Możesz zdefiniować otwarte kadrowanie w filmie lub fotografii jako szerokie ujęcie, którego celem jest przedstawienie nie tylko środowiska, ale także przedmiotu lub osoby w nim zawartej. W obu sztukach audiowizualnych format ten powstał w celu postawienia pewnego dystansu między przedstawieniem a widzem..
W ten sposób można wyrazić, że kadr jest odbiciem fragmentu rzeczywistości, który artysta wybrał do podzielenia się z ludzkością. Należy jednak zauważyć, że każdy autor inaczej postrzega świat empiryczny; Z tego powodu każda eksponowana scena lub obraz będzie transmitować inny komunikat.
Tak więc otwarte kadrowanie skupia się na różnorodności perspektyw, bo liczy się nie tylko wizja autora, ale także publiczności, która będzie prezentować różne punkty widzenia, które dostosują się do ich wiedzy i tego, co ich zainspirowało. odsłonięty obraz.
W tym sensie docenia się, że ludzkie oko jest rodzajem aparatu fotograficznego i skupia się na pewnych szczegółach, pomijając inne. Stąd jedną z wad, jakie ten format prezentował pod koniec XIX wieku, a mianowicie liczbę elementów lub istot, które oddziałują na scenę..
Ten aspekt powodował, że widzowie nie rozumieli portretowanej sceny. Stało się tak, ponieważ umieszczenie tak wielu elementów w tej samej przestrzeni spowodowało, że rama straciła swój jednolity sens. Od tego czasu zaczęto opracowywać nowe techniki mające na celu poprawę ogniskowania lub ogólnego uchwycenia..
Indeks artykułów
Otwarte kadrowanie charakteryzuje się kilkoma kodami kompozycji, które mają na celu nadanie konkretnego znaczenia odsłoniętemu elementowi, niezależnie od tego, czy jest to scena statyczna, czy ruchoma. Każdy przedstawiony obraz musi wyrażać jedną lub więcej emocji; celem jest, aby publiczność odrzuciła obmyślony scenariusz lub wczuła się w nią.
Podobnie, ten format polega na naświetlaniu sceny jako całości. Stosując podejście ogólne, artyści zapewniają, że każdy eksponowany element jest spójny i spójny z pozostałymi obiektami, które składają się na opracowany obraz..
Z tego powodu otoczenie i postać muszą być postrzegane w sposób jednorodny, unikając rozproszenia. Aby osiągnąć tę jednolitość, autorzy wykorzystują metody znane jako plany, które mają na celu ustrukturyzowanie sfotografowanej lub grawerowanej ramy. Główne techniki obejmują:
Jest to obraz najczęściej używany przez filmowców i fotografów, ponieważ jest używany w celu poszerzenia obrazu i uspokojenia. Reprezentacje te są zwykle zbalansowane, więc są zwykle używane do rejestrowania krajobrazów lub chwil grupowych. Są to portrety lub reprodukcje, które przekazują harmonię.
Mimo to należy zauważyć, że format ten jest również używany w reklamach, w których zastosowano pojęcie negatywnej przestrzeni..
Technika ta polega na podzieleniu kadru na dwie części: model umieszcza się na jednej krawędzi, a produkt lub przekaz motywacyjny na drugim. Nawet jeśli są podzielone, te portrety należy docenić jako całość.
Nachylona rama nie jest popularnym ujęciem, ale termin „kadrowanie” wywodzi się z tego, ze względu na pionową pozycję, jaką przyjmuje aparat, gdy ma on uzyskać reprodukcję z wysokości.
Jest często używany do uchwycenia póz osób uprawiających sporty ekstremalne lub do scen akcji, w których drastyczne ruchy są głównym tematem filmu..
To otwarta rama cieszy się największym uznaniem. Identyfikuje się ją poprzez pokazanie przestrzeni otoczonej przez tłum lub dużą scenę, na której postacie są zminimalizowane lub dołączają do otoczenia. Pełni rolę opisową, ponieważ ten format stara się wyjaśnić, co dzieje się w szczegółowym miejscu.
Warto wspomnieć, że dzięki ujęciu ogólnemu scena może nabrać wartości dramatycznej, której celem jest uwypuklenie samotności lub małości człowieka przed otoczeniem..
Średni strzał to taki, który zakrywa torsy postaci, a nie ich całe postacie. Okazuje się, że to podejście jest częścią otwartej ramy, ponieważ nie przestaje odsłaniać środowiska, które łączy stan umysłu reprezentowanych istot..
Ramy te pojawiły się w Ameryce Północnej w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku. Od samego początku miał na celu zobrazowanie zależności między fikcyjnymi postaciami, dlatego jest używany w większości filmów o kowbojach..
Wyróżnia się w tych scenach, w których bohaterowie mają zamiar rozpocząć konflikt lub rozmowę. Ten samolot charakteryzuje się sugerowaniem twardości.
Należy uczciwie zaznaczyć, że kadrowanie na otwartej przestrzeni to metoda, która wyróżnia się na wszystkich filmach i na niezliczonych fotografiach..
Artyści używają tego formatu w celu przedstawienia faktu, który przekroczył świat lub do stworzenia iluzji rzeczywistości w swoich pracach. Poniżej wymienimy kilka prac, w których jest to potwierdzone:
Ta czarno-biała fotografia przedstawia zdewastowaną przestrzeń. Pierwszy plan wystaje na środek pękniętej ulicy; podczas gdy druga przedstawia kobietę leżącą w pozycji embrionalnej.
Widoczna jest tylko dolna część twarzy, ponieważ włosy zakrywają jej nos i oczy. W ostatniej płaszczyźnie wyeksponowany jest krajobraz w ruinie, zaimpregnowany kamieniami i odpadami.
Kadr tego portretu jest otwarty, ponieważ jego organizacja jest szeroka, składa się z kilku ujęć, a otoczenie jest powiązane z duchem damy.
Ten film składa się z zestawu otwartych obrazów, ponieważ historia została zarejestrowana w naturalnych przestrzeniach. Sceny są estetyczne i składają się z trzech płaszczyzn.
Celem scenariuszy jest ukazanie ogromu pustyni i zdolności bohaterów do wkomponowania się w otoczenie.
Jeszcze bez komentarzy