Plik naskórek Jest to najbardziej powierzchowna warstwa skóry i pełni głównie funkcje ochronne przed działaniem środków mechanicznych, chemicznych czy światła ultrafioletowego. Grubość tej warstwy u ludzi zależy od badanego obszaru i waha się od 0,1 mm w najbardziej delikatnych obszarach do 1,5 mm w grubszych obszarach..
Strukturalnie składa się z czterech warstw lub warstw: rogówkowej, ziarnistej, kolczastej i podstawnej. W tym ostatnim regionie znajdują się komórki w ciągłym podziale, które tworzą keratynocyty - komórki dominujące w składzie naskórka - które będą stanowić część pozostałych warstw.
Jeśli chodzi o pochodzenie embriologiczne, naskórek pochodzi z powierzchownej ektodermy i już w czwartym miesiącu ciąży można rozróżnić cztery warstwy struktury.
Indeks artykułów
Skóra jest organem zajmującym największą powierzchnię - o powierzchni większej niż 2 mdwa i przy przybliżonej wadze 4 kg - spełnia więc ogromną różnorodność funkcji, głównie ochronnych.
Narząd ten ma strukturę złożoną z dwóch głównych warstw: skóry właściwej i naskórka..
Charakteryzuje się obecnością keratyny. Białko to jest syntetyzowane przez znaczną liczbę komórek naskórka zwanych keratynocytami, które są związane z termoregulacją i innymi formami ochrony. Są to najbardziej obfite komórki naskórka.
Inne komórki, które są częścią naskórka, ale w mniejszej ilości niż keratynocyty, to melanocyty. Są one odpowiedzialne za produkcję melaniny, cząsteczki odpowiedzialnej za nadawanie koloru skórze i jej ochronę..
W naskórku nie obserwuje się naczyń krwionośnych ani limfatycznych, ponieważ odżywianie następuje w następnej warstwie, skórze właściwej, która jest nawadniana przez te składniki..
W naskórku możemy rozpoznać cztery główne warstwy lub warstwy. Są to warstwa rogowa, warstwa ziarnista, warstwa kolczasta i warstwa podstawna. Poniżej opiszemy najważniejsze cechy każdej warstwy komórek:
Najbardziej zewnętrzną warstwą naskórka jest rogówka. Składa się z wielu warstw martwych komórek zwanych keratynocytami. Te komórki są producentami włóknistego białka zwanego keratyną..
Składające się na nie komórki charakteryzują się dużym, płaskim i wielościennym kształtem. Są ułożone w pionowe warstwy o grubości prawie 25 warstw, chociaż na dłoniach i stopach można znaleźć ponad 100 warstw..
Związek lipidowy odpowiada za zjednoczenie komórek warstwy rogowej w sposób silnie skompresowany, tak jak cegły łączone są z cementem w konstrukcji.
Stopa zastąpienia tych struktur jest dość wysoka, ponieważ są one ciągle tracone i zastępowane..
Bezpośrednią funkcją tej warstwy jest ochrona przed tarciem i innymi zaburzeniami fizycznymi. Dzięki wodoodpornym właściwościom unika się utraty wody.
Gdy warstwa jest narażona na ciągłe zakłócenia - na przykład tarcie - ma tendencję do gęstnienia i tworzenia się „zrogowacenia”..
Zaraz za warstwą rogówki znajdujemy ziarnistość, utworzoną przez płaty keratynocytów, które stopniowo degenerują się, aż do obumarcia i są zastępowane przez inne komórki, cierpiące na ciągłe złuszczanie..
Nazywa się to „ziarnistością”, ponieważ zestaw ciemnych granulek złożonych z keratohialiny można łatwo zobaczyć pod mikroskopem..
Ten związek w granulkach składa się z kolei z dwóch białek:
- Profilagryna, która jest prekursorem filagryny, białka uczestniczącego w rogowaceniu skóry
- Involucrin, związany z keratynizacją.
Istnieją również granulki blaszkowate, które w przeciwieństwie do poprzednich granulek można wizualizować tylko za pomocą mikroskopii elektronowej..
Wewnątrz tych ziaren znajduje się duża ilość polisacharydów, glikoprotein i lipidów, które pomogą zjednoczyć komórki warstwy rogowej naskórka. Oznacza to, że będą służyć jako rodzaj cementu molekularnego.
