Plik najważniejsze cechy teatru są ściśle związane z elementami wspólnymi dla każdego dzieła lub wykonania. Termin teatr ma swoje korzenie w greckim słowie theatron, co oznacza „miejsce do szukania”.
Dlatego początkowo teatr odwoływał się zarówno do miejsca, jak i do określonej formy percepcji. Dziś pojęcie teatru może odnosić się do: budynku, działania (`` chodzenia '' lub `` robienia '' teatru), instytucji i formy sztuki.
Teatr jest gałęzią sztuki scenicznej związanej z aktorstwem i przedstawieniem historii przed żywą publicznością, wykorzystującą połączenie przemówień, gestów, scenerii, muzyki, dźwięków i spektaklu, które mają na celu stymulację i ekscytację widza..
W teatrze ważną rolę odgrywa również umysł, ponieważ ta artystyczna ekspresja jest odczytywana zgodnie z percepcją i wyobraźnią widza..
Wszystkie sztuki mają wspólne elementy, które charakteryzują tę sztukę. Następnie będziesz mógł bardziej szczegółowo zapoznać się z najwybitniejszymi funkcjami.
Tak dzieje się w pracy. Odnosi się do działania. Organizacja wydarzeń lub wybór i kolejność scen w przedstawieniu. Według Arystotelesa jest to abstrakcyjna koncepcja, odnosząca się do układu zdarzeń, które stanowią surowiec i składniki opowieści..
Fabuła to sposób, w jaki te incydenty układają się w spójną całość. Jeśli układ pierwotnego porządku zostanie zmieniony, zostanie wygenerowana nowa ramka. W teatrze dominują dwa rodzaje fabuły. Oto jego główne cechy i elementy wyróżniające:
Podczas gdy fabuła nawiązuje do akcji spektaklu, temat nawiązuje do znaczenia sztuki. Czasami jest to wyraźnie wskazane w tytule.
Innym razem można to stwierdzić poprzez dialog postaci, która jest głosem dramaturga. Czasami temat jest mniej oczywisty i pojawia się dopiero po przeanalizowaniu treści pracy..
Są to ludzie, zwierzęta lub idee, które są reprezentowane przez aktorów w sztuce. Pod względem strukturalnym postacie są agentami działania, tymi, którzy dostarczają motywacji do zaistnienia wydarzeń w fabule..
Każda postać powinna mieć własną osobowość, wiek, wygląd, przekonania, pochodzenie społeczno-ekonomiczne i język. Zgodnie z ich funkcjami w pracy można nakreślić niektóre typy znaków:
To jest punkt wyjścia przedstawienia teatralnego. Jest to tekst, na podstawie którego powstaje sztuka. Składa się z dialogów, instrukcji scenicznych, opisów postaci i tym podobnych w sztuce. Odnosi się do słów napisanych przez dramatopisarza i zinterpretowanych przez bohaterów.
Charakterystyczna klasa pracy. Płeć pochodzi od francuskiego słowa oznaczającego „kategorię” lub „typ”. Wybór gatunku odzwierciedla punkt widzenia autora na temat.
W teatrze zwykle wykonywane są następujące rodzaje dzieł: tragedia, komedia, melodramat i tragikomedia. Każdy z tych gatunków można dalej podzielić według stylu i treści na:
To imitacja działania, które jest poważne, złożone i istotne. Tragedia ma poważny charakter i dotyczy głębokich problemów. Te głębokie kwestie są uniwersalne i budzą współczucie i lęk widzów, którzy są świadkami akcji..
Ma wizję rozśmieszania publiczności, zazwyczaj jest fizyczna i energiczna. Zachowanie bohaterów jest śmieszne, a czasem absurdalne. Stymuluje publiczność do korygowania zachowań społeczeństwa.
To dramat katastrofy, okoliczności niezależne od bohatera powodują istotne wydarzenia fabuły. Usunięte zostają aspekty winy i odpowiedzialności bohatera.
Bohater jest ofiarą okoliczności. Melodramat ma sens ścisłej oceny moralnej. Wszystkie przedstawione kwestie są rozwiązywane w jasno określony sposób. Dobre postacie są nagradzane, a złe postacie karane.
Jest odbiciem samego życia, zawiera wszystkie poprzednie gatunki. Nie udaje, że osądza, ani nie wydaje absolutnych sądów. Skupia się na relacjach między postaciami i ukazuje społeczeństwo w stanie ciągłych zmian.
Są to elementy, które służą do charakteryzowania aktorów przy odtwarzaniu postaci.
Odnosi się do odzieży i akcesoriów noszonych na scenie przez aktora lub performera. Starożytni Grecy byli pionierami w opracowywaniu specjalnych kostiumów dla każdej postaci, sztuka ta służyła ożywieniu średniowiecza i przedstawiała wielkie markizy dworskie.
