Plik Fanerozoic Aeon Jest to geologiczna skala czasu położona po proterozoiku, który należy do prekambru. Jest to prawdopodobnie najbardziej interesujący etap geologiczny i ten, w którym występuje najwięcej zapisów kopalnych. Jest wielu ekspertów w dziedzinie paleontologii, którzy poświęcili się wyjaśnieniu tajemnic skrywanych przez ten eon.
W tym eonie miały miejsce wydarzenia uważane za kamienie milowe w badaniach historii planety Ziemi. Należą do nich: powstanie i fragmentacja superkontynentu Pangea, pochodzenie i wyginięcie dinozaurów, rozkwit wielu różnych form życia (w tym człowieka), dwa masowe procesy wymierania i zlodowacenia..
Znaczenie tego eonu polega na tym, że planeta stała się miejscem zdolnym do przyjęcia i rozwoju życia do tego stopnia, że uzyskała cechy, które zachowuje do dziś..
Indeks artykułów
Fanerozoiczny eon rozciąga się od 542 milionów lat temu do chwili obecnej.
W tej epoce atmosfera pozyskiwała coraz więcej tlenu, będącego produktem fotosyntezy przez organizmy fotosyntetyzujące, takie jak sinice, a później rośliny, które są dziś znane..
W poprzednim eonie pojawiły się proterozoiczne, niebiesko-zielone algi i rozpoczęły proces uwalniania tlenu do atmosfery, który został utrwalony różnymi procesami. Jednak doszło do punktu, w którym były one niewystarczające i tlen cząsteczkowy zaczął gromadzić się w atmosferze..
W ten sposób w tym eonie atmosferyczny tlen cząsteczkowy osiągnął stężenia zbliżone do obecnych..
Najbardziej masowe odnotowane wyginięcie miało miejsce w fanerozoicznym eonie. Było to tak katastrofalne, że szacuje się, że tylko 5% gatunków, które istniały do tego momentu, przeżyło.
Jednak proces ten był bardzo trudny do zbadania, ponieważ wśród tych, którzy poświęcili się jego studiowaniu, są niedogodności i niespójności..
W wyniku serii przemieszczeń i ruchów, jakie w tym czasie przechodziły istniejące kontynenty, powstał superkontynent, który eksperci ochrzcili imieniem Pangaea..
Oczywiście był to stopniowy proces, który trwał miliardy lat. Podobnie, jak dobrze wiadomo, Pangea nie pozostała razem, ale później uległa fragmentacji, tworząc kontynenty, które są dziś znane..
Wszystkie te wydarzenia po mistrzowsku opisał niemiecki geofizyk Alfred Wagner, który w 1912 roku zaproponował teorię dryfu kontynentalnego..
Z geologicznego punktu widzenia w eonie fanerozoicznym wydarzyły się dwie bardzo ważne rzeczy: powstanie i późniejsza fragmentacja Pangaei oraz tzw. Orogeny..
Orogeneza to część geologii, która specjalizuje się w formowaniu gór. W tej epoce i dzięki ruchowi różnych płyt tworzących skorupę ziemską miały miejsce bardzo ważne procesy orogeniczne, które przyczyniły się do powstania pasm górskich, które są dziś znane..
W tym eonie były trzy główne orogeny, z których dwa wystąpiły w paleozoiku. Te orogenezy to: orogeneza kaledońska, orogeneza hercyńska i orogeneza alpejska..
Proces ten został przeprowadzony na północno-zachodniej części kontynentu europejskiego, gdzie znajdują się Wielka Brytania, Irlandia, Walia, zachodnia Norwegia i wschodnia Ameryka Północna..
Głównym wydarzeniem było zderzenie kilku płyt, które znajdowały się na wyżej wymienionych obszarach. Pozostałości po nim znajdują się głównie w Szkocji i na Półwyspie Skandynawskim.
W wyniku tych zderzeń płyt powstał superkontynent zwany Laurazją.
