Plik Generacja '37 To grupa literacko-intelektualna, która stworzyła życie w Argentynie w pierwszej połowie XIX wieku. Ten konglomerat uczonych opowiadał się za załamaniem doktryn nabytych podczas hiszpańskiego jarzma, obecnego nawet po wyzwoleniu.
Był to wynik koncertu okoliczności historycznych. Po długiej dekadzie, jaką oznaczała walka o niepodległość (1810-1820), Argentyna pogrążyła się w instytucjonalnym nieładzie. Brakowało jednolitego toku myślenia o sensie patriotycznym, tożsamości.
Nie było wyraźnej jednostki, ale terytorium było w rodzaju starć rozproszonych przez władzę, w których przyczynowi przywódcy robili swoje..
Ta grupa ludzi pozostawała pod silnym wpływem francuskiego i angielskiego romantyzmu, a ich pospiesznym środkiem prezentacji ich idei była literatura w różnych jej gatunkach..
Esteban Echeverría, Juan María Gutiérrez, Juan Bautista Alberdi i Domingo Faustino Sarmiento byli wśród jej głównych przedstawicieli. Uważali się za gwarantów praw obywatelskich, dzieci walki o niepodległość, wybranych do wykuwania argentyńskich praw obywatelskich.
Ten zapał, głęboko zakorzeniony nacjonalizm pozwolił na wczesną konsolidację ruchu, a na dłuższą metę realizację jednego z jego głównych ideałów: organizacji narodowej i późniejszej demokracji Argentyny..
Indeks artykułów
Chociaż data jego powstania to rok 1837, losy ludzi, którzy tworzyli ruch, zbiegały się już wcześniej.
Z powodu dużej liczby jej członków studiowała w Wyższej Szkole Nauk Moralnych (obecnie nazywanej „Colegio Nacional de Buenos Aires”), co pozwoliło linii myśli i ideologii grupy wskazać na te same zainteresowania..
Szkoła została zamknięta od 1830 do 1836 roku przez Juana Ramóna Gonzáleza de Balcarce, ówczesnego gubernatora, a później ponownie otwarta przez Juana Manuela de Rosasa, ale zgodnie z taryfami. W obu przypadkach, ze względu na późniejsze wydarzenia, działania skierowane przeciwko placówce oświatowej miały charakter polityczny.
Po uwarunkowanym ponownym otwarciu szkoły dawni uczniowie, poruszeni patriotycznym zmysłem okultyzmem, utworzyli Salę Literacką. Siedziba mieściła się w Buenos Aires. Spotkali się tam między innymi: Juan Bautista Alberdi, Esteban Echeverría, Juan María Gutiérrez, Vicente Fidel López.
Rząd Rosas, zdając sobie sprawę z wysokiej treści politycznej toczących się tam dyskusji literackich, nakazał zamknięcie lokalu.
Zaledwie 6 miesięcy minęło od powstania Sali Literackiej po jej rozwiązaniu. Jednak pomimo zbędnego rozproszenia, libertariański i demokratyczny płomień został już rozpalony i będzie trwał, dopóki jego cele nie zostaną osiągnięte..
Esteban Echeverría był odpowiedzialny za przejęcie kolejnego dowództwa nad grupą, która została utworzona, ale teraz potajemnie, z obawy przed represjami, pod nazwą: Asociación de Mayo. W ten sposób skonsolidowano pokolenie 37.
Ruch nieuchronnie miał konotację polityczno-literacko-idealistyczną, sytuację, która dzięki zaawansowanemu szkoleniu jego członków umożliwiła mu osiągnięcie zakresu, którego rząd Rosas nigdy nie myślał, że może osiągnąć..
W tekstach romantycznych pisarzy pokolenia trzydziestego siódmego roku kobieta jest postacią konieczną, podstawą, na której opiera się naród. To kobieta jest odpowiedzialna za kształtowanie obyczajów, pozwalających na rozwój samej cywilizacji poprzez organizację podstawowych przestrzeni ojczyzny..
Wbrew pozorom nie były to rozprawy promujące feminizm, wręcz przeciwnie, kobiety były postrzegane jako niezbędne uzupełnienie mężczyzny we wszystkim, co dotyczyło faktów politycznych i społecznych i odwrotnie..
Pisarze ci stworzyli wówczas, poprzez swoje propozycje, mało przestudiowane tło historyczne dotyczące roli argentyńskich kobiet w walce o niepodległość oraz w tworzeniu i umacnianiu demokracji gaucho..
Dyskurs pisarzy pokolenia trzydziestego siódmego pokolenia, w bardzo różnorodnych tekstach, uznaje kobiety za nieubłagany bastion w formowaniu się obywatelstwa.