To użycie kosmetyków do zmiany wyglądu fizycznego aktora w celu dostosowania jego wyglądu do określonej roli lub skompensowania efektów oświetlenia scenicznego.
Sztuka makijażu została zrewolucjonizowana przez wprowadzenie oświetlenia elektrycznego i gazowego i stała się praktyką wysoce techniczną..
Rozmieszczenie, intensywność i kolor świateł, a także efekty dźwiękowe pomagają reżyserowi przekazać atmosferę, nastrój lub uczucie w scenie.
Oświetlenie uznano za ważną cechę produkcji teatralnej, kiedy po raz pierwszy w renesansie wystawiano we wnętrzach przedstawienia, wykorzystując świece i łatwopalne płyny..
Kluczowe innowacje w technologii oświetleniowej obejmowały wprowadzenie lamp podłogowych, zastosowanie odbłyśników w celu zwiększenia intensywności wiązek światła oraz przyciemnienie światła w audytorium w 1876 roku..
Rozwój oświetlenia gazowego na początku XIX wieku stanowił znaczący postęp pomimo związanego z tym niebezpieczeństwa. Zastosowanie oświetlenia elektrycznego rozpoczęło się w California Theatre w San Francisco w 1879 roku.
Dzisiejsze systemy oświetleniowe w nowoczesnych kinach są sterowane za pomocą wysoce wyrafinowanych komputerowych tablic rozdzielczych, które mogą koordynować oświetlenie całego systemu. Inne najnowsze innowacje obejmowały eksperymenty ze światłem ultrafioletowym, laserami i holografią..
Efekty dźwiękowe to dźwięki towarzyszące scenie w sztuce, które mogą być wytwarzane przez komputery lub aktorów na scenie i poza nią..
Jest osobą odpowiedzialną za całość produkcji i koordynację działań artystów. Praca reżysera ma kluczowe znaczenie dla produkcji sztuki, ponieważ to reżyser wyznacza wizję przedstawienia wszystkim zaangażowanym..
Reżyser ma ambitne zadanie złożenia wielu skomplikowanych elementów spektaklu: scenariusza, aktorów, kostiumów, oświetlenia, dźwięku i muzyki w jedną całość. Aby wykonać to zadanie, menedżer potrzebuje:
Praca reżysera często opiera się na szczegółowym badaniu i analizie scenariusza do edycji. Wiele uważnych lektur scenariusza pomaga reżyserowi w indywidualnym spojrzeniu na intencje dramaturga. Twoja percepcja wpłynie na każdy aspekt produkcji.
Reżyserzy badają również postacie w scenariuszu, zbierając jak najwięcej informacji o ich cechach fizycznych i psychicznych, co jest niezbędne do selekcji obsady..
Grupa ludzi, którzy widzą pracę. Wielu dramaturgów i aktorów uważa, że publiczność jest najważniejszym elementem teatru, ponieważ cały wysiłek włożony w napisanie i wykonanie sztuki ma na celu zadowolenie widza..
Dzięki temu, że w teatrze tłumacze są w bezpośredniej obecności publiczności, generowany jest cykliczny przepływ energii, aktor oddziałuje na widza i odwrotnie. Efekt ten potęguje fakt, że teatr jest wydarzeniem społecznym..
Doświadczenie grupowe jest niezbędne, ponieważ grupa wzmacnia emocje jednostki i tworzy zbiorową świadomość. Kiedy grupa osób reaguje podobnie do tego, co dzieje się na scenie, ich więź z innymi zostaje potwierdzona i wzmocniona..
Stopień separacji między obsadą a publicznością jest tym, co odróżnia teatr konwencjonalny od teatru partycypacyjnego.
W pierwszej publiczność wykorzystuje swoją wyobraźnię do uczestniczenia w spektaklu, jednocześnie odrywając się od akcji. W drugim aktorzy wchodzą w interakcję z publicznością, starając się podążać za ustalonym i improwizowanym scenariuszem, kładąc nacisk na rozwój osobisty lub terapię grupową..
W teatrze widzowie proszeni są o zaakceptowanie wielu rodzajów wyimaginowanych światów. Jednym ze sposobów rozróżnienia tych wyimaginowanych sfer jest podzielenie ich na tak zwany teatr realistyczny i nierealistyczny..
Realizm, który stał się dominującą formą teatru europejskiego pod koniec XIX wieku, próbuje odtworzyć życie na tyle dokładnie, że widz zakłada, iż musi to być życie. Z drugiej strony nierealizm jest próbą wyjścia poza obserwowaną rzeczywistość i ukazania tej części życia, która istnieje w umyśle..
