Plik Słoń azjatycki (Elephas maximus) jest ssakiem należącym do rzędu Proboscidea. Mężczyźni mają kły, podczas gdy kobiety ich nie mają. Jedną z cech tego gatunku są jego uszy. Są mniejsze niż słonie afrykańskie i mają charakterystyczny kształt wachlarza..
Ma długą, wąską twarz i dużą głowę, którą wspiera stosunkowo krótka szyja. Czaszka składa się z wielu dużych zatok, które zmniejszają ciężar tej kostnej struktury. Jeśli chodzi o czoło, jest bulwiaste, ponieważ są tam duże piersi.
W stosunku do kończyn stanowią sztywny filar podtrzymujący ogromną masę słonia azjatyckiego. Podobnie zdecydowana większość jam szpiku kostnego nóg została zastąpiona gąbczastymi kościami..
Przyczynia się to w znacznym stopniu do dużej siły, jaką zwierzę ma w kończynach, a także czyni je znacznie lżejszymi, ułatwiając w ten sposób ich ruch..
Plik Elephas maximus zamieszkuje fragmentaryczne obszary półzimozielonych lasów i łąk w niektórych krajach azjatyckich. Niektóre z tych narodów to Bhutan, Indie, Sri Lanka, Sumatra i Nepal.
Indeks artykułów
Wcześniej przyjęto hipotezę, że zarówno słonie azjatyckie, jak i afrykańskie pochodzą z Azji. Jednak pierwsze skamieniałości odpowiadające rzędowi Proboscidea znaleziono w Afryce.
Najstarszym poprzednikiem jest Moeritherium, który żył w eocenie, około 35 do 50 milionów lat temu. Skamieniałości znaleziono w Egipcie. Członkowie tego wymarłego rodzaju byli niewielkich rozmiarów, mierząc około 70 centymetrów wzrostu. Jego nos był podobny do nosa tapira.
Zdaniem ekspertów jest prawdopodobne, że ssak ten spędzał większość czasu na bagnach i rzekach. Jeśli chodzi o zęby, jego kształt sugeruje, że żywił się miękką roślinnością.
Innym przodkiem członków zakonu Proboscidea jest Palaeomastodon. Żył w Afryce, w eocenie i dolnym oligocenie, 35 milionów lat temu. Średnia wysokość od 1 do 2 metrów i ważyła prawie 2 tony.
Jego nos był długi, w kształcie tułowia. W obu szczękach siekacze zostały rozwinięte i zamienione w kły. W stosunku do swojego siedliska żył w wodzie lub nad brzegiem jeziora lub rzek.
Ten wymarły obecnie rodzaj składa się z ssaków trąbowatych, które żyły na początku miocenu i pliocenu. Zamieszkiwali regiony, które obecnie tworzą Europę, Amerykę Północną, Azję i Afrykę.
Gomfotherium Miał około trzech metrów wysokości i chociaż jego morfologia była podobna do dzisiejszych słoni, ma pewne różnice. Na górnej i dolnej szczęce, która była wydłużona, miała dwa kły.
Dolne kły były równoległe i miały kształt łopaty, natomiast górne pokryte były warstwą emalii. Inną różnicą w porównaniu ze współczesnymi słoniami jest czaszka. To było dłuższe i niższe, co wiąże się z krótszym bagażnikiem.
Zwierzęta te znaleziono na bagnach lub w obszarach w pobliżu źródeł wody. Kły służyły do kopania i zbierania roślin wodnych, które były częścią ich diety.
Ciało słonia azjatyckiego mierzy od 5,5 do 6,4 metra. Jeśli chodzi o wzrost, średnia dla samca wynosi 2,7 metra, a dla samicy 2,35 metra. W stosunku do masy dorosły samiec waży około 5400 kilogramów, a samica średnio 2700 kilogramów.
W uzębieniu słoni azjatyckich nie ma kłów. Istnieją tylko przedtrzonowce, trzonowce i siekacze, które zostały zmodyfikowane w długie kły.
