Mario Pani Darqui (1911-1993) był znanym meksykańskim architektem, który charakteryzował się miejskim, funkcjonalnym i międzynarodowym stylem. Na jego prace istotny wpływ wywarł teoretyk Charles-Édouard Jeanneret - znany jako Le Corbusier - oraz dominujące współczesne i uniwersalne skłonności XX wieku..
Prace architektoniczne Pani były bardzo obszerne; Brał udział w sumie w 136 projektach, między innymi przy budowie kompleksu miejskiego Nonoalco Tlatelolco (1964), Państwowego Konserwatorium Muzycznego (1946) i hotelu Plaza (1945). Współpracował także z architektami wenezuelskimi, jak np. Projekt Club Venezuela (1960) z Hilario Galguera..
Według autora Jesús Rubio Merino (Meksyk, szachy. 2012) Pani swoją wizję architektoniczną ukonstytuował w oparciu o wizerunek szachisty, gdyż jego budynki kształtowane były z perspektywy strategicznej, mimetycznej i przeciwstawnej. Według Rubio ta koncepcja ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia funkcjonowania architektury i urbanistyki meksykańskiej w XX wieku..
Należy zaznaczyć, że Pani uważana jest za jednego z najważniejszych architektów latynoamerykańskich XX wieku, nie tylko dlatego, że uprawiał architekturę w jej najbardziej praktycznym sensie, ale także dlatego, że zachęcał do jej rozwoju w zastosowaniach teoretycznych..
Na przykład ten architekt był nauczycielem i dyrektorem Meksykańskiej Akademii Architektury. Ponadto założył magazyn Architektura / Meksyk, gdzie propagował różne style i ułatwiał wyrażanie zainteresowań ówczesnych młodych architektów.
Indeks artykułów
Mario Pani Darqui urodził się 29 marca 1911 roku w Mexico City, zaledwie kilka miesięcy przed Rewolucją Meksykańską. Kształcił się w arystokratycznej rodzinie, w której kultura miała ważną wartość dla wszystkich jej członków.
Pani w okresie dorastania miała okazję prowadzić edukację w Europie. Było to możliwe dzięki temu, że jego wujek Alberto J. Pani i jego ojciec Arturo Pani wykonywali zadania dyplomatyczne w imieniu rządu meksykańskiego..
W konsekwencji Mario Pani dorastał w otoczeniu wielkich miast o zróżnicowanej kulturze miejskiej. Autor wielokrotnie podróżował do Wenecji, Rzymu, Madrytu i Brukseli, co pozwoliło na wpływanie na niego i uwrażliwienie poprzez wszystkie otaczające go elementy kulturowe i intelektualne..
Podczas studiów akademickich Pani w Europie w Meksyku doszło do przewrotu ideologicznego, który później określił kierunek meksykańskiej architektury. Z jednej strony istniał nurt artystyczny i filozoficzny, który wspierał internacjonalizację; z drugiej strony zaproponowano poszukiwanie korzenia, które definiowałoby tożsamość narodową.
W latach 1928-1933 Pani studiowała w École des Beux Arts w Paryżu, a konkretnie w pracowni architekta George'a Gromonta. W tym okresie spotkał również Paula Valery'ego, francuskiego poetę i filozofa, który upoważnił go do przetłumaczenia jego dzieła. Eupalinos lub architekt na kastylijski.
Kiedy skończył 23 lata, Pani postanowiła wrócić do Meksyku. Kiedy już się ugruntował, dołączył do profesjonalnej sceny w Mexico City; Było to w sprzyjającej sytuacji, ponieważ był to okres rozwoju i rozwoju przemysłowego, które z kolei napędzały dyscyplinę architektoniczną..
Według autorki Clary Yunuen Galindo w swoim tekście Presidente Alemán Urban Center Mario Pani w Meksyku (2012) Mario Pani był uprzywilejowanym młodym człowiekiem, który miał wygodną sytuację ekonomiczną, jednak architekt znany był z prostoty i powściągliwości.
Podobnie Galindo stwierdza, że w tym okresie Pani szybko dostosowała się do zadań swojego zawodu i skutecznie odpowiadała na wymagania każdego z projektów, potrafiąc połączyć swoje europejskie doświadczenia z meksykańskimi skłonnościami chwili..
Ponadto architekt w szczególny sposób zgodził się z teoretycznymi propozycjami José Villagrána, który również podniósł potrzebę rozwiązania krajowych problemów chwili poprzez wkład awangardy, który zaoferował nowe systemy konstrukcyjne, techniki i materiały..
