Plik Kongres Cúcuta było to zgromadzenie, które odbyło się między 6 maja 1821 r. a 3 października tego samego roku. Uczestniczyli w nim posłowie wybrani zgodnie z procedurą ustaloną przez poprzedni Kongres Angostury, w którym powstała Republika Kolumbii..
Po kilku latach wojny z władzami kolonialnymi Simón Bolívar doszedł do wniosku, że niepodległość będzie możliwa tylko wtedy, gdy całkowicie pokonają Hiszpanów. Podobnie szukał sposobu na stworzenie silnego narodu, aby zyskać międzynarodowe uznanie..
Oprócz powstania tego nowego kraju Kongres ogłosił konstytucję, która powinna nim rządzić. Podczas spotkań zatwierdzono również kilka praw, które poprawiły warunki ludności tubylczej i niewolników na tym terytorium..
Indeks artykułów
Projekt zjednoczenia Wenezueli i Nowej Granady został już wyrażony przez Bolívara na wiele lat przed kongresem w Cúcucie. Już w 1813 roku, po zdobyciu Caracas, przemawiał w tym kierunku. Dwa lata później w Liście z Jamajki Liberator stwierdził:
„Bardziej niż ktokolwiek inny pragnę, aby największy naród na świecie powstał w Ameryce, mniej ze względu na jego wielkość i bogactwo, a nie ze względu na jego wolność i chwałę”… „… Nowa Granada zjednoczy się z Wenezuelą, jeśli utworzą republika centralna. Ten naród będzie nazywany Kolumbią, jako wyraz wdzięczności dla twórcy Nowej Półkuli ”.
W tamtych latach, w środku wojny z Hiszpanami, Bolívar musiał odłożyć swój projekt na bok. Poświęcił się uporządkowaniu państwa i skupieniu się na konflikcie.
Co więcej, na początku 1814 r. Sytuacja się odwróciła. Hiszpanie zaczęli walczyć na wenezuelskim Llanos. Wojska Bolívara zostały pokonane i musiały wycofać się na wschód kraju.
Doprowadziło to do wielkiego ruchu ludności z Caracas na wschód, uciekającej przed rojalistami. 17 sierpnia 1814 Bolívar został pokonany w Aragua de Barcelona i musiał dołączyć do Mariño w Cumanie.
W ten sposób Druga Republika Wenezueli została pokonana. Bolívar spędził trochę czasu w Nueva Granada i zaczął planować kolejne kroki.
W ciągu tych miesięcy doszedł do wniosku, że musi całkowicie pokonać Hiszpanów, jeśli chce osiągnąć ostateczną niepodległość. Ponadto zrozumiał, że przywódcy regionalni szkodzą jego sprawie i że konieczne jest zjednoczenie wszystkich wojsk pod jednym dowództwem. Najlepszym rozwiązaniem była dla niego jedna wielka i silna republika.
W 1819 r. Odbył się tzw. Kongres Angostury. Na tym spotkaniu ogłoszono Ustawę Zasadniczą, dzięki której Republika Kolumbii uzyskała legalność. Podobnie zwołano Kongres Generalny, który odbył się w Villa del Rosario de Cúcuta dwa lata później, w 1821 roku..
Dekret o zwołaniu Kongresu w Cúcucie wskazał sposób wyboru posłów, którzy mają być obecni. Zdecydowano, że każda wolna prowincja musi wybrać 5 posłów, do 95.
Wybory odbyły się w kilku różnych terminach. Wśród wybranych było kilku doświadczonych polityków, ale większość była dość młoda i bez wcześniejszego doświadczenia..
W aspekcie wojennym decydująca konfrontacja miała miejsce 7 sierpnia 1819 r. Była to tak zwana bitwa pod Boyacą, która zakończyła się zwycięstwem Bolívara i jego rewolucjonistów. Kiedy namiestnik dowiedział się o wyniku tej bitwy, uciekł z Bogoty. 10 sierpnia Armia Wyzwolenia wkroczyła do stolicy bez sprzeciwu.