Zęby policzkowe są różnej wielkości, przy czym pierwszy z nich jest najmniejszy. Krawędzie zębów trzonowych są wąskie i mają falisty zarys. Zęby te ulegają stopniowemu zużyciu.
Gdy tylko ząb jest zużyty, jego korzenie są ponownie wchłaniane, więc sąsiedni ząb wypycha go do przodu i zajmuje jego miejsce. Zwierzę wypluwa zużyty ząb.
Pierwsze zęby trzonowe pojawiają się, gdy ssak ma od 13 do 15 lat. Pierwsza wymiana ma miejsce około 28 i 30 lat, a po 40 latach zostaje ponownie wyparta. W wieku około 60 lub 70 lat Elephas maximus stracił wszystkie zęby trzonowe.
Jeśli chodzi o kły, są one na ogół obecne u wszystkich samców, chociaż niektórzy mogą mieć tylko jeden. Jeśli chodzi o samice, charakteryzują się brakiem kłów. Zęby te są efektem wydłużenia siekaczy górnych, które zostały zmodyfikowane. Składają się z kości słoniowej i stale rosną.
Oczy mają okrągłe źrenice, a tęczówka jest brązowa. Gatunek ten nie posiada funkcjonalnych gruczołów łzowych, więc nie ma łez do oczyszczenia i nawilżenia oka. To staje się mokre z powodu wydzielin wytwarzanych przez gruczoł Hardera, który ma otwór po wewnętrznej stronie naciekającej błony..
Rurka jest adaptacją nosa i górnej wargi, które uległy wydłużeniu. Ta struktura jest silnie unerwiona i składa się z potężnych mięśni..
Słoń używa go do różnych funkcji, takich jak podnoszenie przedmiotów, wydawanie dźwięków, przyjmowanie pokarmu i wody w celu wniesienia do pyska, obrona i pieszczoty samicy podczas zalotów..
Słoń azjatycki ma długie kończyny, których przednie nogi mają pięć palców, a tylne cztery. Kości palców spoczywają na dużej włóknisto-elastycznej podkładce, która działa jako amortyzator przed uderzeniami, które występują podczas ruchu zwierzęcia.
Podczas chodzenia ciężar słonia jest dobrze rozłożony. Z tego powodu jego gąsienice nie są tak głębokie, jak można by się spodziewać, biorąc pod uwagę jego rozmiar i wagę. Przednie kończyny pozostawiają zaokrąglone ślady, a na tylnych - owalne.
Kolor skóry Elephas maximus jest szarawy, chociaż generalnie ma brązowawe odcienie, ze względu na kurz i błoto, które przylegają do jego ciała. Naskórek ma wiele zakończeń nerwowych i może być odbarwiony w uszach, szyi i rurce..
Skóra znajdująca się na plecach ma około 30 milimetrów grubości. W ten sposób spełnia funkcję ochrony zwierzęcia przed uderzeniami i ukąszeniami niektórych owadów. Jego liczne plisy zwiększają powierzchnię, co przyczynia się do odprowadzania ciepła.
Dorośli mają małe futro. Oprócz pióra ogona mają włosy na brodzie, czole, ustach, kolanach, wokół kanałów usznych i wokół sromu.
Pomimo grubości skóry zmysł dotyku jest szczególnie dobrze rozwinięty w tubusie, zwłaszcza na jego końcu. Pod względem widzenia słoń azjatycki ma nieco ograniczony kąt widzenia.
Węch to jeden z najważniejszych zmysłów. Gatunek ten jest w stanie wychwycić bodźce węchowe, wykorzystując koniec pnia. Podobnie zakres słyszalności wynosi od 17 Hz do 10,5 kHz. Pozwala to zwierzęciu wykrywać dźwięki ze znacznych odległości.
Kiedy Elephas maximus chodzi powoli, przez większość czasu trzy nogi spoczywają na ziemi, a jeśli chód jest szybszy, to tylko dwie nogi stoją na ziemi. Często porusza się z prędkością od 3 do 4 km / h.
