Plik chrząstka szklista Jest to rodzaj tkanki chrzęstnej, który zawiera dużą ilość chondrocytów, a jego substancja morfo składa się z bardzo cienkich i rzadkich włókien kolagenowych. Zawiera również dużą ilość lipidów, glikogenu i mukoprotein. Jest to najpowszechniejszy i najobficiej występujący rodzaj tkanki chrzęstnej.
Chrząstka szklista powstaje podczas rozwoju embrionalnego, stanowiąc szkielet zarodka. Później jest prawie całkowicie zastępowana tkanką kostną, utrzymując się tylko w niektórych obszarach, takich jak staw maziowy, przegroda nosowa, dystalna część żeber, a także tchawica i krtań..
Jego wzrost następuje zarówno poprzez apozycję, jak i wzrost śródmiąższowy. W zależności od lokalizacji, w organizmie dorosłym możemy mówić o chrząstce szklistej stawowej i niestawowej.
Oprócz tego, że służy jako szablon do rozwoju kości zastępczej, chrząstka szklista spełnia inne ważne funkcje, takie jak ochrona przed uderzeniami lub redukcja tarcia w stawach..
Indeks artykułów
Chrząstka szklista składa się z jednego rodzaju komórek zbudowanych z chondrocytów, podczas gdy macierz składa się głównie z włókien kolagenowych typu II i siarczanu chondroityny..
Nazwa hialine pochodzi od perłowego zabarwienia tkaniny i wyglądu przypominającego matowy kryształ.
Szklista tkanka prążkowana jest na ogół pokryta okołochrzęstną, włóknistą warstwą tkanki łącznej, która dostarcza składników odżywczych do chrząstki, która nie jest unaczyniona ani nie ma zakończeń nerwowych..
Tkanka chrząstki szklistej składa się z dwóch składników, jednego komórkowego, a drugiego zewnątrzkomórkowego lub macierzy, które są otoczone przez chrząstkę..
Jest to bardzo gęsty płat tkanki łącznej, który pokryje chrząstkę, z wyjątkiem tych obszarów, w których chrząstka znajduje się bezpośrednio pod skórą, takich jak uszy lub nos, a także na końcach stawów. Perichondrium składa się z dwóch warstw:
To jest najbardziej oddalone. W nim komórki mezenchymalne różnicują się w fibrocyty. Jest to warstwa silnie unaczyniona, odpowiedzialna za odżywianie chondrocytów.
W tej warstwie komórki mezenchymalne różnicują się w chondroblasty, które są odpowiedzialne za wzrost chrząstki w postaci wzrostu zwanego apozycją. W dojrzałej chrząstce szklistej znajdują się tylko chondrocyty.
Substancja zmielona, która jest macierzą zewnątrzkomórkową, składa się z morfo i bezpostaciowej substancji gruntowej. W dojrzałej chrząstce szklistej pojawia się jako jednorodna struktura, która nabiera lekko niebieskawego zabarwienia..
Podstawowa macierz otacza chondrocyty zawarte w przestrzeniach zwanych lagunami.
W przypadku chrząstki szklistej mielona substancja morpho składa się prawie wyłącznie z cienkich włókien kolagenowych typu II, których nie ma zbyt wiele. Włókna te odpowiadają za wytrzymałość tkaniny.
Głównym składnikiem amorficznej substancji w chrząstce szklistej są proteoglikany. Są to formy glikoprotein, które składają się z rdzenia białkowego połączonego z długimi polimerami węglowodanowymi, otrzymując nazwę glikozaminoglikanów..
Są jedynym rodzajem komórek obecnych w dojrzałej chrząstce. Komórki są okrągłe lub o tępym kącie, które pochodzą z okołochondrium. Mają duże jądro centralne i ogólnie jedno lub dwa jąderka. Zawierają również tłuszcze, mukoproteiny i cukry w postaci glikogenu.
W obszarach położonych najbliżej perichondrium chondrocyty są bardziej rozproszone i znajdują się w poszczególnych lagunach. Ale gdy chrząstka jest pogłębiona, komórki wydają się gęstsze i parami lub tetradami zwanymi grupami izogenicznymi.
Z wyjątkiem szklistych obszarów tkanki chrzęstnej, w których nie ma okołochrzęstnego, tkanka ta wykazuje wzrost zarówno apozycyjny, jak i śródmiąższowy. W pierwszym przypadku będzie to tylko pełnoekranowe.
Ze względu na te dwa typy wzrostu, w przekroju histologicznym dojrzałej chrząstki szklistej macierz będzie wydawać się gęstsza w kierunku wnętrza tkanki niż w kierunku jej obrzeża..
Występuje, gdy chondrocyty tworzą się w chondrogennej warstwie okołochrzęstnej z chondroblastów, które zostaną dodane do dojrzałej chrząstki szklistej w celu zwiększenia jej objętości. Ten wzrost następuje od obwodowej strefy chrząstki do jej wnętrza.
Wzrost w tym przypadku zachodzi poprzez podziały mitotyczne chondrocytów zlokalizowanych w poszczególnych lukach, w wyniku których powstają grupy po dwie lub cztery komórki z pierwotnego chondrocytów. Z tego powodu te grupy komórek nazywane są grupami izogenicznymi..