Wczesne prace Pani wyraźnie odzwierciedlały wpływ jego kształcenia w École de Beux-Arts, gdyż wykazywały staranną i funkcjonalną organizację, a także kompozycję osiową i lekką tendencję do monumentalności. Budynki te zostały zbudowane z widocznie nowoczesnych materiałów.
Te cechy można dostrzec w Hotelu Reforma, Hotelu Alameda i Hotelu Plaza, obu wzniesionych w Mexico City. Jednak dopiero w 1945 roku Pani zaczęła cieszyć się większym uznaniem, gdy opracował projekt Normalnej Szkoły Nauczycielskiej. Rok później był dyrektorem Narodowego Konserwatorium Muzycznego.
Wszystkie te prace łączy funkcjonalna rozdzielczość i formalna nowatorstwo. Ponadto w kilku z tych projektów Pani współpracowała z ważnymi meksykańskimi artystami, takimi jak Luis Monasterio, Clemente Orozco i Armando Quezada..
Później Pani poświęcił się wykonywaniu prac związanych ze zdrowiem publicznym, takich jak Szpital Gruźlicy w Veracruz. Interweniował także w Narodowym Planie Szpitala, którego zwieńczeniem była budowa Narodowego Centrum Medycznego w 1944 roku. Budowę tę wykonał José Villagrán.
W 1946 r. Pani zauważyła niezwykły rozwój urbanistyczny, który wywołał duże zainteresowanie budownictwem zbiorowym. Dla Pani konieczne było stworzenie organizacji urbanistycznej, która oferowałaby rezydencje gęstej populacji Mexico City. Dlatego zdecydował się wziąć udział w projekcie, w którym zaproponował budowę dużych obiektów mieszkalnych i wielorodzinnych.
W 1947 roku architektowi udało się wprowadzić w życie swoje teorie. W tym samym roku Generalna Dyrekcja Emerytur Obywatelskich zleciła realizację projektu 200 domów jednorodzinnych, położonych między alejami Félix Cuevas i Coyoacán. Budynki te otrzymały nazwę Presidente Miguel Alemán Urban Center, a ich budowa została ukończona w 1947 roku.
W latach 1950-1952 Pani - wraz z architektem Salvadorem Ortegą - zbudowała Presidente Juárez Urban Center. Na potrzeby tej konstrukcji architekt zaprosił kilku artystów plastyków do dekoracji elewacji, między innymi gwatemalskiego malarza Carlosa Méridę, który był odpowiedzialny za zaprojektowanie płaskorzeźb schodów; wspomniany projekt został zainspirowany formami prekolumbijskimi.
Ta plastyczna integracja sztuki jest uważana przez niektórych autorów za dobrą próbę przezwyciężenia agresywnego aspektu niektórych materiałów i zaoferowania budynkom większej różnorodności w ich kompozycji..
Następnie Pani kontynuowała budowę kompleksów mieszkalnych, takich jak El multifamiliar para teacher de la Ciudad Universitaria (1952), La Unidad Habitacional de Santa Fe (1954) i Unidad Habitacional Nonoalco-Tlateloco (1964). Ten ostatni projekt miał na celu integrację różnych warstw ekonomicznych społeczeństwa i obejmował ponad sto tysięcy ludzi.
Później zakończył swój udział w dziedzinie mieszkalnictwa i poświęcił się promowaniu nowoczesnej architektury dzięki zasobom National School of Architecture (1948) i University of Anáhuac..
Był także wybitnym propagatorem nowych propozycji architektonicznych w magazynie Architektura / Meksyk, założony przez siebie. Magazyn ten obowiązywał przez ponad czterdzieści lat i opublikował 119 tekstów.
W 1978 roku Mario Pani stworzył Państwową Akademię Architektury, aw 1986 roku otrzymał Krajową Nagrodę Artystyczną. Ostatecznie zmarł 23 lutego 1993 roku..
Surowe i akademickie wykształcenie, w jakim kształcił się Mario Pani, sprawiło, że jego wczesne prace pozostały wierne akademizmowi. Te pierwsze kompozycje charakteryzowały się nadaniem niezwykłej wartości ornamentowi i kształtowi.
Jednak po latach - kiedy zaczął wymyślać jednostki mieszkalne - Pani pozbawił się pewnych kanonów architektonicznych i rozpoczął architekturę bardziej odpowiadającą nurtowi nowoczesnemu..
W poście napisanym przez Architektura / Meksyk (1966), architekt jasno wyraził zamiar całkowitego przekształcenia Mexico City poprzez projekty miejskie. W tym tekście ustalił, że nowa architektura powinna „dbać o żywotność całości” i skupiać się na budowaniu zasady sprawiedliwości społecznej..