Na podstawie przeprowadzonych badań naukowcy ustalili, że słoń wykonuje różne ruchy kończynami. W ten sposób podczas ruchu kłus przedni i tylny poruszają się z dużą prędkością. Ten szczególny sposób poruszania się oznacza niski koszt energii dla zwierzęcia.
Ogólnie rzecz biorąc, słonie kąpią się codziennie, ssąc wodę swoimi pniami i spryskując nią swoje ciała. Ponadto zwykle wykonują kąpiel błotną, która może wystąpić niezależnie od kąpieli z wodą lub po niej..
W tym zachowaniu słoń wrzuca do błotnistej dziury. Może również rozluźnić brud przednimi nogami, podnieść go tułowiem i rzucić nim w ciało. Następnie zwykle zwierzę ociera się tułowiem o drzewa, próbując usunąć nadmiar błota, które do niego przylgnęło..
Konieczność to zachowanie typowe dla mężczyzny, w którym wykazuje agresywność i niepokój. Ponadto objawia się wyciekiem moczu i wydzieliną z gruczołów skroniowych. Niektórzy specjaliści zwracają uwagę, że w tym okresie następuje wzrost poziomu testosteronu.
W ramach zachowań tego przejściowego etapu zwierzę spędza znacznie mniej czasu na odpoczynku i karmieniu, przez co traci na wadze i pogarsza się jego kondycja fizyczna..
Pierwsza musi wystąpić, gdy samiec ma około 20 lat, a następnie pojawia się corocznie. Jeśli chodzi o czas trwania, u młodych ludzi może to być kilka dni, podczas gdy u dorosłych może to być kilka miesięcy.
-Królestwo zwierząt.
-Podrzędność: Bilateria.
-Gromada: Chordat.
-Subfilum: kręgowiec.
-Infrafilum: Gnathostomata.
-Nadklasa: Tetrapoda.
-Klasa: Ssak.
-Podklasa: Theria.
-Infraclass: Eutheria.
-Zamówienie: Proboscidea.
-Rodzina: Elephantidae.
-Rodzaj: Elephas.
-Gatunki: Elephas maximus.
Podgatunki:
-Elephas maximus indicus.
-Elephas maximus sumatranus.
-Elephas maximus maximus.
-Elephas maximus borneensis.
Wcześniej słoń azjatycki zamieszkiwał od zachodniej Azji po subkontynent indyjski. Mieszkał również w Azji Południowo-Wschodniej, w tym na Jawie, Sumatrze i Borneo oraz w Chinach, aż do Jangcy-Kiang. Zasięg ten obejmował około 9 mln km2.
Wiele z tych populacji wymarło, na przykład na Jawie, w zachodniej Azji i w większości Chin. Obecnie Elephas maximusZnajduje się w podzielonych populacjach, a jego powierzchnia wynosi około 486 800 km2.
Tak więc występuje w Bhutanie, Bangladeszu, Indiach, Sri Lance, Kambodży i Nepalu. Mieszka również w Chinach, Sumatrze i Kalimantanie (Indonezja), Laotańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, Sabah i Malezji na półwyspie (Malezja), Birmie, Wietnamie i Tajlandii..
W Indiach gatunek występuje w czterech obszarach: północno-wschodnim, środkowym, północno-zachodnim i południowym. Region północno-wschodni rozciąga się od Nepalu po zachodni Assam, wzdłuż całych Himalajów. Na południu występuje w izolacji w Tripura, Manipur, Mizoram, Manipur oraz w dolinie Barak w Assam.
Środkowe Indie mają odrębne społeczności w stanach Bengal, Orissa i Jharkhand. Na północnym wschodzie gatunek ten występuje w sześciu izolowanych populacjach u podnóża Himalajów.
W porównaniu do Sri Lanki, dziś słonie azjatyckie są ograniczone do nizin w suchych regionach, z niewielkimi populacjami w obszarze Sinharaja i Peak Wilderness..