Trwało około 100 milionów lat. Bohaterami zderzenia były nowo powstałe Laurazje i Gondwana. Według różnych przekazów i według opinii znawców terenu, w miejscu zderzenia obu kontynentów powinny powstać pasma górskie podobne do Himalajów..
Długofalowe konsekwencje orogenezy hercyńskiej obejmują Alpy Szwajcarskie i Himalaje. Podobnie ruch płyt północnoamerykańskich i południowoamerykańskich na zachód spowodował powstanie dwóch ważnych i uznanych pasm górskich na kontynencie amerykańskim: Andów w Ameryce Południowej i Gór Skalistych..
Był to bardzo znaczący proces, w wyniku którego powstały południowe pasma górskie kontynentu europejskiego i azjatyckiego..
W okresie dolnej kredy na płytach euroazjatyckich, indo-australijskich i afrykańskich zaczęły występować zbieżne ruchy, aż do ich zderzenia, które doprowadziły do powstania następujących pasm górskich: Atlas, Karpaty, Kaukaz, Apeniny, Alpy, Himalaje i Hindukusz, pośród innych..
Innym ważnym wydarzeniem tej epoki jest to, że dzięki ruchom skorupy ziemskiej powstało Morze Czerwone.
Podczas fanerozoicznego eonu powstał superkontynent Pangea, co było bardzo ważnym faktem geologicznym, o którym istnieją dowody.
Jak w każdym procesie geologicznym, Pangea powstawała przez miliardy lat, podczas których różne fragmenty, które ostatecznie ją uformowały, przemieszczały się przez istniejące oceany, aż zderzyły się ze sobą..
Pierwsze kroki sięgają epoki kambru, w której Laurentia (kontynent) rozpoczęła swój ruch w kierunku bieguna południowego. Podobnie było z innymi zmianami na innych kontynentach. Na przykład Laurentia, Avalonia i Baltica połączyły się i utworzyły jedną znaną jako Euramérica.
Później kontynent ten zderzył się z tak zwaną Gondwaną. Następnie południowo-wschodnie wybrzeże Eurameriki zderzyło się z północno-zachodnim krańcem Afryki. W końcu pozostałe fragmenty zderzyły się z wielką masą skorupy ziemskiej, tworząc w końcu wspomniany już superkontynent..
Należy zauważyć, że w wyniku tych wszystkich ruchów powstało wiele pasm górskich, które są dziś znane jako Mauretańczycy lub Appalachowie..
Jednym z fundamentów kontynentalnej teorii dryfu jest to, że wielkie masy lądowe są w ciągłym ruchu.
Z tego powodu tysiące lat po utworzeniu Pangea zaczęła ulegać fragmentacji, która dała początek kontynentom takim, jakim są dziś. Proces ten rozpoczął się w erze mezozoicznej i trwa do dziś..
Pierwsza separacja, jaka nastąpiła, dotyczyła Ameryki Północnej i Afryki. Później, około 150 milionów lat temu, nastąpiło drugie rozdzielenie: kontynent Gonndwana został podzielony na kilka części, które odpowiadają Ameryce Południowej, Indiom, Antarktydzie, Afryce i Australii..
Wreszcie we wczesnym kenozoiku Ameryka Północna i Grenlandia oddzieliły się, a Australia od Antarktydy. Należy wspomnieć, że wraz z przemieszczaniem się tych wielkich mas lądu powstały również oceany, które istnieją dzisiaj, takie jak Atlantyk i Ocean Indyjski..
Eon fanerozoiku to czas wielkich zmian klimatycznych. Było to w dużej mierze spowodowane dużymi wahaniami, które wystąpiły na poziomie skorupy ziemskiej oraz stężeniami różnych gazów w atmosferze, takich jak dwutlenek węgla (COdwa).
Na przykład fragmentacja Pangei i przemieszczenie kontynentów spowodowało zmianę prądów oceanicznych, co z kolei miało bezpośredni wpływ na warunki klimatyczne..
Podczas fanerozoiku klimat był zarówno gorący, jak i bardzo lodowaty, do tego stopnia, że wystąpiły dwa główne zlodowacenia.
