Plik Fauna Ediacara Jest to zbiór organizmów reprezentujących różne gatunki, które żyły na Ziemi w okresie geologicznym Ediacara, około 600 milionów lat temu. Jego pochodzenie może być związane z globalnym wzrostem poziomu tlenu w atmosferze.
Fakt ten sprzyjał rozwojowi prymitywnych metazoansów, charakteryzujących się bardzo różnorodnymi kształtami i miękkim ciałem. Fauna Ediacara znajduje się na stanowisku paleontologicznym odkrytym w 1946 roku przez Reginalda Sprigga w górach Ediacara w Australii..
Skamieniałości tej fauny zachowały się w różnych regionach świata (z wyjątkiem Antarktydy). Niektóre z tych miejsc to wybrzeże Morza Białego w Rosji, Namibia, Nowa Fundlandia i góry MacKenzie w Kanadzie. Istnieją również próbki w paśmie górskim Flinders, położonym w Australii Południowej.
Według niektórych specjalistów ta fauna stanowi ważny etap rozwoju zwierząt wielokomórkowych przed wybuchem kambru. Fauna Ediacara była jedną z pierwszych form życia, które do rozwoju wymagały tlenu atmosferycznego; Ponadto uważany jest za prekursora organizmów ze szkieletem.
Indeks artykułów
Historia planety Ziemia prawdopodobnie rozpoczęła się 4,55 miliarda lat temu. Tysiące lat później, w erze neoarcheańskiej, obecność stromatolitów przylegających do podłoża świadczy o istnieniu wolnego tlenu w środowisku ziemskim..
Jednak dopiero w proterozoiku nastąpiło całkowite przejście do atmosfery natlenionej. Ostatni etap ery neoproterozoicznej znany jest jako okres ediacaran..
Początek tego okresu geologicznego miał miejsce 635 milionów lat temu, a zakończył się 542 miliony lat temu. W tym czasie żyły najstarsze znane organizmy wielokomórkowe, takie jak pierwsze gąbki i ukwiały..
Możliwym wytłumaczeniem braku skamieniałości przodków może być to, że przed fazą wielokomórkową ediacaran istotom brakowało kolagenu, włóknistego białka, które wzmacnia organizm zwierzęcia i pozwala na jego konserwację..
Ten związek organiczny jest wytwarzany tylko wtedy, gdy poziom tlenu atmosferycznego przekracza 3%, co prawdopodobnie występowało na Ziemi w czasach fauny ediacaran..
Dowody na występowanie tej flory i fauny znaleziono w różnych regionach świata. Jego napromieniowanie mogło nastąpić podczas eksplozji Avalon 575 milionów lat temu.
Istnieją dwie teorie dotyczące pokrewieństwa między fauną ediakarską a obecnymi formami istot żywych.
Jedna z hipotez głosi, że większość z nich to bezpośredni przodkowie gatunków, które są dziś znane. Drugi zakłada, że biota Ediacara jest izolowaną ewolucją, bez połączenia z żadną obecnie żywą formą. Dlatego zostały zgrupowane w oddzielnym gromadzie: wymarłe Vendozoa.
Jednak ocena skamieniałości pokazuje, że niektóre gatunki ediacaran są podobne do tych, które istniały w kambrze. Podobnie, niektóre mogą być związane z obecnymi organizmami. Na przykład on Plac Kimbelerra -gatunek, który żył w okresie ediakarskim - wykazuje ogromne podobieństwo do mięczaków.
Chociaż te podejścia mogą wydawać się sprzeczne, istnienie bioty ediacaran może być ewolucyjnym wyjaśnieniem niektórych współczesnych gatunków.
Skamieniałości znalezione w paleontologicznym stanowisku Ediacara powstały, gdy zostały pokryte błotem dna morskiego i drobnym piaskiem. W ten sposób powstały wgłębienia w leżących pod nimi bryłach piasku..
Ponieważ błoto zawierało wysoki procent wody w trakcie wysychania, grubość złoża zmniejszyła się, nadając skamielinom spłaszczony i zaokrąglony zarys. Z tego powodu przypuszcza się, że fauna ma odchylenie bentosowe zamiast składać się z form swobodnie pływających, jak wcześniej sądzono..