W Nepalu Elephas maximus jest ograniczony do niektórych obszarów chronionych na granicy z Indiami: Royal Chitwan National Park, Royal Bardia National Park, Parsa Wildlife Reserve i Royal Suklaphanta Wildlife Reserve oraz ich otoczenia.
Wszystkie populacje tego gatunku występujące w Bhutanie występują na granicy z Indiami.
W Bangladeszu słoń azjatycki występuje w Chittagong i New Samanbag. Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony w Myanmarze, ale jest bardzo rozdrobniony. Niektóre obszary, w których żyje, to Wzgórza Tenasserim, Pegu Yoma i centrum kraju.
W stosunku do Tajlandii gatunek ten występuje w górach położonych na granicy z Birmą, gdzie na południu występuje kilka małych i podzielonych populacji. W Kambodży Elephas maximus mieszka głównie na obszarach górskich na południowy zachód od kraju oraz w prowincjach Ratanakiri i Mondulkiri.
W Laoskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (lub po prostu Laosie) słonie azjatyckie są szeroko rozpowszechnione na obszarach leśnych, zarówno na nizinach, jak i na wyżynach. Do ważnych regionów, w których zamieszkuje ten gatunek, należą Xaignaboli, Mekong, Nakai, Phou Phanang, Phou Xang He i Phou Khao Khoay.
W Wietnamie mieszka tylko niewielka populacja. W południowych i centralnych obszarach kraju zamieszkują prowincje Dak Lak, Quang Nam, Nghe An, Ha Tinh i Dong Nai.
Wcześniej w Chinach gatunek ten był szeroko rozpowszechniony na południu kraju. Obecnie zamieszkuje prawie wyłącznie w prowincji Yunnan, a konkretnie w Simao, Xishuangbanna i Lincang. W Malezji półwyspowej występuje w stanach Pahang, Johor, Perak, Kelantan, Kedah, Terengganu i Negeri Sembilan.
Ze względu na ograniczone położenie na Borneo, które ogranicza się do północno-wschodnich nizin, niektórzy specjaliści twierdzą, że takie populacje są wprowadzane. Jednak analiza genetyczna pokazuje, że słonie borneańskie są genetycznie różne.
Może to oznaczać kolonizację, która miała miejsce w plejstocenie, wraz z późniejszą izolacją..
Na Sumatrze w Indonezji małe społeczności są poważnie zagrożone. Jednak według badań ta wyspa jest prawdopodobnie domem dla niektórych z największych populacji, które istnieją poza Indiami..
Słonie azjatyckie są zwierzętami ogólnymi i występują na łąkach, lasach półzimozielonych, wiecznie zielonych lasach tropikalnych, suchych lasach ciernistych oraz w wilgotnych lasach liściastych. Zasiedlają także murawy i drugorzędne krzewy.
W tych ekosystemach znajdują się na wysokościach od poziomu morza do ponad 3000 metrów nad poziomem morza. Jednak we wschodnich Himalajach latem mogły przemieszczać się powyżej 3000 metrów nad poziomem morza..
Populacje słoni azjatyckich znacznie się zmniejszyły, głównie z powodu degradacji siedlisk. Ta sytuacja spowodowała, że IUCN sklasyfikowała domenę Elephas maximus jak gatunek zagrożony wyginięciem.
Jednym z głównych problemów dotykających słonia azjatyckiego jest fragmentacja ekosystemu, w którym żyje. Człowiek wycina i degraduje siedliska, aby przekształcić ziemię w osiedla ludzkie i obszary rolnicze. Wpływa to na zwierzę na różne sposoby.
Tak więc w przeszłości gatunek ten dokonywał sezonowych migracji z Bhutanu na murawy Indii w bardziej wilgotnych miesiącach letnich. Potem w zimie wracali.
Obecnie takie ruchy są ograniczone w wyniku utraty ekosystemów w regionie Indii i fragmentacji siedlisk na obszarze Bhutanu..
