Plik wojny medyczne była to seria bitew, które miały miejsce w starożytnej Grecji. Ich głównymi bohaterami było Imperium Perskie i różne polis (państwa-miasta), które tworzyły region helleński na początku 500 roku pne..
Uważa się, że wojna miała dwa główne okresy. W tych momentach konfrontacja była dużo bardziej intensywna. Okresy te były przebiegiem dwóch najazdów przeprowadzonych przez Persów na terytorium Grecji w latach 490 i 479 pne. do.
Pomimo siły Persów, greckie miasta-państwa wykazywały niewiarygodnie duże mistrzostwo militarne. To, w połączeniu z taktyką psychologiczną, taką jak zjednoczenie wojsk należących do tego samego regionu, dało nieoczekiwaną przewagę Grekom, którzy położyli kres perskiemu uciskowi i utrzymali przy życiu kulturę swojej cywilizacji..
Indeks artykułów
Główny powód, dla którego nazywa się je wojnami medycznymi, jest związany z początkami imperium Achemenidów. To imperium było kontrolowane przez Persów, którzy mieli określoną metodologię podboju terytorium.
Zwykle Persowie siłą najeżdżali miasta i kraje, wypędzali ich władców (w wielu przypadkach zamordowali ich) i ustanowili pewne wolności w społeczeństwie, aby mieszkańcy nowo podbitego terytorium nie powstali przeciwko nim..
W wielu przypadkach Persowie pozwalali na zachowanie lokalnego języka i wierzeń religijnych w podbitym mieście.
Podczas swoich postępów Persowie podbili terytorium Medów. Region stał się ważną częścią imperium Achemenidów; jego siły stały się częścią armii perskiej.
Kiedy Persowie rozpoczęli inwazję na Grecję (która zapoczątkowała wojny medyczne), Grecy używali terminu „Medowie” w odniesieniu do najeźdźców..
Jednak nazwa ta przeszła do historii i zaowocowała powstaniem terminu używanego w odniesieniu do tego konfliktu..
W starożytności miasta jońskie (należące do azjatyckiej Grecji) były zdominowane przez region Lidii. Jednak Persowie przejęli kontrolę nad tym regionem w 546 pne. C., kiedy perski król Ciro zakończył panowanie lidyjskie nad jońskimi polis w serii bitew, w których Persowie odnieśli zwycięstwo.
Perska kontrola nad tym regionem nigdy nie była mile widziana przez Greków, ale perski gubernator wyznaczony do kontrolowania tego obszaru rządził jako pierwszy z rozwagą i tolerancją. Wkrótce potem zaczęto zaniedbywać gospodarkę regionu jońskiego, co spowodowało większe niezadowolenie ludności..
W roku 499 a. C., 9 lat po rozpoczęciu pierwszej wojny medycznej, Jonianie powstali przeciwko perskiej inwazji, otrzymując pomoc z Aten i Erytrei.
Bunty w ogóle się nie powiodły; raczej Persowie odzyskali region, masakrując dużą część jego ludności i wypędzając resztę w kierunku obszaru Mezopotamii..
Gdy region Joński ponownie znalazł się pod absolutną kontrolą Persów, perski monarcha postawił sobie za cel zakończenie Aten, miasta-państwa, które współpracowało z powstaniem jońskim. Doprowadziło to do późniejszej perskiej inwazji na terytorium helleńskie i zapoczątkowało konflikt zbrojny, który trwał prawie pół wieku..
Pierwotnie Dariusz - cesarz perski - zarządził kampanię mającą na celu rozpoczęcie ekspansji imperium perskiego na terytorium Grecji..
Tą kampanią dowodził jego pasierb Mardonio. Kampania była stosunkowo udana, a Persowie narzucili ważne panowanie terytorialne w Macedonii i Tracji.
Jednak po serii trudności klimatycznych, które nawiedziły flotę perską, Mardonio wrócił do Azji. Następnie Dariusz wysłał ambasadora do każdego greckiego miasta-państwa z żądaniem poddania się Persji. Państwa-miasta poddały się prawie całkowicie, z wyjątkiem dwóch: Aten i Sparty..
