyczaj przyjęty przez katolicyzm w regionie Andów.
Zgodnie ze zwyczajem zmarłego opłakuje się do trzeciego roku życia i na pożegnanie oddaje cacharpaya. W następnych latach zmarły, choć pamięta się o nich, jest już częścią rodziny przodków.
Podobnie jak część reprezentacji różni się w poszczególnych krajach, to samo dzieje się z odzieżą. Jednak opiszemy niektóre stroje, które są używane w sposób ogólny..
Kobieta ma na sobie długą spódnicę poniżej kolana, zwykle w jednolitym kolorze z dyskretnymi zdobieniami u dołu. Mogą to być kolory lokalnej flagi lub inny rodzaj ornamentu..
U góry lekka bluzka, zazwyczaj biała. A na szyi chusteczka lub szalik w tych samych kolorach spódnicy.
Jeśli chodzi o buty, używane są klapki lub buty bez obcasów. Korzystanie z czapki będzie się różnić w zależności od kraju i regionu uroczystości.
W miejscach, gdzie kobiety noszą kapelusze, fryzura to długi warkocz wystający z tyłu kapelusza..
Ze swojej strony mężczyźni noszą długie, ciemne spodnie, zwykle czarne. W górnej części umieszczona jest wstążka jako pasek. Na białej koszuli noszą ciemną kamizelkę i ciemny kapelusz.
Jeszcze bez komentarzy