Chytridiomycot Jest to gromada grupująca mikroskopijne grzyby z zarodnikami wiciowców. Prawdopodobnie są to przodkowie wyższych grzybów. Jego taksonomia jest skomplikowana ze względu na plastyczność form w różnych warunkach uprawy..
Są odżywiane przez wchłanianie. Istnieją saprofity i pasożyty, z których niektóre są patogenami uprawnymi, takimi jak ziemniaki, a inne sieją spustoszenie w populacjach płazów. Żyją w glebie, a także w wodach słodkich i słonych. Niektóre gatunki bezwzględnie beztlenowe zasiedlają przewód pokarmowy roślinożerców.
Rozmnażają się bezpłciowo przez zoospory, powodując haploidalną fazę, w której wytwarzane są orzęsione gamety. Następnie, w wyniku plazmogamii i kariogamii, generowana jest faza diploidalna, która daje początek sporothalowi..
Indeks artykułów
Są to głównie grzyby nitkowate z wielojądrowymi strzępkami bez przegród (cenocytami). Chociaż istnieją również gatunki jednokomórkowe lub jednokomórkowe z ryzoidami (fałszywe korzenie z funkcją wchłaniania utworzone przez krótkie włókna bez jądra).
Ich ściany komórkowe składają się z chityny, chociaż u niektórych gatunków celuloza występuje również. Nie tworzą kolonii rozgałęzionych strzępek (grzybni), jak to ma miejsce w przypadku grzybów bez wici. Wytwarzają wielojądrowe ciała sferoidalne zwane thalli.
Plechy są strukturami żerującymi, które później przekształcają się w sporrangię. Zarodnia to cienkościenna struktura podobna do worka, w której tworzą się protoplazmatyczne zoospory..
Chytridiomicotas prezentują bardzo zróżnicowane formy budowy wzgórza i narządów rodnych. Niektóre gatunki mają plechę holokarpiczną (przekształca się całkowicie w sporrangię).
Inne formy wykazują plechę eukarpiczną (zachowuje funkcje wegetatywne i rozrodcze) i mogą być monocentryczne (sporrangia z ryzoidami) lub policentryczne (kilka sporrangii i ryzoidów). Najprostsze formy to pasożyty wewnętrzne.
Najbardziej istotnym z tych grzybów jest wytwarzanie ruchomych komórek: zarodników wiciowców i orzęsionych gamet. Zoospory to komórki bez ściany komórkowej, zwykle o średnicy od 2 do 10 μm, zawierające pojedyncze jądro..
Z wyjątkiem niektórych rodzajów Neocallimastigales, zoospory są napędzane przez pojedynczą gładką wici skierowaną do tyłu..
Zoospora dostarcza ważnych znaków do klasyfikacji wiciowców. Dzięki zastosowaniu mikroskopu elektronowego wykryto kilka osobliwych struktur. Należą do nich: rumposome i czapka jądrowa.
Uwalnianie zarodników następuje na ogół przez otwarte (bez zatyczki) pory lub rurki wyładowcze, a rzadko przez zamknięte otwory.
W zoosporach występuje zespół fenestrowanych lub nie-fenestrowanych błon cystern zwanych rumposomami, których funkcja nie jest znana. Czapka jądrowa to zbiór rybosomów przyłączonych do jądra i pokrytych przedłużeniem błony jądrowej.
Chytridiomikoza to choroba dotykająca płazy, zwłaszcza ropuchy i żaby. Jest to spowodowane przez grzyby Batrachochytrium dendrobatidis, tylko Chytridiomicota, o którym wiadomo, że jest pasożytem kręgowców.
Skóra zwierząt zostaje zakażona, gdy wejdą w kontakt z wodami, w których znajdują się zoospory grzyba. W niektórych przypadkach grzyb ten wytępił 100% populacji żab, a nawet jest przyczyną wyginięcia czterech gatunków żab w Australii..
Uważa się, że enzymy wydzielane przez grzyby wpływają na strukturę naskórka, zapobiegając różnym funkcjom tej tkanki u żaby (regulacja osmotyczna, wchłanianie wody, oddychanie), co w większości przypadków kończy się śmiercią..
Gatunki rodzaju Coelomyces Pasożytują na larwach komarów, są więc ważne dla biologicznego zwalczania tych owadów.
Istnieje również kilka gatunków bezwzględnie pasożytniczych Chytridiomycos z szerokiej gamy roślin naczyniowych. Gatunki rodzaju Synchytrium atakują plony ziemniaków.
Synchytrium endobioticum jest to grzyb endobiotyczny, który wytwarza tak zwaną „brodawkę czarnego ziemniaka”, ważną chorobę w tej uprawie. Płeć Olpidium obejmuje gatunki, które atakują różne dyniowate.
Ta choroba jest wywoływana, gdy zoospory wnikają do tkanki bulw, atakując komórki i wykorzystując je jako receptory rozrodcze..
Cykl reprodukcyjny jest powtarzany wielokrotnie w tkance ziemniaka, powodując proliferację komórek. Bulwy nabierają brodawkowatego wyglądu, podobnego do rozmnażania się pąków kwiatowych.
Ze względu na mikroskopijny rozmiar Chytridiomycotes nie można obserwować bezpośrednio w przyrodzie. Można je wykryć jedynie poprzez analizę mikroskopową tkanek lub szczątków roślin, skóry płazów dotkniętych niektórymi gatunkami tych grzybów, próbek wody lub gleby..
Specjaliści od tych grzybów opracowali specjalne techniki ich zbierania, a następnie hodowania w laboratorium na sztucznych pożywkach..
