Plik epikureizm był to system filozoficzny, który pojawił się w IV wieku pne. C. w Atenach. Został stworzony przez Epikura z Samos, który nauczał swojej doktryny w szkole zwanej The Garden. Główną podstawą jego filozofii była pogoń za szczęściem.
Aby osiągnąć ten cel, epikureizm promulgował potrzebę znalezienia równowagi między przyjemnościami ciała i umysłu, a także eliminacji lęków. Wśród tych ostatnich wskazał na te spowodowane ideą losu, śmierci czy samych bogów.
Dla Epikura każdy element składał się z atomów, a ludzie mogli dostrzec ich formy i właściwości za pomocą zmysłów. Jego wyznawcy nazywali się epikurejczykami i musieli unikać bólu i niepokojów.
Musieli także odejść od nadmiernych luksusów i wygód i wieść harmonijne życie. Jedną z osobliwości tej szkoły było to, że umożliwiała wstęp wszystkim zainteresowanym, w tym kobietom.
Epikureizm, który niektórzy uważają za związany z hedonizmem, miał kilku ważnych wyznawców w starożytnym Rzymie. Wśród nich poeci Lucrecio i Horacio, w których dziełach możemy dostrzec kontynuację teorii tego nurtu.
Indeks artykułów
Doktryny epikureizmu nauczał Epikur z Samos, który również nadał jej swoje imię. Filozof urodził się w 341 pne. C. i podróżując po różnych miejscach, założył szkołę zwaną Ogrodem. Tam rozwinął swoje pomysły.
Epikur urodził się na wyspie Samos w ateńskiej rodzinie. Jego edukację zapewnił ojciec, nauczyciel i różni filozofowie.
Mając 18 lat wyjechał do Aten, aby odbyć służbę wojskową. Później spotkał się z ojcem w Kolofonie, miejscu, w którym zaczął nauczać.
W 311 roku stworzył swoją pierwszą szkołę filozoficzną na wyspie Lebos. Niedługo potem był dyrektorem innej szkoły w Lampsaco, dziś w Turcji.
Filozof wrócił do Aten w 306 r. Wkrótce zaczął przekazywać swoje idee grupie zwolenników. Wybranym miejscem był dziedziniec domu Epikura, ogród, który ostatecznie nadał szkole nazwę.
W przeciwieństwie do innych filozofów, kobiety mogły chodzić do Ogrodu, aby uczyć się od nauczyciela. Spowodowało to sporo oszczerstw na temat opracowanych działań. Jednak Epikur odniósł wielki sukces i uczniowie z Azji Mniejszej i reszty Grecji gromadzili się, aby go usłyszeć..
Oprócz nauczania tych zajęć Epikur napisał sporo dzieł. Według historyków, po śmierci pozostawił ponad 300 traktatów, chociaż prawie żaden z nich nie zachował się..
Obecna wiedza o autorze pochodzi z trzech różnych listów: do Herodota, o teorii poznania; do Pitoclesa o astrologii i kosmologii; a ostatni do Meneceo, dotyczący etyki. Poza tym zachowały się pewne pośrednie notatki dotyczące jego nauk.
W przeciwieństwie do znacznej części hedonizmu, epikureizm nie skupiał poszukiwań przyjemności tylko na ciele. Zwolennicy tego nurtu przywiązywali większą wagę do intelektu. Co więcej, wiele definicji przyjemności lub szczęścia w tej szkole odnosi się raczej do nieobecności niż obecności..
W ten sposób uznawali przyjemność za brak bólu lub jakichkolwiek dolegliwości, takich jak głód czy napięcie seksualne. Chodziło o osiągnięcie idealnej równowagi między ciałem i umysłem, która zapewniłaby spokój lub ataraksję.
Krótko mówiąc, Epikur wskazał, że ten spokój pochodzi z domeny strachu, który utożsamiał z bogami, śmiercią i niepewnością co do przyszłości. Celem filozofa było pozbycie się tych lęków, aby być szczęśliwym.
Epikurejczycy uważali, że przyjemności, a także cierpienia, są konsekwencją osiągnięcia lub niezaspokojenia apetytu. Ta doktryna rozróżnia trzy rodzaje przyjemności:
-Pierwsze były naturalne i konieczne. Wśród nich karmili się, szukali schronienia i czuli się bezpiecznie..
-Poniższe były naturalne, ale niekonieczne. Wyróżniali się w tej grupie przyjemną rozmową lub seksem.
-Na koniec wskazał na przyjemności nienaturalne lub konieczne, takie jak pogoń za władzą, sławą czy pieniędzmi..
