Plik demencja starcza Jest to choroba psychiczna, na którą cierpią osoby powyżej 65 roku życia, charakteryzująca się utratą funkcji poznawczych. Uważa się, że jest to zaburzenie, które zaczyna się stopniowo, rozwija się stopniowo i ma charakter przewlekły..
Jednak poprzez odpowiednie wykrywanie i interwencję w chorobę można osłabić lub spowolnić jej ewolucję iw ten sposób zapewnić więcej lat zdrowego życia cierpiącym na nią starszym osobom..
Demencja starcza to zespół charakteryzujący się pogarszaniem się funkcji poznawczych, rozpoczynający się stopniowo i postępujący, mogący wpływać na codzienne czynności pacjenta..
Określenie „starcze” w terminie otępienie zostało użyte do rozróżnienia między pacjentami w wieku powyżej 65 lat, którzy cierpią na zespół otępienia, a utratą, która objawia się wcześniej..
To rozróżnienie między demencją starczą a demencją przedwczesną jest ważne, ponieważ ryzyko zachorowania na tę chorobę rośnie wraz z wiekiem, podwajając się o dwa po 65 latach.
Indeks artykułów
Termin demencja nie odnosi się do pojedynczej choroby, ale do zespołu, który może być spowodowany wieloma chorobami przewlekłymi, takimi jak choroba Alzheimera, choroba Parkinsona, niedobory witamin itp..
Jednak tych zmian, w których występuje tylko utrata pamięci, nie ma innych deficytów poznawczych i nie ma to wpływu na codzienną aktywność pacjenta, nie należy klasyfikować jako demencji..
Dlatego demencję należy odróżnić od upośledzenia funkcji poznawczych związanych z wiekiem (DECAE), które jest stosunkowo łagodnym zjawiskiem i wiąże się z normalnym starzeniem się mózgu..
W ten sposób, jeśli u osoby około 80-letniej zaobserwujemy, że ma mniej pamięci niż wtedy, gdy był młody lub że jest trochę mniej zwinny psychicznie, nie oznacza to, że musi cierpieć na demencję, może mieć proste normalne starzenie się jego funkcji.
Podobnie demencję starczą należy odróżnić od łagodnego upośledzenia funkcji poznawczych. Byłby to etap pośredni między pogorszeniem funkcji poznawczych związanym z wiekiem a demencją, ponieważ występuje większe pogorszenie funkcji poznawczych niż byłoby to normalne w przypadku starzenia się, ale mniejsze niż to, które występuje w przypadku demencji.
Abyśmy mogli mówić o demencji, muszą być spełnione co najmniej dwa warunki:
W demencji starczej może pojawić się duża liczba deficytów poznawczych. W każdym przypadku, w zależności od rodzaju demencji i części mózgu dotkniętej chorobą, niektóre funkcje będą lepiej zachowane, a inne bardziej upośledzone.
Jednak ewolucja demencji starczej postępuje, więc z upływem czasu demencja rozprzestrzeni się w mózgu, jakby była plamą oleju, więc prędzej czy później wpłynie to na wszystkie funkcje..
Funkcje poznawcze, które można zmienić, to:
Zwykle jest to najczęstszy objaw w większości zespołów otępiennych. Może zacząć się od trudności w przyswajaniu nowych informacji i zapominaniu o ostatnich sprawach.
Wraz z postępem choroby wpływa ona również na wspomnienia minionych wydarzeń, aż do zapomnienia o ważnych wydarzeniach i bliskich członkach rodziny
Zwykle pojawia się już we wczesnych stadiach wielu typów demencji i podobnie jak pozostałe funkcje, w miarę upływu czasu praktycznie wszystkie zdolności orientacji są tracone..
Zwykle zaczyna się od kłopotów z zapamiętaniem dnia lub miesiąca, w którym się znajdujesz. Później możesz stracić umiejętność poruszania się po ulicy, nie pamiętać roku, w którym mieszkasz lub zapomnieć o własnej tożsamości.