Kolejne zagrożenie dla Elephas maximus to konflikt z ludźmi. Słoń, ze względu na ograniczenie swojego domowego zasięgu, zmuszony jest zapuszczać się na plantacje w poszukiwaniu pożywienia. Skutkuje to zabiciem zwierzęcia przez człowieka, chroniącym jego uprawy..
Ponadto gatunek ten żyje w regionach świata, w których gęstość zaludnienia jest wysoka. W przeciwieństwie do tego zwierzę, ze względu na swoje cechy morfologiczne i żywieniowe, potrzebuje dużych przestrzeni, w których jest dużo pożywienia i wody..
Dlatego ograniczanie się do niewielkich płatów w lesie lub na obszarach chronionych nie rozwiązuje problemu, a wręcz go pogłębia..
Polowanie jest również problemem dla słonia azjatyckiego, choć w mniejszym stopniu w porównaniu ze słoniem afrykańskim. Dzieje się tak, ponieważ gatunek azjatycki ma najmniejsze kły lub w niektórych przypadkach ich nie ma..
Jednak jego wychwytywanie wiąże się głównie z komercjalizacją jego skóry i mięsa. Selektywne polowanie na samce, ponieważ mają kły, wpływa na rozmnażanie, zachowanie gatunku i zmienność genetyczną.
Plik Elephas maximus jest to zawarte w Załączniku I do CITES. Strategie ochrony są ukierunkowane na ochronę siedlisk słoni i konieczność zachowania łączności między nimi, gwarantującej trwałość korytarzy ekologicznych..
Zapewniają również ochronę prawną gatunku oraz monitorowanie przestrzegania i stosowania sankcji przewidzianych w przepisach..
Ponadto konieczne jest monitorowanie interwencji konserwatorskich. Ma to na celu dokonanie niezbędnych korekt i ocenę sukcesu lub porażki wdrożonych działań..
Dojrzałość płciowa u słonia azjatyckiego występuje w wieku od 10 do 15 lat. Samica jest poliestrowa, z cyklem rui trwającym około 14 do 16 tygodni i rui trwającej od 3 do 7 dni..
Ogólnie rzecz biorąc, nie ma ustalonej pory roku na okres rozrodczy, więc może on wystąpić o dowolnej porze roku. Jednak na Sri Lance zdecydowana większość krycia ma miejsce w porze suchej, kiedy opady są stosunkowo niskie..
W ten sposób pisklęta rodzą się zimą, kiedy to dzięki deszczom odradza się roślinność..
Rytuał godowy w Elephas maximus jest bardzo zróżnicowany. Samiec mógł dotykać czubkiem tułowia, sromem kobiety. Następnie przyłóż pień do ust, być może po to, aby organ Jacobsona wychwycił zapach.
Przed rozmnażaniem słonie stoją twarzą w twarz, dotykają ust i krzyżują pnie. Mogą też krążyć, dotykając okolic narządów płciowych. Samiec zwykle przyciska brodę do ramion lub pleców kobiety.
Samica ze swojej strony mogła oddalać się od mężczyzny, podczas gdy on podąża za nią, dotykając jej pleców trąbą. Kiedy samica się zatrzymuje, samiec zaczyna kopulację.
Podczas tego procesu samiec dosiada samicę od tyłu, wyciągając przednie kończyny do przodu, sięgając prawie do ramion. Następnie opiera się na tylnych łapach, prawie do pozycji siedzącej. W tym samym sezonie lęgowym samce mogą kojarzyć się z więcej niż jedną samicą.
Ciąża trwa około 22 miesiące. Kiedy zbliża się czas porodu, samica staje się niespokojna. Proces rodzenia trwa krótko, od momentu rozpoczęcia skurczów do wyrzucenia dziecka może zająć około godziny..
W ciągu kilku godzin od urodzenia cielę wstaje i zaczyna chodzić. Potem zaczyna ssać mleko z sutków matki.