Ta ocena, podobnie jak w wielu innych kulturach z powodu zaostrzonej machizmu, nie jest oparta na pismach historii Argentyny..
To dzięki myślicielom i piśmiennikom pokolenia 37 lat zasiewa się filozoficzne i polityczne idee oraz wartości pojęcia demokracji.
Jej przedstawiciele osiągnęli wysoki poziom relacji z masami, dzięki silnemu wpływowi dzieł i czytanych przez nich autorów, głównie europejskich, m.in.Lord Byron, Victor Hugo, Rousseau, Saint Simon..
Pokolenie '37 wcześnie zrozumiało, jak ważna jest edukacja dla osiągnięcia niezbędnych zmian, które przynaglały naród w tamtym czasie. Zmiana nie była natychmiastowa, w rzeczywistości jej wykuwanie zajęło 15 lat, ale była warta zachodu.
Po bitwie pod Caseros, w 1852 roku, Juan Manuel de Rosas został pokonany, obalony i wygnany, który w tym czasie rządził prowincją Buenos Aires, a także był dyplomatą odpowiedzialnym za stosunki zagraniczne Konfederacji..
Prawda jest taka, że powstanie przeciwko nim miało wiele wspólnego z pokoleniem '37 i ideologicznymi kanonami, które szerzyli jego członkowie. Za pokonanie Rosasa odpowiadał Justo José de Urquiza, który dowodził tak zwaną „Wielką Armią” przy wsparciu Santa Fe, Brazylii i Urugwaju.
W 1853 roku podpisano konstytucję, która regulowała większość konfederackich stanów Argentyny, z wyjątkiem Buenos Aires, który został dodany później, w 1856 roku..
Zdecydowana większość jego młodych członków urodziła się tuż po 1810 r., Kiedy zaczęła się kształtować niepodległość Argentyny..
To samo rozpoznanie było bodźcem, wprowadzając do dyskursu pisarzy mesjanistyczną atmosferę, która w znacznym stopniu przyczyniła się do tego, że ludzie, którzy je czytają, uwierzyli i poczuli to, co zostało napisane..
Pokolenie składające się z 37 osób, bardziej niż idea wolności politycznej i demokratycznej, szukało intelektualnego wyzwolenia.
Jak to miało miejsce we wszystkich krajach Ameryki Łacińskiej, które znajdowały się pod hiszpańskim jarzmem, po wyzwoleniu spod władzy hiszpańskiej korony edukacja nadal utrzymywała te same tematy, co w czasach dominacji królów. To było całkowicie bezproduktywne..
Najtrudniej było wyrwać się z ludzkich umysłów intelektualnej dominacji, którą Hiszpanie ustanowili po dziesięcioleciach dominacji..
Proces był powolny, ale bezpieczny. Stopniowe wprowadzanie idei własnych, tożsamości gaucho, przenikały one z upływem lat. W krajach Ameryki Łacińskiej można powiedzieć, że to Argentyna najszybciej osiągnęła emancypację intelektualną.
Musi być jasne, że całkowita ignorancja Latynosów nie została podniesiona. Wręcz przeciwnie, uszanowano to, co było słuszne i konieczne. Nastąpiło jednak przewartościowanie własnej tożsamości i uznanie kultur aborygeńskich i ich wkładu, równie ważnych i potrzebnych jak obcokrajowcy..
Ze względu na różnice już zaznaczone z powodu niedawnej emancypacji pisarze pokolenia 37 odchodzili od hiszpańskich obyczajów literackich i zbliżali się do stylów francuskiego i angielskiego romantyzmu..
Esteban Echeverría, dzięki studiom we Francji, był jednym z prekursorów francuskiego romantyzmu w Argentynie. Odpowiadał za szkolenie swoich kolegów wokół najbardziej reprezentatywnych autorów Europy, z którymi mógł się z bliska zapoznać..
Lord Byron z Anglii był bardzo studiowany, a jego styl poetycki był szeroko stosowany przez wielu członków Stowarzyszenia Mayo. Dlatego też do członków tej grupy należało pominięcie wpływów hiszpańskiego romantyzmu i zasianie anglo-galijskiej spuścizny na ziemiach Gaucho..
Urodził się w Buenos Aires. Był jednym z najbardziej reprezentatywnych pisarzy pokolenia '37. Studiował we Francji, a po powrocie zajął się kształceniem swoich kolegów z francuskiego romantyzmu i innych przejawów europejskich, oczywiście z wyraźnym dystansem. formy hiszpańskie.
