Eleonora z Akwitanii (ok. 1122-1204) była księżną Akwitanii, a także królową Francji (1137-1152) i Anglii (1152-1189). Należała do rodu Poitiers i potrafiła sprawować władzę niezwykłą dla kobiet swoich czasów.
Wielokrotnie wspierał sztukę i listy, gdyż Leonor był patronem ówczesnych trubadurów i poetów, którzy bez jego wsparcia nie mogli rozwijać swojej działalności. Zwłaszcza po powrocie do Poitiers, gdzie utrwaliły się takie pojęcia jak miłość dworska..
Ale to nie był jedyny scenariusz, w którym Eleonora Akwitanii odegrała ważną rolę, brała bezpośredni udział w konfliktach zbrojnych, jak to miało miejsce w przypadku drugiej krucjaty, w której prowadziła własne armie..
Po śmierci brata, będąc jeszcze dzieckiem, Eleonora została spadkobierczynią Księstwa Akwitanii, co wzbudziło zainteresowanie wielu wysokich rangą zalotników. Jej pierwsze zaślubiny połączyły ją z Ludwikiem Młodszym, który później został monarchą Francji..
Ze związku Eleonory z Luisem urodziły się dwie córki, ale kiedy związek między nimi został definitywnie zerwany, księżna Akwitanii zażądała unieważnienia przez papieża, co zostało udzielone..
Następnie poślubiła Enrique Plantageret, spadkobiercę angielskiej korony. W małżeństwie z Henrykiem II miała ośmioro dzieci, z których dwoje przybyło, aby zasiąść na tronie Anglii.
Ona sama podżegała swoje dzieci do wzięcia broni przeciwko Henrykowi II, co gwarantowało jej długi pobyt jako więźnia własnego męża do 1189 roku. W ostatnich latach miała wielki wpływ na rządy swoich dzieci, aż do śmierci o godz. 82 lata.
Indeks artykułów
Leonor (lub Alienor) Akwitanii urodziła się c. 1122. Miejsce urodzenia generuje kontrowersyjne dyskusje dla historyków, którzy stawiają trzy możliwości: Poitiers, gdzie spędził większość swojego dzieciństwa, Bordeaux lub Nieul-sur-l'Autise.
Jego matką była Eleanor (Aenor) Chatellerault, a ojcem Guillermo X z Akwitanii, czyli Tolosano. Oboje mieli jeszcze dwoje dzieci, inną dziewczynę o imieniu Petronila i chłopca o imieniu Guillermo, podobnie jak jej ojciec..
Guillermo X był synem Guillermo el Trouvador. Jego ojciec, oprócz posiadania tytułów księcia Akwitanii i hrabiego Poitiers, był pierwszym poetą, który używał języka oksytańskiego w swoich tekstach..
W 1130 roku zmarł Wilhelm, brat Eleonory, co uczyniło ją rzekomą spadkobierczynią dóbr i tytułów jej ojca (Księstwo Akwitanii i hrabstwo Poitou). To uczyniło z niego posiadacza domen, które przewyższały te należące do króla francuskiego w tamtym czasie..
Oprócz swojej siostry Petronili, zwanej także Aelith, Leonor miał przyrodniego brata o imieniu Joscelin, który chociaż był prawowitym synem Wilhelma X, nie został nazwany przez księcia następcą tronu..
Od najmłodszych lat, ze względu na jej status pozornego spadkobiercy, Leonor otrzymała wykształcenie, które przewyższało dogłębnie i jakościowo to, co było zaplanowane dla każdej dziewczyny o dowolnym pochodzeniu społecznym. Uczyła się arytmetyki, astronomii i historii, czyli dziedzin, w których niewielu młodych ludzi miało wiedzę.
Nie zaniedbano jednak roli, jaką miała spełnić jako kobieta i kochanka własnego domu. Administracja domu, a także szycie, hafty i tkactwo były aspektami, w których Eleonora Akwitania była odpowiednio przygotowana..
Ponadto, zgodnie z oczekiwaniami młodej kobiety o jej statusie, musiała być przygotowana do działań towarzyskich, dlatego chętnie była instruowana w zakresie swoich umiejętności konwersacyjnych, a także tańca i głównych gier planszowych tamtych czasów..
Leonor znał się na muzyce, umiał śpiewać i grać na harfie. Potrafił również mówić płynnie w językach, takich jak łacina i Poitevino, który był jego językiem ojczystym. Innymi zajęciami, do których przygotowywana była przyszła księżna, były polowania i jazda konna.