W ciągu pierwszych trzech miesięcy odżywianie młodych zależy wyłącznie od mleka matki. Od czwartego miesiąca zaczyna jeść zioła, zmniejszając tym samym częstotliwość karmienia piersią. Mógłby jednak być karmiony przez matkę do czasu narodzin kolejnego cielęcia..
Słonie azjatyckie są zwierzętami roślinożernymi i mają bardzo zróżnicowaną dietę. Niektóre z konsumowanych przez nie gatunków roślin to rośliny strączkowe (bobowate), trawy (Poaceae), turzyce (Cyperaceae), palmy (Palmae) i malwy (Malvales).
Mogą jednak żywić się ponad 100 gatunkami roślin, w tym trzciną cukrową, bambusem, korzeniami drzew, owocami, kwiatami, zbożami, nasionami i korą drzew..
U słoni azjatyckich występuje sezonowe zróżnicowanie, jeśli chodzi o dobór pokarmu. W niektórych badaniach przeprowadzonych w południowych Indiach eksperci zidentyfikowali trawę i trzcinę jako główne pożywienie w porze deszczowej, podczas gdy w porze suchej preferowane są rośliny drzewiaste..
Aby uzyskać dostęp do gatunków roślin, zwierzę może użyć swojego pnia, który zbiera długie trawy i wprowadza je do pyska. Jeśli chodzi o krótkie trawy, plik Elephas maximus mocno kopie ziemię, rozluźniając w ten sposób trawę i jej korzenie.
Następnie zbiera grupę tych roślin i zabiera je swoim pniem. Jeśli chodzi o gałęzie, podpiera je przednimi nogami, a pniem wyciąga pędy i świeże liście.
Jeśli chcesz zjeść korę drzewa, łamiesz gałąź, używając kończyn przednich. Następnie bierze kawałek swoim tułowiem i przynosi go do ust, gdzie pień obraca go między zębami, oddzielając w ten sposób korę.
Gatunek ten codziennie pije wodę, wykorzystując swój pień do zasysania wody, a następnie wprowadza ją do pyska. Młode poniżej piątego roku życia mogą zbliżyć się bezpośrednio do wody i pić bezpośrednio ustami.
W przypadku braku wody słoń azjatycki kopie doły w korycie strumienia, aby dostać się do tego, który tam jest.
Samice tego gatunku pozostają w swoim rodzimym stadzie, a samce rozpraszają się. Z drugiej strony wielkość zakresu gospodarstw domowych jest zmienna. Tak więc na Sri Lance samiec zajmuje zwykle od 10 do 17 km², podczas gdy w południowych Indiach tylko trzy samce zajmują powierzchnię od 170 do 200 km²..
Ponadto w porze deszczowej stado składające się z 23 samic i ich młodych ma zasięg około 25 km², aw porze suchej zajmuje około 64 km²..
Słoń azjatycki to zwierzę towarzyskie. Komunikuje się poprzez wokalizacje, zapachy i dotyk. W odniesieniu do społeczeństwa jest matriarchalny, w którym grupy rodzinne składają się z maksymalnie trzech kobiet i ich potomstwa. Mogą one tymczasowo łączyć się z innymi skupiskami, wokół jeziora lub na otwartej przestrzeni.
Mogą również zbijać się razem, gdy przemieszczają się z jednego obszaru do drugiego lub wokół określonego źródła pożywienia. Badanie przeprowadzone na Sri Lance wskazuje, że Elephas maximus można podzielić na jednostki laktacyjne składające się z matek i cieląt karmionych piersią.
Podobnie są zrzeszeni w oddziałach dla nieletnich, w których przebywają kobiety i starsza młodzież.
Kiedy grupa słoni czuje się zagrożona, zwykle organizują się w krąg obronny, umieszczając nowonarodzone cielęta i młode w centrum. Następnie matriarcha stada wyrusza, aby zbadać teren i zbadać drapieżnika, który ją prześladuje..
Jeszcze bez komentarzy