Ateńczycy i Spartanie rozstrzelali ambasadorów wysłanych przez króla. W rezultacie król wysłał armię, aby najechała region i podporządkowała Grekom jako całość. Niektóre inne greckie miasta sprzeciwiły się inwazji i poparły opór Ateńczyków i Spartan.
Armia perska najpierw udała się do regionu Naksos, który został w całości zdewastowany przez przeciwstawienie się Persom 10 lat wcześniej. Mieszkańcy regionu zostali zniewoleni, a świątynie spalono.
Następnie Persowie udali się na Eubeę, region, w którym znajdowało się starożytne miasto-państwo Erytrea. To miasto pomogło Jończykom podczas powstania przeciwko Imperium Achemenidów, a Persowie mieli zamiar zemścić się za ten fakt..
Pierwotnie Erytrea nie przeciwstawiła się morskiej inwazji Persów; zamiast tego czekali, aż oblegają miasto, aby stawić opór murom. Walki trwały kilka dni, ale w końcu kilku zdrajców z Erytrei otworzyło bramy miasta Persom.
Najeźdźcy zlikwidowali wszystko na swojej drodze; wymordowali większość mieszkańców miasta. Ci, którzy przeżyli atak, zostali zniewoleni przez Persów.
Po podboju Erytrei i kontrolowaniu Cyklad, Persowie zdecydowali się na inwazję na ateńską zatokę Marathon.
Spowodowało to rozwój jednej z najważniejszych bitew w historii Grecji i ostateczną klęskę Persów w pierwszej wojnie medycznej..
Maraton znajdował się zaledwie 40 kilometrów od ateńskiego miasta i byli dobrze przygotowani na przyjęcie najeźdźców. Dowodzący generałem, Militiades, miał doświadczenie bojowe przeciwko Persom i był odpowiedzialny za kierowanie obroną zatoki.
Ateńczycy zablokowali oba wyjścia z zatoki na równinę. To spowodowało, że bitwa utknęła w martwym punkcie, który trwał pięć dni. Persowie zmęczeni czekaniem postanowili ponownie zaokrętować swoją flotę, aby zaatakować Ateny bezpośrednio..
Ateńczycy wykorzystali jednak moment, w którym Persowie zaatakowali swoją kawalerię (ich najsilniejsze oddziały), aby zaatakować pozostałą armię. Grecy zmasakrowali perskich żołnierzy; ci, którzy pozostali przy życiu, wrócili na statki, aby najechać Ateny. Jednak Grecy przybyli na czas, aby powstrzymać inwazję.
Z kolei Bitwa pod Maratonem miała niezwykle istotne konsekwencje, które wpłynęły na rozwój bitew, jakie rozegrały się po tej inwazji. Masakra Persów podniosła morale greckich polis, pokazując im, że Persów można pokonać.
Oprócz moralnego skutku zwycięstwa Ateńczyków, bitwa pod Maratonem pokazała również, że Grecy mieli taktyczną przewagę w rozwoju bitew dzięki obecności słynnych oddziałów piechoty zwanych „hoplitami”..
Hoplici byli uzbrojonymi, wyspecjalizowanymi żołnierzami. Przy efektywnym użyciu były w stanie pokonać dużą liczbę wrogów, zanim zostały pokonane w bitwie..
Po klęsce odniesionej w bitwie pod Maratonem i niepowodzeniu wojsk perskich w zdobyciu Aten, Darío zaczął gromadzić gigantyczną armię, aby ustanowić ostateczną władzę nad całym greckim terytorium.
Podczas przygotowań do Persji egipskie terytorium imperium Achemenidów zbuntowało się przeciwko przywódcom, a cesarz Dariusz musiał skierować swoje wysiłki wojskowe, aby ponownie przejąć kontrolę nad regionem. Jednak Darío zmarł, a imperium przeszło pod kontrolę jego syna Kserksesa..