Ten rodzaj wzrostu, w przeciwieństwie do wzrostu apozycyjnego, będzie wtedy następował od wewnątrz tkanki na zewnątrz..
Charakteryzuje się brakiem perichondrium. Pojawia się jako cienka warstwa tkanki na końcach stawowych kości, szczególnie w jamie maziowej, zapobiegając bezpośredniemu kontaktowi kości i jego następczemu zużyciu przez tarcie..
W tego typu tkance włókna kolagenowe stanowią ponad połowę jej suchej masy i są odpowiedzialne za integralność tkanki. Oprócz zapobiegania zużyciu ciernemu i łatwości ruchu, pomagają również amortyzować nadwagę.
Niestawowa chrząstka szklista występuje w różnych częściach ciała, takich jak krtań, gardło i końce żeber, gdzie spełnia różne funkcje, głównie w celu zapewnienia wsparcia strukturalnego..
Chrząstka szklista zapewnia elastyczne wsparcie strukturom, w których się znajduje. Na przykład w ścianach tchawicy obecność łuków utworzonych przez tę tkankę zapobiega jej zapadnięciu się. W nosie zapobiega zamknięciu przedsionka nosa i przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania oddychania przez nos.
Gładka powierzchnia tkanki chrzęstnej wyściełająca stawy pomaga kościom przesuwać się podczas ruchu, zmniejszając tarcie, a tym samym ich zużycie. Płyn maziowy uczestniczy również w zmniejszaniu tarcia poprzez smarowanie chrząstki.
Tkanka chrzęstna szklista ze względu na swoją elastyczność i odporność jest w stanie amortyzować uderzenia i zmniejszać wpływ nadwagi na kości, co ma ogromne znaczenie głównie w okolicach stawów..
Amorficzna substancja tkanki szklistej jest w dużej mierze odpowiedzialna za tę zdolność do amortyzacji wstrząsów, ponieważ dzięki swojej budowie chemicznej jest w stanie pobierać i zatrzymywać duże stężenia wody..
Szklista tkanka chrzęstna jest odpowiedzialna za tworzenie tymczasowego szkieletu zarodka, który następnie zostanie zastąpiony kością chrzęstną lub kością zastępczą..
Długie kości ciała mogą utrzymywać swój wzrost długości w miarę wzrostu ciała z powodu śródmiąższowego wzrostu chrząstki szklistej w płytce nasadowej..
Podczas rozwoju embrionalnego chrząstka szklista utworzy szkielet zarodka. Szkielet ten jest tymczasowy i później w rozwoju zostanie zastąpiony kością chrzęstną, zwaną również kością zastępczą lub kością śródchrzęstną..
W pierwszej kolejności komórki mezenchymalne ułożą się w postaci równoległych warstw i staną się okołochrzęstnymi, które utworzą prekursor tkanki chrzęstnej kości. Później perichondrium utworzy chondroklasty, które będą odpowiedzialne za niszczenie uformowanej wcześniej chrząstki..
Następnie okostna zostanie zastąpiona okostną, która będzie produkować osteoblasty, które będą osadzać nieorganiczne sole wapnia w macierzy zewnątrzkomórkowej, aby zwapnić chrząstkę..
W tworzącej się kości rozróżnia się trzy obszary kostnienia: trzon lub część środkowa i nasady kości na końcach. Wśród nich jest przynasadowa lub nasadowa płytka. Zastępowanie chrząstki kością rozpoczyna się w trzonie, a później trwa w nasadach nasadowych.
Sole wapnia tworzą barierę, która zapobiega wymianie gazów i składników odżywczych przez chondrocyty z powierzchowną warstwą chrząstki, z powodu której umrą.
Zwapniona chrząstka jest następnie unaczyniona, a naczynia krwionośne przyczyniają się do erozji pozostałości chrząstki, aby rozpocząć tworzenie jamy szpikowej..
Ostatnim obszarem zwapnienia jest płytka nasadowa i dopóki nie dojdzie do tego kostnienia, tkanka chrzęstna będzie się w tym obszarze rozmnażać. Ten śródmiąższowy wzrost chrząstki jest odpowiedzialny za wydłużanie kości. Po zwapnieniu płytki nasadowej ten rodzaj wzrostu kości długich ustaje.
Chrząstka stawowa ma grubość od 2 do 4 mm; Ze względu na wiek lub stany patologiczne (otyłość, zmiany hormonalne) tkanka ta może przestać rosnąć i regenerować się, powodując chorobę zwyrodnieniową stawów.
Urazy tkanki chrzęstnej stawowej są trudne do naprawienia ze względu na słabą zdolność chondrocytów do migracji w celu naprawy urazów oraz z powodu braku ukrwienia tej chrząstki.
Aby zapobiec tego typu kontuzjom, zaleca się unikanie nadwagi, a także wykonywanie ćwiczeń o niewielkim obciążeniu, takich jak chodzenie, jazda na rowerze lub pływanie. W ciężkich przypadkach urazy można leczyć chirurgicznie.
Jeszcze bez komentarzy