Plik Literatura barokowa Jest to manifestacja literacka, która miała miejsce w Europie tuż po renesansie i zbiegła się z tzw. Hiszpańskim złotym wiekiem. To właśnie tam, w Hiszpanii, trend ten miał swój największy blask i rozwój.
Literatura barokowa podlega ogólnemu ruchowi, który nadaje jej nazwę (barok) i obejmuje nie tylko listy, ale także szerokie kompendium artystycznych przejawów. To sformułowanie literackie zbiega się również z tzw. Katolicką kontrreformacją iw pewnym sensie stanowi filar jej aparatu dyskursywnego..
Wspólnymi tematami literatury romantyzmu były kiedyś życie i jego nieustanna zmiana, ulotność człowieka, ból i cierpienie. Człowiek i jego istnienie, jego wpływ na inne byty i rzeczy to epicentrum twórczości najbardziej reprezentatywnych autorów.
Literatura barokowa uważana jest po części za styl przeładowany, ostentacyjny, obelżywy w używaniu środków literackich, takich jak metafora czy antyteza. Ruch ten pojawia się w czasie wielu napięć społecznych, politycznych, ekonomicznych i egzystencjalnych.
Ta chaotyczna sytuacja skłoniła autorów do wyrażenia siebie, do rozmowy o smutku nędzy, pladze, nierówności między klasami i uldze, jaką oznacza religijność..
Można powiedzieć, że nie mogło być lepszego środowiska, lepszych warunków do rozwoju tego nurtu literackiego. Te motywy, którymi posługiwali się pisarze, były wylęgarnią setek dzieł, solidnymi fundamentami, które pozwoliły na wyraźną argumentację ruchu barokowego..
Indeks artykułów
Pierwsze wyrażenia napisane z elementami literackimi uważanymi za wyraźnie barokowe powstały w Anglii, Włoszech i Francji.
Już pod koniec XVI wieku w literaturze angielskiej doceniono wyraźną demonstrację tego, co później uznano by za literaturę barokową..
John Lyly był głównym i pierwszym głównym wykładnikiem na ziemiach anglosaskich. Jego praca Eufues, anatomia rozumu, w 1578 r. doskonale wpisuje się w barokowe parametry.
W tej pracy John Lyly przesadnie używa bombastycznych terminów. Doceniany jest przesadny estetyzm, mocno naładowany, choć dobrze dopracowany, z groteskową tendencją do sztuczności.
Na podstawie tej konkretnej pracy Lyly, Eufues, anatomia rozumu , i jego niezwykły styl, nadaje nazwę temu, co byłoby prekursorem sub-ruchu baroku i jego ważną częścią: eufuizm.
Ze swojej strony we Francji pod koniec XVI, na początku i w połowie XVII wieku paryżanie rozwinęli przesadne upodobanie do dobrych manier i wyrafinowania..
To zachowanie było odpowiedzią na wulgaryzmy postrzegane przez społeczeństwo w Enrique IV i jego dworze. Ruch ten nazwano „Preciosismo”.
We wszystkich obszarach społecznych zachowań paryżan stawiają na elegancję, dobrze. Jeśli chodzi o język i litery, głównym przedstawicielem Francji był Claude Favre, który opublikował swoje słynne dzieło w 1647 roku: Remarques sur la langue française, przydatne w ceux that veulent well parler et well écrire.
W tej pracy autor podkreśla konieczny dobry użytek, jaki należy nadać każdemu słowu w języku francuskim.
Tam szczególnie trend był bardzo podobny do angielskiego. Giovanni Battista Marini, neapolitański pisarz z ogromną produkcją literacką, był odpowiedzialny za położenie podwalin pod barok na Półwyspie Apenińskim..
W stylu tego neapolitańskiego, pełnego hiperboli, metafor i antytez, nazwano go „marinizmem”. Charakteryzował się subtelnym obchodzeniem się z przesadnymi i przesadnymi formami literackimi. Jego poezja, licząca ponad 40 tysięcy wierszy, była bardzo opisowa i nastawiona na zaskoczenie czytelnika.
To właśnie ten trójmian angielsko-francusko-włoski daje początek narodzinom baroku jako ruchu. Należy zauważyć, że termin „barok” został wyznaczony po kulminacji tego okresu i został ukuty w sposób uwłaczający: utwory groteskowe, wyolbrzymione bez głębokiego i rzeczywistego znaczenia..
Jak to zwykle bywa w całej historii człowieka, każdy nurt, każdy nurt myśli generuje inne przejawy. Renesans i barok nie uciekają od tej rzeczywistości, są więcej niż podporządkowane drobnym nićmi. Powiązania między dwoma strumieniami są szerokie i złożone.