W ten sposób William X zadbał o pozostawienie swojej domeny w rękach dziewczyny zdolnej do załatwienia spraw, które znajdowały się u szczytu jego pozycji..
Leonor i jej siostra Petronila udali się do Bordeaux w 1137 r. Na prośbę Guillermo X, mieszkający tam arcybiskup zgodził się zaopiekować dziewczętami, aby ich ojciec mógł spokojnie odbyć pielgrzymkę do Santiago de Compostela..
Książę Akwitanii nie przewidział, że będzie to jego ostatnia podróż, ponieważ zmarł 9 kwietnia 1137 r. Z dala od domu i córek. Ale przewidując wydarzenia, Guillermo przygotował cały proces, który miał mieć miejsce po jego śmierci.
Powierzył Luisowi VI opiekę nad swoją 15-letnią córką Leonor. Poprosiła, aby znalazła odpowiedniego męża i zadbała o jej bezpieczeństwo, podczas gdy pojawił się właściwy konkurent.
Pomimo faktu, że król Francji Ludwik VI, znany jako el Gordo, był poważnie chory, nadal miał nienaruszone zdolności umysłowe, dzięki którym mógł zobaczyć drzwi, które otwierano dla jego syna, aby odzyskać terytoria Poitiers.
Monarcha wysłał list powiadamiający młodą Eleonorę, zarówno o śmierci Guillermo X, jak i o obowiązku znalezienia dla niej męża. Wybranym kandydatem był Ludwik Młodszy, syn króla i następca tronu francuskiego.
Luis Młodszy miał 17 lat, a jego narzeczona Eleonora z Akwitanii miała około 15 lat. Wraz z panem młodym 500 dżentelmenów wyjechało, by towarzyszyć mu w podróży do Bordeaux, gdzie czekała na niego jego przyszła żona..
25 lipca zjednoczenie odbyło się bezzwłocznie w katedrze św. Andrzeja w Bordeaux, podczas ceremonii, podczas której zostali również książętami Akwitanii i hrabiami Poitiers..
Jednak ziemie Akwitanii nie zostały przyłączone do Francji, wspomniane domeny pozostaną niezależne, dopóki dziecko płci męskiej, które zrodziła para, nie osiągnie odpowiedniego wieku i nie zasiądzie na obu tronach..
1 sierpnia 1137 r. Król Ludwik VI zmarł na skutek dyzenterii, która go trapiła od jakiegoś czasu. Młoda para królów została koronowana na Boże Narodzenie tego samego roku.
Pomimo głębokiej miłości, którą Eleonora obudziła w Luizie VII, nie bardzo podobała się mieszkańcom Północy, którzy postrzegali ją jako niepoważną i niestosowną młodą kobietę. Jednak Luis pozwalał żonie na każdą zachciankę, a nawet pozwalał sobie na jej wpływ w sprawach państwowych..
Kiedy w archidiecezji Bourges zwolniło się stanowisko, król Ludwik VII zaproponował na to stanowisko jednego ze swoich wiernych sług o imieniu Carduc..
Równolegle papież Innocenty II i Kolegium Kardynałów poparli Pierre'a de la Chatre, którego poświęcili pomimo zawetowania go przez Ludwika.
W odpowiedzi na to, co uważał za oburzenie, król Francji nakazał zamknięcie bram miasta dla nowo mianowanego arcybiskupa Bourges. Co za frontalna zniewaga dla papieża.
Innocenty II sklasyfikował zachowanie Francuzów jako „dziecinne” i stwierdził, że brakuje mu lekcji dyscypliny. Ludwik VII, rozwścieczony, powiedział, że dopóki żyje, Pierre de la Chatre nie wejdzie do Bourges.
Tak rozpoczęła się seria napięć między Rzymem a Francją, która trwała kilka lat, a nawet wywołała wojnę wewnętrzną na terytoriach Ludwika VII..
Tybalt I, książę Szampanii, jako pierwszy rozpoczął wrogie działania przeciwko Ludwikowi VII, dając schronienie Pierre'owi de la Chatre po odrzuceniu go w Bourges. Władca francuski dowiedział się, że od tego czasu księstwo stało się jeszcze jednym wrogiem.
Eleanor naciskała na Luisa VII, aby udzielił Raúlowi I de Vermandois pozwolenia na odrzucenie jego żony, Eleanor de Blois, i poślubienie jego siostry Petronilli z Akwitanii. Szczery przywódca wyraził zgodę, zwłaszcza że Eleanor de Blois była siostrą Tybalta I..
