Humberto Więcej (1929-1984) był ekwadorskim artystą plastycznym, który przeszedł przez malarstwo, rzeźbę i muralizm. Był znany z tworzenia własnego stylu, który nazwał Functional Signology..
W pracach Humberto Moré bardzo obecne jest użycie linii krzywych i prostych. Chociaż jego siłą był plastik, odważył się także pisać, zwłaszcza jako poeta i krytyk artystyczny..
Był członkiem młodych artystów z Guayaquil lat 50. i 60., którzy byli odpowiedzialni za zrewolucjonizowanie sztuk wizualnych w tym południowoamerykańskim kraju. Wraz z Moré byli inni, tacy jak Estuardo Maldonado, Enrique Tábara i Luis Molinari.
Zaczął nazywać swoje kreacje częściami innego ekspresjonizmu, który z czasem stał się tym, co nazwał sygnalizacją funkcjonalną, Humberto Moré podszedł do figur geometrycznych, używając elementów takich jak grube linie i kolory podstawowe, głównie.
W 1957 roku zdobył nagrodę „Universidad de Guayaquil” i wtedy postanowił poświęcić się sztuce na pełen etat..
Następnie promował utworzenie Urzędu Miejskiego „Fundación de Guayaquil” (1959). Od tego czasu Moré zajmował się tworzeniem przestrzeni, które służyłyby jako platformy dla artystów do wystawiania swoich prac..
Ostatnim projektem Humberto Moré, skierowanym na rynek amerykański, były „Signological Erotic Nudes”, w których zakłada, że za pomocą linii zwielokrotnionej przez dzieło generowane jest podejście artysty do rysunku..
Indeks artykułów
Humberto Lalot Rivadeneira Plata urodził się 14 kwietnia 1929 roku w Esmeraldas w Ekwadorze. Był drugim z czworga dzieci Víctora Rivadeneiry Ricardellego, wojskowego zwolennika generała Eloya Alfaro, z Maríą Libią Plata Torres.
Artystyczna passa Moré obudziła się wcześnie. Malarz z Ekwadoru zapewnił, że wszystko się zaczęło, gdy już jako dziecko odkrył bodziec, jaki wywołały w nim kolory niektórych zabawek..
Początkowo opiekował się matką wraz z braćmi Guizotem, Guido i Adalgizą. W międzyczasie jego ojciec był zawsze na wycieczce z powodu prowadzonych wówczas kampanii..
Humberto Moré został wysłany przez swojego ojca do Quito, aby studiować jako stażysta w szkole religijnej. Ciekawość, która skłoniła go do eksperymentowania z chemikaliami, spowodowała, że został szybko wyrzucony. Jego matka już umarła i zamieszkał w Santa Elena, gdzie przebywał do 15 roku życia..
To właśnie w tym okresie dorastania Moré postanowił zacząć eksperymentować z rysunkiem, tworząc kopie. Naśladowałem fotografie i kształty, które widziałem w gazetach i magazynach.
W wieku 19 lat Moré próbował założyć firmę produkującą mydło, ale zapomniał o tej sprawie i zaczął współpracować ze swoim bratem Guizotem w San Miguel del Milagro..
W 1954 roku, w wieku 25 lat, Humberto Lalot Rivadeneira zorganizował swoją pierwszą wystawę rysunków. Wystawa młodego plastyka odbyła się w szkole dla dziewcząt w El Milagro.
Pięć lat wcześniej poślubił Juana Ludgarda Chaw Cotallet. Wraz z nią miał siedmioro dzieci o imionach Elizabeth, Tony, Leonardo, Jezabel, Dean, Irina i Ilona Rivadeneira Chaw.
W tym czasie wybrał Moré jako swój pseudonim. Mieszał nazwiska różnych artystów, których podziwiał: Moneta, Maneta i Renoira. Juan Castro y Velázquez powiedział, że Enrique Tábara twierdził, że wymyślił ten pseudonim dla swojego przyjaciela i partnera, mając nadzieję na sprzedaż większej liczby dzieł.
Po wybraniu nowego pseudonimu, również w 1954 roku, Humberto Moré zaprezentował swoją pierwszą osobę w Esmeralda Jewelry w mieście Guayaquil..
Moré ćwiczył sztukę rysowania ze swoimi dziećmi i swoją pierwszą żoną jako modelami, ponieważ nieustannie je portretował. W ten sposób artysta poprawił puls i opanował technikę. Uważał, że każdy malarz powinien opanować rysunek, aby móc zapuszczać się w inne style.
We wczesnych latach pociągał go surrealizm Dalego. Jednak w późniejszych etapach Moré ewoluowałby w kierunku innych prądów.
Od 1955 roku Moré założył swoją rezydencję w Guayaquil. W tym mieście poświęcił się pogłębianiu swojej wiedzy artystycznej. Równocześnie szukał środków, by zaistnieć w ekwadorskiej sferze kulturalnej..
Próbował dokonać przeglądu różnych epok sztuki. Wyjaśnił, że jego próbą było odtworzenie portretów takich jak Ingres, Rubens czy Rembrandt. Potem doszedł do impresjonizmu, zwłaszcza z Cézanne'em, a stamtąd przeszedł do ekspresjonizmu.
Ze względu na swój samouk, Moré wymagał od siebie wiele i zanurzył się w morzu książek, próbując utrwalić całą możliwą wiedzę.
