Plik Treść proceduralna są jednym z trzech głównych rodzajów treści, których można nauczać w ramach placówki edukacyjnej. Są to narzędzia, które uczeń może nabyć, a ich celem jest gromadzenie, rozumienie, stosowanie, uszeregowanie i powiązanie zdobytych danych w bardziej teoretyczny sposób.
Treści proceduralne przeciwstawiają się dwóm pozostałym głównym typom rozważanym we współczesnych teoriach edukacyjnych: treści deklaratywne (które obejmują dane, pojęcia, teorie i fakty) oraz treści dotyczące postaw (wartości, postawy, przekonania, sposoby zachowania ...).
Podczas gdy deklaratywne treści tworzą wiedzieć o, i postawy wiedzieć, jak być, Treści proceduralne tworzą zbiór wiedzy związanej z wiedzieć, co robić. Chociaż są obecne w prawie wszystkich naukach, w niektórych dyscyplinach są ważniejsze niż w innych.
Tak więc, na przykład, nauka rozwiązywania równań, stania na głowie, gry na instrumencie lub pisania tekstu byłaby rodzajem treści proceduralnych. W tym artykule przyjrzymy się jego najważniejszym cechom i zobaczymy kilka ich przykładów.
Indeks artykułów
Najbardziej typowe przykłady treści proceduralnych dotyczą „know-how” związanego z ciałem. Zwykle są one związane z czynnościami, ruchami ciała, zręcznością manualną oraz z takimi umiejętnościami, jak równowaga lub umiejętności motoryczne..
Czysto fizyczne treści proceduralne są fundamentalną częścią wielu dyscyplin, występujących w dziedzinach tak pozornie różnych, jak sztuka, rękodzieło, sport czy rzemiosło. Również w naszym codziennym życiu możemy znaleźć przykłady czysto cielesnych umiejętności.
Tak więc gra na instrumencie, taniec lub surfowanie pociąga za sobą nabycie szeregu całkowicie fizycznych treści proceduralnych; ale także gotowanie, prowadzenie pojazdu czy mówienie to w dużej mierze umiejętności tego typu.
Pomimo tego, że nie jest to tak jasne, wiele zdolności umysłowych należy również do kategorii wiedzy proceduralnej. Działania takie jak czytanie, stosowanie logiki lub rozwiązywanie problemu matematycznego należałyby do tej kategorii..
Czysto poznawcza treść proceduralna ma te same cechy, co treść fizyczna, z tą różnicą, że jest w pełni wyuczona i wyrażana na poziomie mentalnym, bez ingerencji ciała..
Niektóre umiejętności należące do kategorii treści proceduralnych można mieszać; to znaczy zawierają części czysto fizyczne i inne tylko części mentalne.
Na przykład mówienie i pisanie wymagałyby zarówno umiejętności motorycznych, jak i poznawczych. Jednak większość wiedzy tego typu należy do jednej lub drugiej grupy..
W przeciwieństwie do tego, co dzieje się z treściami deklaratywnymi (dane, fakty, teorie ...), treści proceduralnych nie można uzyskać po prostu słuchając, jak inna osoba o nich mówi, a nawet je obserwując. Wręcz przeciwnie, konieczne jest dodanie elementu praktyki, który pozwala na internalizację nowej wiedzy.
W ten sposób uczenie się treści proceduralnych przebiega w czterech fazach. W pierwszej jednostka znajduje się w tak zwanej „nieświadomej niekompetencji”; oznacza to, że jesteś całkowicie nieświadomy tego, jak działa umiejętność, którą chcesz zdobyć, i nie jesteś nawet w stanie odróżnić, jakie są jej punkty poprawy.
Po zaobserwowaniu kogoś, kto opanował tę umiejętność, po wyjaśnieniu na ten temat lub po samodzielnym zbadaniu, osoba jest w stanie zrozumieć, co musi poprawić, aby ją opanować, ale nie może jeszcze tego wykonać. Jest zatem w fazie „świadomej niekompetencji”.
W trzeciej fazie, czyli „świadomej kompetencji”, jednostka jest zdolna do wykonywania czynności związanych z treścią proceduralną, ale musi być skupiona i może popełniać błędy. Wreszcie, gdy nowa wiedza jest zinternalizowana, następuje ostatnia faza „nieświadomych kompetencji”.
Jak już widzieliśmy, treści proceduralnych nie można się nauczyć przez proste naśladowanie lub powtarzanie, w przeciwieństwie do deklaratywnych. Z tego powodu nauczyciel musi zmienić swoje strategie, ucząc swoich uczniów opanowania jednej z tych umiejętności..
Chociaż teoria może służyć jako podstawa przy rozpoczynaniu zdobywania wiedzy proceduralnej, uczniowie mogą ją naprawdę zdobyć jedynie poprzez praktykę. Dlatego cechy odpowiedniego środowiska edukacyjnego, w którym można uczyć tych umiejętności, są bardzo różne od zwykłych..
Na przykład w środowisku, w którym nauczane są treści proceduralne, stosunek liczby uczniów do nauczycieli powinien być znacznie niższy niż w normalnej klasie. W ten sposób wychowawca może poprawić błędy popełnione przez każdego ucznia, przyspieszając w ten sposób postęp w nauce..
Tworzenie muzyki na instrumencie wymaga bardzo dużej wiedzy proceduralnej. Jeśli na przykład chcesz nauczyć się gry na skrzypcach, uczeń będzie musiał nabyć takie umiejętności, jak prawidłowy sposób trzymania, prawidłowe ułożenie dłoni smyczkowej czy sposób poruszania obiema rękami w celu wydawania dźwięków.
W ten sposób nauczyciel gry na skrzypcach będzie mógł wyjaśnić na poziomie teoretycznym, co uczeń ma zrobić; ale nauka będzie skuteczna tylko wtedy, gdy będzie praktykowana, a wychowawca poprawi swoje błędy i pokaże mu bezpośrednio, co musi się zmienić.
W formalnym systemie edukacyjnym jedną z najbardziej typowych treści proceduralnych jest rozwiązywanie problemów matematycznych. Metoda, która jest tradycyjnie stosowana dla uczniów w celu zdobycia tej umiejętności, jest dość nieskuteczna, więc wielu uczniów ma problemy w tym obszarze.
Dlatego duża część nauczycieli matematyki teoretycznie wyjaśnia, jakie kroki należy podjąć, aby rozwiązać problem, i ma nadzieję, że uczniowie nauczą się tego bezpośrednio..
Znacznie lepszą strategią byłoby udzielenie wyjaśnień, pozwolenie uczniom na wykonanie poszczególnych kroków i poprawienie ich błędów jeden po drugim..
Niestety, we współczesnym systemie edukacyjnym nie jest możliwe, aby nauczyciel zwracał indywidualną uwagę na każdego z jego uczniów, dlatego treści proceduralne są często tym, które powodują najwięcej problemów w klasie..
Jeszcze bez komentarzy