W ten sposób doszło do zbrojnej konfrontacji, która trwała dwa lata, między 1142 a 1144 rokiem, kiedy ludziom Ludwika VII udało się zdobyć Szampan.
Sam król był uczestnikiem zdobywania miasta zwanego Vitry-le-François. Tam ponad 1000 osób zginęło, podpalając kościół, w którym schronili się mieszkańcy..
Ponadto Petronila i Raúl I de Vermandois zostali ekskomunikowani przez papieża Innocentego II, który w pierwszej kolejności nie wyraził zgody na rozdzielenie hrabiego i jego żony, co zawarło ich nowy związek niezgodnie z zasadami religii katolickiej..
W 1144 roku Eleonora Akwitanii, królowa Francji, zwróciła się do mnicha Bernarda z Clairvaux w Saint Denis. Następnie poprosił zakonnika o wstawiennictwo u papieża w celu zniesienia ekskomuniki jego siostry i szwagra..
W zamian za jego pomoc Eleanor zaproponowała Bernardo de Claval, że jej mąż pójdzie na ustępstwa w sprawie dotyczącej arcybiskupa Pierre'a de la Chatre.
Mnich był zszokowany takim zachowaniem kobiety i zalecił jej trzymanie się z dala od spraw państwowych, które odpowiadały jej mężowi. Przekonywała, że interesuje się takimi sprawami ze względu na brak dzieci w jej małżeństwie..
Bernardo de Clairvaux zalecił jej, aby szukała pokoju, aby nie przeciwstawiała męża zamysłom Kościoła, a gdyby to zrobiła, poprosiłby Boga, aby dał jej długo oczekiwane potomstwo..
Eleonora tak uczyniła iw 1145 r. Urodziła swoją pierwszą córkę, którą nazwali Maria. Jednocześnie zaczęła naciskać na męża Ludwika VII, aby zgodził się na udział w drugiej krucjacie..
Nie brakowało powodów, dla których król Francji chciał udać się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, ponieważ od spalenia kościoła w Vitry-le-François starał się znaleźć spokój i zastał go tylko myjąc swoje grzechy w służba Bogu.
Eugeniusz III, następca głowy Kościoła po śmierci Innocentego II, poprosił Ludwika VII o poprowadzenie drugiej krucjaty i przyjął w grudniu 1145 r..
Po rozmowie z Bernardo de Claravalem Leonor poczuł się powierzony odpowiedzialności za prowadzenie krucjaty wraz ze swoim mężem. Ponadto myślała, że w ten sposób mogłaby wpłynąć na Luisa VII, aby udzielił wsparcia swojemu wujowi Raimundo de Antioquia.
Chociaż Luis nie zgodził się na zabranie ze sobą Eleonory, nalegała, aby jako największa feudalna dama w całym królestwie przewodziła swoim ludziom tak jak wszyscy inni. W końcu król się zgodził i małżonka im towarzyszyła.
Ponad 300 kobiet, które nie były szlachetnego pochodzenia, służyło Eleonorze jako eskorta w jej podróży. Mówi się, że wszyscy nosili amazońskie kostiumy, chociaż nie zostało to potwierdzone. W 1147 roku Ludwik VII i Eleonora z Akwitanii opuścili Vezelay.
W tym samym czasie papież zgodził się, że krucjata toczyła się również na Półwyspie Iberyjskim, gdzie Alfonso VII Kastylii uzyskał pozwolenie na walkę z Maurami, a Alfonso I Portugalii udało się odzyskać Lizbonę i dzięki koalicji przejął kontrolę portu w Almerii.
Jednak królowie francuscy za cel podróży obierali wschód. W Konstantynopolu zostali przyjęci przez Manuela I Komnenosa, tam wszystkie siły francuskie spotkały się i kontynuowały podróż do Azji Mniejszej.
Chociaż Manuel dał Ludwikowi VII obietnicę, że odzyskane terytorium wróci pod panowanie Bizancjum, nie zapewnił on żadnej pomocy wojskowej krzyżowcom, którzy kontynuowali ich samotną drogę..
W Nicei Niemcy i Francuzi połączyli siły, by razem udać się do Efezu. W drodze do Antioquia na Górze Kadmus doszło do konfrontacji z Turkami, która pozostawiła wiele ofiar we francuskich szeregach.
Wasal Eleonory, Geoffrey de Rancon, był tym, który zaproponował kontynuację i doprowadził ich do pułapki. Doprowadziło to do obwinienia Leonora, który był za to odpowiedzialny.
