Plik przestrzenność Jest to ruch malarski, który narodził się we Włoszech i był promowany przez argentyńsko-włoskiego artystę Lucio Fontana w latach pięćdziesiątych XX wieku. Ten nurt artystyczny wpisuje się w ramy nieformalizmu, a nawet uchodzi za odmianę sztuki materialnej.
Fontana wymyślił grupę plastycznych dzieł, które ochrzcił imieniem Concetto Spaziale (Koncepcja przestrzenna). W 1946 roku wydał słynny White Manifesto (Biały manifest) w Buenos Aires, a rok później założył grupę Spazialismo (Spatialism) we Włoszech.
Teoretyczną propozycję ruchu malarskiego artysta zebrał w pracy Manifest kosmosu, również opublikowany w 1947 roku. Wraz z Fontaną, dokument podpisali inni artyści tego samego nurtu, jak Kaisserlian, Milani i Joppolo. Później wydali pięć kolejnych manifestów artystycznych.
Fontana przedstawił teorię przestrzenności w siedmiu manifestach powstałych w latach 1943–1947, w których rozwinął pewne założenia futuryzmu, próbując odtworzyć język malarstwa i rzeźby, aby dostosować je do postępu naukowo-technicznego. Stara się tworzyć efekty przestrzenne poprzez „materialną nieciągłość płótna”.
Indeks artykułów
Oficjalne narodziny przestrzenności mają miejsce w Mediolanie we Włoszech w 1947 roku, po opublikowaniu Biały manifest. Ta praca, która służy jako teoretyczne wsparcie ruchu, została opublikowana przez Lucio Fontana w Buenos Aires w 1946 r..
Pojawił się we wczesnych latach powojennych, zbiegając się z narodzinami innego ruchu: ekspresjonizmu abstrakcyjnego w Nowym Jorku..
Przestrzenność różni się od abstrakcyjnego ekspresjonizmu, ponieważ próbuje oderwać się od sztalugi i samego obrazu, aby uchwycić czas i ruch.
Fontana uważa, że te dwa elementy (czas i ruch) są w rzeczywistości głównymi zasadami dzieła. Artysta odchodzi od realizmu, bo nie znajduje już w nim miejsca na wyrażanie swoich pomysłów; dlatego tworzysz swój pierwszy Manifest kosmiczny w którym częściowo syntetyzuje sposób, w jaki wyobraża sobie tworzenie sztuki.
Artysta chciał stworzyć prace artystyczne „na nową erę” o przyszłym wymiarze, w którym mógłby pokazać „autentyczną przestrzeń świata”. Przestrzenność łączy idee z ruchu Dada z taszyzmem i sztuką konkretną, podkreślając „fizyczną nieciągłość płótna”.
Ruch ten badał relacje między człowiekiem a otaczającą go przestrzenią, aby wesprzeć jego idee. Z tego powodu Fontana powiedział: „istnieje tylko jedna przestrzenna koncepcja sztuki”.
Ruch artystyczny Fontany pozostawił ważną spuściznę sztuce uniwersalnej w jej dążeniu do wyjścia poza płótno i wzbogacenia sztuki konceptualnej i środowiskowej..
W tamtych czasach cała kultura, sztuka, literatura i moda dążyły do przełamania schematu.
- Wykorzystuje destrukcyjne techniki, takie jak cięcie, wiercenie, kłucie, rwanie płótna lub konopie. Fontana był jednym z najbardziej radykalnych przestrzenistów tworzących prace, w których ekspresję plastyczną stanowiła tego typu „destrukcyjna” technika. Cięcia zostały wykonane na samej tkaninie, która została pomalowana na płaski kolor.
- Podejście chromatyczne jest bardzo zróżnicowane i różnorodne. Użyj monochromatycznego tła, tak jak zrobił to Fontana; miękkie, ulotne odcienie (różowy, zielony, ochra i pastelowy błękit), jak Fautrier; a nawet dramatyczne odcienie kolorów, jak Burri i Millares.
- Praca przestrzenna jest zorganizowana z kontrastami materii i nie-materii. W tym brakuje formy i perspektywy.
- Przestrzenność pozwala artyście wyrażać siebie z pełną swobodą poprzez „fizyczną nieciągłość płótna” i „postępowe upraszczanie form”. To przybliża przestrzenność do innych ruchów, takich jak minimalizm i sztuka konceptualna..