Eksperci podkreślają, że Epikur nie był dualistą. Na przykład, w obliczu Platona, Epikur nie wierzył, że istnieje różnica między duszą a ciałem. Oba były materiałami i składały się z atomów.
To doprowadziło go do rozróżnienia dwóch innych rodzajów przyjemności, opartych na duszy i ciele, różnych, ale połączonych..
Ciała nie były najważniejsze dla wyznawców tego nurtu. Epikur opowiadał się za świadomym zrównoważeniem tych przyjemności. Dlatego powiedział, że nie mógłbyś cieszyć się jedzeniem, gdybyś nie poznał swojej duszy.
Z drugiej strony były przyjemności duszy. Były lepsze, ponieważ są trwalsze i mają wpływ na organizm.
Kanoniczność jest częścią filozofii poświęconej analizie wiedzy i sposobom jej osiągnięcia przez człowieka.
Epikur i jego zwolennicy wierzyli, że podstawą wszelkiej wiedzy są doznania postrzegane przez nasze zmysły. Każde z tych wrażeń powodowało przyjemność lub ból w człowieku, co daje początek uczuciom, stanowiącym podstawę moralności..
Filozof uznał, że istniały tzw. „Idee ogólne”, czyli doznania, które są wielokrotnie powtarzane i zapisywane w pamięci..
Jeden z jego najbardziej znanych naśladowców, Diógenes Laercio, również pisał o tzw. „Projekcjach wyobraźni”. Z tego można wywnioskować, że istnieją pierwiastki, takie jak atomy, chociaż nie można ich zobaczyć gołym okiem..
Rzeczywistość, według Epikura, składa się z dwóch podstawowych elementów. Pierwszym byłyby atomy, materiały. Drugą byłaby próżnia, przestrzeń, w której poruszają się atomy.
Epikurejczycy uważali, że wszystko na świecie to różne kombinacje atomów. Dla nich ta sama dusza składała się z atomów, choć szczególnego rodzaju, bardziej subtelnych niż te, które są częścią ciała..
Nie oznaczało to jednak, że dusza przestała być materialna. Ta szkoła uważała, że kiedy ktoś umiera, dusza też.
Zdaniem ekspertów, Epikur przejął ten pomysł od Demokryta, chociaż zmodyfikował znaczną część swojej doktryny. Główna różnica polega na tym, że wprowadził element przypadku w sposobie poruszania się atomów, stwierdzając, że wbrew temu, co powiedział Demokryt, w ich zachowaniu nie ma determinizmu..
W związku z tym Epikur zawsze starał się przywiązywać dużą wagę do wolności. Uważał etykę za aspekt fundamentalny, a inne kwestie jej podlegały.
Jak wcześniej wspomniano, etyka była najważniejszą częścią filozofii Epikura. Jest podstawą do osiągnięcia celu Epikurejczyków: szczęścia opartego na ataraksji i autonomii umysłu..
Etyka tego nurtu filozoficznego opierała się na dwóch przeciwstawnych punktach: strachu, którego należy unikać; i przyjemność, która jest uważana za wartościową.
Pokonywanie lęków było dla Epikura drogą do szczęścia. W rzeczywistości epikureizm był również nazywany „tetrafarmakiem”, czyli lekarstwem przeciwko czterem lękom, które zgodnie z doktryną były najbardziej znaczące: strach przed bogami, śmierć, ból i strach przed niepowodzeniem w szukaniu dobra.
Pomimo wymieniania bogów jako przyczyny jednego z tych fundamentalnych lęków, eksperci twierdzą, że Epikur nie był ateistą. Jeśli, z drugiej strony, myślał, że tak naprawdę nie obchodzi ich to, co stało się z ludźmi, ponieważ byli bardzo daleko. Zdaniem filozofa ta odległość sprawiała, że bać się ich było absurdem.
Jeśli chodzi o śmierć, Epikur potwierdził, że nie ma sensu się jej bać. Własnymi słowami wyjaśnił sprawę, mówiąc: „śmierć nas nie dotyczy, bo dopóki istniejemy, śmierci tu nie ma. A kiedy nadejdzie, już nie istniejemy ”
Wreszcie, nie należy też bać się przyszłości, ponieważ „przyszłość nie zależy całkowicie od nas ani nie jest nam całkowicie obca, abyśmy nie czekali na nią, jakby przyszła nieomylnie, ani rozpaczy, jak gdyby nie przyjdzie. nigdy ”.