Istnieją rodzaje demencji, w których deficyty uwagi są bardzo zauważalne. W nich osoba ma duże trudności z koncentracją lub nawet zajęciem się czymś przez zaledwie kilka sekund.
Pacjenci z demencją mogą mieć problemy z mówieniem, takie jak anomia, gdy nie pamiętają nazw niektórych słów lub obniżona płynność werbalna, gdy mówią wolniej.
Demencja zmienia również zdolność rozpoznawania bodźców zewnętrznych za pośrednictwem dowolnej ścieżki stymulującej: wzrokowej, dotykowej, słuchowej, węchowej ... w lustrze.
Utrudniona jest zdolność koordynowania ruchów. Osoba z demencją może nie być w stanie prawidłowo poruszać rękami, aby sięgnąć po nożyczki i wyciąć kartkę papieru..
W przypadku demencji traci się również zdolność planowania i organizowania zajęć. Na przykład, aby ugotować ryż, należy wziąć garnek, zalać wodą, zagotować i dodać ryż. Osoba z demencją może nie być w stanie wykonać tego ćwiczenia umysłowego.
Wreszcie, jedną ze zdolności, które są zwykle tracone w środkowych fazach wszystkich typów demencji, jest zdolność do samodzielnego budowania logicznych myśli dla każdego zdarzenia lub czynności..
Zwykle deficyty poznawcze nie pojawiają się w izolacji i towarzyszy im szereg objawów psychologicznych, które powodują duży dyskomfort zarówno u pacjenta, jak i jego opiekunów..
Jako specyficzne objawy psychologiczne możemy znaleźć:
Występuje w 10 do 73% przypadków demencji. Najczęstszym pomysłem jest to, że „ktoś kradnie rzeczy”, co może być spowodowane przez
niemożność dokładnego zapamiętania, gdzie przechowywane są przedmioty.
Częstość tej percepcyjnej zmiany wynosi od 12 do 49% u pacjentów z demencją. Halucynacje wzrokowe są najczęstsze, zwłaszcza w otępieniu z ciałami Lewy'ego.
To kolejne zaburzenie percepcji. W takim przypadku osoba z demencją może wierzyć, że w jej domu mieszkają ludzie, których tak naprawdę nie ma (syndrom gościa widmowego) lub może nie rozpoznać własnego odbicia w lustrze i wierzyć, że to ktoś inny.
Objawy depresji dotyczą niemałej mniejszości pacjentów z demencją w pewnym momencie choroby (20-50%).
Brak motywacji pojawia się u prawie połowy pacjentów z demencją. Objawy te są często mylone z depresją.
Częstym objawem niepokoju w demencji jest „syndrom Godota”. Charakteryzuje się zadawaniem powtarzających się pytań dotyczących nadchodzącego wydarzenia z powodu niemożności zapamiętania, że już zadałeś i otrzymałeś już odpowiedź. Pacjent myśli, że nigdy nie otrzymuje odpowiedzi, a jego niepokój wzrasta.
Podobnie, w niektórych przypadkach demencji obserwuje się również objawy behawioralne, takie jak: agresja fizyczna, wędrówka, niepokój, pobudzenie, krzyki, płacz lub wulgarny język.
Demencja jest jak plama oleju, zaczyna się od zajęcia części mózgu, powodując określone objawy, a później rozprzestrzenia się na wszystkie obszary mózgu, powodując większą liczbę deficytów i eliminując wszystkie zdolności człowieka..
Istnieją jednak różne rodzaje demencji. Każdy typ zaczyna się od wpływu na inny obszar mózgu i powoduje określone deficyty. Ponadto każdy z nich wydaje się mieć inny mechanizm pojawiania się i ewolucji..
W zależności od obszaru mózgu, na który wpływa każda demencja, można je podzielić na dwie grupy: demencje, które wpływają na górne części mózgu (demencje korowe) i te, które wpływają na głębsze części (demencje podkorowe).