- Dba o sferę techniczną i fizyczną. Tworzy bardzo wyraziste efekty malowania materiałów poprzez degradację kolorów mieszanych z różnymi materiałami codziennego użytku: m.in. trocinami, piaskiem, tynkiem, węglem, szkłem. Wprowadza również obce materiały do ramy, takie jak odzież, złom, kawałki drewna, kamienie i inne..
Przestrzenieści byli artystami plastycznymi, którzy tworzyli swoje obrazy i kompozycje przy pomocy gwoździ i innych przedmiotów. Nie przygotowali stojaków (płótna, na których jest malowany) w taki sam sposób, jak robili to inni artyści i nie malowali ich.
Zamiast tego stworzyli i wyrazili swoje pomysły na tkaninie. W ten sposób zademonstrowali widzowi istnienie trójwymiarowości także w polu obrazowym. Podkreślili również wartość pustej przestrzeni, którą uważają za puste pole.
Na przestrzenność wywarł wpływ francuski artysta Jean Dubuffet, który w latach pięćdziesiątych również eksperymentował z materiałami w swoich pracach i był właśnie jednym z przedstawicieli nieformalizmu..
Ten rodzaj sztuki łączył się z Art brut, sztuką bez akademii, raczej sztuką uliczną, tworzoną przez ludzi z marginesu. Tworzyli dzieła „niekulturowe”, korzystając z własnych narzędzi i umiejętności.
Z założeniem przekroczenia abstrakcji i realizmu, przestrzenność pobudziła artystę do opracowania nowych technik i narzędzi komunikacji. Osiągnięto to dzięki wykorzystaniu nowoczesnej technologii tamtych czasów (neon, telewizja, radio). Ponadto w przestrzeniach powstały inne kształty i kolory.
Badania przestrzenne idą z konieczności po poszukiwaniu różnych interdyscyplinarnych ścieżek. Łączy naukę, sztukę i design, dążąc do przekształcenia przestrzeni w miejsce działań artystycznych.
Ponadto tworzy ekspresyjną modalność pojmowaną w kategoriach fizycznych; w ten sposób przestrzeń staje się nowym środkiem komunikacji i wzajemnych relacji.
Przed stworzeniem przestrzenności Lucio Fontana miał już za sobą długą karierę rzeźbiarza i malarza. Był blisko związany z abstrakcyjnym ruchem ekspresjonistycznym; dlatego szukał innego sposobu wyrażenia siebie poprzez ruch przestrzenny.
Fontana urodził się w 1899 roku w Rosario, Santa Fe (Argentyna). Trenował we Włoszech, gdzie spędził większość swojego życia. Jego główne prace artystyczne to monochromatyczne płótna podarte lub przekłute brzytwą: to jego znajomi Tkanina tagli nella (cięcia w tkaninie). Artysta chciał przekazać, że w tych płótnach była głębia.
-Donna z fiore, 1948.
-Koncepcja przestrzeni, 1949.
-Concetto spaziale, 1955.
-Biała, Droga Krzyżowa, Stacja VII: Jezus upada po raz drugi, 1955.
-Ołtarz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, 1955.
-Koncepcja przestrzenna, oczekiwania, 1959.
-Concetto spaziale. Attese, 1959.
-Koncepcja przestrzenna Oczekiwanie, Lucio Fontana, 1960.
-Concetto spaziale, Attese, 1961.
-I quanta, 1960.
- Beniamino Joppolo.
- Giorgio Kaisserlian.
- Antonino Tullier.
- Milena milani.
- Guido Antoni.
- Alberto Viani.
- André Breton.
- Jean Dubuffet.
- Mario deluigi.
- Tancredi (Tancredi Parmeggiani).
- Cesare Oeverelli.
- Giuseppe Tarantino.
Przestrzenniści woleli wyrażać idee swojego ruchu artystycznego poprzez różne manifesty i inne publikacje:
- Biały manifest, napisane przez Lucio Fontana, Buenos Aires, 1946.
- Pierwszy manifest przestrzenności, napisany przez Beniamino Joppolo w 1947 roku.
- Drugi manifest przestrzenności, napisany przez Antonino Tulliera w 1948 roku.
- Propozycja regulacji ruchu spaziale.
- Manifest techniczny dello spazialismo, Lucio Fontana, 1951.
Jeszcze bez komentarzy