Mówiono również, że rozmiar bagażu królowej i niewalczących towarzyszy ułatwia niewiernym strategię..
Odtąd wasale i członkowie rodziny królewskiej rozeszli się: szlachta wsiadła na statki, które miały ich zabrać bezpośrednio do Antioquia, podczas gdy wspólnoty musiały kontynuować podróż drogą lądową..
Wkrótce po dotarciu na miejsce para królewska zaczęła mieć duże rozbieżności. Eleonora chciała, aby Luis skierował swoje wojska do Aleppo i tym samym rozpoczął ponowne podbicie Edessy, podczas gdy on chciał odbyć pielgrzymkę do Ziemi Świętej..
Leonor był blisko swojego wuja Raymonda, z którym spędzała dużo czasu w młodości. Niektórzy interpretowali swoją bliskość rodzinną jako kazirodczy związek między nimi, zwłaszcza ci, którzy już nienawidzili królowej małżonki.
Dlatego, gdy Leonor zaproponował Luisowi, że zostanie w Antioquia ze swoim wujem, monarcha nie wyraził zgody i zmusił ją do dalszej podróży z nim do Jerozolimy..
Ponadto Leonor zaczął argumentować, że związek między nimi wydawał się być bardzo bliski, aby był odpowiedni w małżeństwie.
Fakt, że Ludwik VII zignorował wolę Eleonory i poprowadził ją w podróż wbrew jej woli, był dla niej bardzo upokarzający i był jednym z powodów, które ostatecznie zrywały ich związek, który i tak był kruchy..
Po przybyciu do Ziemi Świętej Conrad, Ludwik VII i Baudouin III połączyli siły, aby odzyskać miasto Damaszek, ale oblężenie, które miało miejsce w 1148 r., Zakończyło się całkowitą porażką, a zaufanie między sprzymierzonymi krzyżowcami zostało złamane..
Podczas pobytu na Morzu Śródziemnym Leonor pogłębiała wiedzę z zakresu prawa morskiego. Ostatecznie stała się pierwszym promotorem tych przepisów w swoich dziedzinach, które stały się precedensem dla całej Europy Zachodniej..
Pierwsze prawa morskie ogłoszone przez Eleanor były znane jako Rools of Olerón i zostały ustanowione w 1160 r. Następnie zastosował je w Anglii za rządów swojego syna Ryszarda I, zwanego Lwie Serce..
Po krótkim pobycie w Jerozolimie królowie francuscy zdecydowali się powrócić do swoich królestw. Zrobili to na oddzielnych łodziach, chociaż nie liczyli na Bizantyjczyków, na rozkaz Manuela I, zaatakować ich statki i zmusić je do rozdzielenia się..
Chociaż nie zostali schwytani, minęły ponad dwa miesiące, zanim Eleonora mogła dotrzeć na kontynent, gdzie została przyjęta przez hrabiego Rogera II z Sycylii w Palermo. To on wyjaśnił, że wszyscy uważali, że zarówno ona, jak i Luis nie żyją.
Jakiś czas później Luis przybył do wybrzeży Kalabrii i przyniósł ze sobą wiadomość, że wuj Eleonory, Raimundo, został ścięty przez muzułmanów. Umówili się na spotkanie z papieżem Eugeniuszem III, który przebywał w Tusculum.
Zamiast przyznać im unieważnienie małżeństwa, papież zalecił, aby się pogodzili i wyjaśnił, że małżeństwo jest całkowicie legalne. Chociaż skutkiem papieskiej administracji była druga ciąża Eleonory, problemy pary nie zostały rozwiązane.
W 1151 r. Urodziła się ostatnia córka Eleonory z Akwitanii i Ludwika VII i otrzymała imię Adelaide. Wkrótce po przybyciu dziewczyny para zdecydowała, że powinni kontynuować separację, ponieważ nie ma sposobu, aby kontynuować związek.
Luis wszedł w swój związek z Leonorem, głęboko w niej zakochany za wszystkie jej cnoty, ale kiedy zdał sobie sprawę, że jego żona zawsze próbowała nim manipulować, gromadził urazę do niej, aż wspólne życie stało się nie do zniesienia..
Chociaż mieli dwoje potomków, żaden z nich nie był mężczyzną. W konsekwencji Eleonora nie spłodziła następcy króla Francji. Co więcej, nigdy nie trafił do serc północnych Francuzów, dla których utworzono dwór Ludwika..