Według kronikarzy organizacja Kongresu w Cúcuta nie była łatwa. Pomijając fakt, że w niektórych częściach kraju wojna nadal trwała, niektórzy posłowie mieli problem z dotarciem do miasta.
Ponadto doszło do śmierci Juana Germána Roscio, wiceprezydenta Republiki odpowiedzialnego za organizację Kongresu. Bolívar wyznaczył na jego miejsce Antonio Nariño, który musiał podjąć decyzję o zalegalizowaniu, że zgromadzenie rozpocznie się w obecności 57 posłów. Inauguracja odbyła się 6 maja 1821 roku w Villa del Rosario de Cúcuta.
Nawet po rozpoczęciu Kongresu trwała bitwa pod Carabobo. Ta konfrontacja, która miała miejsce 24 czerwca, oznaczała oficjalną niepodległość Wenezueli. Przedstawiciele tego kraju włączyli się do prac konstytucyjnych, które powstały w Cúcucie.
Zgodnie z ustaleniami w Angosturze na Kongres w Cúcucie powinno było zostać wybranych 95 posłów. Jednak trudności w komunikacji, wojna w niektórych obszarach i inne okoliczności sprawiły, że przybyło tylko 57 osób.
Większość z nich to młodzi ludzie, którzy po raz pierwszy uczestniczyli w polityce. Inni natomiast mieli już doświadczenie w administracji publicznej. Wśród wybranych znaleźli się prawnicy, duchowni lub wojskowi.
Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar Palacios Ponte y Blanco, znany jako Simón Bolívar, urodził się w Caracas 24 lipca 1783 r..
Jego walka o niepodległość zaowocowała przyznaniem mu honorowego tytułu El Libertador. Był założycielem Republiki Gran Kolumbii i Boliwii, będąc prezydentem pierwszej.
Francisco de Paula Santander pochodził z Villa del Rosario de Cúcuta. Urodził się 2 kwietnia 1792 roku i brał udział w kolumbijskiej wojnie o niepodległość. Bolívar awansował go na szefa Sztabu Generalnego swojej armii aż do uzyskania niepodległości przez Gran Colombia.
Santander pełnił funkcję wiceprezydenta kraju w departamencie Cundinamarca (Nueva Granada), pełniąc funkcje prezydenta, gdy Bolívar był na froncie wojennym. Po Kongresie w Cúcucie został wiceprezesem nowo utworzonej Gran Colombia.
Antonio Nariño urodził się 9 kwietnia 1765 roku w Santa Fe de Bogotá. Brał aktywny udział w walce o niepodległość przeciwko władzom Wicekrólestwa Nowej Granady.
Po kilku latach więzienia Nariño wrócił do Ameryki na krótko przed kongresem w Cúcucie. Tam zastąpił zmarłego wiceprezydenta Juana Germána Roscio jako organizatora spotkań..
Kongres Cúcuta zatwierdził ponowne zjednoczenie Nueva Granada i Wenezueli. Nieco później Ekwador dołączył do tej nowej republiki.
Uczestnicy Kongresu pracowali także nad projektem konstytucji Wielkiej Kolumbii. Ta Magna Carta została ogłoszona 30 sierpnia 1821 roku i zawierała 10 rozdziałów i 190 artykułów..
Oprócz konstytucji Kongres zatwierdził kilka reform, które uznał za pilne. Były to na ogół środki liberalne, które miały na celu poprawę praw ludności tubylczej, niewolników i ogólnie obywateli. Podobnie starał się ograniczyć władzę Kościoła.
Prawo z Manumisión było pierwszym dekretem, który pojawił się na Kongresie w Cúcuta. Było to prawo wolności brzucha, które ustanowiło, że noworodki matek niewolnic będą wolne, gdy osiągną określony wiek.
Od strony ekonomicznej Kongres potwierdził eliminację zastrzeżeń. W ten sam sposób zreformował system podatkowy narzucony przez władze kolonialne, zlikwidował alcabalę i zniósł daninę dla rdzennej ludności..
