Plik Limfocyty T CD4 są rodzajem limfocytów T, które działają głównie jako komórka „pomocnicza” lub „pomocnicza” podczas specyficznej lub adaptacyjnej odpowiedzi immunologicznej. Charakteryzują się obecnością receptora błonowego znanego jako „kompleks receptora komórek T”, w skrócie TCR (z angielskiego Odbiornik komórek T.). Istnieją jednak różne subpopulacje komórek T, które są identyfikowane na podstawie obecności innych cząsteczek markera błonowego..
Te cząsteczki mają naturę białkową i są znane jako część „grupy różnicowania” lub CD. Klaster zróżnicowania). W związku z tym komórki T można podzielić na dwie główne grupy: komórki T CD4 i komórki T CD8..
Te ostatnie są również znane jako „cytotoksyczne komórki T”, ponieważ w humoralnej odpowiedzi immunologicznej bezpośrednio interweniują w eliminację komórek zaatakowanych przez wirusy lub mikroorganizmy wewnątrzkomórkowe..
Limfocyty T CD4 są powszechnie znane w literaturze jako „limfocyty T pomocnicze”, ponieważ uczestniczą w aktywacji innych limfocytów układu odpornościowego: limfocytów B. Ich udział sprzyja zarówno aktywacji, jak i produkcji i wydzielaniu przeciwciał..
Indeks artykułów
Limfocyty T CD4 mają wspólne cechy strukturalne z każdą inną komórką linii limfoidalnej. Mają wyraźne jądro, które ogranicza cytozol do wąskiego pierścienia między jego błoną plazmatyczną a jądrem..
Nie mają zbyt wielu wewnętrznych organelli, ale na mikroskopach elektronowych niektóre mitochondria, mały kompleks Golgiego, wolne rybosomy i kilka lizosomów przypominały.
Komórki te pochodzą ze szpiku kostnego ze wspólnego prekursora z innymi komórkami limfoidalnymi, takimi jak komórki B i komórki „naturalnych zabójców” (NK), jak również wszystkie inne komórki krwiotwórcze..
Jednak ich dojrzewanie i aktywacja zachodzą poza szpikiem kostnym, w narządzie zwanym grasicą i mogą pełnić swoje funkcje w niektórych wtórnych narządach limfoidalnych, takich jak migdałki, wyrostek robaczkowy i inne..
Odróżnia się je od innych komórek linii limfoidalnej poprzez ekspresję specyficznych markerów, w szczególności „receptora komórek T” (z angielskiego Odbiornik komórek T.). Te białka powierzchniowe można uznać za kompleksy białek, które działają głównie w rozpoznawaniu prezentowanych im antygenów..
Białka te są powiązane z innym kompleksem białkowym znanym jako CD3, który jest wymagany do sygnalizacji zachodzącej podczas rozpoznawania antygenu..
Z drugiej strony limfocyty T pomocnicze wyrażają na swojej powierzchni rodzaj cząsteczki „markerowej” znanej jako CD4, która, podobnie jak wszystkie cząsteczki grup różnicujących, rozpoznaje określone miejsca receptorów „ograniczone” przez cząsteczki MHC klasy II..
W literaturze można znaleźć różne nazwy dla różnych typów limfocytów T z markerami typu CD4, ale wyróżnia się rodzaj nazewnictwa, który odróżnia typ cytokiny, którą te komórki są zdolne do wytwarzania..
W ten sposób zdefiniowano kilka klas pomocniczych limfocytów T, spośród których wyróżniają się TH1, TH2, TH9, TH17, TH22, THF i Treg lub limfocyty regulatorowe..
Limfocyty TH1 wydzielają interferon gamma (IFN-γ), przydatną cytokinę do aktywacji innych komórek układu odpornościowego, zwanych makrofagami. Limfocyty pomocnicze typu 2 (TH2) wydzielają szeroką gamę interleukin, które pobudzają produkcję przeciwciał.
Limfocyty T pomocnicze pęcherzyków lub THF, znajdujące się w pęcherzykach limfatycznych, uczestniczą w aktywacji komórek B, a także „pomagają” w produkcji i wydzielaniu przeciwciał poprzez wydzielanie obfitych ilości cytokin..
Inna klasa limfocytów pomocniczych, limfocyty T regulatorowe lub Treg, regulują wiele funkcji komórkowych poprzez kontakty komórka-komórka, ekspresję cząsteczek powierzchniowych i wzmacnianie odpowiedzi na różne czynniki wzrostu..
W odniesieniu do rozwoju tych „podzbiorów” limfocytów T CD4, różne badania wykazały, że pochodzą one z tego samego prekursora limfocytów T, to znaczy, że nie pochodzą z oddzielnych linii, które są zagrożone przed stymulacją antygenową..
W przeciwieństwie do tego, na różnicowanie każdego typu limfocytów pomocniczych wpływa wiele aspektów mikrośrodowiskowych, w przypadku których komórka prekursorowa, uważana za naiwny, dojrzały limfocyt T CD4, jest stymulowana przez cytokiny wytwarzane przez makrofagi..
Komórki T CD4 działają głównie jako komórki pomocnicze. Są to komórki, które są aktywowane i generują odpowiedź immunologiczną przeciwko infekcjom po znalezieniu, rozpoznaniu i interakcji z atakującym antygenem..
