Plik literatura awangardowa tak nazywało się kompendium dzieł literackich powstających na początku XX wieku, w latach 1906 - 1940. Publikacje te wykazywały wyraźne tendencje estetyczne, odrywając się od konwencjonalnych układów rymów i konstrukcji zwrotek..
Na literaturę awangardową wpłynął szereg ruchów artystycznych zwanych „awangardą”. Te prądy ekspresji zmierzały do wspólnych celów introspekcji i łamania wcześniej ustalonych konwencji i porządków..
Studiując historię, często zauważa się, że w momentach wielkiego przewrotu społecznego pojawiają się tendencje ekspresji, które pozwalają człowiekowi odprowadzać napięcia, pokazują jego niezadowolenie. Literatura awangardowa, córka gorączek wstrząśniętego świata, nie ucieka od tej ludzkiej rzeczywistości.
Indeks artykułów
Termin awangarda to galizm, czyli słowo pochodzenia francuskiego. Składa się z dwóch słów: avant („Przed”) i garde („Straż”, „chroń”). Słowo awangarda pojawiło się w okresie rozwoju I wojny światowej, w latach 1914-1917.
Początek XX wieku upłynął pod znakiem przemocy. Kiedy społeczeństwa europejskie wydawały się być w spokoju, który zapowiadał wzrost i postęp, arcyksiążę Francisco Fernando z Austrii zostaje zamordowany, a jego śmierć jest flagą, która ustępuje miejsca katastrofie wojennej. Pod tą gwiazdą rodzi się awangarda.
Z tym nikczemnym scenariuszem człowiek zatacza się w 1900. Sztuka zaczyna być środkiem ucieczki od zbiorowej rzeczywistości, a pomysły, które się pojawiają, są chronione pod francuskim słowem „awangarda”. „Śmiało, schron duszę”, słychać w każdym rodzącym się wierszu, w każdej pękającej strukturze.
Literatura awangardowa nie była typowa dla miejsca, była faktem globalnym, zglobalizowanym uczuciem. Świadomość przestrzeni przez wszystkich wyzwoliła w twórcach szał twórczo-reaktywny. Dzieła oznaczają wykorzenienie idei i kultur, byt przedstawia się jako całość, jako naród myśli.
Pisarze awangardowi przedstawiają swoją twórczość z wyraźną ideą walki, abolicji. Zaprzeczanie przeszłym regułom jest wyzywająco podnoszoną flagą.
Powstała literatura jest odpowiedzią na indywidualną i nieświadomą potrzebę przełamania paradygmatów, nie myślenia o tym, jak narzucają się poprzednie struktury, ale jak chce się.
Gorliwość wobec dawnej ludzkiej pracy była taka, że to, co wydarzyło się przed awangardą, uznano za nieistotne. Ostatnio cieszyli się, postawili na to, co przesiąknięte nowością i niespodzianką.
Metafora była idealnym narzędziem do powiedzenia nowatorskich rzeczy. Celem było zanurzenie czytelników w surrealistyczne światy, które wzbudzałyby w nich wątpliwości i kwestionowały w wielu przypadkach samo istnienie, jakie znamy..
Awangarda ustępuje miejsca niekonwencjonalnym zabiegom poetyckim, takim jak użycie fraz bez kulminacji, np..
Zdaniem tych, którzy wdrożyli tę strategię, wykorzystali ją tak, aby czytelnik pomyślał i stał się częścią listów, zakładając możliwe zakończenia, jakie powinny mieć wiersze i inne przejawy literackie..
Powszechne było pomijanie tradycyjnych formuł liniowych, a nawet zniesienie stosowania znaków interpunkcyjnych w literaturze w wielu różnych utworach, zwłaszcza w poezji..
Bronił natychmiastowego opracowania emocji, bez tak dużej głębi w mowie, bez tak dużej gęstości w myśleniu, ale z szokującą zuchwałością..
Ta szczególna cecha czyni ją inkluzywną, zrywając z panującymi wpływami burżuazyjnymi, którym oczywiście sprzeciwiała się awangarda..
Teksty należały do wszystkich, a nie do grupy, a ten, który potrafił tworzyć bez innych korzeni, a raczej własnego zmysłu, to był ten, który był naprawdę wart.
Teorie psychoanalityczne Zygmunta Freuda miały wyraźną przewagę w twórczości awangardowej. Jego teorie dotyczące podświadomości stworzyły podstawy surrealizmu i eksploracji zjawisk sennych w przejawach literackich..
Dalí, który był jednym z głównych europejskich przedstawicieli surrealizmu obrazkowego i który zmotywował Lorkę do napisania surrealistycznej poezji, uważnie śledził pracę Freuda, podobnie jak Bretón.
Awangarda znana jest jako różne przejawy artystyczne, które tworzyły awangardę od jej powstania, w trakcie jej rozwoju i końca..
Poniżej przedstawiono najważniejsze awangardy, a następnie krótki opis, ich głównych przedstawicieli i ich dzieła:
Ekspresjonizm literacki to ruch, głównie obrazkowy, urodzony w Niemczech w 1905 roku. Odsuwa się od figuratywności i stara się wyrazić to, co czuje jednostka z jej subiektywnej percepcji..