Kongres uznał ludy tubylcze za równych obywateli. Oznaczało to, że chociaż zlikwidowano specjalną daninę, jaką musieli płacić w czasie kolonii, zostali oni zobowiązani do zapłacenia pozostałych podatków, z których wcześniej byli zwolnieni..
Posłowie zebrani w Cúcucie próbowali zmniejszyć polityczną i ekonomiczną władzę Kościoła katolickiego. W tym celu zlikwidowali klasztory liczące mniej niż 8 mieszkańców i skonfiskowali ich majątek..
Jednak biorąc pod uwagę poparcie Kościoła na poziomie ludowym, skonfiskowany majątek został wykorzystany na szkolnictwo średnie w kraju, kontrolowane przez duchowieństwo..
Innym środkiem związanym z Kościołem było zniesienie inkwizycji. Podobnie zniesiono poprzednią cenzurę, która dotyczyła publikacji religijnych..
Wraz z Kongresem w Cúcucie oficjalnie narodziła się Gran Colombia. Obejmowało to w tym czasie terytoria Nowej Granady i Wenezueli. Uznano, że to zjednoczenie jest niezbędne, aby pokonać kieszenie hiszpańskiego ruchu oporu w tym regionie..
Republika Gran Colombia istniała od 1821 do 1831 roku. Już na Kongresie Angostury, który odbył się w 1819 roku, ogłoszono ustawę ogłaszającą jej narodziny, ale dopiero na Kongresie w Cúcucie została ona legalnie założona..
Na tym samym Kongresie opracowano i zatwierdzono konstytucję nowego kraju. W ten sposób uregulowano jego działanie i sposób zarządzania, jego instytucje i wskazano, że jego system administracyjny będzie centralizmem unitarnym..
Promotorzy Gran Colombia, poczynając od Simóna Bolívara, wierzyli, że kraje europejskie szybko uznają ten kraj. Jednak ich oczekiwania nie zostały spełnione. Na przykład Austria, Francja i Rosja ogłosiły, że uznają niepodległość tylko wtedy, gdy zostanie ustanowiona monarchia..
Znaleźli coś bardziej akceptowanego na kontynencie amerykańskim. Przyszły prezydent USA John Quincy Adams potwierdził, że Wielka Kolumbia może stać się jednym z najpotężniejszych narodów na świecie.
Simón Bolívar został ogłoszony prezydentem Gran Colombia. Francisco de Paula Santander został wybrany na wiceprezydenta.
Jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii rozstrzygniętych na kongresie w Cúcucie była administracyjna forma nowego państwa. W czasie wojny pojawiły się już napięcia między federalistami a centralistami, a zjednoczenie Nowej Granady i Wenezueli jeszcze bardziej skomplikowało sprawę..
Generalnie przedstawiciele przybyli z Wenezueli opowiadali się za tezą centralistyczną, ponieważ wcześniejsze doświadczenia w ich kraju sprawiły, że nie ufali opcji federalnej. Młodsi posłowie z Nowej Granady, wyznający liberalną ideologię, również woleli państwo centralistyczne.
Z drugiej strony w Kongresie wzięto pod uwagę, że Hiszpania wciąż próbuje odzyskać kontrolę nad swoimi koloniami. Posłowie uważali, że centralizacja władzy jest najlepszą opcją do walki z rojalistami.
Wielka Kolumbia została rozszerzona, gdy dołączyły do niej Ekwador i Panama. Jednak napięcia federalistyczne, dyktatura ustanowiona najpierw przez Simóna Bolívara, a później Sucre i Rafael Urdaneta, a także wojna z Peru, spowodowały rozpad kraju..
Ekwador, Wenezuela i Panama postanowiły zerwać unię w 1830 r. W konsekwencji pierwsze dwa stały się niepodległymi państwami. Ze swojej strony Panama cierpiała z powodu szeregu reżimów wojskowych, które nie rozwinęły się w celu zorganizowania instytucji państwa..
20 października 1831 r. Legalnie utworzono stan Nueva Granada. Jej pierwszym prezesem był Francisco de Paula Santander.
Jeszcze bez komentarzy