Plik cytotoksyczne limfocyty T., limfocyty T zabójcy, cytotoksyczne limfocyty T lub limfocyty T zabójcy (CTL). Cytotoksyczne limfocyty T.), są jedną z grup komórek, które biorą udział w specyficznej komórkowej odpowiedzi immunologicznej u ludzi i innych organizmów wielokomórkowych.
Komórki te, opisane na podstawie ich zdolności do pośredniczenia w odporności komórkowej, zostały opisane przez Govaertsa w 1960 roku, a po latach różne grupy badaczy pogłębiły swoją wiedzę o mechanizmach ich działania i ich najbardziej charakterystycznych cechach..
W odporności komórkowej, ogólnie rzecz biorąc, pośredniczą limfocyty T i fagocyty, które współpracują w celu eliminacji lub kontroli obcych atakujących mikroorganizmów wewnątrzkomórkowych, takich jak wirusy oraz niektóre bakterie i pasożyty, indukując śmierć zakażonych komórek..
Podobnie jak w przypadku humoralnych mechanizmów odpowiedzi immunologicznej (za pośrednictwem limfocytów B), komórkową odpowiedź immunologiczną można podzielić na trzy fazy, które są znane jako faza rozpoznawania, faza aktywacji i faza efektorowa..
Faza rozpoznawania obejmuje wiązanie obcych antygenów ze specyficznymi zróżnicowanymi limfocytami T, które wyrażają receptory zdolne do rozpoznawania małych sekwencji peptydowych w obcych antygenach pochodzenia białkowego, przedstawionych w kontekście białek głównego kompleksu zgodności tkankowej..
Kiedy dochodzi do kontaktu antygen-limfocyty, limfocyty T namnażają się (proliferują) i mogą następnie różnicować się w inny typ komórki zdolnej do aktywacji fagocytów, które zabijają mikroorganizmy wewnątrzkomórkowe lub mogą powodować lizę komórek wytwarzających obce antygeny..
Jest to faza aktywacji i zwykle wymaga udziału komórek pomocniczych lub pomocniczych. Wreszcie faza efektorowa obejmuje rozwój specyficznych funkcji aktywowanych limfocytów, które kończą się eliminacją antygenów i na tym etapie limfocyty są znane jako „komórki efektorowe”.
Indeks artykułów
Dwa istniejące typy limfocytów mają średnicę około 8-10 μm i duże jądro zawierające gęsto upakowaną heterochromatynę. W cienkiej części cytozolu, którą posiadają, znajdują się mitochondria, rybosomy i lizosomy.
Limfocyty nie posiadają w swoim wnętrzu wyspecjalizowanych organelli i podobnie jak reszta komórek krwi pochodzą ze szpiku kostnego.
Po wyprodukowaniu limfocyty T migrują i kierują się w stronę grasicy (stąd pochodzi ich nazwa), gdzie są później aktywowane i kończą różnicowanie (dojrzałe).
Komórki te nie wytwarzają przeciwciał ani nie rozpoznają rozpuszczalnych antygenów, ale specjalizują się w rozpoznawaniu antygenów peptydowych związanych z białkami kodowanymi przez geny głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC). Główny kompleks zgodności histologicznej), które są wyrażane na powierzchni innych komórek.
Komórki te są znane jako komórki prezentujące antygen lub APC. Komórki prezentujące antygen).
Limfocyty T dzielą się na dwa typy: limfocyty T pomocnicze i limfocyty T cytotoksyczne lub zabójcze..
Limfocyty pomocnicze T wydzielają cytokiny, hormony peptydowe zdolne do promowania proliferacji i różnicowania innych komórek i nowych limfocytów (T i B) oraz przyciągania i aktywowania leukocytów zapalnych, takich jak makrofagi i granulocyty.
Różnią się one od cytotoksycznych limfocytów T ekspresją specyficznej glikoproteiny powierzchniowej zwanej „Grupą Różnicowania 4” lub CD4. Klaster zróżnicowania 4).
Cytotoksyczne limfocyty T są zdolne do lizy komórek, które wyrażają obce antygeny na swojej powierzchni z powodu obecności atakujących wewnątrzkomórkowych mikroorganizmów lub patogenów..
Są identyfikowane na podstawie ekspresji markera powierzchniowego glikoproteiny CD8. Klaster zróżnicowania 8).
Limfocyty T Killer biorą udział w regeneracji po infekcjach wirusowych, pasożytniczych i bakteryjnych. Odpowiadają również za reakcje odrzucania przeszczepu u innych pacjentów i odgrywają ważną rolę w rozwoju odporności przeciw nowotworom..
Jego główną funkcją, jak wspomniano wcześniej, jest regulacja odpowiedzi immunologicznej przeciwko antygenom białkowym, a także pełnienie funkcji komórek pomocniczych w eliminacji mikroorganizmów wewnątrzkomórkowych..
Limfocyty T pełnią swoje funkcje dzięki temu, że niektóre patogeny inwazyjne wykorzystują maszynerię komórkową infekowanych komórek do namnażania się lub przeżycia. Te, gdy dotrą do wnętrza komórki, nie są dostępne dla przeciwciał humoralnych, więc jedynym sposobem ich wyeliminowania jest wyeliminowanie komórki, w której się znajdują..