W 1957 roku zdobył nagrodę University of Guayaquil i postanowił poświęcić się sztuce w pełnym wymiarze godzin. Mniej więcej w tym czasie wpłynął na powstanie Urzędu Miejskiego „Fundación de Guayaquil” dwa lata później..
W tym pokoju Moré był zdobywcą pierwszej nagrody w 1962 roku i cztery lata później wrócił, ale tym razem zajął drugie miejsce..
Od 1963 roku ekwadorski artysta zaczął eksperymentować z materiałami, w tym drewnem, gliną i parafiną..
W tym czasie Moré stworzył już imię, którego tak bardzo pragnął w Ekwadorze, i spotykał się z ważnymi politykami i biznesmenami w celu komercjalizacji swojej pracy. Był również bardzo szanowany za swoją krytykę artystyczną..
W latach 70. Moré zagłębił się w konceptualizację swojej sztuki. Ponadto dzięki swoim tekstom zajął honorowe miejsce wśród ekwadorskich intelektualistów i koneserów języka plastycznego..
Jego prace zdobią parki miasta Guayaquil od 1973 roku, w którym przedstawił szkice 4 funkcjonalnych rzeźb, które wykonał dzięki wsparciu finansowemu firm prywatnych i rządu Guayas..
Humberto Moré opublikował swój teoretyczny manifest o sygnalizacji funkcjonalnej w 1974 roku. Był to jeden z jego najbardziej produktywnych okresów w życiu artysty pod względem literatury artystycznej, produkcji plastycznej i rzeźbiarskiej..
W 1982 roku Humberto Moré był w Stanach Zjednoczonych i opatentowany w Hollywood Złote nadwozie Giocondy. To był pomysł, który artysta miał od lat, aby nakręcić swój pierwszy film.
Następnie w latach 1983-1984 zrealizował swój ostatni projekt Erotic Signological Nudes. Grupa serigrafów, których celem jest uchwycenie amerykańskiej publiczności. Malarz skoordynował komercjalizację 40 000 kopii z agentem marketingowym.
W czerwcu 1984 roku, będąc w Nowym Jorku, Moré odkrył, że ma raka. Następnie wrócił do Guayaquil, gdzie przeszedł operację usunięcia złośliwego guza, który go atakował. Kilka miesięcy później przeniósł się do Hawany na Kubie, aby poddać się kontroli.
Humberto Moré zmarł 28 października 1984 w Hawanie, gdzie wraz ze swoją drugą żoną Iris Rendón dbał o swoje zdrowie.
Jego szczątki zostały później przeniesione przez jego brata Guizota Rivadeneira do Ekwadoru.
Humberto Moré należał do grupy młodych artystów, którzy zrewolucjonizowali sztuki wizualne w Guayaquil w latach 60. i 70. Pod wpływem trendów rozwijających się w Europie starali się stworzyć własny język..
Pod wpływem tego ruchu Moré zaczął poszukiwać własnego stylu, który początkowo nazwał „innym ekspresjonizmem”. Zaczynając od tego momentu eksperymentował z różnymi podejściami i stopniowo udało mu się znaleźć koncepcję, z którą czuł się komfortowo, koncepcję sygnalizacji funkcjonalnej..
Najpierw przeszedł przez okres geometryzacji, na który wpływ miał głównie kubizm. Później jego prace charakteryzowały się jaskrawymi kolorami i stylizowanymi liniami, chociaż nigdy nie porzucił geometrycznych kształtów jako podstawy tworzenia..
Portrety i akt to dwa elementy, które zawsze były obecne w twórczości Humberto Moré. W portretach znanych osób, które wykonał w latach 80., wykorzystał przestrzeń do stworzenia gry kształtów, znaków i faktur, które uwydatniły dzieło..
Za pomocą Functional Signology Moré próbował obserwować wartość formy z jednego z jej wierzchołków. Uważał, że wartość formy istnieje od połączenia znaku z teorią, chociaż metodologia była nieznana.
Wreszcie Moré zapewnił, że sygnalizacja funkcjonalna jest estetyczna i użytkowa, ponieważ kodowanie znalezione w pracy spowodowało funkcję i aktywną przestrzeń.
Jedną z największych zalet twórczości Humberto Moré była umiejętność racjonalizacji koncepcji przedstawionych w jego sztuce. Niektóre z opublikowanych przez niego tekstów to:
- Formularze (1966), album-album z rysunkami.
- Ocena Isms (1968), o wielkich mistrzach sztuki. Rustykalna książka papierowa z unikalnymi, ręcznie robionymi okładkami.
- Ekwadorskie wiadomości obrazkowe (1970), analiza ekwadorskiej sztuki narodowej w latach 1950-1970. Krytyk sztuki.
- Manifest teoretyczny Symbolika funkcjonalna (1974).
- Bolívar, Słońce Ameryki (1983), poezja i obrazy na cześć dwusetnej rocznicy urodzin Wyzwoliciela Simóna Bolívara.
- Wędkarstwo (1957).
- Wolność (1962).
- Dźwięki z kosmosu (1964).
- Metamorfoza formy (1966).
- Wiek rozumu (1968).
- Il człowiek o rodzimej architekturze (1975).
- Seria „Twarze Ekwadoru” (Lata 80.).
Jeszcze bez komentarzy