Plik faza rozproszona Jest to ten w mniejszej proporcji, nieciągły, złożony z agregatów bardzo małych cząstek w dyspersji. Tymczasem najbardziej rozpowszechniona i ciągła faza, w której znajdują się cząstki koloidalne, nazywana jest fazą dyspersyjną..
Dyspersje klasyfikuje się według wielkości cząstek tworzących fazę zdyspergowaną i można wyróżnić trzy rodzaje dyspersji: dyspersje zgrubne, roztwory koloidalne i roztwory rzeczywiste..
Na powyższym obrazku można zobaczyć hipotetyczną rozproszoną fazę fioletowych cząstek w wodzie. W rezultacie szkło wypełnione tą dyspersją nie będzie przezroczyste dla światła widzialnego; to znaczy będzie wyglądać tak samo jak fioletowy płynny jogurt. Rodzaj dyspersji różni się w zależności od wielkości tych cząstek.
Kiedy są „duże” (10-7 m) mówimy o grubych dyspersjach, które mogą osadzać się pod działaniem grawitacji; roztwory koloidalne, jeśli ich rozmiary mieszczą się w przedziale 10-9 mi 10-6 m, co sprawia, że są widoczne tylko za pomocą ultramikroskopu lub mikroskopu elektronowego; i prawdziwe rozwiązania, jeśli ich rozmiary są mniejsze niż 10-9 m, będąc w stanie przekraczać membrany.
Prawdziwymi rozwiązaniami są więc wszystkie te, które są powszechnie znane, jak ocet czy woda cukrowa.
Indeks artykułów
Rozwiązania te stanowią szczególny przypadek dyspersji, będąc bardzo interesującymi dla wiedzy z zakresu fizykochemii żywych istot. Większość substancji biologicznych, zarówno wewnątrzkomórkowych, jak i zewnątrzkomórkowych, występuje w postaci tzw. Dyspersji.
Cząstki fazy rozproszonej roztworów koloidalnych mają niewielkie rozmiary, co utrudnia ich sedymentację za pośrednictwem grawitacji. Co więcej, cząstki nieustannie poruszają się w przypadkowym ruchu, zderzając się ze sobą, co również utrudnia ich osiadanie. Ten rodzaj ruchu jest znany jako ruch Browna.
Ze względu na stosunkowo duży rozmiar cząstek fazy zdyspergowanej, roztwory koloidalne mają mętny lub nawet nieprzezroczysty wygląd. Dzieje się tak, ponieważ światło jest rozpraszane, gdy przechodzi przez koloid, zjawisko znane jako efekt Tyndalla..
Układy koloidalne są układami niejednorodnymi, ponieważ faza rozproszona składa się z cząstek o średnicy od 10-9 mi 10-6 m. Tymczasem cząstki roztworów mają mniejszy rozmiar, na ogół mniejszy niż 10 μm-9 m.
Cząstki z rozproszonej fazy roztworów koloidalnych mogą przechodzić przez bibułę filtracyjną i filtr glinkowy. Ale nie mogą przejść przez błony dializacyjne, takie jak celofan, śródbłonek naczyń włosowatych i kolodion..
W niektórych przypadkach cząstki tworzące fazę zdyspergowaną to białka. W fazie wodnej białka zwijają się, pozostawiając część hydrofilową na zewnątrz w celu większej interakcji z wodą, poprzez siły jonowo-dipolowe lub tworzenie wiązań wodorowych..
Białka tworzą układ siatkowaty wewnątrz komórek, będąc w stanie sekwestrować część dyspergatora. Ponadto powierzchnia białek służy do wiązania małych cząsteczek, które nadają jej powierzchowny ładunek elektryczny, co ogranicza interakcje między cząsteczkami białek, zapobiegając tworzeniu się przez nie skrzepów powodujących ich sedymentację..
Koloidy klasyfikuje się według przyciągania między fazą zdyspergowaną a fazą dyspergującą. Jeśli faza rozpraszająca jest ciekła, układy koloidalne są klasyfikowane jako zole. Są one podzielone na liofiliczne i liofobowe.
Koloidy liofilowe mogą tworzyć prawdziwe roztwory i są stabilne termodynamicznie. Z drugiej strony koloidy liofobowe mogą tworzyć dwie fazy, ponieważ są niestabilne; ale stabilny z kinetycznego punktu widzenia. To pozwala im długo pozostawać w stanie rozproszonym..
Zarówno faza dyspergująca, jak i faza zdyspergowana mogą występować w trzech stanach skupienia materii, tj. W stanie stałym, ciekłym lub gazowym..
Zwykle faza ciągła lub dyspersyjna jest w stanie ciekłym, ale można znaleźć koloidy, których składniki znajdują się w innych stanach skupienia materii..
Możliwości łączenia fazy dyspergującej i fazy rozproszonej w tych stanach fizycznych są dziewięć.
Każdy z nich zostanie wyjaśniony za pomocą odpowiednich przykładów.
Gdy faza dyspergująca jest stała, może łączyć się z fazą zdyspergowaną w stanie stałym, tworząc tzw. Roztwory stałe..
Przykładami takich interakcji są: wiele stopów stali z innymi metalami, niektóre kolorowe kamienie szlachetne, wzmocniona guma, porcelana i pigmentowane tworzywa sztuczne..
Stałą fazę dyspergującą można łączyć z ciekłą fazą zdyspergowaną, tworząc tzw. Stałe emulsje. Przykładami takich interakcji są: ser, masło i galaretka.
Fazę dyspergującą w postaci ciała stałego można łączyć z fazą zdyspergowaną w stanie gazowym, tworząc tzw. Stałe pianki. Przykładami takich interakcji są: gąbka, guma, pumeks i guma piankowa..
Faza dyspergująca w stanie ciekłym łączy się z fazą zdyspergowaną w stanie stałym, tworząc zole i żele. Przykładami takich interakcji są: mleko magnezjowe, farby, błoto i budyń..
Faza dyspergująca w stanie ciekłym łączy się z fazą zdyspergowaną również w stanie ciekłym, tworząc tzw. Emulsje. Przykładami takich interakcji są: mleko, krem do twarzy, sosy sałatkowe i majonez..
Faza dyspergująca w stanie ciekłym łączy się z fazą zdyspergowaną w stanie gazowym, tworząc piany. Przykładami takich interakcji są: krem do golenia, bita śmietana i pianka z piwa.
Faza dyspergatora w stanie gazowym łączy się z fazą zdyspergowaną w stanie stałym, tworząc tak zwane stałe aerozole. Przykładami takich interakcji są: dym, wirusy, materiały cząsteczkowe w powietrzu, materiały emitowane przez rury wydechowe samochodów.
Fazę dyspergującą w stanie gazowym można łączyć z fazą zdyspergowaną w stanie ciekłym, tworząc tzw. Aerozole ciekłe. Przykładami takich interakcji są: mgła, mgła i rosa.
Fazę dyspergatora w stanie gazowym można łączyć z fazą gazową w stanie gazowym, tworząc mieszaniny gazowe, które są prawdziwymi roztworami, a nie układami koloidalnymi. Przykładami takich interakcji są: powietrze i gaz z oświetlenia.
Jeszcze bez komentarzy