Limfocyty T Killer spełniają trzy funkcje, które pozwalają im „zabijać” lub eliminować złośliwe lub zakażone komórki, które są ich celem:
1- Wydzielają cytokiny, takie jak TNF-α (czynnik martwicy nowotworów) i IFN-γ (interferon gamma), które mają działanie przeciwnowotworowe, przeciwwirusowe i przeciwdrobnoustrojowe, ponieważ hamują ich replikację.
2- Wytwarzają i uwalniają granulki cytotoksyczne (zmodyfikowane lizosomy) bogate w białka perforyny i granzymy.
Perforyny to białka tworzące pory, które są odpowiedzialne za „przebijanie” błony plazmatycznej zakażonych komórek, podczas gdy granzymy to proteazy serynowe, które przedostają się do komórek przez pory utworzone przez perforiny i degradują białka wewnątrzkomórkowe..
Połączone działanie perforyn i granzymów kończy się zatrzymaniem produkcji białek wirusowych, bakteryjnych lub pasożytniczych oraz apoptozą lub zaprogramowaną śmiercią komórki docelowej..
3- Kierują mechanizmami śmierci apoptotycznej na zakażonych komórkach poprzez interakcje Fas / FasL (białko Fas i jego ligand, które uczestniczą w regulacji śmierci komórki).
Proces ten zachodzi dzięki ekspresji liganda FasL na powierzchni aktywowanych limfocytów T. Wiązanie białka Fas (również wytwarzanego przez cytotoksyczne limfocyty T) i jego receptora wyzwala kaskady aktywacji proteaz cysteinowych zwanych kaspazami, które bezpośrednio pośredniczą w komórkowych procesach apoptotycznych.
Zainfekowane komórki, które są „przetwarzane” przez cytotoksyczne limfocyty T, są „oczyszczane” przez inne komórki, takie jak fagocyty, które również uczestniczą w „bliznowaceniu” martwych lub martwiczych części tkanki..
Cytolityczne limfocyty T są aktywowane przez komórki dendrytyczne wyrażające naładowane antygenem lub wyznakowane cząsteczki MHC klasy I. Komórki dendrytyczne mogą wyrażać te antygeny przez bezpośrednie spożycie nienaruszonych komórek lub spożycie wolnych antygenów..
Gdy zakażone komórki lub antygeny zostaną przetworzone przez komórki dendrytyczne, prezentują one antygeny w kontekście cząsteczek głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC) klasy I lub II.
Do aktywacji i promowania namnażania cytotoksycznych limfocytów T potrzebne są co najmniej trzy specyficzne sygnały:
- Pierwszą rzeczą, która musi nastąpić, jest interakcja między receptorem błonowym TCR limfocytu T a MHC związanym z antygenem prezentowanym przez komórki dendrytyczne..
- Następnie inna klasa limfocytów, komórka z markerami powierzchniowymi CD28, oddziałuje ze swoim ligandem (B7-1) na komórkach prezentujących antygen i dostarcza drugi sygnał aktywacyjny..
- Ostatni sygnał, zdolny do zainicjowania proliferacji aktywowanych komórek, odpowiada produkcji czynnika interleukiny 12 (IL-12) przez komórki dendrytyczne..
Proces ten obejmuje między innymi mobilizację wapnia, transkrypcję genów, uwolnienie wstępnie przetworzonych receptorów, internalizację receptorów powierzchniowych..
Należy dodać, że limfocyty wychodzące z grasicy nie są całkowicie zróżnicowane, ponieważ do pełnienia swoich funkcji wymagają aktywacji i dojrzałości. „Naiwne” lub „naiwne” limfocyty cytotoksyczne mogą rozpoznawać antygeny, ale nie są w stanie dokonać lizy komórek docelowych.
Dojrzewanie limfocytów T rozpoczyna się w grasicy, gdzie rozwijają się z tego, co niektórzy autorzy nazywają limfocytami T precytotoksycznymi, czyli komórkami przeznaczonymi do danej linii komórkowej, specyficznymi dla określonego obcego antygenu..
Te komórki pre-limfocytów wyrażają typowe receptory markera CD8 limfocytów zabójców, ale nie mają jeszcze funkcji cytolitycznych. Pre-limfocyty nie występują obficie we krwi, ale raczej w zakażonych tkankach lub tkankach „obcych”.
Dojrzewanie lub różnicowanie limfocytów T następuje po ich aktywacji (co zależy od sygnałów i zdarzeń opisanych w poprzedniej sekcji) i implikuje uzyskanie całego mechanizmu niezbędnego do uzyskania funkcji cytolitycznych..
Pierwszą rzeczą, która zachodzi, jest tworzenie się specyficznych ziarnistości cytotoksycznych, przyczepionych do wewnętrznego obszaru błony komórkowej i bogatych w perforiny i granzymy..
Następnie uruchamiana jest powierzchniowa ekspresja białka wiążącego Fas (FasL) i ostatecznie uzyskują one zdolność do ekspresji cytokin i innych typów białek, które będą pełnić funkcje w zdarzeniach lizy komórki.
Mówi się, że dojrzewanie komórek T, po ich aktywacji, kończy się różnicowaniem „komórki efektorowej”, zdolnej do pełnienia funkcji komórki zabójcy w celu zniszczenia lub eliminacji komórek gospodarza zakażonych czynnikami zewnętrznymi..
Ponadto część populacji limfocytów T, która namnożyła się podczas różnicowania, pełni funkcje „komórek pamięci”, ale mają one różne wzorce ekspresji receptorów błonowych, które odróżniają je od komórek „naiwnych” i „efektorowych”..
Jeszcze bez komentarzy