Jednak błędem jest zakładanie, że te dwa podejścia wykluczają się wzajemnie. Większość przedstawień scenicznych zawiera mieszankę elementów realistycznych i nierealistycznych.
Służy do odtworzenia środowiska, w którym toczy się akcja, scenografia ma następujące cele:
Wszystkie te cele są podejmowane podczas wielu spotkań między reżyserem, scenografem i zespołem projektowym. Później pomysły znajdują odzwierciedlenie w szkicach, które po poprawkach, analizach i modyfikacjach pozwalają opracować scenografię najlepiej dopasowaną do fabuły i wizji twórców.
Po zakończeniu tego etapu projekty są przekazywane dyrektorowi technicznemu, który wykonuje niezbędne konstrukcje, regulacje i instalacje na scenie w celu zmaterializowania planowanej.
Są to urządzenia teatralne, takie jak zasłony, podłogi, tła lub platformy, które są używane w spektaklu dramatycznym.
Istnieją różne kategorie rekwizytów. Wiele podręcznych rekwizytów pochodzi ze scenariusza i są elementami wymaganymi przez reżysera. Scenograf zazwyczaj prosi również o rekwizyty, takie jak meble, które pojawiają się na scenie, czasami istnieje cienka linia podziału między tego typu rekwizytami a scenografią.
Rekwizyty to każdy ruchomy przedmiot, który pojawia się podczas występu, z wyłączeniem kostiumów i sceny. Są to przedmioty, którymi manipuluje jeden lub więcej aktorów. Między innymi książka, pistolet, kieliszek wina.
Stanowią ważny podział w rozwoju sztuki. Większość sztuk od epoki elżbietańskiej do XIX wieku została podzielona przez dramatopisarzy lub późniejszych redaktorów na pięć aktów.
Pod koniec XIX wieku wielu pisarzy zaczęło pisać sztuki czteroaktowe. Obecnie jeden, dwa i trzy akty są najpopularniejszymi grami..
To przestrzeń, w której spotykają się aktorzy lub publiczność. Istotne jest, aby mieć miejsce, w którym artysta, performer, komunikuje się z żywą publicznością..
Budynki teatralne ewoluowały od amfiteatrów Greków i Rzymian na świeżym powietrzu do niesamowitej różnorodności form, które widzimy dzisiaj. To przestrzeń, która wspiera emocjonalną wymianę między obsadą a publicznością.
Konwencja teatralna to praktyczne narzędzie wykorzystywane przez dramaturga lub reżysera do opowiedzenia historii sztuki w teatrze. Najczęstszą konwencją teatralną jest to, że bohaterowie rozmawiają ze sobą i udają, że nie zwracają uwagi na widownię..
Często nazywana konwencją czwartej ściany lub czwartego ekranu, symuluje istnienie (niewidocznego) podziału między aktorami a publicznością..
Kiedy dokładnie teatr się zaczął, pozostaje tajemnicą. Prehistoryczni myśliwi odgrywali historie o swoich wyprawach łowieckich. Starożytni Egipcjanie wykonywali święte pieśni i tańczyli dla swoich bogów podczas ceremonii religijnych. Ale idea teatru jako dramatycznej rozrywki pojawiła się później.
Wiadomo, że angielskie słowa określające tragedię i komedię pochodzą z języka starożytnych Greków. Chociaż Grecy nie byli pierwszymi, którzy wystawiali sztuki, byli bardzo zainteresowani genezą tragedii i komedii..
W swoich pismach filozof Arystoteles i inni greccy pisarze zaproponowali teorie i stworzyli hipotezy dotyczące rozwoju sztuki teatralnej.
Greckie sztuki wystawiano w teatrach plenerowych. Początkowo teatry znajdowały się na terenach otwartych, zlokalizowanych w centrum miasta lub na zboczach wzgórz. Publiczność była gotowa do słuchania i oglądania śpiewu chóru o przygodach boga lub bohatera..
Pod koniec VI wieku pne. C., struktury teatralne stały się bardziej rozbudowane. W miarę jak teatr stawał się coraz bardziej popularny i konkurencyjny wśród miast, teatry rozrastały się, a struktury mogły pomieścić do 15 000 osób jednocześnie..
Teatr istnieje od czasu, gdy ludzie po raz pierwszy spotkali się, aby usłyszeć, jak ktoś inny opowiada historię. Przyjaciele i rodzina dzielili się obowiązkami publiczności i wykonawcy, zamieniając się rolami, o ile ktoś miał historię do udostępnienia.
Współczesny teatr może być bardziej formalny, z aktorami wyszkolonymi do odtwarzania historii, a wyrafinowani widzowie reagują na przedstawienie, ale idea dzielenia energii między obsadą a żywą publicznością pozostaje niezmieniona..
Jeszcze bez komentarzy