W tych ziarnistościach znajdujemy również enzymy pełniące funkcje degradacyjne, odpowiedzialne za ostateczne zniszczenie jądra komórkowego i organelli..
Trzecia warstwa naskórka również składa się z keratynocytów. Jednak kształt tych komórek nie jest już płaski, ale nabiera nieregularnych kształtów z licznymi bokami, przypominającymi różne kształty geometryczne..
W tej warstwie znajdują się melanocyty i inne komórki związane z odpowiedzią immunologiczną, zwane komórkami Langerhansa..
Melanocyty to komórki dendrytyczne i produkujące pigment. Dendryty sięgają do komórek tej warstwy, służąc jako przewodniki pigmentu..
Komórki Langerhansa są również komórkami dendrytycznymi. Pochodzą ze szpiku kostnego i stanowią około 5% komórek naskórka. Te komórki są identyczne z makrofagami widocznymi w innych tkankach. Dlatego te komórki działają jako typowe bariery odpornościowe skóry..
Budowa warstwy kolczystej w dużej mierze determinuje właściwości mechaniczne skóry, ponieważ jest ona odporna na uszkodzenia mechaniczne, a jednocześnie dość elastyczna..
Ostatnią warstwę tworzy cienka warstwa keratynocytów, które kształtem przypominają sześcian lub walec. Jest dość aktywny z metabolicznego punktu widzenia, a także z punktu widzenia podziału komórek. W tym miejscu ustala się granice między naskórkiem a skórą właściwą.
Komórki warstwy podstawnej są w większości niezróżnicowane i podlegają ciągłemu procesowi proliferacji.
W tej warstwie generowane są komórki, które zastąpią te, które umierają w najbardziej powierzchownych obszarach. Oznacza to, że są produkowane w tej warstwie, a następnie mają zdolność migracji tam, gdzie są potrzebne. Średni czas migracji z warstwy podstawowej wynosi około dwóch tygodni. Jeśli skóra jest zraniona, proces ten przyspiesza.
Z tego powodu zdolność regeneracyjna skóry zależy w dużej mierze od stanu warstwy podstawnej. Jeśli warstwa jest dotknięta, konieczne będą przeszczepy skóry.
Niektóre obszary ciała mają dodatkową warstwę naskórka. Dłonie i stopy są zwykle nieco grubsze dzięki obecności innej powierzchownej warstwy zwanej warstwą przezroczystą.
Spośród trzech warstw embrionalnych skóra ma podwójną formację. Podczas gdy skóra właściwa rozwija się z mezenchymu, naskórek rozwija się z powierzchownej ektodermy.
We wczesnych stadiach rozwoju zarodek pokryty jest pojedynczą warstwą komórek ektodermalnych. W szóstym tygodniu ciąży nabłonek ulega podziałowi i pojawia się warstwa komórek zwana perydermą..
Rozwój komórek trwa aż do utworzenia trzeciej warstwy w strefie pośredniej. W ciągu pierwszych trzech miesięcy naskórek jest atakowany przez komórki grzebienia nerwowego, które będą odpowiedzialne za syntezę melaniny.
W miarę zbliżania się czwartego miesiąca ciąży naskórek będzie miał już swoją ostateczną organizację w czterech dobrze zaznaczonych warstwach.
Pierwsza funkcja pierwszej warstwy skóry jest intuicyjna: ochrona i zapobieganie utracie płynów. Odpowiada za tworzenie bariery przed różnymi rodzajami możliwych zakłóceń, zarówno fizycznych, jak i chemicznych. Oprócz ochrony przed różnymi klasami patogenów, które mogą dostać się do organizmu.
Szczególnym przypadkiem ochrony jest fotoprotekcja. Naskórek działa jak bariera przed promieniowaniem ultrafioletowym dzięki obecności melaniny, pigmentu odpowiedzialnego za pochłanianie szkodliwego promieniowania słonecznego.
U zwierząt pigment ten jest pochodną aminokwasu aromatycznego tyrozyny i jest szeroko rozpowszechniony w rodowodach.
Produkcja melaniny zachodzi w warstwie podstawnej naskórka. Cząsteczka osiąga swój cel ochrony poprzez pośredniczenie w rozpraszaniu ciepła w procesie zwanym ultraszybką konwersją wewnętrzną..
