Plik indywidualizacja, Według Carla Junga jest to proces, w którym każdej żywej istocie udaje się stać tym, kim naprawdę ma być. Dla tego psychologa chodzi o podstawowy sposób, w jaki ludzie powinni skupiać się na swoim rozwoju osobistym.
Celem tego procesu indywidualizacji jest zwiększenie samoświadomości jednostki. Dzięki pełniejszemu zrozumieniu własnych procesów umysłowych ludzie mogą być w stanie pogodzić różnice między świadomością a nieświadomością. W ten sposób uzyskaliby zdrowszą psychikę.
Według Junga we wczesnej fazie naszego życia jesteśmy zbyt zajęci związaniem się ze światem i rozwijaniem naszego ego, aby zajmować się indywidualizacją..
Dopiero w drugiej części naszego istnienia, kiedy zaczniemy martwić się o siebie, proces ten zacznie się toczyć..
W tym artykule zobaczymy dokładnie, na czym polega ta idea, tak kluczowa dla psychologii Junga, a także jak działa i jak wpływa na nas..
Indeks artykułów
W innych prądach psychoanalizy, takich jak Freuda, „ja” jest opisywane jako produkt rozwoju ego. Wręcz przeciwnie, dla Junga działa to dokładnie na odwrót: rodzimy się już z konkretnym „ja”, którego nigdy w pełni nie znamy, az niego i naszych doświadczeń kształtuje się ego.
Dlatego „ja” wpływa na wszystko, co robimy, ale nie jest nam w pełni objawione. Wręcz przeciwnie, zawsze widzimy to poprzez nasze ego, co powoduje, że oboje są w ciągłym konflikcie. Proces indywiduacji miałby związek z pojednaniem tych dwóch składników naszego umysłu.
Dla psychologii Junga „ja” jest podstawowym motorem. Obejmuje wszystkie składniki naszego umysłu, takie jak rozwój poznawczy, nasze emocje, nasze myśli, a nawet nasz archetyp (sposób, w jaki postrzegamy siebie). Odpowiadałby również za nasze motywacje, pragnienia i lęki.
Indywidualizacja oznaczałaby zatem coraz lepsze poznanie tego, kim naprawdę jesteśmy i zbliżenie się do tej wyidealizowanej wersji nas samych..
Jung uważał, że jedną z najważniejszych misji w życiu każdego człowieka jest odkrycie i ujawnienie prawdziwego „mnie”.
Indywiduacja byłaby procesem, w którym zostałoby to osiągnięte poprzez zjednoczenie i współpracę przeciwieństw: świadomych i nieświadomych, indywidualności i grupy, życia i śmierci..
Pomysł ten był centralny dla koncepcji psychologii Junga. Do tego stopnia, że uznał terapię za sposób na pomoc pacjentom w postępach w procesie indywidualizacji.
Proces terapeutyczny jest zatem postrzegany jako bezpieczna przestrzeń, w której osoba może swobodnie wyrażać siebie i analizować, co myśli i czuje, bez filtrów..
Rozwój i odkrycie „ja” wymaga połączenia elementów osobowych i zbiorowych. Jeśli dana osoba skupi się tylko na jednym z dwóch typów, generowane są problemy, które mogą stać się poważne.
Na przykład, jeśli dana osoba zbytnio koncentruje się na swojej roli społecznej i zapomina o własnych potrzebach, ma tendencję do stania się neurotyczką. Oznacza to, że będą cierpieć z powodu negatywnych emocji, takich jak lęk i stres, i będą mieli obsesję na punkcie drobnych szczegółów i doświadczeń bez zbytniego znaczenia..
Z drugiej strony, jeśli osoba jest zainteresowana tylko sobą, może stać się psychotyczna. Stan ten, w przeciwieństwie do poprzedniego, wywołuje skrajną fascynację sobą i sprawia, że cierpiący z tego powodu zapominają o wszystkich. Powoduje to problemy w wielu dziedzinach życia, takich jak praca czy związki..
Dlatego, aby rozwinąć indywiduację, człowiek musi osiągnąć równowagę między tymi dwoma siłami..
Niektórzy autorzy uważają, że indywiduacja pojawia się w dzieciństwie. Jednak Jung zawsze postrzegał ten proces jako charakterystyczny dla drugiej połowy naszego istnienia. Cele, zadania i sposoby działania obu stron są bardzo różne i służą innym celom.
Tak więc w pierwszej połowie naszego istnienia ludzie zajmowaliby się „rozszerzaniem naszego ego” i dostosowywaniem się do norm społecznych. Można to osiągnąć na przykład poprzez próbę poprawy naszego statusu i warunków życia.
Jednak w drugiej części zaczęlibyśmy dokładniej przyglądać się sobie. Jednocześnie martwilibyśmy się o głębsze kwestie, takie jak śmierć, sens życia i rola, jaką naprawdę odgrywamy w świecie. W tym czasie pojawiłaby się indywiduacja.
Dla Junga większość nerwic w drugiej części życia wynikałaby z niemożności porzucenia celów pierwszej i pełnego wejścia w proces indywidualizacji..
Jung nie wierzył, że wszyscy osiągnęli stan indywiduacji. Wręcz przeciwnie, byłoby to stosunkowo rzadkie zjawisko, do którego mogliby dotrzeć tylko ci ludzie, którzy świadomie starają się poznać siebie.
To odróżniłoby stan opisany przez Junga od innych, o których mówili inni psychoanalitycy, również związanych z rozwojem „ja” i porzuceniem ego..
W tym sensie miałoby to związek z pewnymi ideami filozofii Wschodu, zwłaszcza tymi związanymi z „oświeceniem”.
Dla Junga ego byłoby konstrukcją utworzoną przez relację dziecka z matką, a później rozwiniętą jako funkcja doświadczeń przeżywanych przez daną osobę. Wręcz przeciwnie, „ja” byłoby rodzajem siły natury, z którą wszyscy żyjemy.
Te dwie istoty naszego umysłu będą nieustannie walczyć o kontrolę. W przypadku, gdy „ja” jest destrukcyjne lub negatywne, ego musi być wystarczająco silne, aby je powstrzymać..
Wręcz przeciwnie, jeśli ego nam nie pomoże, „ja” mogłoby być siłą, która przybliża nas do osobistego spełnienia i dobrego samopoczucia. Indywidualizacja byłaby procesem, w wyniku którego te dwa podmioty osiągnęłyby równowagę.
Jeszcze bez komentarzy