Ich zdolność do rozpoznawania i wiązania obcych antygenów znacznie różni się od zdolności komórek B, ponieważ te ostatnie są zdolne do rozpoznawania rozpuszczalnych antygenów w stanie „naiwnym”, przed ich całkowitym zróżnicowaniem..
W przeciwieństwie do tego limfocyty T (ogólnie) mogą rozpoznawać tylko antygeny peptydowe przyłączone do innych cząsteczek kodowanych przez geny z rodziny białek znanej jako „główny kompleks zgodności tkankowej” lub MHC. Główny kompleks zgodności histologicznej) i nazywa się to „ograniczeniem MHC”.
Istnieją co najmniej trzy klasy białek MHC i limfocyty T CD4 rozpoznają antygeny prezentowane w kontekście MHC klasy II..
Nazywa się je komórkami pomocniczymi T lub „pomocnicy„Ponieważ„ pomagają ”limfocytom B, które charakteryzują się produkcją przeciwciał T-zależnych, to znaczy potrzebują obecności limfocytów T..
Jej podstawowa odpowiedzialność polega na wytwarzaniu rozpuszczalnych cytokin, które biorą udział w różnych procesach immunologicznych..
Pewien zestaw zróżnicowanych, dojrzałych limfocytów T CD4 może żyć dłużej i zapewniać szybszą odpowiedź, gdy organizm, w którym się znajdują, napotyka ten sam antygen po raz drugi..
Te komórki, które są przeznaczone do „zapamiętywania” antygenów, które je aktywowały i spowodowały ich różnicowanie, są znane jako „komórki T pamięci”..
Limfocyty T CD4 pochodzą ze szpiku kostnego, a następnie migrują do grasicy, aby różnicować się i dojrzewać. Komórki limfoidalne progenitorowe limfocytów T obecne w grasicy są znane jako „tymocyty”..
Tymocyty przechodzą przez różne etapy dojrzewania, w których następuje stopniowa ekspresja charakteryzujących je markerów błonowych (wcześniej odniesiono się do markerów TCR i CD3).
Podczas procesu dojrzewania selekcjonowane są pomocnicze limfocyty T, które rozpoznają obce antygeny, a te, które rozpoznają własne cząsteczki organizmu, które je wywołują, są eliminowane. Jest to bardzo ważny mechanizm ochronny przed obecnością komórek „samoreaktywnych”..
Nieaktywne limfocyty T są w okresie starzenia mitotycznego lub co więcej nie dzielą się aktywnie i są zatrzymywane w fazie G0 cyklu komórkowego.
W procesie aktywacji uczestniczą niektóre „dodatkowe” komórki zwane komórkami. komórki prezentujące antygen lub APC (z angielskiego Komórki prezentujące antygen). Komórki te pełnią funkcję „prezentowania” antygenów związanych z białkami MHC klasy II, które są selektywnie rozpoznawane przez TCR na błonie limfocytów T CD4..
Podczas tego procesu zachodzącego w grasicy limfocyty różnicują się w limfoblasty, zmieniając kształt i wielkość. Limfoblasty mogą dzielić się i namnażać, zwielokrotniając liczbę komórek w populacji.
Interakcja między receptorem TCR (na powierzchni komórki T CD4) a antygenem związanym z MHC klasy II (na powierzchni komórki APC) tworzy kompleks, który zapewnia specyficzne rozpoznawanie.
Po rozpoznaniu prezentowanego antygenu w kontekście MHC klasy II, zarówno limfocyt CD4, jak i komórka APC zaczynają wydzielać cytokiny, które przyczyniają się do aktywacji limfocytów..
Gdy limfocyt jest aktywowany, rozmnaża się, tworząc nowe identyczne komórki, specyficzne dla danego antygenu, które są w stanie „naiwnym” lub „naiwnym”.naiwny", Który jest modyfikowany dopiero po osiągnięciu przez nie antygenu, dla którego został" zaprojektowany ".
Ciało ludzkie, podobnie jak wiele ssaków, jest zdolne do wytworzenia setek komórek limfocytarnych w bardzo krótkim czasie..
Ponadto, ponieważ różnicowanie komórki T wiąże się z losową rearanżacją genów, które kodują białka rozpoznające antygeny, które są jej prezentowane, istnieją setki różnych populacji komórek zdolnych do rozpoznawania różnych „części” tego samego antygenu. ... lub różne antygeny.
Ta mnogość komórek pociąga za sobą pewne fizjologiczne zagrożenia, ponieważ niektóre wzorce rozpoznawane przez receptory błonowe komórek T mogą pokrywać się z wzorami niektórych własnych cząsteczek..
Ponadto nie wszystkie te komórki są przeznaczone do natychmiastowego wykonywania swoich funkcji, ponieważ wymagają interakcji z określonym antygenem..
W ten sposób „homeostaza” limfocytów jest osiągana w pierwotnych narządach limfoidalnych, wyzwalając szlaki zaprogramowanej śmierci komórek w tych komórkach, które nie są konieczne lub które nie różnicują się i nie dojrzewają całkowicie..
Jeszcze bez komentarzy