W swoich różnych pismach Pani odzwierciedlał swój wpływ Le Corbusiera. Stwierdził na przykład, że jego modele urbanistyczne - jako klucz do urbanistyki przyszłości - były inspirowane La Ville Radieuse, propozycja architektoniczna znana jako kamień milowy w historii urbanistyki.
Podobnie Pani porównała kompleks miejski Miguela Alemána (1929) z Unité d'Habitation de Marseille. W obu pracach autorka skrytykowała nadmierną integrację różnych typologii, argumentując, że w Centrum Miejskim Presidente Juárez (1952) osiągnięto bardziej optymalne rozwiązanie, gdyż występowało zróżnicowanie mieszkań w różnych budynkach, ale nie naruszało to struktury budynek.
Od Le Corbusiera meksykański architekt zainteresował się połączeniem tradycyjnych linii architektonicznych z współczesnymi potrzebami. Innymi słowy, obaj autorzy chcieli wprowadzić kulturę międzynarodową bez całkowitego zerwania z rdzennymi przejawami swojego kraju pochodzenia..
Ponadto Pani, podobnie jak Le Corbusier, starała się skompromitować swój talent w dziedzinie komunikacji ogólnej i rozumu. Dlatego obaj architekci byli zainteresowani, aby ich wkład mógł być stosowany uniwersalnie i zachować użyteczny charakter..
Pani charakteryzowała się proponowaniem materiałów i kombinacji geometrycznych, które wymagały niewielkiej konserwacji, takich jak ścianka działowa, kamień i żelbet. Wyróżniał się także udziałem innych manifestacji plastycznych, takich jak murale, grupy rzeźbiarskie i płaskorzeźby..
Na przykład w Meritorious National School of Teachers współpracował z muralistą José Clemente Orozco i rzeźbiarzem Luisem Ortizem Monasterio, którzy byli skutecznie zintegrowani z nowoczesnymi wymaganiami architekta..
Podsumowując, styl Pani wyróżniała się połączeniem elementów międzynarodowych i nowoczesnych z meksykańskimi skłonnościami estetycznymi. Ponadto jego budynki były nastawione na użyteczny charakter, który zapewniłby dobrobyt społeczny gęstej populacji.
Podobnie, choć na jego styl miał wpływ silny akademicki rygor, Pani umiała włączać pewne elementy, które nadawały jego kompozycjom organiczny i dynamiczny charakter. Osiągnął to poprzez wprowadzenie innych przejawów artystycznych, takich jak malarstwo i rzeźba..
Do najpopularniejszych dzieł Mario Pani Darqui należały:
Dla Mario Pani była to jedna z jego najważniejszych kreacji. Wynikało to z faktu, że architekt grał na wiolonczeli od najmłodszych lat, więc romantycznie związał się z tym budynkiem. Oranżeria wyróżnia się przyjemnymi ogrodami i niezwykłymi oknami, które cieszą się nowoczesnymi i organicznymi krzywiznami.
W tej pracy przedstawiono niektóre alegoryczne figury wykonane przez Armando Quezadę. Te ogromne rzeźby zdobią główne wejście do budynku i harmonijnie kontrastują z prostymi i minimalistycznymi liniami pozostałej części elewacji..
W latach 50. w nadmorskim mieście Acapulco nastąpił boom turystyczny, dlatego konieczne było zbudowanie nowoczesnego lotniska. W tym celu poproszono o udział Pani i Enrique del Moral, którzy byli pod wpływem grupy Pampulha (Oscar Niemeyer) do wykonania tego budynku.
Podczas tej budowy Pani musiała ćwiczyć opracowywanie architektury środowiskowej, ponieważ ciepły klimat tego obszaru wymagał pewnych dostosowań, które nie były konieczne w Mexico City. Później lotnisko to zostało zburzone, więc istnieją tylko fotograficzne świadectwa budowy.
Od tego czasu architekt zbudował kilka domów na wybrzeżu, w tym swój dom. Zbudował także hotele, kondominia i klub jachtowy.
Chociaż Pani nie wymyśliła koncepcji budownictwa wielorodzinnego, to on wprowadził ją do Meksyku. Pomysł budowy miast wertykalnych zaczerpnięto z Le Corbusiera, a Pani jako rozwiązanie problemu wzrostu populacji średniej klasy Meksyku.
W konsekwencji można stwierdzić, że zespoły urbanistyczne Presidente Juárez i Presidente Alemán przeniosły koncepcję mieszkalnictwa na poziom nigdy wcześniej nie spotykany w historii architektury meksykańskiej. Jego wpływ był tak niezwykły, że niemieckie Centrum Prezydenckie było wielokrotnie wykorzystywane jako sceneria różnych filmów i wykorzystywano je do celów reklamowych..
Jeszcze bez komentarzy