Początkowo klimat był suchy. Jednak dzięki rozpadowi Pangei klimat ten zmienił się w klimat wilgotny i ciepły. Utrzymano wzrost temperatury, aw krótkim czasie nastąpił wzrost nawet o sześć stopni.
Niestety warunki te nie pozostały, ale wraz z uformowaniem się polarnej czapy lodowej na Antarktydzie rozpoczęła się epoka lodowcowa. Ten spadek temperatur na planecie doprowadził do słynnych epok lodowcowych czwartorzędu. Były to okresy, w których wiele zwierząt wyginęło.
Wreszcie klimat ustabilizował się względnie, ponieważ planeta nie doświadczyła ponownie zlodowacenia, ale pewne okresy, w których w niektórych regionach temperatura spadła bardziej niż normalnie. Na szczęście wydarzenia te nie miały katastrofalnych konsekwencji, jakie miały miejsce w starożytnych epokach lodowcowych.
Eon fanerozoiku charakteryzował się rozkwitem życia. W tym czasie planeta, która przygotowywała się wcześniej, w końcu stała się sprzyjającym miejscem dla rozwoju dużej liczby form życia, z których wiele nadal istnieje..
Zapis kopalny wskazuje, że jednym z pierwszych organizmów, które się rozwinęły i być może najbardziej charakterystycznym dla paleozoiku, były trylobity, które były zwierzętami z muszlami i nie były przegubowe..
Podobnie w tym samym okresie pojawiły się inne bezkręgowce, takie jak owady. Na terenie botanicznym również miały miejsce wydarzenia, gdyż pojawiły się pierwsze rośliny, np. Paprocie.
Później nastąpił „wiek dinozaurów” (mezozoik). Ciepły klimat pozwolił na rozwój zarówno gadów, jak i dinozaurów. Podobnie pojawiły się niektóre ssaki i ptaki. Zaczęły pojawiać się rośliny z nasionami, a ostatecznie rośliny z kwiatami i owocami.
Po masowym wyginięciu dinozaurów zaczęły się rozmnażać i różnicować ssaki i ptaki. Pojawiły się znane dziś drzewa i zaczęły dominować rośliny nagozalążkowe. Bardzo ważnym postępem była ewolucja naczelnych, która zapoczątkowała pojawienie się Homo sapiens sapiens, obecny człowiek.
Eon fanerozoiku dzieli się na trzy główne epoki: paleozoik, mezozoik i kenozoik.
Zaczęło się około 541 milionów lat temu, a kulminacja nastąpiła 252 miliony lat temu. Epoka ta charakteryzowała się wielkim rozkwitem życia, zarówno w morzach, jak i na powierzchni lądu..
W tej epoce miało miejsce kilka zjawisk geologicznych, które zakończyły się powstaniem superkontynentu Pangea. Podobnie zwierzęta ewoluowały od małych trylobitów do gadów.
Pod koniec tej epoki nastąpił najbardziej masowy proces wymierania, jakiego doświadczyła planeta, podczas którego zniknęło prawie 75% znanych wówczas gatunków.
Był znany jako „wiek gadów”. Rozpoczynała się od 245 milionów lat temu do 65 milionów lat temu.
W tym okresie klimat był dość stabilny, gorący i wilgotny. Te cechy pozwoliły na rozwój bardziej złożonych form życia, takich jak kręgowce, wśród których dominowały gady..
Podobnie, w tej epoce nastąpiła fragmentacja Pangei, a na końcu nastąpiło kolejne wymarcie, podczas którego zginęło około 70% gatunków zamieszkujących planetę..
Zaczęło się 66 milionów lat temu i trwa do dnia dzisiejszego.
W tej epoce ssaki, zarówno morskie, jak i lądowe, rozwinęły się i zróżnicowały, pojawiając się wiele nowych gatunków.
W tej epoce planeta przeszła przez rodzaj nuklearnej zimy, podczas której praktycznie nie było światła słonecznego i panowały bardzo niskie temperatury.
Jeszcze bez komentarzy