Gromada Chytridiomicota to monofiletyczna grupa uważana za jedną z podstawowych linii ewolucyjnych drzewa królestwa Grzybów. Obejmuje jedną klasę (Chytridiomycetes), tradycyjnie podzieloną na pięć rzędów: Chytridiales, Spizellomycetales, Blastocladiales, Monoblepharidales i Neocallimastigales.
Kryteria rozdzielenia tych rzędów to głównie sposób rozmnażania i ultrastruktura zoospory. Obejmuje około 1000 gatunków.
Monoblofaridales są oogamiczne (nieruchome żeńskie gamety zapłodnione przez ruchliwą męską gametę). Blastocladiales prezentują sporyczną mejozę i przemianę pokoleń sporofitycznych i gametofitycznych.
Chytridiales charakteryzują się mejozą zygotyczną (osobniki haploidalne). Spizellomycetales są definiowane przez szczególne cechy ultrastrukturalne.
Neocallimastigales obejmują wyłącznie symbionty beztlenowe ze żwacza zwierząt roślinożernych i zoospory wielokwiatowe.
Ostatnio zaproponowano segregację Blastocladiales i Neocallimastigales z tej grupy, podnosząc je do kategorii gromady. Podczas gdy Monoblepharidales jest zredukowany do kategorii klasy.
Jednocześnie postulowano nowy rząd Chytridiomicota: Lobulomycetales. Ten nowy porządek opiera się głównie na analizie genetycznej, w mniejszym stopniu na danych ultrastrukturalnych i morfologii..
Żywią się wchłaniając podłoże przez ryzoidy. Struktury te wydzielają enzymy trawiące substrat, a substancje migrują w kierunku strzępek wchłaniania. Są saprofity i pasożyty.
Chytridiomicotes są klasyfikowane zgodnie z pozycją, jaką zajmują w odniesieniu do podłoża: na podłożu (epibiotyki) lub w podłożu (endobiotyki).
Żyją w glebie w rozkładającej się materii organicznej, na powierzchni roślin lub zwierząt, a także w wodzie. Znajdują się od obszarów tropikalnych po Arktykę.
Niektóre gatunki są pasożytami innych grzybów, takich jak algi, plankton i rośliny naczyniowe, a także zwierzęta.
W słodkiej wodzie można je znaleźć w strumieniach, stawach i ujściach rzek. W ekosystemach morskich głównie jako pasożyty alg i składników planktonu. Gatunki Chytridiomycot występują od przybrzeżnych osadów do głębokości 10 000 m.
Być może większość gatunków Chytridiomicota występuje w siedliskach lądowych, takich jak lasy, gleby rolnicze i pustynne oraz na kwaśnych bagnach jako saprotrofy substratów ogniotrwałych, takich jak pyłki, chityna, keratyna i celuloza w glebie..
Niektóre gatunki zamieszkują wnętrze tkanek roślinnych jako pasożyty przymusowe; zarówno w liściach, łodygach, jak i korzeniach.
Gatunki z rzędu Neocallimastigales żyją w żwaczu zwierząt roślinożernych. Ze względu na zdolność do degradacji celulozy odgrywają ważną rolę w metabolizmie żwacza..
Cykl życia Chytridiomycos obejmuje fazę bezpłciową i seksualną.
W fazie bezpłciowej rozmnażanie może być planogametyczne. Z sporangium odporności lub latencji wytwarzane są zoospory, czyli haploidalne, ruchome zarodniki wiciowców..
Zoospory przez pewien czas pływają swobodnie i przekształcają się w cysty, które podczas kiełkowania w sprzyjających warunkach prowadzą do powstania gametotalus..
Tutaj powstają męskie i żeńskie gametangie, które dadzą początek odpowiednim planogametom, rozpoczynając fazę płciową. Te gamety posiadające rzęski są ruchome.
W fazie seksualnej, w wyniku fuzji cytoplazm (plazmogamii) i późniejszej fuzji jąder (kariogamii) planogamet, powstaje zygota. Tu zaczyna się diploidalna faza cyklu.
Zygota może przybrać postać torbieli oporności lub przekształcić się w diploidalną plechę cenocytarną (sporothal).
Zarodniki powodują sporrangię oporności, która tworzy haploidalne zoospory, zamykając w ten sposób cykl. Z sporotelium mogą również tworzyć się zoosporangie, które wytwarzają diploidalne zoospory, które otorbują, a podczas kiełkowania tworzą nowe sporotelium..
Rozmnażanie płciowe może również nastąpić przez oogamię, jak ma to miejsce w przypadku rzędu Monoblefaridales. Tutaj jest to nieruchoma żeńska gameta znajdująca się w oogonium, która otrzymuje mobilną wiciowatą męską gametę..
Pasożytnicze Chytriomycotes mają zwykle prostszy cykl.
W grzybach pasożytniczych roślin, takich jak Olpidium viciae, zygota jest ruchliwa i infekuje roślinę żywicielską. Zarodniki oporności rozwijają się wewnątrz komórek roślinnych. W obrębie tych sporrangii występuje kariogamia.
W końcu następuje kiełkowanie i uwalniane są zoospory. Zoospory mogą również bezpośrednio infekować roślinę żywicielską.
W grzybie Batrachochytrium dendrobatidis pasożyty skóry żaby, po okresie ruchu krótszym niż 24 godziny zoospory ponownie wchłaniają wici i otorbiny. Następnie kiełkują, tworząc ryzoidy, które przylegają do skóry żaby.
Plecha rozwija się w sporangię, która daje początek nowej generacji zoospor. Faza seksualna jest nadal nieznana.
Jeszcze bez komentarzy