Plik chronotropizm Jest to zdolność komórek serca do rzadszego lub częstszego kurczenia się. Jest uważana za jedną z podstawowych właściwości funkcjonalnych serca wraz z inotropizmem, dromotropizmem i batmotropizmem.
Znany także jako rytmika, odnosi się do zdolności serca do regularnego bicia. Zjawisko to zachodzi dzięki powtarzającej się i stabilnej depolaryzacji i repolaryzacji komórek mięśnia sercowego. Podobnie jak w przypadku inotropizmu, jest to ogólny termin, który z czasem stał się związany wyłącznie z sercem.
Słowo chronotropizm ma swoje etymologiczne pochodzenie w starożytnej grece. Chronos (chrónos) oznacza „czas”. Trope (tropy) oznacza „skręcić” lub „skręcić”. Końcowy „izm” to typowy rzeczownik w języku greckim. Crono było uosobieniem wieków w mitologii greckiej, stąd jego użycie w odniesieniu do czasu.
Podobnie jak wszystkie właściwości serca, chronotropizm może ulec zmianie i spowodować chorobę. Z kolei istnieje kilka leków, które mogą modyfikować rytm bicia serca, co w niektórych przypadkach może być uznane za szkodliwe, ale w innych może mieć korzystne działanie.
Indeks artykułów
Od dłuższego czasu trwały kontrowersje dotyczące fizjologicznego pochodzenia chronotropizmu serca. Dlaczego? Ponieważ niektórzy badacze sugerowali, że początkowa depolaryzacja lub „początek” bicia serca była generowana w tkance nerwowej serca, a inna grupa twierdziła, że została ona wyprodukowana przez samą komórkę mięśniową.
Dziś akceptuje się teorię miogenną nad neurogenną. Ta decyzja nie jest kapryśna, ale oparta na weryfikowalnych faktach naukowych, takich jak te wymienione poniżej:
- Przeszczepione serca biją regularnie, nawet jeśli nie są połączone z żadnymi nerwami.
- W życiu wewnątrzmacicznym serce zarodka zaczyna bić, zanim rozwinie się sieć nerwowa.
- Niektóre leki mogą w pewnych dawkach hamować większość nerwów organizmu, bez wpływu na bicie serca..
Ostatecznie rytmiczność serca jest spontaniczna i wynika z istnienia pobudzającego układu przewodzącego. System ten składa się z niekurczliwych i samowzbudnych komórek mięśnia sercowego. Rola sieci nerwowej ogranicza się do regulacji tętna, ale nie do rozpoczęcia bicia.
Węzeł zatokowy lub zatokowo-przedsionkowy to dobrze znany naturalny rozrusznik serca. Ta struktura, złożona z kardiomiocytów lub komórek mięśnia sercowego, jest miejscem, w którym wytwarzany jest impuls elektryczny powodujący bicie serca. Reprezentuje jedną z podstawowych struktur układu przewodzenia elektrycznego serca.
Węzeł zatokowy znajduje się na ścianie mięśniowej lub mięśnia sercowego przedsionka lub prawego przedsionka. Ma to bezpośredni związek z obszarem wejścia żyły głównej górnej. Niektórzy autorzy opisują go w kształcie banana, inni przypisują mu trzy rozpoznawalne części: głowę, tułów i ogon..
Jego główną funkcją jest inicjowanie potencjałów czynnościowych, które przechodzą przez całe serce i powodują skurcze lub bicie. Potencjał czynnościowy to zmiana ładunku elektrycznego błony komórkowej, która powoduje wymianę jonową i depolaryzację. Powrót do normalnego napięcia na błonie jest znany jako repolaryzacja..
Ocenę chronotropizmu dokonuje się poprzez pomiar tętna. Jedną z podstawowych cech rytmiczności serca jest to, że zawsze jest ona generowana w węźle zatokowym, gdy osoba jest zdrowa. Dzieje się tak, ponieważ nawet w przypadku innych komórek rozrusznika komórki węzła są szybsze i nieprzezroczyste, a pozostałe komórki..
Węzeł zatokowy funkcjonuje cyklicznie z szybkością 60-100 razy na minutę. Ten zakres przedstawia normalne tętno zdrowej osoby dorosłej. Dlatego mierzenie liczby uderzeń w ciągu jednej minuty jest najłatwiejszym sposobem oceny chronotropizmu. Są jednak na to inne sposoby..
Elektrokardiogram to cenna klasyka. Pozwala zweryfikować, czy tętno, mimo że mieści się w normalnych granicach, ma swój początek w węźle zatokowym.
Echokardiogram może również pomóc w tym zadaniu. Inne, bardziej złożone testy, takie jak badania elektrofizjologiczne serca, są przydatne do diagnozowania zaburzeń rytmu..
Zmiany chronotropizmu nie zawsze są patologiczne. Na przykład sportowcy wyczynowi często mają wolne bicie serca w spoczynku, co nie jest uważane za nienormalne..
Duży wysiłek fizyczny lub silne emocje mogą przyspieszyć tętno, ale jest to efekt fizjologiczny i nie wymaga interwencji.
- Sympatyczna stymulacja. Najlepszym przykładem jest działanie noradrenaliny.
- Podwyższenie temperatury ciała lub otoczenia.
- Stosowanie egzogennych katecholamin lub leków sympatykomimetycznych.
- Wpływ hormonów tarczycy. W zależności od pochodzenia mogą to być zdarzenia fizjologiczne (stres) lub patologiczne (nadczynność tarczycy).
- Umiarkowana hipoksja.
- Zaburzenia elektrolitowe. Hipokalcemia i hipokaliemia mogą objawiać się podwyższonym tętnem we wczesnych stadiach.
- Stymulacja pochwy.
- Zmniejszona temperatura ciała.
- Stosowanie leków cholinergicznych lub parasympatomimetycznych.
- Hiperkapnia lub podwyższony poziom dwutlenku węgla. Może być generowany przez zwiększoną produkcję lub eliminację deficytu.
- Przemiany hydroelektrolityczne. Hiperkaliemia, hiperkalcemia i hipernatremia.
- Błonica. W tym przypadku to właśnie toksyna błonicy powoduje m.in.spowolnienie akcji serca..
Ta grupa leków zasługuje na szczególne wyróżnienie. Digoksyna, główny przedstawiciel naparstnicy, jest jednym z najstarszych znanych leków wazoaktywnych. Jest pozyskiwany z naparstnicy lub naparstnicy i od wieków jest stosowany w leczeniu niektórych zaburzeń rytmu serca.
Znane również jako glikozydy nasercowe, nadal są szeroko stosowane w leczeniu niewydolności serca. Bezpośrednim skutkiem tych leków jest zwiększenie szybkości i siły bicia serca. W dużych dawkach mogą stymulować diurezę i zwiększać opór obwodowy.
Zatrucie naparstnicy jest poważnym i niestety częstym powikłaniem stosowania tych leków. Skutek zatrucia jest sprzeczny z jego wskazaniami: zmniejsza częstość akcji serca i może powodować śmiertelne arytmie. Powoduje również dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak bóle brzucha, nudności, wymioty i biegunkę..
Jeszcze bez komentarzy