W ten sposób oboje postanowili zakończyć małżeństwo w marcu 1152 r. Formalnie zażądali unieważnienia związku na podstawie pokrewieństwa czwartego stopnia, które łączyła para..
Zarówno María, jak i Adelaida zostały uznane za prawowite córki króla, ponieważ uznano, że niedogodność nie była spowodowana złą wolą, ale ignorancją. Opieka nad obiema dziewczynami pozostawała w rękach ich ojca Luisa VII.
Podobnie ustalono, że ziemie, które pierwotnie należały do Guillermo X, wrócą do ich prawowitego spadkobiercy, czyli Eleonory z Akwitanii.
Podczas podróży do Poitiers dwóch dżentelmenów próbowało ją porwać, aby zmusić ją do małżeństwa, z którym mogliby odebrać prawa do ich posiadłości. Byli to Tybalt V, hrabia Blois i Godfrey VI z Anjou.
Eleonora zdołała uniknąć porywaczy i napisała do Henryka, księcia Normandii i następcy króla Anglii. W krótkim czasie młody książę pojawił się, aby zaaranżować swoje małżeństwo z Eleonorą z Akwitanii, obchodzone 18 maja 1152 r., Mimo że była jego kuzynką trzeciego stopnia..
Ta akcja nie przypadła do gustu Luisowi VII, ponieważ w ten sposób Enrique Plantagenet uzyskał zasięg terytorialny znacznie większy niż jego własne we Francji. Postanowił więc zjednoczyć się z innymi panami przeciwko wspólnemu wrogowi.
W sojuszu, oprócz króla Francji, byli inni ważni panowie feudalni, tacy jak hrabia Szampanii, hrabia Perche, a nawet własny brat Enrique Plantageneta: Godofredo de Ajou.
Henrykowi udało się uniknąć bezpośrednich konfrontacji z Ludwikiem VII w Akwitanii, a następnie z powodu choroby, która zaatakowała króla, działania wojenne zostały zawieszone, a Anglik skorzystał z okazji, aby szukać pokoju z monarchą Francji i, nawiasem mówiąc, ze swoim bratem Godofredo..
W październiku 1154 roku, mąż Eleonora z Akwitanii został Henrykiem II Anglii. Dwa miesiące później Eleonora została również koronowana na królewskiego małżonka. Nowy związek był znacznie bardziej płodny niż jego pierwsze małżeństwo.
Para poczęła ośmioro dzieci, w tym pięciu chłopców i trzy dziewczynki. Pierwsze potomstwo o imieniu Guillermo zmarło w wieku 3 lat. W 1154 r. Nastąpił Enrique, rok później urodziła się Matylda, aw 1157 r. Przybył Ricardo..
Godofredo był piątym owocem unii w 1158 r. Eleanor urodziła się w 1162 r., A dwa lata później królowie Anglii mieli Juanę. Ostatnim synem pary był Juan, którego Eleonora z Akwitanii urodziła w 1166 roku.
Henryka II nie charakteryzowało oddanie mężowi i wierność swojej królowej, ale miał w kochankach wiele nieślubnych dzieci. Chociaż Eleonora była urażona jego zachowaniem, przyszła wychowywać pierwsze potomstwo męża, Godofredo, które urodziło się przed ślubem..
W 1166 roku Eleonora była rozgniewana tym, jak stały się publiczne stosunki Henryka II z Rosamundą Clifford..
Pierwszymi dziećmi Eleonory, które wyszły za mąż, byli Henryk, który poślubił córkę Ludwika VII o imieniu Margarita, a następnie w 1167 roku Matylda poślubiła Henryka Lwa Saksonii.
W 1168 roku Eleanor zdecydowała się opuścić Anglię i wrócić do miasta Poitiers. Podróż była strzeżona przez mężczyzn Enrique II, więc wydaje się, że separacja pary została zaaranżowana między nimi.
Rodzina Poitiers darzyła szczególną sympatią sztukę, zwłaszcza poezję. Pamięć o Wilhelmie Trubadurze była bliska, aw Akwitanii kawaleria rozkwitła, jak w kilku miejscach w ówczesnej Europie.
W 1168 roku, kiedy Eleonora wróciła z Anglii w towarzystwie swoich dzieci, zaczęła wspierać poetów i trubadurów na swoim dworze, którym była patronką..
Z tego powodu niektórzy argumentowali, że na „dworze miłości”, przydomku nadanym dominiom Eleanor, ukształtowano podstawowe idee i koncepcje dotyczące miłości dworskiej, a francuskie maniery zostały rozwinięte, które później stały się standardem krajowym..