Ta konwersja energii szkodliwej do nieszkodliwej ma kluczowe znaczenie dla ochrony materiału genetycznego. Ochrona ta przyczynia się do zachowania integralności DNA, ponieważ ciągła ekspozycja na promieniowanie może spowodować uszkodzenie cząsteczki, co wiąże się z rozwojem raka..
Kolor ludzkiej skóry jest przypuszczalnie cechą adaptacyjną związaną z ilością światła słonecznego, jakie otrzymują w środowisku, w którym się rozwijają.
Ciemna skóra wiąże się z ochroną przed intensywnym promieniowaniem słonecznym, a jasna skóra w obszarach, w których wychwytywanie niewielkiej ilości światła słonecznego, które otrzymuje, jest niezbędne do syntezy witaminy D (patrz poniżej).
Regulacja temperatury jest bardzo ważnym i pracochłonnym zjawiskiem, z którym borykają się organizmy endotermiczne. Skóra - a tym samym naskórek - jest narządem zaangażowanym w ten proces regulacyjny.
Wraz ze skórą właściwą struktura ta jest w stanie kontrolować temperaturę poprzez mechanizmy pocenia się (wraz z jej parowaniem organizm traci ciepło, a tym samym obniża temperaturę) oraz kontrolę przepływu krwi..
Skóra jest narządem bogatym w różnego rodzaju receptory, więc interweniuje w zjawisku percepcji i pośredniczy w komunikacji między ciałem a otoczeniem. Te odczucia obejmują dotyk, ucisk, temperaturę i ból. Dodatkowo pozwala zareagować na te doznania.
Na przykład komórki Merkla są rzadkimi składnikami zlokalizowanymi w najgłębszej warstwie naskórka i są związane z mechanorecepcją dotykową.
Skóra bierze udział w wchłanianiu i wydalaniu różnych substancji, takich jak sole mineralne, mocznik, kwas moczowy, kwas mlekowy i inne substancje odpadowe. Odpowiada również za pośredniczenie w tranzycie gazów, takich jak tlen i dwutlenek węgla.
Rola skóry w oddychaniu zależy od badanego organizmu. U małych organizmów, takich jak płazy, skóra jest cienka i aktywnie uczestniczy w wymianie gazowej, do tego stopnia, że niektórym gatunkom brakuje płuc. U ssaków istnieją wyspecjalizowane struktury odpowiedzialne za wymianę gazową.
Witamina D jest niezbędną substancją steroidową składającą się z czterech pierścieni atomów węgla, z dość wyraźnymi podobieństwami strukturalnymi do cząsteczki cholesterolu.
Synteza tej witaminy zachodzi w skórze i do zajścia tej reakcji niezbędna jest obecność światła ultrafioletowego pochodzącego ze słońca. Następnie wędruje do innych narządów (nerek i wątroby), aby kontynuować przetwarzanie i przekazać aktywną formę.
Synteza witaminy D nie ogranicza się do obszaru skóry, może również pochodzić z pokarmów wchodzących w skład diety, takich jak olej rybny czy nabiał wzbogacony tą witaminą.
Uczestniczy w szlaku metabolicznym wapnia, fosforu oraz w procesie mineralizacji kości. Jego funkcja nie ogranicza się do rozwoju i utrzymania układu kostnego, uczestniczy również w układzie odpornościowym, hormonalnym i sercowo-naczyniowym.
Niedobór witaminy D jest powiązany z krzywicą i osteomalacją; pierwsza patologia jest powszechna we wczesnym wieku, podczas gdy druga jest związana z dorosłymi. Może również powodować między innymi osteoporozę, różne rodzaje raka, stwardnienie rozsiane lub choroby układu krążenia..
Skóra jest nie tylko największym narządem człowieka, ale także pierwszym, który nawiązuje bezpośredni kontakt z otoczeniem, dlatego jest stale narażona na czynniki fizyczne i chemiczne, które mogą ją zranić i spowodować obrażenia..
Rany te można naprawić w ciągu kilku dni (w zależności od ich wielkości) dzięki temu, że skóra ma bardzo przyspieszony podział komórek i system odnowy tkanek.
W medycynie ocena stanu skóry dostarcza bardzo cennych informacji, ponieważ jest prawdziwym odzwierciedleniem stanu zdrowia pacjenta i może być pomocna w identyfikacji pewnych patologii..
Ponadto skóra człowieka odgrywa również kluczową rolę w estetyce i zapewnieniu każdemu poczucia tożsamości..
Jeszcze bez komentarzy