Jest to zespół otępienia par excellence, który dotyka większą liczbę osób i jest przyczyną większej liczby badań. Uważany jest za prototyp demencji korowej.
DSTA charakteryzuje się początkiem upośledzenia pamięci, zmniejszeniem zdolności uczenia się i częstymi problemami z zapominaniem i orientacją.
Później pojawiają się inne objawy korowe, takie jak agnozja, afazja, apraksja i upośledzenie funkcji wykonawczych..
Początek tej demencji jest bardzo stopniowy, a jej ewolucja jest powolna i postępująca..
Jest to rodzaj demencji bardzo podobny do choroby Alzheimera, deficyty poznawcze są praktycznie przypisane do DSTA i ma bardzo podobny początek i ewolucję.
Zasadniczo wyróżnia ją 3 aspekty: prezentowanie większej zmiany uwagi i fluktuacji deficytów poznawczych, cierpienie na objawy parkinsonizmu w postaci drżenia i spowolnienia ruchów oraz częste halucynacje.
Jest to szczególna demencja, która dotyczy głównie płata czołowego, co powoduje, że jej pierwszymi objawami są ekstrawaganckie zmiany w zachowaniu, wczesna amnezja i apraksja oraz poważne zaburzenia mowy i ruchu..
Główną cechą charakterystyczną choroby Parkinsona jest postępująca śmierć neuronów dopaminergicznych, która powoduje dysfunkcję ruchu, powodując drżenie, spowolnienie ruchowe i sztywność.
Podobnie może powodować deficyty poznawcze, takie jak spowolnienie myślenia i ruchu, dysfunkcja zdolności do wykonywania i upośledzenie pamięci ewokacyjnej (niezdolność do odzyskania przechowywanych informacji).
DV to złożone zaburzenie, w którym objawy demencji są wynikiem problemów naczyniowych, które wpływają na ukrwienie mózgu..
Objawy mogą być dowolnego typu, w zależności od obszaru mózgu, który został uszkodzony przez choroby naczyniowe.
Cierpi na to około 30% osób dotkniętych wirusem HIV. Występują poważne deficyty uwagi i koncentracji, trudności w przyswajaniu i zapamiętywaniu informacji oraz zmiany w nazewnictwie i płynności werbalnej.
Oprócz wymienionych, istnieją inne rzadziej występujące demencje, takie jak: zwyrodnienie korowo-podstawne, choroba Huntingtona, postępujące porażenie nadjądrowe, wodogłowie normotensyjne, demencje pochodzenia endokrynologicznego itp..
Globalna częstość występowania demencji waha się od 5% do 14,9% w całej populacji Hiszpanii. Od 65 roku życia chorobowość wzrasta do praktycznie 20%, a po 85 latach osiąga 40%, więc przypadki demencji zwiększają się wraz z wiekiem.
Spośród wszystkich typów najbardziej rozpowszechnionym jest choroba Alzheimera, a następnie demencja naczyniowa i otępienie z ciałami Lewy'ego..
Obecnie leczenie demencji starczej nie eliminuje choroby, ale zmniejsza pogorszenie funkcji poznawczych i zapewnia pacjentom maksymalną możliwą jakość życia.
Nie ma leku zdolnego do wyleczenia zespołu otępiennego, jednak leki będące inhibitorami acelikolinoesterazy, takie jak tarcyna, galantamina czy rywastygmina, mogą mieć działanie neuroprotekcyjne i przyczyniać się do spowolnienia rozwoju choroby..
Podobnie objawy psychologiczne, takie jak halucynacje, depresja lub lęk, można leczyć różnymi lekami psychoaktywnymi, takimi jak leki przeciwpsychotyczne, przeciwdepresyjne i przeciwlękowe..
Terapie zostały zaproponowane w 4 różnych obszarach:
Zatem demencja starcza jest zaburzeniem, które stopniowo wyłącza mózg osoby na nią cierpiącej, jednak można podjąć pracę, aby zapewnić jak najlepsze samopoczucie w przebiegu choroby..
Jeszcze bez komentarzy