Johann Gottfried von Herder (1744-1803) był niemieckim krytykiem, teologiem i filozofem, którego twórczość przyczyniła się do powstania literackiego romantyzmu w jego kraju. Swoją pracą promował ducha nacjonalistycznego w obronie własnych i przodków charakterystycznych dla swojej ziemi.
Wyraził znaczenie kontekstu dla docenienia dzieł artystycznych i zrozumienia kultury każdego narodu, a także dogłębnej analizy historii, aby zrozumieć teraźniejszość i przewidzieć przyszłość w oparciu o obserwacje wydarzeń z przeszłości..
Aby osiągnąć ten cel, Herder badał tak ważne dziedziny, jak historia człowieka od pierwszych cywilizacji, pochodzenie języka, wpływ religii, kulturowy i historyczny wkład popularnych piosenek średniowiecza, a nawet metafizyka..
Zainspirował wielu pisarzy, w tym Johanna Wolfganga von Goethego, czołową postać niemieckiego klasycyzmu literackiego, z którym później współpracował. Ponadto był zwolennikiem filozofa Immanuela Kanta, dopóki odpowiadające im prądy ich nie zraziły na stałe..
Indeks artykułów
Johann Gottfried Herder urodził się 25 sierpnia 1744 roku w Mohrungen, dawnych Prusach Wschodnich. Jego rodzicami byli Gottfried Herder i Anna Elizabeth Peltz, którzy zapewnili sześciorgu dzieciom religijny dom, ale dysponowali niewielkimi środkami..
Herder uczęszczał do miejscowej szkoły i często otrzymywał pomoc w szkoleniu akademickim. W wieku 16 lat uzyskał bezpłatne zakwaterowanie w domu wikariusza Sebastiana Trescho w zamian za pracę w charakterze kopisty. Sytuacja, która dała mu dostęp do ogromnej biblioteki zakonników, gdzie mógł zaspokoić swoje pragnienie wiedzy.
Później chirurg J.C. Schwarz-Erla, który przybył do miasta w towarzystwie pułku wojskowego, zaoferował opłacenie studiów medycznych Herdera na Uniwersytecie w Królewcu. W 1762 roku młody Johann zapisał się w tym celu, ale w końcu odkrył, że nie jest to jego powołanie i zdecydował się studiować teologię..
W wieku 18 lat pracował już jako pomocnik nauczyciela w miejscowej szkole podstawowej, aby opłacić swoje studia..
Na tym etapie uniwersyteckim często uczęszczał na wykłady filozofa Immanuela Kanta (1724-1804), uważanego za twórcę filozofii krytycznej. Postać ta wywarła na Herderze tak głębokie wrażenie, że dał mu szczery opis swojej pracy, z dala od publicznych nieporozumień, jakie mieli później..
W tym czasie nawiązał też wielką przyjaźń z innym wybitnym niemieckim filozofem, Johannem Georgem Hammanem (1730-1718), z którym podzielał odrzucenie panującego wówczas oświeconego racjonalizmu..
W 1764 r. Herder przeniósł się do Rygi (dawne Cesarstwo Rosyjskie), gdzie został wyświęcony na pastora protestanckiego i służył jako nauczyciel i kaznodzieja. Tam opublikował swoje pierwsze prace Fragmenty o literaturze niemieckiej (1765) i Silvas krytykuje lub rozważa naukę i sztukę piękna (1769), oba pod pseudonimem.
W tym samym roku wyruszył w podróż do Europy, podróż, która zmieniła jego sposób patrzenia na życie. Jest to pokazane w jego Dziennik mojej podróży w 1769 roku. W tych pismach Herder widzi siebie jako prostą istotę, która opuściła bezpieczne wybrzeże, aby rozpocząć podróż w nieznane. Miałem wtedy 20 lat.
Podczas tej podróży spotkał w Strasburgu młodego Johanna Wolfganga von Goethego (1749-1832), który stał się postacią literackiego klasycyzmu. Później rozpoznał wpływ Herdera na jego własną twórczość, dzięki swoim obserwacjom na temat Homera, Pindara, Shakeaspeare i ogólnie literatury..
W latach 1771-1776 Herder służył w Buckeburgu jako kaznodzieja nadworny. Najważniejszymi pracami w tym okresie były Esej o pochodzeniu języka (1772), za którą otrzymał nagrodę Akademii Berlińskiej; oprócz Shakeaspere (1773).
Dzięki rekomendacji Goethego w 1776 r. Został mianowany superintendentem generalnym kościoła luterańskiego w Weimarze. W tym czasie opublikował ważny esej o filozofii umysłu pt O wiedzy i uczuciach ludzkiej duszy (1778).
Dzieło, które wyprodukował w tym czasie, było centralnym elementem ruchu „Sturm und Drang” (Burza i pęd), który według historyków służył jako preludium do niemieckiego literackiego romantyzmu..
W 1784 napisał Filozofia historii dla wychowania ludzkości, jego najważniejsza praca w tej dziedzinie i za którą byłby najbardziej rozpoznawalny.
