Zawartość
Ten osobliwy efekt po raz pierwszy opisała Bliuma Zeigárnik, psycholog urodzona na Litwie w swojej rozprawie doktorskiej w latach 20. Podobno Zeigarnik zauważył ten efekt, obserwując pracę kelnerów w restauracji. Wydawało się, że kelnerzy pamiętają złożone zamówienia, które pozwalały im podawać na stoły odpowiednie kombinacje potraw, ale takie informacje szybko znikały, gdy jedzenie zostało dostarczone. Psycholog zauważył, że niezrealizowane zamówienia zdawały się pozostawać w umysłach kelnerów do czasu ich ostatecznego zakończenia, kiedy to wyparowały z ich pamięci..
Po tej obserwacji Zeigarnik wrócił do laboratorium, aby przetestować teorię na temat tego, co się dzieje. Poprosił niektórych uczestników o wykonanie w laboratorium około dwudziestu małych prostych zadań, takich jak rozwiązywanie zagadek i sznur paciorków (Zeigarnik, 1927). Poza kilkoma przypadkami, uczestnikom przerwano w połowie zadania. Następnie zapytano ich, na jakie zajęcia najbardziej się zgodzili. Okazało się, że ludzie dwukrotnie częściej pamiętali zadania, podczas których im przerywano, niż te, które wykonali..
Prawie sześćdziesiąt lat później Kenneth McGraw i jego koledzy przeprowadzili kolejny eksperyment dotyczący efektu Zeigarnika (McGraw i in., 1982). W nim uczestnicy musieli wykonać bardzo skomplikowaną zagadkę; ale zadanie zostało przerwane, zanim którykolwiek z nich mógł je rozwiązać, i zostali poinformowani, że test został zakończony. Mimo to prawie 90% uczestników zdecydowało się i tak kontynuować pracę nad układanką, aż do jej ukończenia..
A jeśli się rozejrzysz, efekt Zeigarnika możesz znaleźć praktycznie wszędzie. Znajduje zastosowanie zwłaszcza w mediach i reklamie. Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego melodramaty działają tak dobrze lub dlaczego nie możesz przestać oglądać tego serialu w telewizji (jeszcze jeden odcinek ...)?
Chociaż może ci się to nie wydawać, efekt Zeigarnika można faktycznie wykorzystać do pozytywnej poprawy produktywności w pracy.
Kiedy nie możemy z sukcesem wykonać jakiegoś zadania, doświadczamy natrętnych myśli na jego temat, a ten efekt stanowi klucz do produktywności, która polega na pracy w okresach czasu, w których skupiamy się na jednym zadaniu, unikając wielozadaniowości i przerw. Zakończenie zadania daje nam spokój, a natrętne myśli o oczekującym zadaniu są synonimem niepokoju.
Wielozadaniowość zmusza nas do odwrócenia uwagi od jednego zadania do drugiego (w zasadzie sprawianie, że nowe zadanie przerywa poprzednie itd.), W takich przypadkach twój mózg nie pozwoli ci w pełni skoncentrować się na nowym zadaniu, ponieważ opuścił on poprzedni niekompletny. Dlatego techniki produktywności, takie jak technika Pomodoro, działają tak dobrze. Oczywiście kolejnym kluczowym elementem jest dostosowanie czasu trwania zgodnie z wymaganiami na każdym stanowisku pracy; niektóre zadania będą wymagały dłuższego czasu pracy niż inne.
Skoro wydaje się, że gdy już je zaczniemy, jest mniej skłonne do zwlekania, to na czym polega problem? Cóż, zacznij odrabiać lekcje. Wszystko zależy od tego, jakim jesteś prokrastynatorem. Jeśli jesteś osobą, która łatwo odkłada zobowiązania, zwłaszcza gdy myślisz, że stoisz przed dużym projektem, najlepszą strategią, jaką możesz zastosować, jest nigdy nie zaczynać od „najtrudniejszej” części projektu. Zacznij od tego, co wydaje Ci się najbardziej wykonalne w danym momencie. W ten sposób będzie bardziej prawdopodobne, że zakończysz zadanie tylko dlatego, że je rozpocząłeś. Efekt Zeigarnika pokazuje nam, że kluczem do przezwyciężenia prokrastynacji jest rozpoczęcie od czegoś ... w dowolnym momencie.
Badanie opublikowane w Journal of Personality w 2006 roku wykazało, że oczekiwanie nagrody osłabia efekt Zeigarnika. W tym badaniu grupa uczestników została zmuszona do pracy nad zadaniem, przerywając im, zanim zdążyli je ukończyć. Podczas gdy jednej części uczestników powiedziano, że otrzymają pewną kwotę za udział w badaniu, drugiej części nic nie powiedziano. W rezultacie 86% badanych, którzy nie mieli otrzymać nagrody, i tak zdecydowało się na powrót do zadania po przerwaniu, podczas gdy tylko 58% badanych, którzy czekali na nagrodę, wróciło do zadania. Gdy badanie zakończyło się, a uczestnicy otrzymali nagrodę, nie znaleźli powodu, aby wracać do zadania. Co więcej, badani, którzy czekali na nagrodę, tak naprawdę spędzali mniej czasu na zadaniu po powrocie do niego, ci, którzy wrócili.
Teraz porównaj to z 8-godzinnym dniem pracy. Koniec dnia pracy jest taki sam, jak przerwa w badaniu: po zakończeniu 8 godzin zadanie jest również przerywane. Ponadto wiemy, że już zarobiliśmy za taką pracę wynagrodzenie. Innymi słowy, praca 8 godzin dziennie faktycznie sprawia, że w pewien sposób odrywamy się od naszej pracy ...
Jeszcze bez komentarzy