Przypuszcza się, że żyli w pobliżu płytkich osadów szelfu kontynentalnego. Mogą również zamieszkiwać w głębi kontynentalnych obrzeży, które istniały w tamtych czasach prehistorycznych.
Niektóre wrażenia znalezione w skałach stanowiska Ediacara wzbogaciły wiedzę o aspektach związanych z reprodukcją fauny tego okresu geologicznego..
Skamieniałości Fractofusus znaleziono w koloniach, pogrupowanych według wielkości: duże, średnie i małe. Z tego powodu naukowcy sugerują, że organizmy te miały złożoną reprodukcję.
Niektóre z nich były w stanie rozmnażać się przez zarodniki bezpłciowe lub płciowe, które rozprzestrzeniły się na inne obszary przez wodę. Inni mogli rozprzestrzeniać się bezpłciowo przez rozłogi.
Wnioskowanie o istnieniu kilku trybów reprodukcji u Fractofusus może sugerować złożone życie, które pozwoliło im skutecznie kolonizować różnorodne siedliska..
Skamieniałości Ediacary pochodzą od organizmów o miękkim ciele. Te odbitki mają bardzo różnorodne kształty: istnieją w postaci dysków utworzonych przez koncentryczne struktury żebrowe, przez wewnętrzne promienie lub przez połączenie obu..
Stwierdzono również nieregularne bezpostaciowe masy i liście, które przypuszczalnie mogły należeć do prymitywnych struktur sporofitów..
Zaokrąglone skamieniałości mają kilka centymetrów średnicy, chociaż niektóre mogą mieć nawet 20 centymetrów. Wydruki w kształcie liścia mogą być długie - do około jednego metra.
Zdecydowana większość skamieniałości ma kształt zaokrąglony, podobny do kształtu meduz. Inne formy obejmują wydłużone organizmy zgrupowane w kolonie, bardzo podobne do współczesnych piór morskich..
Stwierdzono także organizmy spłaszczone i segmentowane, co może być związane z grupą pierścieniowatych. Ponadto niektóre próbki pochodziły od zwierząt o budowie przypominającej nogi, co oznacza, że mogą być przodkami stawonogów..
Wcześniej stwierdzono, że fauna ediakarska wyginęła całkowicie pod koniec prekambru, prawdopodobnie z powodu intensywnego wypasu prymitywnych zwierząt i wahań poziomu morza, które miały miejsce w tym czasie..
Jednak ostatnie odkrycia i badania potwierdzają, że niektóre gatunki ediacaran żyły w okresie kambru..
Kilka hipotez próbuje wyjaśnić wyginięcie bioty Ediacara. Oto niektóre z nich:
Okresy intensywnego zimna mogą stanowić barierę dla dalszego rozwoju organizmów wielokomórkowych. Niektóre gatunki pojawiły się prawie milion lat po tym, jak Ziemia wyłoniła się z naturalnego globalnego zlodowacenia.
Jednak różnorodność istot żywych na Antarktydzie budzi wątpliwości, czy niskie temperatury rzeczywiście zmniejszają lub zwiększają tempo ewolucji..
We wczesnym kambrze organizmy na szczycie łańcucha pokarmowego (np. Kimberella) były drapieżnikami drobnoustrojów. Gdyby to drapieżnictwo zaczęło się podczas schyłku fauny ediakaryńskiej, mogłoby doprowadzić do wyginięcia kilku gatunków.
Mogło się również zdarzyć, że niektóre zwierzęta żywiły się bezpośrednio biotą Ediacara, przyczyniając się do spadku liczebności tej populacji..
Pod koniec prekambru i na początku kambru nastąpiły wielkie zmiany geologiczne, klimatyczne i biologiczne, które spowodowały ogromne różnice w składzie atmosfery i innych elementów ekosystemu..
Ten etap jest znany jako eksplozja kambryjska, kiedy pojawiło się kilka organizmów wielokomórkowych, zróżnicowanych i wypromieniowanych..
Chociaż może być trudno wywnioskować wpływ tych zmian na zanik fauny i flory ediacaranów, zmienność poziomów tlenu, oddzielenie superkontynentów oraz zmiany w składzie i poziomie oceanów mogły odegrać pewną rolę..
Jeszcze bez komentarzy