Herder nigdy nie ograniczał się do jednego przedmiotu, pisząc z taką samą pasją do teologii, filozofii, literatury, filologii czy historii. Czasami mieszał po trochu z każdego z tych tematów w swojej pracy.
Być może dlatego jego krytycy zarzucali niektórym jego pracom nieuporządkowanie gramatyczne i emocjonalne, w stylu, którego można by się spodziewać po swobodnej wypowiedzi, a nie po tekście filozoficznym..
Niezależnie od stylu, jego ogólne myślenie miało na celu ratowanie historii i kultury swojego kraju, analizując je w kontekście narodów, które doświadczyły wydarzeń, w tym wpływu religii na proces decyzyjny.
W rzeczywistości historycy opisują Herdera jako jednego z głównych prekursorów „Volkgeist” lub ducha ludu, koncepcji, która obejmuje wspólne cechy, które czynią każdy naród wyjątkowym i która jest obecna w dziełach literackich przed niemieckim romantyzmem z okresu przed do którego należy Herder.
Nalegał na przewidzenie, co może się wydarzyć społecznie w przyszłości, na podstawie parametrów uzyskanych z przeszłości, a nie z teraźniejszości. Dlatego tak bardzo zależało mu na poznaniu i opublikowaniu genezy popularnych piosenek średniowiecza, ujawnianiu najbardziej znanych wersji przekazywanych przez pokolenia ustnie, jako świadków rzeczywistości, jaka wydarzyła się w momencie ich powstania..
Herder odrzucił strumień oświecenia, który głosi, że wszyscy ludzie są równi. Dla niego każdy naród ma swojego ducha, którego należy szanować za to, że jest wyjątkowy, którego obcokrajowiec nie może zrozumieć, ponieważ tylko ludzie, którzy mieli kontakt z topografią, klimatem i wydarzeniami tego miejsca, mogą naprawdę zrozumieć.
Sprzeciwił się także wierze w Oświecenie, które umieściło ludzi jego epoki u szczytu ludzkości, zapewniając, że wieki temu było więcej błyskotliwych ludzi.
Obnażył swoją bardziej optymistyczną stronę, potwierdzając znaczenie ludzkości na ziemi i jej rozróżnienie w stosunku do zwierząt. Dla Herdera u zwierząt nie ma postępu w całej ich historii, tylko w ich życiu, podczas gdy człowiek rozwija się w obu kierunkach: osobistym i zbiorowym..
Jego bogate dzieło obejmuje ponad trzydzieści prac, których tytuły pozwalają docenić zakres jego myśli w różnych dziedzinach wiedzy. Najważniejsze z nich wymieniono poniżej:
-Fragmenty o literaturze niemieckiej (1765), w którym wyraża wagę języka dla przekazu orędzia i potrzebę uniezależnienia literatury niemieckiej od obcych wpływów.
-Silvas krytykuje lub rozważa naukę i sztukę piękna (1769), gdzie zapewnia, że sztuka może być oceniona jako dobra lub zła w zależności od percepcji zmysłowej, jaką osoba ma wystawiona na jej działanie.
-Dziennik mojej podróży w 1769 roku, opublikowany po jego śmierci, w którym Herder przyznaje, że w wyniku tego doświadczenia zaszła zmiana w jego życiu.
-Esej o pochodzeniu języka (1772), w którym odrzuca religijne pochodzenie języka i analizuje je z perspektywy antropologicznej.
-Shakeaspeare (1773), w którym eksponuje i chwali twórczość i styl angielskiego dramaturga.
-Esej o niemieckiej sztuce i stylu (1773), napisany we współpracy z Goethe'm.
-O wiedzy i uczuciach ludzkiej duszy (1778)
-Zbiór popularnych piosenek (1778)
-Plastik (1778), gdzie odsłania swój sposób widzenia metafizyki.
-Listy o studium teologii (1782)
-Filozofia historii dla wychowania ludzkości (1784) napisane w czterech tomach, w których ujawnia pochodzenie człowieka i jego wędrówkę do roku 1500. Niestety jest niedokończona, ponieważ nie dotarła do czasów współczesnych Herdera.
-Listy o postępach człowieka (1793)
Johann Gottfried von Herder miał czworo dzieci ze swoją żoną Karoliną Flachsland. Pod koniec kariery poparcie dla rewolucyjnych idei pochodzących z Francji wzbudziło w nim wrogość kolegów, jednocześnie dystansując się od przyjaciela Goethego..
Ataki na filozofię Kanta również nie przyczyniły się do jego ówczesnej popularności, powodując coraz większą izolację od kręgu społecznego..
W 1802 roku jako hołd nadano przedrostek „von” do jego nazwiska. Przyimek ten, który w języku niemieckim oznacza „od” lub „od”, wskazywał, że osoba, która go używała, należała do szlachty, co zmieniało się w czasie, ale w tamtym czasie oznaczało ważne rozróżnienie..
Johann Gottfried von Herder zmarł w Weimarze 18 grudnia 1803 roku w wieku pięćdziesięciu dziewięciu lat..
Jeszcze bez komentarzy