Filozofia Epikura, w przeciwieństwie do innych szkół, nie udawała teorii. Podane nauki miały na celu, aby wszyscy, którzy tego pragnęli, mogli praktykować opisaną przez siebie ścieżkę, aby osiągnąć szczęście. Chodziło o wyeliminowanie lęków i prowadzenie przyjemnego i satysfakcjonującego życia..
Aby to osiągnąć, wykorzystali empiryczne elementy wiedzy, fizykę atomistyczną i hedonistyczną etykę..
Najsłynniejsi wyznawcy Epikura żyli w starożytnym Rzymie. Wśród nich wyróżniają się poeta Horacio, autor wypowiedzi „Carpe Diem” (Chwytaj dzień), Virgilio i Lucrecio. Historycy określają epikureizm jako doktrynę typowo śródziemnomorską, ze świeckimi cechami i pogańskimi cechami.
Pomimo tego, że szkoła myślenia cieszyła się pewnym prestiżem w ciągu siedmiu wieków po śmierci jej twórcy, średniowiecze zakończyło jej wpływy. Wiele jego pism zostało zniszczonych, ponieważ chrześcijaństwo kategorycznie odrzuciło jego idee. Chrześcijańska wizja bólu całkowicie zderzyła się z filozofią epikurejską.
Tylko kilku zwolenników platonizmu lub arystotelizmu w niewielkim stopniu włączyło niektóre z jego idei, ale z niewielkim sukcesem..
Ponieważ bardzo niewiele pism Epikura przetrwało do dnia dzisiejszego, praca niektórych jego zwolenników jest niezbędna do zrozumienia jego filozofii. Wśród nich wyróżniał się Diogenes z Enoandy, grecki filozof II wieku, który szerzył myśl o tym nurcie.
W ramach swoich działań informacyjnych Diogenes nakazał zapisanie niektórych maksym Epikura na dużej ścianie w pobliżu głównego rynku w mieście Enoanda, dzisiejszej Turcji. Celem było, aby obywatele pamiętali, że nie odnajdą szczęścia poprzez zakupy lub konsumpcjonizm.
Właśnie fragmenty tej ściany, zniszczonej przez trzęsienie ziemi, stanowią jedno z głównych źródeł dla historyków zajmujących się epikureizmem. W nich pojawia się część jego doktryny, która była prawie nieznana ekspertom, klinamen (odchylenie).
Niestety, odzyskano tylko jedną trzecią tego, co zostało wyryte na ścianie.
Zeno był filozofem urodzonym w I wieku pne. W Grecji prawdopodobnie w mieście Sydon (obecnie w Libanie). Był rówieśnikiem Cycerona, który w swojej książce „O naturze bogów” stwierdził, że Zenon gardzi innymi filozofami, w tym takimi klasykami jak Sokrates..
Podążając za Epikurem, Zenon potwierdził, że szczęście nie polega wyłącznie na cieszeniu się teraźniejszością, a tym bardziej na bogactwie, jakim się się dysponuje. Dla niego nadzieja na ciągłość dobrobytu i przyjemności była fundamentalna. Chodziło o to, aby nie patrzeć w przyszłość ze strachem.
Zwolenników Epikura można było znaleźć nie tylko wśród filozofów. Byli też inni intelektualiści, którzy promulgowali jego idee w jego dziełach, na przykład Quinto Horacio Flaco, jeden z głównych poetów starożytnego Rzymu..
Horacy, znany ze swoich satyrycznych wierszy, przez kilka lat mieszkał w Atenach, gdzie studiował grekę i filozofię, zwłaszcza epikureizm..
Jego twórczość charakteryzuje się refleksją nad tym, co jest pożądane. Oprócz powtarzających się pochwał dla życia na emeryturze, które nazwał Beatus Ille, Horacio jest znany z tego, że stworzył maksymę, która doskonale pasuje do epikureizmu: carpe diem, co oznacza „chwytaj dzień”..
Roman, podobnie jak Horacio, Lucrecio był filozofem i poetą żyjącym między 99 pne. C i 55 a. Znany jest tylko jeden tekst tego autora, zatytułowany De rerum natura (O naturze rzeczy). W tej pracy broni on nauk Epikura, oprócz atomistycznej fizyki Demokryta..
Lukrecjusz wyjaśnił ruch i zgrupowanie atomów, a także wskazał śmiertelność duszy. Zamiarem autora, zdaniem ekspertów, było uwolnienie człowieka od lęku przed bogami i śmiercią. Te lęki były dla poety główną przyczyną nieszczęścia.
Jeszcze bez komentarzy