Szybko zmiażdżył egipskich rebeliantów i skoncentrował wszystkie swoje siły zbrojne na terytorium Grecji. Inwazja trwała kilka lat, gdyż ze względu na skalę takiego ataku wymagano dużej ilości zaopatrzenia i planowania..
Inwazja Persów była przychylnie oceniana przez kilka greckich miast-państw, które podpisały swoje oświadczenie w czasie, gdy wysłani przez Dariusza ambasadorowie odwiedzili ich region.
Wśród tych miast znajduje się potężne Argos, którego mieszkańcy obiecali nie stawić oporu, gdy Persowie wylądowali w Grecji..
Opierając się na tym wsparciu, Persom udało się przeprowadzić atak po zebraniu wojsk z ponad 46 różnych narodów, które utworzyły armię perską..
Achemenidzi mieli znacznie większą liczbę żołnierzy niż greckie polis, które sprzeciwiały się inwazji, dlatego wojna przeszła do historii jako jedno z najważniejszych wydarzeń w wojskowej historii starożytności..
Greckie polis, które były przeciwko inwazji perskiej, zaczęły koordynować się z Atenami i Spartą, głównymi przedstawicielami greckiego oporu. Stąd powstał sojusz między wszystkimi ówczesnymi polis o wpływach militarnych. Sojusz ten nie miał pierwotnie określonej nazwy, ale przeszedł do historii jako sojusz helleński.
Obecność tego oporu była już znana Persom, ale inwazja odbyła się pomimo zawiązania sojuszu. Persowie wiedzieli, że wszystkie greckie polis miały mniej żołnierzy niż oni i dlatego inwazja powinna była praktycznie gwarantować sukces.
Persowie pierwotnie najechali całe terytorium Tracji i Macedonii. Grecy planowali zatrzymać marsz Persów w dolinie Tempe, ale zdając sobie sprawę z wielkości armii najeźdźców, musieli się wycofać.
W konsekwencji sojusz zaproponował oczekiwanie na Persów pod Termopilami, gdzie ich hoplici mieli przewagę nad terenem..
Z kolei grecka flota broniła morskiego obszaru Artemizji przed perską inwazją. W obu bitwach Grecy zostali pokonani, ale liczba żołnierzy, którym udało się usunąć Persów, była znacznie większa niż straty ich własnych armii..
Pierwsza wielka klęska Persów miała miejsce w Cieśninie Salamis. Siły morskie Greków zadały potężny cios armii Kserksesa, którzy sądzili, że mogą szybko podbić Grecję po zwycięstwie pod Termopilami.
Pomimo przewagi liczebnej Persów, Grekom udało się obronić terytorium Peloponezu, a Kserkses został zmuszony do powrotu do Azji, na terytorium Imperium Achemenidów. Generał Mardonios z Persów pozostał na czele pozostałych wojsk w Grecji, ale został pokonany przez lokalne siły.
Grecy, zapewniając przetrwanie swego narodu, przygotowali atak na kilka terenów zdominowanych przez Persów. Ataki greckie, dowodzone przez sojusz helleński, zajęły terytorium bizantyjskie, Cypr, Sesto i region Ionia.
Po wypędzeniu Persów z terytorium Grecji Spartanie nie chcieli kontynuować walki, uważając, że wojna się skończyła.
Jednak to oni byli odpowiedzialni za utrzymanie sojuszu razem. To sprawiło, że miasta-państwa, które chciały kontynuować bitwę, utworzyły nowy sojusz, który nazwano Ligą Delian..
Ten nowy sojusz był w dużej mierze dowodzony przez Ateńczyków, ale wszyscy jego członkowie mieli różne cele na koniec wojny. Wspólnym celem było zniszczenie Persów.
Oprócz podbojów greckich, między Grekami i Persami ustanowiono szereg praw kończących wojnę.
Wśród nich było ustanowienie autonomii dla greckich miast w Azji, trwałe wypędzenie wojsk perskich z całego terytorium Grecji (a także ich flot) oraz trwałość wojsk greckich na terytoriach greckich, podczas gdy pełne porozumienia.
Jeszcze bez komentarzy