Po zniszczeniu renesansowej budowli z kryzysu wyszły stylizowane i przeładowane propozycje, które później ochrzczono jako barokowe..
Istnieje potrzeba ekspansji, która jest zaspokajana nowymi ścieżkami, które niesie ze sobą wyłaniający się trend..
Termin „barok” powstał w okresie romantyzmu, kiedy zanikły przejawy estetyki typowej dla tego nurtu. Termin ten, mówiąc etymologicznie, pochodzi od portugalskiego słowa barokowy, co oznacza „nieregularną lub zniekształconą perłę”.
Jest bardziej niż oczywiste, że ci, którzy używali tego słowa, starali się piętnować przejawy tego nurtu literackiego jako „groteskowe” lub „amorficzne”.
Mieli wiele powodów, aby zaklasyfikować ruch jako przesadny, jednak ciągłe stosowanie retoryki pozwoliło na pogłębienie i udoskonalenie tego zasobu..
Chociaż istnieją dowody na przesadne wykorzystanie i zarządzanie formalnymi zasobami w piśmie, nie sposób przesłonić ideologicznego ładunku, jaki posiada literatura barokowa..
Dzieła pisarzy, ze względu na różne kryzysy, które przejawiały się w kontekście produkcji, przejawiają wyraźne podporządkowanie religijnym koncepcjom zakonu katolickiego.
Istnieje przywiązanie do kontrreformacji, wsparcie dla maszynerii oddania, którą papież miał na myśli w tym czasie.
Tematy renesansu nie są pomijane, wręcz przeciwnie, są podejmowane w całkowitym upadku i poszerzane, przerysowane. Kryzys, w jakim pogrążyły się wówczas narody europejskie, ujawnił na ulicach najgorszą część ludzkości.
Zarazy, głód, lenistwo, żebranie to chleb powszedni. Te rzeczywistości nie uszły pióra pisarzy. Wpływ był taki, że zdecydowana większość autorów używała pióra, aby wyeksponować to, co najgorsze z gatunku. Niechęć ta mogła być tchnęła w dużą liczbę prac.
Życie uważano za całkowite kłamstwo, podczas gdy prawda, z jej surowością i smutkiem, była ukryta pod wypolerowanym połyskiem powierzchni, który elity pozwalają dostrzec nieostrożnym..
Ponieważ istnieje wyraźne poparcie dla wszystkiego, co dotyczy obrony Kościoła katolickiego w odniesieniu do reformy protestanckiej zapoczątkowanej przez Lutra i Kalwina, obecność aspektów natury duchowej w produkcjach literackich jest notoryczna..
W wielu przypadkach te tematy odpowiadały bardziej bezpieczeństwu, jakie Kościół mógł zapewnić w chwilach kryzysu, niż chęci zapewnienia czytelnikom spokoju umysłu poprzez wiarę. Pisarze, w końcu ludzie, dążyli do przetrwania.
Literatura barokowa była pełna wielkich innowacji w zakresie trybów i technik. Znajduje to odzwierciedlenie i utrwalone w całej Europie przez kontrreformację. Zwłaszcza w Hiszpanii obserwuje się szerszy wzrost w porównaniu z pozostałymi krajami europejskimi.
Hiszpańscy pisarze wchłonęli literackie przejawy sąsiednich krajów i dostosowali je do ich języka. Te adaptacje językowe, czy też hiszpanizacje, ustąpiły miejsca nowym strofom dla ich kultury. Trójka była używana w dużym stopniu wraz z sonetem, czterowierszem i redondillą..
Jak nigdy wcześniej w kulturze hiszpańskiej nastąpił nieokiełznany wzrost użycia bombastycznej terminologii. Zaczyna się od renesansowego klasycyzmu, z którego odrodzenie nastąpiło poprzez wzbogacenie zasobów retorycznych.
Renesans charakteryzował się spokojem i spokojem jego propozycji literackich, wszystko dążyło do równowagi. Kiedy wybuchł barok, nastąpiła destabilizacja i doszło do konfliktu między estetyką a formalnością..
Ta cecha jest widoczna w całej Europie, ponieważ w każdym kraju rozwija się ona inaczej, oczywiście dostosowana do każdego kontekstu produkcji..
Staje się to jedną z najczęstszych cech występujących w literaturze tego okresu, zwłaszcza przez tzw. „Culteranos”.
Przesada jest na porządku dziennym w każdym gatunku literackim. Zastosowano oburzające przymiotniki, a także użycie antytezy, metafory i wszelkich retorycznych środków, które mogły przeciążyć dzieło..
Prostym błędem jest myślenie, że manifestacja literacka baroku była jednorodna, nic nie mogło być dalsze od rzeczywistości. Pisarze tamtych czasów przyjmowali odmienne podejście do kontekstu, w którym żyli.