Przychodzi do bardzo wzruszających listów, w których jako główny reprezentuje Austro-Węgier Franza Kafkę, którego twórczość była kamieniem milowym w historii literatury..
Surrealizm literacki to ruch o wielkich konotacjach malarskich. Urodził się we Francji w 1924 roku. Nieświadomy jest bohaterem tego nurtu. Piosenki marzeń pojawiają się nieustannie. Wspomniano nawet, że śnimy o życiu i żyjemy marzeniami.
Obrazy zrywają ze znanymi strukturami, a czytelnik jest całkowicie zdumiony każdym dziełem literackim. Możemy nazwać Hiszpana Federico García Lorkę jego pracą Poeta w Nowym Jorku, jako jeden z jej wielkich przedstawicieli.
Dadaizm pojawił się jednocześnie w USA i Szwajcarii około 1916 roku. W następnych latach rozprzestrzenił się na całą Europę. Ma tę szczególną cechę, że jest niebuntowniczym ruchem awangardowym.
Skupia się na odrzuceniu koncepcji, które składają się na i podtrzymują artystyczne manifestacje sprzed I wojny światowej.
Najlepszą próbkę literatury dada widzimy w tekstach niemieckiego poety Hugo Balla. Jego praca się wyróżnia Na krytykę niemieckiego wywiadu.
Kubizm literacki narodził się we Francji około 1905 roku. Jego przesłanką jest zespolenie pojęć niemożliwych, a także rozkładające się przedmioty, kształty..
Stara się ustąpić pisarskiej radości i czarnego humoru, zmniejszając wagę nostalgii i powszechnych motywów lirycznych..
Nurt ten ma jako jednego z głównych przedstawicieli w listach Włoch Guillaume Apollinaire. Wyróżniają się jego „kaligramy”, ciekawe przejawy poetyckie, gdzie oprócz mowy litery tworzą sylwetki nawiązujące do tematu. Wśród jego prac wyróżnia się Zamordowany poeta.
Futuryzm literacki narodził się we Włoszech około 1909 roku. Jego główną siłą napędową jest włoski poeta Filippo Tommaso Marinetti. Jedną z głównych inspiracji futuryzmu są „maszyna” i „ruch”. Wyjdź z konwencjonalnych sposobów, wymyśl na nowo człowieka, rzeczy za pomocą liter.
Literatura futurystyczna wzmacnia pieśń „nie-ludzi”, uważa wojny i plagi za konieczne do oczyszczenia ziemi człowieka.
Wśród dzieł Filippo jego Manifest futuryzmu, gdzie wyraźnie pokazuje podstawy swojego prądu.
Ultraizm narodził się z ręki Rubéna Darío, aby przeciwstawić się romantyzmowi, ultraizm wydaje się bezpośrednio przeciwstawiać modernizmowi.
Ta awangarda jest pochodzenia latynoskiego, urodzona w Hiszpanii około 1919 roku. Na jej wygląd mają bezpośredni wpływ trzy inne awangardy: kubizm, dadaizm i futuryzm..
Poezja przesadnie posługuje się metaforą, całkowicie odrzuca rym i zajmuje się codziennymi tematami, takimi jak kino i technologia..
Wśród jego przedstawicieli wyróżnia się Humberto Rivas Panedas, a wśród jego ważnych dzieł znajdujemy: Bracia, poeci i ultraiści: José i Humberto Rivas Panedas.
Kreacjonizm literacki to awangarda o latynoskich korzeniach. Ruch ten rozpoczął się w Paryżu w rękach Vicente Huidobro około roku 1916 iw krótkim czasie rozszerzył się i został włączony do pozostałych awangard, które żyły na kontynencie europejskim..
Ten awangardowy nurt unika opisów i ucieka od anegdot. Pisarz staje się bogiem, porównuje się z Bogiem i uważa poezję za absolutne narzędzie kreacji.
Do najbardziej reprezentatywnych dzieł Vicente Huidobro należą jego Wiersze arktyczne Y Lustro wodne.
Awangarda literacka stała się człowiekiem niezbędnym katharsis w przytłaczających chwilach, jakie ludzkość przeżyła na początku XX wieku. Przybył skracać odległości, łączyć gatunek z wątkami sztuki, kiedy wszystko boli.
Być może gdyby ich przedstawiciele nie zaangażowali się tak bardzo w opozycję wobec powyższego i skupili się na własnej twórczości, ich spuścizna byłaby szersza..
Jeśli jest coś, co pozwoliła nam zrozumieć awangardowa literatura, to to, że kiedy nic nie jest gwarantowane, a śmierć jest blisko, to sztuka jest zwykle następnymi, niezbędnymi drzwiami. Wszystko podąża za cyklem, wszystko się dzieje, to, co dziś jest innowacyjne, jutro jest przeszłością i kwestionowane.
Krótko mówiąc, pokój nie jest synonimem spokoju, pokój w ludzkim języku to nic innego jak ta przerażająca cisza, która zamieszkuje nas między wojną a wojną. Strach zrobił swoje, a tekst nie czekał, by być głosem człowieka, oczekiwanym reguardo.
Jeszcze bez komentarzy