Z natury był liderem i wiedział, jak go prowadzić w szlachetny sposób. Był założycielem Mayo Association, tajnej grupy, która chroniła niedawno rozwiązane Generación del 37.
Reprezentacyjne prace:
- Elvira lub narzeczona Platy (1832).
- Don Juan (1833).
- Do serca (1835).
- Hymn bólu (1834).
- Pocieszenia (1842).
Był pisarzem argentyńskim urodzonym w Río de Plata. Odegrał ważne role w polityce, nauczaniu, dziennikarstwie i militaryzmie swojego kraju. Ma na swoim koncie to, że został skatalogowany jako jeden z największych kastylijskich prozaików.
Jego wkład dla Argentyny obejmuje determinację w poprawie edukacji publicznej, a także wkład w rozwój kulturalny i naukowy swojego kraju..
Reprezentacyjne prace:
- Moja obrona, 1843.
- Facundo czyli Cywilizacja i barbarzyństwo (1845).
- Stopniowa metoda nauki czytania języka hiszpańskiego (1845).
- Powszechnej edukacji (1849).
- Wielka kampania wojskowa (1852).
- Komentarz do Konstytucji Konfederacji Argentyńskiej (1853).
- Szkoły, fundamenty dobrobytu (1866).
Był argentyńskim polimatem urodzonym w prowincji Tucumán. Pracował jako prawnik, polityk, ekonomista, prawnik, dyplomata, mąż stanu, muzyk i pisarz. Miał baskijskie korzenie po swojej ojcowskiej stronie. Jego matka zmarła podczas porodu.
Jej praca wśród członków Pokolenia 37 i Stowarzyszenia Mayo wywarła bardzo odczuwalny wpływ, ponieważ jej rodzina była bezpośrednio związana z wydarzeniami Rewolucji Majowej, wspierając ją bezpośrednio od początku..
Reprezentacyjne prace:
- Reakcja na hiszpańskość (1838).
- Obecne pokolenie wobec minionego pokolenia (1838).
- Rewolucja majowa (1839).
- Gigantyczne maki i jego potężni wrogowie, czyli dramatyczna chwała pamiętnej wojny (1842).
- Pamięć o wygodzie i przedmiotach amerykańskiego Kongresu Generalnego (1844).
- Podstawy i punkty wyjścia dla organizacji politycznej Republiki Argentyńskiej (1852).
- Elementy prowincjonalnego prawa publicznego Republiki Argentyńskiej (1853).
- System ekonomiczno-rentowy Konfederacji Argentyńskiej (1854).
- O anarchii i jej dwóch głównych przyczynach, o rządzie i jego dwóch niezbędnych elementach w Republice Argentyńskiej, ze względu na jej reorganizację w Buenos Aires (1862).
- Wszechmoc państwa jest zaprzeczeniem wolności jednostki (1880).
Był wszechstronnym obywatelem Argentyny urodzonym w Buenos Aires. Wyróżniał się jako argentyński historyk, mąż stanu, geodeta, prawnik, poeta i krytyk. Reprezentował sam w sobie liberalizm, który stał się podstawą prawdziwej konstrukcji Argentyny.
Jest brany pod uwagę jako wzór do naśladowania w swojej pracy w promowaniu i nauczaniu kultury argentyńskiej w XIX wieku. Obejmował różne gatunki literackie, wśród których wyróżnia się powieść, krytyka i biografie..
Miał także znaczący wpływ na argentyńskie pole polityczne, stając się częścią świty entre Ríos podczas konwentu założycielskiego w 1853 r. Pełnił także funkcję ministra spraw zagranicznych od 1854 do 1856, opuszczając Konfederację Argentyńską..
Jakby tego było mało, a dzięki jego wsparciu oraz postępowi naukowo-technicznemu Argentyny w 1861 r. Objął szlacheckie stanowisko rektora UBA (Uniwersytetu w Buenos Aires), gdyż piastował aż do ukończenia studiów. przeszedł na emeryturę w 1874 roku.
Reprezentacyjne prace:
- Amerykański czytelnik (1874).
- Dzieło poetyckie D. José Joaquína Olmedo, jedyny kompletny zbiór (1848).
- Wiadomości historyczne o powstaniu i rozwoju szkolnictwa wyższego w Buenos Aires (1868).
- Ameryka poetycka (1846).
- Notatki biograficzne pisarzy, mówców i mężów stanu Republiki Argentyńskiej - tom VII (1860).
- „Fizjonomia wiedzy hiszpańskiej, która powinna być wśród nas”, przemówienie na inauguracji Sali Literackiej w 1837 roku.
Jeszcze bez komentarzy