Otóż, w przekazanych dziełach literackich istnieją w zdecydowanej większości wspólne aspekty, które pozwoliły na podzielenie ich na dwie grupy: culteranos i conceptistas.
Ich postrzeganie piękna wiąże się ze wzmocnieniem walorów przedmiotu lub bycia upiększonym. Pisarze ci w swoich pracach w znaczący sposób wykorzystali hiperbolę i metaforę..
W ten sam sposób uciekali się do mitologii, mieszając ją z innymi aspektami, które w niektórych przypadkach sprawiają, że jest mroczna i trudna do zrozumienia. Luis de Góngora jest uważany za jednego z największych przedstawicieli tego stylu.
Z kolei autorzy ci skupiali się przede wszystkim na treści. Jego sposób omawiania literatury jest bardziej pomysłowy i głębszy, maksymalnie wykorzystując dwoistość w znaczeniu niektórych słów, dlatego w jego pracach dostrzega się podwójne znaczenie..
Konceptyści mieli tendencję do wyrażania bardziej złożonych pomysłów w kilku słowach. Mieli tę cechę, że zajmując się zbędnymi tematami, potrafili rozsławiać go, wspaniale je rozwiązując. Francisco de Quevedo czy Calderón de la Barca są uważani za jednych z najwybitniejszych przedstawicieli tego stylu literackiego..
Wśród gatunków literackich baroku wyróżniają się:
Ze względu na już beznadziejny kontekst poezja stała się jedną z najbardziej eksploatowanych przez pisarzy tego okresu form literackich. Wyrażanie uczuć cieszy się szczególnym rozgłosem.
Każdy autor korzystał z zasobów i form najlepiej odpowiadających jego zainteresowaniom, przy czym kulturowe formy poezji były najczęściej powtarzane. Są one wyraźnie cenione w pracach culteranas i conceptistas. Nie brakowało eklogów, dziesiątek, sonetów i wielu innych form poetyckich.
Widać też w tym czasie poezję popularną, pełną tematów miłości i rozczarowań, o treści mniej głębokiej i łatwiejszej do przyswojenia. Jest skierowany do mas, ludzi.
Jeśli istnieje miejsce, które zasługuje na miano prekursora prozy barokowej, to była nią Hiszpania. Zbieżność baroku ze złotym wiekiem Hiszpanii pozwoliła na bezprecedensowy wrzenie twórczości w prozie.
W tamtych latach wielkie znaczenie miały takie produkcje jak powieść. Miguel de Cervantes y Saavedra był jednym z największych przedstawicieli.
Do tego czasu istnieją dwie godne uwagi nowe formy: łotrzykowy, w którym główny bohater pochodzi od zwykłych ludzi i ukazuje trudy życia biednych; i kurtyzana, zorientowana na pokazywanie luksusów, oburzenia i dziwactw bogatych tamtych czasów.
Tekst teatralny był jednym z gatunków, które wywarły największy wpływ w okresie baroku, ponieważ dotarł do ludności bezpośrednio i wyraźnie, bez rozróżnienia warstw..
Reprezentacje o konotacjach religijnych, mitologicznych i historycznych były bardzo powszechne. Autorzy zawsze starali się łączyć z przywódcami i papieżami pełniącymi służbę, jednocześnie zabawiali lud, aby w zamian zyskać przychylność..
Rozwijały się dobrze zorganizowane teatry, zrodzone z wędrownych teatrów na ulicach. Te odsłonięte bardziej swobodne i bardziej popularne tematy, odciążone od wspólnych tematów sądów i kościoła. Wśród jej wielkich przedstawicieli podkreśla Lope de Vega.
Wybitne prace:
- Bajka o Polifemie i Galatei (1612).
- Samotności (1613).
- Bajka o Pyramusie i Thisbe (1618).
Wybitne prace:
- Cała mowa diabłów lub piekło poprawione (1628).
- Historia życia Buscón zwanego Don Pablos; przykład włóczęgów i skąpego lustra (1626).
- Sąd sprawiedliwej zemsty (1635).
Wybitne prace:
- Miłosne i wzorowe powieści (1637).
- Powieści i sarao (1647).
- Uwielbiam rozczarowania w (1649).
Wybitne prace:
- Piękno Angeliki, z różnymi innymi rymami (1602).
- Dorotea (1632).
- Gatomaquia (1634).
Wybitne prace:
- Miłość, honor i moc (1623).
- Burmistrz Zalamea (1651).
- Bogu z powodów stanu (1650–1660).
Wybitne prace:
- Galatea (1585)
- Genialny dżentelmen Don Kichot z La Manchy (1605)
- Genialny rycerz Don Kichot de la Mancha (1615)
Jeszcze bez komentarzy