Pomysł ten popiera Andreas Capellanus, choć inni twierdzą, że miłość dworska rosła jako nurt jeszcze przed narodzinami Eleonory i ich wsparcie po prostu ją wzmocniło..
Enrique, najstarszy syn Eleonory, czuł, że jego władza w królestwie jego ojca była niezwykle ograniczona. Ponadto król postanowił nadać swojemu najmłodszemu synowi, Juanowi, kilka zamków należących do dziedzictwa Henryka młodszego.
Chłopiec, który miał około 18 lat i był blisko postaci, które nie czuły współczucia dla Henryka II, króla Anglii, takich jak jego teść, Ludwik VII, postanowił zorganizować powstanie przeciwko ojcu..
Popularność Henryka II została osłabiona przez możliwy związek monarchy ze śmiercią arcybiskupa Canterbury, Thomasa Becketa.
Poszedł na spotkanie ze swoimi młodszymi braćmi, Godofredo i Ricardo, którzy byli w Akwitanii obok Eleonory. To spotkanie zakończyło się sukcesem, jego matka pozwoliła młodym ludziom wyjechać do Francji w celu zorganizowania buntu.
W 1173 roku Eleonora właśnie wyruszyła w podróż na spotkanie ze swoimi dziećmi i została zatrzymana przez mężczyzn Henryka II..
Przez cały rok król Anglii zachowywał te informacje dla siebie i nic nie było wiadomo o miejscu pobytu Eleonory z Akwitanii, po czym zabrał ją do Anglii.
Za życia Henryka II nadal stanowczo strzegł swojej żony Eleonory. Królowa spędziła w więzieniu ponad 16 lat, chociaż przy specjalnych okazjach, takich jak święta, wolno jej było opuszczać swoje komnaty.
W 1183 roku Enrique Młodszy, jak nazywano najstarszego syna Eleonory, ponownie spiskował przeciwko swojemu ojcu.
Ponownie nie udało mu się przejąć władzy, w konsekwencji spędził czas w Akwitanii bez celu. W tym czasie jego spadkobierca zachorował na czerwonkę.
Po żałowaniu zachowania, jakie miał z ojcem, poprosił go, by zlitował się nad Leonor i uwolnił ją.
Felipe II, który objął tron we Francji, zaczął domagać się majątku, który uważał za należący do jego siostry, wdowy po Henryku Młodszym.
Jednak Enrique II stwierdził, że majątek ten należał do Eleonory i po śmierci chłopca wrócił w ręce jego matki. Angielski monarcha wysłał swoją żonę na te ziemie, aby uśmierzyć wrzawę Felipe II.
W 1189 roku Henryk II zmarł, a prawowitym i niekwestionowanym spadkobiercą był Ryszard I, zwany Sercem Lwa. Natychmiast nakazał uwolnienie Eleonory z niewoli i przez krótki czas rządziła w imieniu swojego syna..
W latach 1190-1992 Ricardo I brał udział w trzeciej krucjacie. Po powrocie angielski władca padł ofiarą porwania pod dowództwem Świętego Cesarza Rzymskiego Henryka VI.
W rezultacie Richard I wytrwał przez kolejne dwa lata poza swoją domeną. Chociaż formalnie istniała Rada Regencyjna, Leonor miał wielki wpływ na decyzje i miał fundamentalne znaczenie w negocjacjach w sprawie wyzwolenia Ricarda I..
Bliskość Eleonory z jej potomkami była zawsze intensywna. Była jedną z osób odpowiedzialnych za negocjowanie związków małżeńskich swoich wnuków, co w tamtym czasie miało duże znaczenie dyplomatyczne..
Widział nawet kilka lat rządów swojego najmłodszego syna Juana, którego rząd rozpoczął się w 1199 roku.
Eleonora z Akwitanii zmarła 1 kwietnia 1204 r. W klasztorze Fontevrault w Anjou, gdzie jakiś czas wcześniej przeszła na emeryturę. Została tam pochowana wraz z mężem Henrykiem II i synem Ryszardem I..
Jego ostatnim wybitnym aktem była podróż, którą odbył w 1200 roku do Kastylii, aby wybrać jedną ze swoich wnuczek, Blanca z Kastylii, na żonę Filipa II Francji, a tym samym spróbować powstrzymać wojnę między Francją a Anglią..
Jeszcze bez komentarzy